ΤΟΥ ΒΑΪΟΥ ΦΑΣΟΥΛΑ
«Οδεύει η ζωή στη στράτα της δε δίνει σημασία τι γίνεται εδώ κι εκεί και πέρα απ’ αυτή.
Οδεύουνε και οι ξένοι χώθηκαν πανταχού,μέσα στα εργοστάσια και μες στην κοινωνία.
Πολλές οι δυσκολίες οι καθημερινές που βρίσκουν στη δουλειά κι άλλα πάλι τα προβλήματα το πώς θα βολευτούν και πού θα κοιμηθούν!
Για τις γυναίκες που έρχονταν μοναχές, τα χάιμ που τους έδιναν ήταν πολύ καλά...
Όμως για τους εργένηδες καθώς και για ζευγάρια,ήταν πολύ αλλιώς.
Υπόγεια σπίτια σκοτεινά φωτίζονται ηλεκτρικά,τοίχοι που έπεφτε ο σοβάς και στάλαζαν νερό,μόνιμη μούχλα κούρνιαζε κι έδινε χαρά σε αρουραίους που είχανε μια πιθαμή ουρά....
Και σ’ όσους τύχαινε να παν σε σπίτια εργοστασίων,εδώ τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα, σκληρά.
Διπλά κρεβάτια αδειανά ήτανε στη γραμμή,τα ’χαν στριμώξει ασφυχτικά για να χωρούν πολλοί και θα ’μεναν καμιά εικοσαριά εδώ μέσα μαζί.
Τα στρώματα είχαν της μούχλας την οσμή κι ήταν πάντα υγρά, ανάπηρα κρεβάτια που έτρεμαν κι έπεφτε η σκουριά και για κρεβατοπόδαρα άλλοι βάλανε τούβλα κι άλλοι βάλαν κουτιά.
Με μιας τους ήρθε στο μυαλό η ψάθα η ζεστή, παλαμισμένο δάπεδο που έδωνε ζωή,μάτια γυάλιζαν από οργή και γέμιζαν με πόνο,
ήρθε στο νου σαν αστραπή λόγια που είχαν ακουστεί, η συμφωνία, ο άρχοντας και το βαθύ πουγκί και μύρια άλλα τάματα των υπουργών που πέφταν σαν βροχή.
Σταμάτησαν όμως γρήγορα να σκέφτονται αυτά έντονη και αφόρητη έφτανε η μυρουδιά,δίπλα απ’ τα δωμάτια ήταν ο καμπινές, άθλια τα χάλια του, πολλά με άλλους που είχε ζήσει κανένας δεν το φρόντιζε κι είχε πια βρομίσει.
Όλοι μαζί πιαστήκανε το χώρο καθαρίζουν μ’ εφημερίδες και άλλα περιοδικά που κάποιοι απ’ τον τόπο τους έφεραν μαζί.
Είχαν επικαιρότητα και έλεγαν πολλά, που φτάσανε και βούλωσαν τις τρύπες απ’ τους τοίχους.
Και σαν τελείωσαν διαβάζανε μαζί πάνω στα μουχλιασμένα ντουβάρια ονόματα πολλά, άγνωστα και γνωστά:
«Ομάρ, Μπεκήρ, Γιουσούφ και Μουσταφάς,Μιχαήλ, Δημητρώφ, Κωσταντίνοφ και Γαβριήλοφ,Ρομπέρτο, Χουάν, Μπερές και Χουσέ, Μανόλης,Κώτσιος, Περικλής, Θανάσης, Θεμιστοκλής, Μηνάς», κι άλλα πολλά που η υγρασία τα είχε καταπιεί τους φάνηκε για μια στιγμή πως ήταν φυλακή.
Περάσανε αυτοί, ξένοι και διαφορετικοί κι άφησαν μια υπογραφή, ενθύμιο παγερό για τούτη τη ντόπια τη φυλή που έλεγαν πολλά:
Για τον πολιτισμό τους γινότανε συμπόσια τρανταχτά, για ανθρώπων δικαιώματα και άλλα γιορτινά,μα η φιλοξενία τους που δίνανε στους ανθρώπους δίδασκε φανερά, πως είχε μεγάλη διαφορά, ανάμεσα απ’ εκείνη που δίνανε στις γάτες και στα πολλά σκυλιά.
……………………………………………………
Με τέμπο, αγωνιστικότητα και όρεξη άρχισαν σ’ όλη την επικράτεια αυτής εδώ της Χώρας, παντού στις ομόσπονδες πολιτείες, μεγάλες και μικρές,διαδηλώσεις και πορείες δυνατές.
Τεράστιες πομπές με αλυσίδες ατσάλινες, χοντρές,με λαμπάδες που σκόρπιζαν το φως και λιώναν τα σκοτάδια που έγινε η νύχτα μέρα κι άστραψε ο ουρανός.
