Ιαματική προσέγγιση για το άσυλο. Γράφει ο Ντερζιώτης Κωνσταντίνος Φοιτητής τ.ε.ι. Πειραιώς

Το πολίτευμα της χώρας μας, χαρακτηρίζεται ως δημοκρατικό με θεμέλιο την λαϊκή κυριαρχία(άρθρο1/2). Στο άρθρο 5 του συντάγματος, ορίζεται η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, η προστασία της τιμής και της ελευθερίας των πολιτών.

Ο κ. Σαράντος Καργάκος το 1988 έγραψε ότι <<η δημοκρατία είναι το πολίτευμα της αλήθειας>>, με οτιδήποτε ψεύτικο, να μην επιβιώνει σε μια δημοκρατική κοινωνία. Χαρακτηρίζει επίσης (προβληματισμοί, τόμος στ΄, gutenberg) την κριτική ως <<δόρυ και ασπίδα της δημοκρατίας>>. Όπως θα έλεγε ο Νεύτων: πατώντας στους ώμους του γίγαντα, θα δούμε καλλίτερα το τι συμβαίνει σήμερα στους πανεπιστημιακούς χώρους σχετικά με το <<άσυλο>>.

Η δημοκρατία, προϋποθέτει ενεργούς πολίτες, με ήθος, παρρησία και κινητικότητα. Η κριτική τους προς την εκάστοτε κρατική ενέργεια, δεν είναι προαιρετική, αλλά απαραίτητη αν θέλουμε να λειτουργεί σωστά το πολίτευμα. Η αποδοχή και σκέψη επί της κριτικής αυτής, πρέπει να γίνεται από τους τοπικούς άρχοντες και δη να την επιζητούν ζωηρώς.

Το συμμετοχικό αυτό πολίτευμα, έρχεται και εις τον κάθε πανεπιστημιακό χώρο με το άρθρο 16 (http://www.ekloges.gr/syntagmaDetails.asp?pageid=3&langid=1&ArthroID=18 ) και το νόμο για το άσυλο. Στο άρθρο 16 θα δούμε στην πρώτη παράγραφο πως <>. Άρα οι όποιες απόψεις περί ανομίας εντός πανεπιστημιακών χώρων, δεν μπορούν να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν στην πολιτεία μας. Ο νόμος του ασύλου,( http://www.nooz.gr/greece/ti-akrivos-orizei-o-nomos-peri-asilou ) μιλά για την <<κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών και για την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία…>>. <<Δεν επιτρέπεται η επέμβαση δημόσιας δύναμης>> εντός παν/κών χώρων παρά μόνο με την άδεια του εκάστοτε συμβουλίου(πανεπιστημιακού ή τ.ε.ι.) και με την παρουσία δικαστικής αρχής. Η μόνη περίπτωση που παρεμβαίνει η αστυνομία χωρίς την παραπάνω άδεια, είναι όταν υπάρχουν <<αυτόφωρα κακουργήματα ή αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής>>.

Μολονότι λοιπόν, νομοθετικά υπάρχει η δυνατότητα έκφρασης ιδεών και ανταλλαγής απόψεων, αυτό πρακτικά δεν συμβαίνει εύκολα. Δεν υπάρχει άσυλο ιδεών όταν κάποιος φοιτητής έχει διαφορετική άποψη από τον καθηγητή, σε επιστημονικά ζητήματα. Αυτά, μπορεί να μην έχουν σχέση με την ειδικότητα του διδάσκοντα. Ωστόσο, όταν συμβεί τέτοιο περιστατικό, έχουμε σημείωση του ονόματος του φοιτητή, με τις προφανείς κυρώσεις(δεν περνά το μάθημα, ή θα περνά με 5). Συχνά αυτές οι κυρώσεις συνεχίζονται και από άλλους καθηγητές, τους οποίους ο φοιτητής, δεν έχει ενοχλήσει. Έτσι η συναδελφική αλληλεγγύη συναντά την καθηγητική αυθαιρεσία, εννώνονται και εκτοξεύονται στον φοιτητή. Για να μη φανώ υπερβολικός κτλ. ας αναφέρω μερικά παραδείγματα:

