Οικονομική κρίση...η ατραπός του ανθελληνικού ΣΥΡΙΖΑ. Γράφει η Φούλη (Γκόλφω) Κούρταλη

Σημεία των καιρών ή μήπως όχι το ρευστό πολιτικό σκηνικό από τη μια και τους Έλληνες από την άλλη, να κρέμονται από τα χείλη βουλευτών και υπουργών για να μπορέσουν να αποκρυπτογραφήσουν τα νέα μέτρα και τι αντίκτυπο θα έχουν στη καθημερινότητά τους. Και μέσα σε αυτό το συνοθήλευμα ρευστότητας και μέτρων έχουμε έναν πολιτικό φορέα, τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει καταφέρει με τη σθεναρή αντίστασή του  σχεδόν να μονοπωλεί και να είναι πρώτο θέμα στις πολιτικές συζητήσεις.

Οι θέσεις και η καταψήφιση όλων των μνημονίων, δίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ δημοκοπική άνοδο. Η «υπόσχεση» της ακύρωσης μνημονίων, δανειακών συμβάσεων το καθεστώς επιτροπείας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο φαντάζουν ως την πολυπόθητη λύση στα προβλήματα των Ελλήνων. Πόσος κόσμος όμως από αυτούς που ψήφισαν ή προσανατολίζετε στο να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει και συμφωνεί πραγματικά τις θέσεις του; Γιατί πραγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει κάνει ντόρο με τις θέσεις του στα οικονομικά θέματα, αλλά λίγοι από αυτούς που ψήφισαν...

τελευταία το συγκεκριμένο πολιτικό φορέα γνωρίζει τι παρεμβάσεις έχει κάνει για άλλα εκτός των οικονομικών θέματα.

Βλέποντας τη πορεία του συγκεκριμένου χώρου, διαπιστώνει κανείς, ότι επικεντρώνεται αποκλειστικά στα οικονομικά θέματα και γενάτε εδώ η απορία, γιατί δεν ασχολείται με άλλα θέματα ή καλύτερα γιατί δεν παίρνουν ανάλογες διαστάσεις οι παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και σε άλλα θέματα.

Και ενώ κάποιοι θα πουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια εθνική πολιτική, αφού τόσο υποστηρίζει τα δίκαια των πολιτών παρατηρούμε ότι αυτό ίσως δεν είναι ακριβές, γιατί πως εξηγείται η ανακοίνωση της Επιτροπής Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ  σχετικά με την οριστική απόρριψη από τον Αρειο Πάγο αίτησης για νόμιμη αναγνώριση σωματείου της Ξάνθης κατά παράβαση ρητής απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Η Επιτροπή Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ επισήμανε με ανησυχία το γεγονός ότι ο  Αρειός Πάγος απέρριψε την αίτηση της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης για την αναγνώριση της ως νόμιμου σωματείου.

Τι σημαίνει όμως αυτή η στήριξη και τι αποτελέσματα μπορεί να επιφέρει. Εάν αναγνωριστεί λοιπόν η Ένωση Θράκης ως Τουρκική θα είναι σαν να αποδέχεται η Ελλάδα ότι δεν υπάρχουν Έλληνες με μουσουλμανικό θρήσκευμα, αλλά Τούρκοι. Κατ' επέκτασιν αποδεχόμαστε ότι υπάρχει Τουρκικός πληθυσμός στη Θράκη και θα είναι πολύ εύκολο να ζητηθεί πλέον η αυτονόμησή τους.

Άλλο ένα θέμα που χρήζει αναφοράς είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πολλάκις έχει ταχθεί στο πλευρό μεταναστών (λαθρομεταναστών κατά κύριο λόγο) όταν θεώρησε ότι προσβάλλονται τα ανθρώπινα δικαιώματα τους και θυμίζω την περίπτωση Υπατεία. Στηρίζουν τη νομιμοποίηση όλων των λαθρομεταναστών, και πάντα τάσσονται στο πλευρό τους όποτε δεχθούν επίθεση. Στον αντίποδα ποτέ δεν έχουν κάνει είτε παρέμβαση είτε σχόλιο για επίθεση μεταναστών σε Έλληνες. Μπορώ εύκολα να αναφέρω την τελευταία περίπτωση της Μύρτους στη Πάρο που έπεσε θύμα επίθεσης λαθρομετανάστη. Γιατί λοιπόν κατά τον ΣΥΡΙΖΑ θύμα είναι μόνο ο μετανάστης αλλά ποτέ ο Έλληνας; Ενδιαφέρον επίσης θα έχει να δούμε τη στάση που θα κρατήσει τώρα που το Σ.τ.Ε. έβγαλε τον νόμο Ραγκούση για την ιθαγένεια αντισυνταγματικό δεδομένης στη στάσης του υπέρ της νομιμοποίησης όλων των λαθρομεταναστών.

Εξαιρετική εντύπωση προκάλεσε το 2008  σε αφίσα εκδηλώσεως που θα λάμβανε χώρα στα Σκόπια, να αναφέρετε στη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Γνωρίζοντας ότι η γειτονική χώρα έχοντας αλυτρωτικές διαθέσεις  προσπαθεί να καπηλευτεί και να δημιουργήσει ιστορία που μέχρι τώρα είναι ανύπαρκτη, ποιο είναι λοιπόν το πολιτικό παιχνίδι που παίζει υποστηρίζοντας τα Σκόπια;

Πόσο λοιπόν ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος στηρίζει την Ελλάδα και τους Έλληνες; Θα σωθεί τούτος ο τόπος αν αφήνουμε ανοιχτά παράθυρα σε όσους εποφθαλμιούν κομμάτια της πατρίδας μας; Μήπως τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ «ποντάρει» στο οικονομικό παραπλανώντας τους πολίτες ; Και αυτό εξηγείται σκεπτόμενοι ότι ενώ οι πολίτες του τόπου προφανώς δε συμφωνούσαν στα χρόνια που πέρασαν με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, βρέθηκε με την οικονομική κρίση η ιστορική για το κόμμα αυτό ευκαιρία να πλασάρει τις οικονομικές του θέσεις με μεγάλο ποσοστό των πολιτών να αποθέτουν την τελευταία τους ελπίδα στη οικονομική του πολιτική, αγνοώντας το οτιδήποτε άλλο πρεσβεύει.