Είναι καμάρι το να είσαι Έλληνας. Του Γιώργου Χαλιμούρδα

Το μίασμα της  ανάθεσης και των συνεργασιών, λοιπά σημεία και τέρατα …και η ενταφιασμένη αλήθεια.

“Ο ελληνισμός είναι η γλώσσα, η νοοτροπία, η συνείδηση, μια συνείδηση που θα το πω απλοϊκά, αν και το φοβάμαι, ήτανε ένα καμάρι το να είσαι Έλληνας, ήταν ένας τίτλος τιμής…”¹ λέει ο κος Χρήστος Γιανναράς, και συνεχίζει: “όλα αυτά σηματοδοτούν μια πρόταση πολιτισμού που ενδιαφέρει όχι μόνο εγχωρίως, αλλά πανανθρώπινα”...

Θεωρώ σκόπιμο να παραθέσω και κάποια περαιτέρω λόγια του κυρίου Γιανναρά, από μια πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε¹.

“Αυτό που συνιστούσε την ελληνικότητα , νομίζω ήταν ένας συγκεκριμένος τρόπος για να αξιολογώ τις ανάγκες μου, …ας πούμε για τον αρχαίο Έλληνα ήταν πάρα πολύ σαφές. Η πρώτη του ανάγκη ήταν το να είναι πολίτης, να μετέχει κρίσεως και αρχής, να συνιστά το κράτος του Δήμου, να μετέχει στο κράτος του Δήμου, αυτό ήταν η πρώτη ανάγκη. Αν υπάρξει αύριο....
για παράδειγμα η συμμετοχή μου στα κοινά να είναι ανάγκη επιτακτικότερη από την ανάγκη μου για ηλεκτρικό ψυγείο, τότε αλλάζει ο πολιτισμός. Αυτή η ιεράρχηση των αναγκών καθορίζει τις πολιτιστικές διαφορές”.  Επιπλέον συμπληρώνει “Σε αυτόν εδώ το γεωγραφικό χώρο γεννήθηκε για πρώτη φορά η επαλήθευση της γνώσης, να ξεχωρίσουμε ποια γνώση είναι έγκυρη και ποια δεν είναι. Τι είναι αληθές και τι είναι ψευδές. Δηλαδή γεννήθηκε η κριτική σκέψη. Επομένως και η μέθοδος για την διασάφηση, και αμέσως μετά από το ερώτημα τι είναι αληθές και τι ψευδές γεννήθηκε το ερώτημα τι όντως είναι υπαρκτό…Οι αρχαίοι συνέπεσαν όλοι ότι το μόνο αθάνατο στοιχείο της πραγματικότητας είναι ο τρόπος της του παντός διοικήσεως όπως λέει ο Ηράκλειτος, δηλαδή η λογικότητα, ο ξυνός λόγος, η λογικότητα των σχέσεων των υπαρκτών, κι αν αυτό είναι το αθάνατο, αυτό θέλω να πραγματοποιώ, κι έτσι μπαίνω στην πολιτική, ιδρύω την πόλη. Η πόλης ήταν ένας άλλος τρόπος συνύπαρξης, να περάσουμε από την κοινωνία της χρείας στην κοινωνία του αληθούς”. Διερωτάται ρητορικά: “Νομίζω ότι οι δύο προτάσεις που κυκλοφόρησαν και επεβλήθησαν τους τελευταίους δυο αιώνες είναι η πρόταση η κοινωνιοκεντρική και η πρόταση η ατομοκεντρική, η μεν πρώτη με τη σημαία του σοσιαλισμού που σημαίνει κοινωνισμός, η δε δεύτερη με τη σημαία της ελευθερίας της αγοράς, της πρωτοβουλίας, της επιχειρηματικής, του κέρδους κλπ … το γεγονός είναι ότι χοντρικά αυτές οι δύο προτάσεις κατατέθηκαν, η κοινωνιοκεντρική και η ατομοκεντρική, πέστε μου ποιον κοινωνιοκεντρισμό σώζει σήμερα, η οργανωμένη, η κομματική αριστερά;” και επιπροσθέτως σημειώνει ότι ο ίδιος πιστεύει ότι έχει ριζοσπαστικές κοινωνιοκεντρικές απόψεις, ασχέτως αν σκοπίμως έχουν δημιουργηθεί μύθοι περί του αντιθέτου. Και φτάνουμε στη “καισαρική τομή” στο “πολύ κρίσιμο σημείο”: “Ο ελληνισμός έπαψε να υπάρχει από τη στιγμή που πίστεψε ότι ανήκομεν εις την δύσην, κι αυτό δεν  έγινε από τον Καραμανλή έγινε από τον Κοραή”, και εξηγεί: “επί χίλια χρόνια όταν η δύση τετραπόδιζε στον πολιτισμό, έως τον 14^ο αιώνα το νωρίτερο όπου άρχισε μια πραγματική πολιτιστική ανάκαμψη, ο ελληνισμός ήταν ο αντίλογος στις προτεραιότητες της βαρβαρότητας, ήταν ο αντίλογος στην προτεραιότητα του ατομοκεντρισμού. Η δύση από την πρώτη στιγμή διατήρησε όλα τα στοιχεία της προτεραιότητας του ατόμου, του ατομικού, δηλαδή του ενστικτώδους, της αυτοβεβαίωσης του εγώ, της κυριαρχίας του εγώ πάνω στους άλλους, τα βασικά ένστικτα που έχει ο άνθρωπος. Η προτεραιότητα τους είναι φανερή σε όλα τα πεδία.”