Σε μια σχολή όπου οι διδάσκοντες έχουν αριστερές αντιλήψεις, εν ώρα παραδόσεως μαθήματος, ξεφεύγει ο καθηγητής εκτυλίσσοντας τη σκέψη του στην τάξη περί κάποιου κοινωνικού ζητήματος. Αν κάποιος φοιτητής έχει διαφορετική ιδεολογία, εκφράσει την άποψή του με επιχειρήματα, σε σημείο που να μηδενίσει την άποψη του καθηγητή του, θα το πληρώνει για πολλά εξάμηνα. Εκτός των ιδεολογιών, υπάρχουν και επιστημονικές αντικρούσεις. Ένας καθηγητής ιστορίας, λέει πως ο μέγας Αλέξανδρος ήταν τρελός και μέθυσος. Ο φοιτητής που θα προσπαθήσει να αναφέρει τον Αρριανό ή τον Παπαρρηγόπουλο, ή τον Γεωργιάδη, ή τον Μπιρτ, αμέσως θα στιγματιστεί. Ας πούμε ότι έχουμε έναν γλωσσολόγο, ο οποίος λέγει πως το ελληνικό αλφάβητο εδημιουργήθη το 1000 π.Χ. Αν κάποιος ρωτήσει εκείνη τη στιγμή πότε γράφθηκαν τα Ομηρικά έπη και πώς ανεκαλύφθη η γραμματική, το συντακτικό, η ποίηση, το μέτρο κτλ. δηλαδή αμφισβητήσει εμμέσως τον καθηγητή του, θα στιγματιστεί από αυτόν. Αν κάποιος φυσικός λέγει στην τάξη πως η φυσική δημιουργήθηκε από τον Νεύτωνα και κάποιος αναφέρει τα φυσικά του Αριστοτέλους –να μην μιλήσουμε για τους φυσικούς φιλοσόφους- θα δημιουργήσει μια συζήτηση, στην οποία ο καθηγητής, δεν θα μπορεί να συμμετέχει. Τέλος, ας φανταστούμε έναν γεωπόνο να διδάσκει διατροφή αγροτικών ζώων και στην τάξη να μιλά για την απαραίτητη χορήγηση κρεαταλεύρων, αιματαλεύρων κτλ. στο σιτηρέσιο των ζώων. Αν κάποιος προτείνει να μην γράφεται σιτηρέσιο με χημικές τροφές, αλλά με φυτικές, αμέσως θα στιγματιστεί από τον καθηγητή. Αν το κάνει δε και στις τελικές εξετάσεις, δεν θα περάσει το μάθημα.

Εκτός των επιστημονικών αντιπαραθέσεων που δύναται να συμβούν σε μια τάξη, έχουμε και απαγόρευση ιδεολογιών. Για παράδειγμα, οι ίδιοι οι καθηγητές, οργανωμένα απειλούν τους φοιτητές στη μη δημιουργία φοιτητικής παράταξης του λα.ο.σ. στις σχολές τους. Το τίμημα, αν τολμήσουν να στήσουν τραπεζάκια και να μοιράζουν υλικό, δεν θα είναι άλλο, από το να μην περνάνε αρκετά μαθήματα. Επιβεβαιώνεται ο στίχος του Αλεξάνδρου Σούτσου: <<είναι ελευθερία ο Τύπος φτάνει μόνο να μη γράφει>>. Εκείνοι λένε ότι υπάρχει ακαδημαϊκή ελευθερία, αρκεί να μη μιλάνε οι υπόλοιποι.

Οι παραπάνω περιπτώσεις, καταδεινύουν ότι το άσυλο ιδεών, απόψεων και η ελευθερία ανάπτυξης προσωπικότητας, η ελευθερία της έκφρασης, ακόμη και η ελευθερία της κριτικής, δεν υφίστανται στο μέτρο που θα έπρεπε. Να διευκρινίσω ότι υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις. Όταν όμως παρουσιάζονται περιστατικά που θυμίζουν τα άνωθεν, τι μπορεί να κάνει ο φοιτητής; Αναβαθμολόγηση του γραπτού δεν υπάρχει. Δεν είναι λίγες οι φορές, που δεν μπορεί να ιδεί το γραπτό του. Υπάρχει βέβαια και ο έμμεσος τρόπος πολέμου, με το να πάρει θέματα που δεν έχει διδαχθεί ή που δεν πρόκειται να λύσει. Η ελευθερία λοιπόν, εντός του πανεπιστημίου, πρέπει να προφυλαχθεί και επ’ αυτής να γίνουν τροποποιήσεις στο νόμο του ασύλου, αν βέβαια θέλουμε να λειτουργεί η δημοκρατία.

Αρκετές φορές, συμβαίνουν στημμένα περιστατικά που προκαλούν τον πανεπιστημιακό χώρο, και δη θέτουν ζητήματα υπάρξεως του ασύλου. Εγκληματίες φυγαδεύονται στα πανεπιστήμια, παράνομοι πωλητές προϊόντων εισέρχονται μόλις δουν την αστυνομία, μέχρι που πρόσφατα εισήλθαν και λαθρο-μετανάστες. Η ολιγωρία που δείχνει η εκάστοτε κυβέρνηση, είναι τουλάχιστον απαράδεκτη, διότι ο νόμος είναι ξεκάθαρος για είσοδο της αστυνομίας όταν υφίστανται αυτόφωρα κακουργήματα. Η αδράνεια των κυβερνώντων, εκφράζεται με την επίρρηψη ευθυνών στα πρυτανικά συμβούλια κτλ. Οι καθηγητές δεν προβαίνουν στην άρση του ασύλου, διότι φοβούνται πως τις επόμενες ημέρες, θα το πληρώσουν από κάποιες ομάδες φοιτητών. Αν δεν μπορεί να σταθεί ο καθηγητής στο ύψος του, τότε ποιους διδάσκει τι; Οι άνθρωποι αυτοί, είναι πρότυπα γνώσης, τι θα σκεφτούν οι υπόλοιποι όταν τους βλέπουν αδρανείς και φοβισμένους;

