Η θεωρία του “αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων στην Ευρώπη”

Η βολεμένη κεντρο-αριστερά των παπούδων μας…

Επί πολλά χρόνια η αριστερά και η κεντροαριστερά σε όλη την Ευρώπη παραμυθιάστηκε και παραμύθιασε το κοινό ερμηνεύοντας και ανάγοντας τα όσα αντιλαϊκά γίνονται στην ευρωζώνη ως αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων. Για την ακρίβεια αυτό γίνεται απο το Μααστριχ και μετά δηλαδή εδω και 20 χρόνια.

Έτσι βολεύτηκε εσωτερικά και διανοητικά και κράτησε το μαντρί της τάζοντας του παραμύθια για μια εναλλαγή του αυτού του συσχετισμού. Σε αυτό το σκηνικό η Αριστερά έπαιξε μόνο άμυνα αντίδραση και καθυστέρηση και εμφανίστηκε πόντου και πάντα ως οπισθοδρομική σε μια Ευρώπη που εξελίσσονταν ραγδαία.

Η “περίπτωση Παπανδρέου” που καλή την πίστη (και κάνοντας του χαζούς για χάρη της κουβέντας) θα θεωρήσουμε ότι ήθελε να κάνει σοσιαλιστική πολιτική, απόδειξε ότι αυτό στην Ευρωζώνη είναι αδύνατον. Αφήνουμε κατά μέρος το τι είδους σοσιαλιστική συγκρότηση έχει και μένουμε στα λόγια του. Πιστεύει κάνεις ότι αν η Ελλάδα δεν ήταν σε αυτό το χάλι και όντας μέλος της ευρωζώνης θα μπορούσε να κάνει κάτι το πολύ διαφορετικό; Πόσο διαφορετικά τα έκανε ο μέσος Σοσιαλιστής στην ευρωζώνη; Πιστεύει κάνεις ότι η Πορτογαλία και η Ισπανία δεν δέχονται τμημα της αρνητικής δημοσιότητα όχι τόσο για τα στοιχεία τους αλλά γιατί έχουν Σοσιαλιστές ηγέτες;

Αρκεί κανείς να παρατηρήσει την Ιταλία. Μια χώρα με συστηματική διαφθορά λόγο της μαφίας και με απίστευτα χρέη και θα δει ότι δεν δέχεται τέτοια δημοσιότητα.

Η κρίση απόδειξε ότι το ευρώ πλέον είναι εάν παγκόσμιο αποταμιευτικό νόμισμα το οποίο πρέπει να παίξει σκληρά με τις αγορές για να υπάρξει. Απόδειξε ακόμη ότι δεν είναι δυνατόν να αλλάξει πολιτική στρεφόμενο σε κάτι πιο φιλολαϊκό η κοινωνικά αναπτυξιακό αλλά μέσω των συνθηκών και των συνταγματικών οδηγιών της Γερμανίας θα παραμείνει για πάντα ντε φάκτο ανταγωνιστής του δολαρίου και δεύτερος πυλώνας της παγκόσμιας νομισματικής σταθερότητας.

Ακόμη και εάν κάποτε αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων στην Ευρώπη, ακόμη και εάν σε όλη την Ευρώπη αναλαβουν την κυβέρνηση αριστεροί, ακόμη και εάν το ευρωκοινοβούλιο γίνει κόκκινο, όλες οι συνθήκες, οι οίκοι και οι δεσμεύσεις που θα έχουν υπογράψει τα κράτη θα εμφανιστούν για να καταστήσουν την νεοφιλελεύθερη πολιτική μονόδρομο.

Στην περίπτωση μας και ειδικότερα στο σήμερα η Ελληνική χρεοκοπία η ένα κούρεμα του χρέους από εμάς είναι αδιανόητα. Σε λίγο αδιανόητες θα είναι οι μισθολογικές αυξήσεις, οι τοπικές αναπτυξιακές πολιτικές, το κοινωνικό κράτος, οι επιδοτήσεις προβληματικών περιοχών, αναπηρική σύνταξη, το 8ωρο, η εργασιακή σταθερότητα, το ταμείο ανεργίας, η δωρεάν περίθαλψη, η δωρεάν παιδεία και όλα αυτα σε όλη την Ευρωζώνη.

Είναι λογικό σε αυτή την ευρωζώνη να μην μπορείς με το κοινό ευρώ όλων των ευρωπαίων να κάνεις τέτοια πολιτική σε εθνικό επίπεδο, καθώς αυτή θα λειτούργει σε βάρος όλων των υπολοίπων ευρωπαίων. Ταυτόχρονα δεν μπορείς να την κάνεις ευρωπαϊκή πολιτική καθώς οι αγορές παραμονεύουν και διατάζουν. Άρα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο πάρα να υπακούς στις αγορές ακόμη και εάν ο συσχετισμός δυνάμεων κάποια στιγμή αλλάξει.

Η μονή σου πιθανότητα ώστε να αποκτήσεις ανεξαρτησία ως ευρωζώνη είναι να έχεις μηδενικής ανάγκες δανεισμού άρα μηδενικά ελλείμματα. Οπότε κάπου εδώ λήγει και το παραμύθι του ευρωομόλογου καθώς ουσιαστικά θα δημιουργήσει ένα νέο ευρώ-χρέος το οποίο θα καταστήσει ακόμη πιο ευάλωτη στις αγορές όλη την ευρωζώνη.

Αυτή λοιπόν είναι η Ευρωζώνη δεν πρόκειται να αλλάξει καθώς ένα πολιτ μπιρο θα λαμβάνει όλες τις αποφάσεις χωρίς καμιά ευρωκοινοβουλευτική η λαϊκή νομιμοποίηση πάρα μόνο μια Επιτροπή για το ξεκάρφωμα.

Είναι λοιπόν αφελές να περιμένουμε να αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων στην ευρωζώνη. Αυτή η ευρωζώνη πρέπει να διαλυθεί. Πρέπει να αντιληφτούμε ότι μόνο βγαίνοντας από αυτή, και μόνο τότε μπορούμε να κάνουμε διαγραφή χρεών.

Εξ αρχής το είπαμε ότι οι αντιμνημονιακοί είναι κατά της ευρωζώνης αλλά πάρα πολλοί στην κεντροαριστερά αυτό το φοβηθήκαν και αρνήθηκαν να το συσχετίσουν. Παρέμειναν στην αντίδραση της την θεωρία του συσχετισμού δυνάμεων. Μπούρδες. Η κεντροαριστερά πρέπει να είναι συνολικά κατά της ευρωζώνης και χρειάζεται να στηθούν αστικά κόμματα γύρω από αυτό το Μέγα ιστορικό ζητούμενο.

Αν και ο σπόρος έχει πέσει έχει βλαστίσει και καθημερινά δέχεται λίπασμα από την Μερκέλ τις αγορές και τον Γιωργάκη η Αριστερά και η κεντροαριστερά φοβάται να οδηγήσει και ακολουθεί.

Και αυτό δείχνει μόνο μια βολεμένη κεντροαριστερά.

Κάπως όμως πρέπει να ξεκινήσουμε.

Γιάννης Παπαϊωάννου