Σήμερα ο κος Γιανναράς χαρακτηρίζει τα μνημόνια που επιβάλλουν οι ευρωπαίοι στην Ελλάδα ως “Mνημόνια δουλοκτητικής απανθρωπιάς”, και αναφέρεται στη δραματική μετριότητα των ηγετών στην Ελλάδα². Επιπλέον έχει ταχθεί υπέρ της αναγκαιότητας για συντακτική εθνοσυνέλευση ³.

Ας δούμε πως επικοινωνείται η πολιτική σήμερα από το υπάρχον σύστημα. Στο ζοφερό σήμερα.

Ποια είναι η αλήθεια των μνημονιακών πολιτικών; Ας δούμε τα επικοινωνιακά συνθήματά τους. Τι προτάσσουν, τι προάγουν.  Την εξέλιξη του δόγματος του σοκ.

- Να βάλουμε πλάτη να ξεπεράσουμε την κρίση (μτφρ. να πληρώσει ο πολίτης την κρίση).

- Το πολιτικό σύστημα, οι ευρωπαίοι εταίροι μας και το ΔΝΤ νοιάζονται για τη «σωτηρία» μας (Το πολιτικό σύστημα, οι ευρωπαίοι εταίροι μας και το ΔΝΤ νοιάζονται για το θάνατο των Ελλήνων πολιτών δια της εξαθλίωσης).

- Μαζί τα φάγαμε (μτφρ. ο πολίτης φταίει εξίσου με το πολιτικό σύστημα άρα θα υποστεί το κόστος).

- Πάταξη της φοροδιαφυγής των επιχειρηματιών και των ελεύθερων επαγγελματιών (μτφρ. διάλυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων)

- Πάταξη της φοροδιαφυγής (μείωση εισοδήματος του πολίτη μέσω φόρων).

- Κακό δημόσιο (μτφρ. ιδιωτικοποίηση  των δημόσιων υπηρεσιών).

- Υπερβολικό και σπάταλο κοινωνικό κράτος (μτφρ. ιδιωτικοποίηση του κοινωνικού κράτους)

- Οι Έλληνες είναι ανίκανοι να κυβερνηθούν, είναι λαμόγια, είναι παρακμιακοί, που το μόνο που πρέπει να ελπίζουν είναι να έρθουν οι Ευρωπαίοι να μας βάλουν σε τάξη ή χρειαζόμαστε τους Τεύτονες να μας βάλουν σε ορθή προτεσταντική τάξη (μτφρ. δηλαδή να γίνουν οι Έλληνες πολίτες δουλοπάροικοι των βαρβάρων).

- Όλα γίνονται για το καλό μας (μτφρ. Όλα γίνονται για το θάνατο των πολιτών, θέλουν να μας εξαφανίσουν, εξάλλου είμαστε παρείσακτοι).

- Η κρίση είναι ευκαιρία να ξαναγεννηθούμε ως έθνος (μτφρ. Η κρίση είναι τεράστια ευκαιρία για τους κερδοσκόπους και τους τραπεζίτες, και δίνει μια μεγάλη πιθανότητα να εξαφανιστούμε ως έθνος).

- Για να έρθει ανάπτυξη χρειάζονται διαρθρωτικά μέτρα (μτφρ. ιδιωτικοποιήσεις των πάντων για να επικρατήσουν συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα σε όλους τους εργαζόμενους πολίτες)   

- Η ανάπτυξη έρχεται (μτφρ. ο θάνατός σου πλησιάζει)

Κι όλα αυτά για το καλό σου.