Όσον αφορά τη νομική σχολή, η επιλογή της οποίας δεν είναι τυχαία, διότι αφ’ ενός βρίσκεται σε κεντρικό σημείο εύκολης πρόσβασης, άρα και προβολής, αφ’ ετέρου αντιπροσωπεύει τη δικαιοσύνη, το οχυρό των νόμων απ’ το οποίο θα βγουν οι μελλοντικοί δικηγόροι, δικαστές και εισαγγελείς. Με την απαξίωσή της, θέλουν να κτυπήσουν το γραπτό δίκαιο και την αξία του.

Εντός της νομικής λοιπόν, προ ημερών, ενώ διεξάγονταν γραπτές εξετάσεις, κάποιοι φοιτητές, είχαν βάλει στη διαπασών τραγούδια, διέκοψαν τις εξετάσεις και έσκισαν το γραπτό της Μελίνας, επειδή τους είπε το αυτονόητο: ότι είναι παράνομο να σταματούν τις εξετάσεις επειδή έτσι θέλουν και δη με το πρόσχημα ότι δεν συμπαραστέκονται στους μετανάστες με αυτό τον τρόπο. Αφού την προσέβαλαν, την απείλησαν ότι θα την σκοτώσουν. Οι καθηγητές παρέμεναν αδρανείς, οι φοιτητές το ίδιο. Όλα αυτά σε μια σχολή δικαιοσύνης. Η Θέμις συμβολίζεται με ζυγό και σπαθί. Το σπαθί το σήκωσε μια κοπέλα, οι υπόλοιποι πέρασαν μαντήλι στα μάτια τους! Εφόσον υπήρχε απειλή κατά της ζωής και ενώ την περίμεναν στις εξόδους της σχολής, δεν έπρεπε να παρέμβει η αστυνομία; Γιατί να παραμένουν όλοι αδρανείς όταν παραβιάζεται η ελευθερία και έπειτα να λέμε ότι έχουμε δημοκρατία; Πού είναι οι ενεργοί πολίτες, οι άνθρωποι που ομιλούν ελευθέρως, εκείνοι που υπερασπίζονται τα ήθη, το κοινόν δίκαιον; Οι πνευματικοί άνδρες δεν μπορούν να μένουν σιωπηλοί, γι’ αυτούς η σιωπή είναι ξεπεσμός όπως έχει πει και ο Σαράντος Καργάκος.

Σχετικά με την παρέμβαση της αστυνομίας σε τέτοιους χώρους, όποτε κρίνεται απαραίτητο και αναγκαίο, πρέπει να υπάρχει η δέουσα προσοχή. Το πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος ελευθέρων ανθρώπων, όχι εγκληματιών ή αλητείας. Οι κινήσεις των αστυνομικών, πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτικές. Ουδείς θέλει να δει σε τέτοιας σημασίας χώρους, αστυνομικούς να συμπεριφέρονται όπως στις περισσότερες πορείες. Το να χτυπάνε και να δέρνουν μες στα πανεπιστήμια, είναι τουλάχιστον σκέψη νοσηρού εγκεφάλου.

Στην κοινωνία μας, για να λειτουργεί το πολίτευμά μας, οφείλουμε να έχουμε υγιείς συνειδήσεις. Ο κάθε ένας μας ξεχωριστά, οφείλει να ασκεί καλοπροαίρετη κριτική. Ο ωχαδερφισμός, η αδιαφορία, η απάθεια, σκοτώνουν τη δημοκρατία. Η ελευθερία του λόγου, είναι νερό για τους σκεπτομένους ανθρώπους. Η πηγή του, πρέπει να διαφυλάσσεται και να περιφρουρείται, ειδικά μέσα στα πανεπιστήμια. Εκεί υπάρχουν πολλά ερεθίσματα για μια τη δημιουργία καινοτομιών, για την έρευνα. Εκεί οι νόες συναντώνται και συνομιλούν, οραματίζονται και δημιουργούν. Το άσυλο ιδεών, πρέπει να περιφρουρηθεί και όχι να καταπατείται. Το μέλλον είναι δικό μας.

Ντερζιώτης Κωνσταντίνος

Φοιτητής τ.ε.ι. Πειραιώς