Η εντολή ήταν έξοδος από το Μνημόνιο και οχι υπέρ μιας απλής διαχείρισης του Μνημονίου. Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Ονομάστηκε από όλους «πρόγραμμα τετραετίας». Και βάλε, θα έλεγαν οι πιο ρεαλιστές.
Ο λόγος για το κείμενο της προγραμματικής συμφωνίας επί του οποίου συντάχθηκαν οι τρεις αρχηγοί των κομμάτων τα οποία στηρίζουν την κυβέρνηση.
Είναι πραγματικά ένα φιλόδοξο κείμενο με ακόμη πιο φιλόδοξους στόχους – καλό σημάδι σύγκλισης μετά από δυο χρόνια φοβερών συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων, ενώ η χώρα βυθιζόταν στο χάος και στη φτώχεια.
Προφανώς θα υπάρξει μια ιεράρχηση. 
Με πρώτη προτεραιότητα την έξοδο από την κρίση, την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, τις επενδύσεις, την επανεκκίνηση της οικονομίας – να βγάλει επιτέλους η Ελλάδα λεφτά, να ανέβει ξανά στο τρένο, να σταθεί στα πόδια της, χωρίς να παραπαίει επειδή δεν… πήρε τη δόση της.
Δηλαδή, να βγούμε από το Μνημόνιο!
Το γεγονός ότι τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά καταβλήθηκε συντονισμένη προσπάθεια να διχαστεί ο ελληνικός  λαός, δεν σημαίνει ότι πρέπει να λησμονηθεί η βασική εντολή του: Έξοδος από το Μνημόνιο...
με ασφαλή τρόπο και παραμένοντας ζωντανοί.
Και εξηγούμαι: Πριν από τις εκλογές, οι Έλληνες χωρίστηκαν τεχνητά (διχάστηκαν δηλαδή) σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς».

Μετά τις εκλογές, χωρίστηκαν (διχάστηκαν) σε «τρομοκρατημένους» και «ατρόμητους».

Φυσικά, δεν ισχύει τίποτε από τα παραπάνω. Το μόνο που επιχειρήθηκε να αναπτυχθεί είναι ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα.

Δεν υπάρχει Έλληνας που να τάσσεται υπέρ του Μνημονίου.

Απλώς υπάρχουν εκείνοι που αντιλαμβάνονται πως όταν μια απολύτως νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση (κακή τη μοίρα, μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές με δέκα μονάδες διαφορά, υποσχόμενη πως «λεφτά υπάρχουν») βάζει την υπογραφή της μαζί με τις υπογραφές άλλων 17 ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, δεν μπορεί να πάρει πίσω την υπογραφή της με το έτσι θέλω.

Και υπάρχουν κι’ εκείνοι που δεν το κατάλαβαν, παραπλανήθηκαν, πίστεψαν πως κάτι τέτοιο μπορούσε να συμβεί χωρίς καμιά συνέπεια και θα μετά συνεχίζαμε κανονικά – λέγοντας «κανονικά» αντιλαμβάνεται κανείς τι εννοούσαν…

Αυτή είναι η αλήθεια.

Κατά τα λοιπά, όλοι θέλουμε να απελευθερωθούμε από το Μνημόνιο.

Οι Έλληνες που ψήφισαν τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ έδωσαν την ίδια εντολή με τους υπόλοιπους: Έξοδος από το Μνημόνιο το ταχύτερο.
Απλώς διαφώνησαν ως προς τον τρόπο. 

Φυσικά, δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι – άλλο τι έλεγε η προπαγάνδα.

Ο τρόπος είναι ένας και είναι ο δρόμος της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας.

Αυτά, βέβαια, τα έχουμε ξανακούσει. Και μετά, αρχίζει το μαγγανοπήγαδο του κυβερνητισμού. 

Η νόσος που ακούει στο όνομα «κυβερνήτιδα» είναι γονιδιακή.

Αυτή τη φορά, όμως, συνείδηση, εγγύηση και… αλογόμυγα της κυβέρνησης – εκτός από τον πρωθυπουργό και τους αρχηγούς των άλλων δύο κομμάτων – θα είναι και το Κοινοβούλιο.

Δεν βρισκόμαστε πια στην εποχή της κομματικής παντοδυναμίας και αυτοδυναμίας – τότε που τα νομοσχέδια ψηφίζονταν… μόνα τους λόγω της εύκολης Δεδηλωμένης.

Και επομένως, πριν από κάθε κυβερνητική απόφαση, πρέπει – κάθε φορά – να απαντάται το ίδιο ερώτημα:
Θα είναι αυτό ένα βήμα προς την έξοδο από το Μνημόνιο ή όχι;

Διότι αυτήν την εντολή έδωσαν ΟΛΟΙ οι Έλληνες!

Και δεν υπάρχει Έλληνας που να ψήφισε υπέρ μιας απλής διαχείρισης του Μνημονίου.