Ατέρμονα απίστευτου μεγέθους ψέματα. Ασ’ τον τρελό στην τρέλα του για να μην χρησιμοποιήσω βαρύτερο χαρακτηρισμό. Απίστευτα πράγματα.  

Ποια είναι η αλήθεια των “αντιμνημονιακών”;  

Μα φυσικά η “αντίσταση” της φούξια, ροζουλί, μωβ και όλων των αποχρώσεων αριστεράς και των “περήφανων” “ανεξάρτητων”, τρομάρα τους. “Εμείς” είμαστε εδώ μην ανησυχείτε, και γελάκια από τη χαρά της εξουσίας που έρχεται. Θέλει η εκδιδόμενη γυνή να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει. Με επιτελεία επικοινωνιολόγων. Να μη θίξουμε τίποτα. Με ατέρμονη υποκρισία. Από τα κάτω έως τα πάνω. Με ατέρμονες φανφαρολογίες, με εντυπωσιασμούς. Με βροντερούς λόγους από άμβωνος. Μην ανησυχείτε. Θα δείρουμε εμείς για εσάς, λέει το φασιστικό σύμπτωμα. “Το ξέρετε ότι στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε ποτέ δήμιος; Δεν υπήρχε σωματική ποινή. Είναι αδιανόητο να θιγεί το σώμα του πολίτη. Ο Σωκράτης ή θα πάρει το κώνειο να το πιει μόνος του ή θα φύγει. Δεν υπάρχει δήμιος.”¹ λέει ο κος Γιανναράς. Το ξέρατε αυτό; Οι τραμπουκισμοί, οι ξυλοδαρμοί, οι βανδαλισμοί νομίζετε ότι έχουν να κάνουν με την ελληνικότητα και το αρχαίο ελληνικό πνεύμα; “Ο μακαρίτης ο Σβωρόνος έλεγε, ο οποίος ήταν ένας τίμιος Ιστορικός, μη μου ζητάτε ιστορική συνέχεια των Ελλήνων,  συνέχεια αίματος, εγώ κάνω Ιστορία δεν κάνω ζωολογία”¹συμπληρώνει ο κος Γιανναράς.

Και ο λαός; Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της επικοινωνιακής λαίλαπας στο λαό; Σύγχυση. Η αλήθεια ενταφιάζεται για μια ακόμα φορά. Άρνηση της ενότητας του λαού. Άρνηση στο αυτονόητο. Άρνηση στη λογική. Ενταφιασμός της κριτικής σκέψης. «Διαίρει και βασίλευε» που με απλά ελληνικά, τον μόνο που δεν εξυπηρετεί είναι τον ελληνικό λαό.

Η ανάθεση δεν πολεμιέται εύκολα. Μια ζωή έχουμε παιδευτεί σε αυτή. Θα μας το λύσει το πρόβλημα ο βουλευτής, ο υπουργός, ο συνδικαλιστής, ο Γιωργάκης, ο Κωστάκης, ο φούφουτος κλπ.. Προσφάτως ο Αλέξης. Να συνεργαστούμε λέει με τον Αλέξη. Αν δείτε το πρόσωπο ενός κατώτατου συνδικαλιστή του Αλέξη, θα πάθετε την πλάκα σας. Θα παρατηρήσετε πόσο συνεπαρμένος είναι από την ιδέα ότι η αριστερά είναι προ των θυρών της εξουσίας. Τι κι αν διαλύεται η Πατρίδα μας. Μα πρέπει να συνεργαστούμε γιατί έχει καθηγητάδες που είναι τουHarvard, του London School of Economics κλπ. Κουραφέξαλα. Είναι αυθεντίες λέει. Για ρωτάτε και τους Κυπρίους τι πάθανε από τις αυθεντίες. Ο πρώην πρόεδρος Βασιλείου “εξέχων οικονομολόγος”, έλεγε μέχρι τελευταία στιγμή ότι δε θα υπάρξει κούρεμα των καταθέσεων και “λέτε ανοησίες”. Πρώην πρόεδρος σου λέει , τον οποίον τα τηλεοπτικά μέσα της Κύπρου τον θεωρούν έγκυρο για να τον λούζεται ο Κυπριακός λαός αυτή τη στιγμή. Ο δράκουλας (καταλάβατε ποιον εννοώ) λέει ότι ζούμε πάνω από τις δυνάμεις μας. Τέρας της πολιτικής σου λέει. Κοιτάτε καθαρά. Κοιτάτε πού καταντήσαμε εμείς.