Μπήκαν οι ξένοι στη γραμμή και φαίνονται,μες στις χιλιάδες καντηλέρια που κράταγαν στα χέρια, σα να ’ναι μια οικογένεια:
Λουκάς, Χασσάν και Κωσταντής, Χουάν, Μπεκίρ και Μιχαήλ, ο Κίτσος κι ο Παντελής, δίπλα τους η Κατίνα κι η κόρη της Κική.
Ο Μήτρος αντάμα με το Γιάννη, ο Περικλής,ο Ριχάρδος και πιο μπροστά ο Τόρστεν με τη Χάιντι παρέα με τη Στέλλα, με τη γυναίκα του Χασσάν και του Μπεκίρ πηγαίνανε μαζί. Δίπλα ο Έρβιν κι ο Θωμάς είχε και τα παιδιά.
Ο Μήτσος κι ο άλλος Κώστας, αντίπαλος παλιά του Κωσταντή, ο Ρόμπερτ με το Τζιάκομο και οι γυναίκες τους μαζί.
Ο Βαλ ο χότζας, που αγαπούσε το Χριστό, πιο πίσω ήταν ο Μεχμέτ κι όλο τ’ ασκέρι του μαζί.
Εβραίοι ήτανε πολλοί, άλλοι βαθιά απ’ την Ανατολή, μύριοι βαλκανικοί, μωαμεθανοί και χριστιανοί, Κούρδοι πάρα πολλοί κι ανάμεσά τους προύχοντες και τρανοί, δήμαρχοι και αρχηγοί, γραμματείς,βουλευτές και υπουργοί, παπάδες και ραβίνοι,
προτεστάντες, καθολικοί και αποστολικοί,ευαγγελιστές, γιαγβέδες κι αιρετικοί,μαζί διατρανώνανε ετούτη τη στιγμή πορεία που θα έμενε βαθιά μες στην ψυχή.
Έλαμπε στα πρόσωπα όλων η αλληλεγγύη και το δέος του αγώνα, η πυγμή και πιο πολύ φάνταζε ο αντιφασισμός κι η ειρήνη που τα ’χαν καταπιεί οι ορέξεις των Νεοναζί.
Όλοι οι ξένοι μετά απ’ αυτές τις πάμπολλες πορείες,αγρίεψαν και φώναζαν σφοδρά ετούτη τη φορά, αφήνοντας στην άκρη κάθε συνδυασμούς και κάθε συναισθηματισμούς και πέρναγαν ωμά σε κριτικές που ήταν αυστηρές και φτάνανε ίσαμε πολεμικές κι ούτε μοιάζανε πια με τα ως χτες… «ναι μεν, αλλά…» που άκουγες καθημερινά από υπεύθυνα πρόσωπα που κράταγαν τα πόστα και να ξεφεύγουνε συχνά σαν ταχυδακτυλουργοί και να πηδούνε κάθε φορά του ξένου την οργή.
Κάμποσοι ξένοι φρόντισαν και οργανώθηκαν στο κόμμα του τόπου το σοσιαλδημοκρατικό έτσι απλά να νιώθουνε κάπως πιο δυνατά και να διεκδικούν κάποια μικρά τους ανθρώπινα δικαιώματα.
Μετά από κείνες τις ζημιές, που γίναν το χειμώνα και μέσα στις γιορτές, συνάντηση κάνανε κάμποσοι μεταξύ τους και για όλα όσα έγιναν μαζί να συζητήσουν.
Ο Κωσταντής, ο Κίτσος, ο Λουκάς, οι φίλοι τους ο Χασσάν και ο Χουάν, ο Τόμας ο ψηλός και Σέρβος χριστιανός κι από την άλλη τη μεριά ο Ρόμπερτ,ο Τόρστεν κι ο Ριχάρδος και κάμποσοι απ’ αυτούς φέραν και τις γυναίκες τους μαζί.
Συγκεντρωθήκανε ξανά εκεί στου Παντελή και ο μικρός του καφενές γέμισε από κόσμο.
Κι αρχίζουνε να συζητούν να ενημερωθούν,ως πού θα πάει το κακό που ’παιρνε διαστάσεις κι αν ποτέ θα μπόραγε στο τέλος του να φτάσει!
-Πέρασε ο κίνδυνος και μη φοβάστε πια! λέει ο Τόρστεν στα παιδιά με ύφος σοβαρό. Η Ομόσπονδη Κυβέρνηση της Γερμανίας, είδε ότι δεν πάει άλλο πια κι έλαβε, όπως θ’ ακούσατε μέτρα πιο δραστικά!
-Μακάρι να βγω ψεύτης και μάρτυς μου ο Θεός, αλλά εμένα, φίλε μου, δε με γελάς ούτε εσύ, αλλά ούτε και όλα τα κόμματα που λεν τώρα πολλά.
Απλά τώρα οι Νεοναζί ταμπουρωθήκανε καλά,
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.