Για όλους αυτούς ένα πράγμα μόνο τους αξίζει. Η τιμωρία. Μόλις πετύχει ο λαός την ανατροπή, μια από τις  πρώτες Συντακτικές Πράξεις της Επιτροπής Εθνικής Σωτηρίας “θα είναι η κατάρτιση κατηγορητηρίου και η συγκρότηση ενός μικτού ορκωτού δικαστηρίου με ευρεία συμμετοχή πολιτών όπου θα λογοδοτήσουν όλοι οι πολιτικοί, δικαστικοί, δημόσιοι λειτουργοί, δημοσιογράφοι και άλλοι που διέπραξαν εσχάτη προδοσία εναντίον του ελληνικού λαού και της χώρας. Στο σκαμνί οφείλει να καθίσει όχι μόνο η συμπολίτευση, αλλά και η αντιπολίτευση που όλο αυτό το διάστημα με την παρουσία της στη Βουλή νομιμοποιεί τις απανωτές εκτροπές και τις βάναυσες παραβιάσεις ακόμη και των πιο θεμελιωδών δικαιωμάτων του λαού” ⁴.  Αλλά ποια τιμωρία; Μην ξεχνάτε εμείς είμαστε Έλληνες δεν ήμαστε βάρβαροι. “Την «τιμωρία» που θα τους άξιζε την περιγράφει ο γερο-Ανσέλμο: “Θα τους έβαζα να δουλεύουν κάθε μέρα, όπως δουλέψαμε εμείς στα χωράφια κι όπως δουλεύουμε στα βουνά κόβοντας ξύλα, για όλη τους τη ζωή. Έτσι θα βλέπανε για ποιο σκοπό γεννηθήκανε οι άνθρωποι. Θα έπρεπε να κοιμούνται εκεί που κοιμόμαστε εμείς. Να τρώνε όπως τρώμε εμείς. Πρώτα απ' όλα όμως να δουλεύουν. Έτσι θα μάθουν”. (Ερνεστ Χεμινγουέι, Για ποιον χτυπά η καμπάνα), “έτσι θα μάθουν” ⁵  γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος. Και θα δημεύσουμε την περιουσίας τους, για όλο τον λαό, αναδιανομή, εξάλλου αυτό είναι τελικά που θα τους πονέσει περισσότερο,  γι’ αυτό ζουν. Τα μόνα τους ιδανικά είναι το χρήμα και η εξουσία.

Εγώ ξέρω τούτο: Αυθεντία είναι η απλή καθημερινή λογική. Οι αυθεντίες λένε την αλήθεια και προσφέρουν στους συνάνθρωπούς τους και τη ζωή τους την ίδια. Και η Αλήθεια είναι η αλήθεια των 2.500.000 συνανθρώπων μας ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας, των 1.600.000 άνεργων που  αυξάνονται καθημερινά, του 1.000.000 απλήρωτων εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα, των περικοπών των μισθών και συντάξεων που ανέρχονται στο 40% το λιγότερο και έπεται και συνέχεια, των 300.000 νοικοκυριών που έχουν κομμένο το ρεύμα και των εκατοντάδων χιλιάδων που πέρασαν το χειμώνα χωρίς θέρμανση (θυμηθείτε το τραγικό περιστατικό των αδικοχαμένων φοιτητών), των κατασχέσεων που πολλαπλασιάζονται, των 160.000 χιλιάδων μαγαζιών που έκλεισαν, των 3.500 χιλιάδων αυτοκτονιών.

Η μόνη αλήθεια, την ξέρουμε όλοι. Απλά πρέπει να βρούμε το θάρρος, το θράσος και την τρέλα να την αντιμετωπίσουμε. Να σβήσουμε το παραπέτασμα καπνού που μας θολώνει την εικόνα. Να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να σταματήσουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Να δούμε ότι η μόνη διέξοδος, η μόνη αλήθεια είναι ότι, χωρίς εμάς, χωρίς την παρουσία μας, χωρίς την ενεργή μας συμμετοχή, κανείς δεν μπορεί να μας λύσει κανένα πρόβλημα.

Κάποιοι ελπίζουμε σε συνεργασίες κορυφής. Αλλά τελικά μήπως πάλι είμαστε κιοτήδες; Γιατί δεν τολμούμε να συμμετέχουμε, να δράσουμε, να δώσουμε κάτι, ένα κομμάτι του εαυτού μας στο σύνολο, στο συλλογικό καλό, στο κοινωνικό συμφέρον, εν τέλει για το δικό μας συμφέρον; Πάλι τον εαυτό μας θα κοιτάξουμε; Την πάρτη μας; Στο τέλος θα μείνουμε μόνοι και πλέον τότε θα είναι αργά. Δεν θα νοιαστεί κανείς για μας.

Η μόνη διέξοδος, η μόνη αλήθεια είναι μια. Είτε το θέλουμε είτε όχι. Η ενεργή συμμετοχή μας, η αυτοθυσία μας. Οι πρωτοπόροι άνθρωποι είναι αυτοί πάντα που δείχνουν το δρόμο με το παράδειγμά τους, με την αυτοθυσία τους, όπως ο Δημήτρης, που σου μιλάν με τη γλώσσα της αλήθειας και δεν κρύβονται.

Ο δρόμος για την Ιθάκη προϋποθέτει τη δυναμική ενασχόληση πραγματικά ενεργών ατόμων που μπορούν να τραβήξουν μπροστά, με αυτοθυσία. Αλλά μόνο με τη λογική και την ηθική που αρμόζει στους καιρούς μας. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα, πράγμα δύσκολο αλλά η μόνη διέξοδος. Η λογική της διευρυμένης ενεργούς συμμετοχής, με τους ηθικούς όρους, πρέπει να γίνει πάση θυσία, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό. Αλλά αυτή κερδίζεται συνέχεια καθημερινά, λεπτό το λεπτό, ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα, με κόστος κάποιων που έχουν πραγματικά πιστέψει σε αυτό. Με στοιχεία ευωδιασμένα με άπειρη ελληνικότητα.  Αυτά τα στοιχεία που είναι καταχωνιασμένα μέσα μας. Που τα γεννά αυτός ο τόπος. Αυτός ο τόπος, η πατρίδα μας,  που είναι γεμάτη από ήλιο, θάλασσα, μυρωδιές, ομορφιά, εικόνες που παραστατικά αναφέρει ο συναγωνιστής Σταύρος Παπαγιάννης στο εξαίσιο κείμενο του με τίτλο “Πατρίδα όπως Ελλάδα” ⁶.

Η μόνη ελπίδα που έχουμε είναι να βάλουμε στην άκρη τα ιδιωτικά και να ασχοληθούμε πολύ περισσότερο με τα κοινά.

Σκεφτείτε τι πραγματικά μας έχει δώσει αυτή η διαδρομή μέσα στον ατομικισμό τις τελευταίες δεκαετίες. Πόση αυταπάτη; Τελικά τι κερδίσαμε; Που καταντήσαμε; Πόσο ευχαριστημένοι, ποσό χαρούμενοι ήμασταν, ποσό κοστίζει η ευτυχία μας; Αγοράζεται;

Σκεφτείτε τι έχουμε κερδίσει όμως, όσοι ενταχθήκαμε στον αγώνα κατά της κατάφορης αδικίας τα δυο τελευταία χρόνια, με την ενασχόληση μας με τα κοινά. Πόσους ανθρώπους γνωρίσαμε, πόσα μάθαμε. Νέα πεδία, νέα πραγματικότητα, νέα αλήθεια. Ανεκτίμητη.  Κι όλα αυτά με την παρουσία μας.

Η ιστορία γράφεται από τους παρόντες. Ειδάλλως σε διαγράφει.

Η Ελλάδα, η πατρίδα μας, και ο Έλληνας βαλτώνει μέσα στο ψέμα. Δεν του πάει το ψέμα του Έλληνα. Είναι παρά φύση. Αλλιώς δε θα είμαστε Έλληνες. Δεν μπορεί να είσαι περήφανος Έλληνας μες στο ψέμα. Θα σβήσουμε. Και θα σβήσουμε γιατί μας παιδεύουνε έτσι. Μας αποκόβουν από τις ρίζες μας, από την αρχαία ελληνική γραμματεία και σκέψη, από τα χαρακτηριστικά που προσδίδουν την ελληνικότητα. Είμαστε Έλληνες και ήταν καμάρι να είσαι Έλληνας κάποτε. Καιρός να το ξανακερδίσουμε αυτό. Ας τολμήσω και ’γω να πω ότι είναι καμάρι το να είσαι Έλληνας.

Επείγει να το καταλάβουμε όλοι αυτό.

Είναι καμάρι το να είσαι Έλληνας.