ΑΝΤΕΖΗΛ (Ένα κοσμικό παραμύθι του Γιάννη Σαρλά)

 

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα εξωγήινο πλάσμα. Η ανάσα της πάγωνε την ατμόσφαιρα. Λογικό ήταν, αφού κατάγονταν, από έναν πλανήτη, του οποίου η επιφάνεια είναι σκέτος πάγος! Πρόκειται για τον ΕΓΚΕΛΑΔΟ, έναν από τους δορυφόρους του πλανήτη Κρόνου.... Κάτω από τα επιφανειακά του στρώματα υπάρχει ένας τεράστιος υπόγειος ωκεανός, ο οποίος φιλοξενεί μορφές ζωής παρόμοιες με αυτή του ανθρωπίνου είδους, αν και αρκετά παλαιότερες, τουθόπερ σημαίνει, ότι διέθεταν την τεχνολογία για να κατασκευάσουν υποθαλάσσιες πολιτείες, όταν ο πλανήτης τους έχασε σε ένα μεγάλο ποσοστό την γεωλογική του δραστηριότητα κι έγινε…παγωτό!

Την φώναζαν ΑΝΤΕΖΗΛ. Το όνειρό της ποτέ δεν ήταν να μείνει σε όλη της την ζωή εγκλωβισμένη, μέσα στον βαθιά, σκοτεινά και παγωμένα ύδατα του Εγκελάδου. Απεφάσισε να ανοίξει τα φτερά της και να τολμήσει! Εν τέλει, το έπραξε. Καβάλησε την (πτητική) μηχανή της κι έβαλε πλώρη για την Γη. Οι οντότητες της φυλής της την κατηγόρησαν, ότι…καβάλησε και το καλάμι αλλά ουδείς τόλμησε να την εμποδίσει. Τα πλάσματα του Εγκελάδου έχουν σχεδόν ταυτόσημη φυσιολογία με αυτή των ανθρώπων της Γης, επομένως η Αντεζήλ ουδόλως θα είχε πρόβλημα επιβίωσης, εξ’ αιτίας των φυσικών συνθηκών και της χημικής σύστασης της ατμόσφαιρας του δικού μας πλανήτη.

Έμοιαζε πολύ με γήινη, αν και ήταν αρκετά πιο εντυπωσιακή. Θα την χαρακτηρίζαμε, ως εκπάγλου καλλονής, σύμφωνα με τα πρότυπα ομορφιάς των ανθρώπων, εδώ στην Γη. Κι όμως, εμείς οι Γήινοι εμφανίζουμε μια θεμελιώδη διαφορά σε σχέση με τα όντα από τον Εγκέλαδο. Οι τελευταίοι δεν έχουν καθόλου συναισθήματα. Δεν νιώθουν ΤΙΠΟΤΕ! Ο τρόπος ζωής τους βασίζεται στην στοιχειώδη λογική του πλανήτη τους, η οποία (λογική) με την σειρά της δομείται κι αναπτύσσεται με βάση τις παραστάσεις και την αναγκαιότητα για επιβίωση, μέσα στην βιόσφαιρα του Εγκελάδου.

Παρόλα αυτά, η Αντεζήλ προσαρμόστηκε σχετικά εύκολα στον γαλαζοπράσινο πλανήτη μας. Ο δείκτης ευφυίας των κατοίκων του Εγκελάδου είναι υψηλότερος της αφεντιάς μας (ως παλαιότερες οντότητες) και δεν ήταν καθόλου δύσκολο για την…τύπισσα να αντιληφθεί την γήινη πραγματικότητα, τα έθιμά μας και να μάθει σε χρόνο…dt όλες τις γλώσσες του πλανήτη μας. Στον δε αντρικό πληθυσμό έκανε θραύση αλλά τούτο δεν σήμαινε κάτι γι’ αυτήν, αφού ως γνήσιο τέκνο της…Εγκελαδιανής πραγματικότητας δεν μπορούσε να νιώσει τίποτε και για κανέναν!

Κάποιος συνάνθρωπος μας, ο οποίος είχε την ατυχία να την ερωτευτεί, μπαϊλντισμένος ο φουκαράς, κάποτε της είπε: «Εσύ δεν έχεις καρδιά, έχεις παγάκια!». (πού να ξερε..) Ένας άλλος πάλι, επιχειρώντας τρόπων τινά να την…τσιγκλίσει, της έκανε ένα δώρο. Της έστειλε ένα τεράστιο πακέτο με ένα πολύ ωραίο περιτύλιγμα, το οποίο…δεν είχε τίποτε μέσα! Ή μάλλον είχε. Ένα ραβασάκι, που έγραφε: «Το κατάλληλο δώρο για σένα. Ωραίο περιτύλιγμα αλλά κενό. Ακριβώς, όπως εσύ! Για να πηγαίνετε ασορτί…».

Η Αντεζήλ ουδόλως μπορούσε να μπει στην ψυχολογία των ανθρώπων, αφού δεν μπορούσε να αγαπήσει (γομάρα ούσα, όπως λεν’ και στο χωριό μου) κι απλά γελούσε με αυτά! Της φαίνονταν τόσο αστεία… Εκτός αυτού, ενεφάνιζε μιαν ισχυρή έλξη για την αρχαία Ελληνική Ιστορία και Μυθολογία. Συνεχώς διάβαζε για τα Ορφικά, για τον Τρωικό Πόλεμο, για τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου και για πολλά άλλα. Δεν μπορούσε όμως να εξηγήσει το γιατί. Όπως επίσης, δεν μπορούσε να εξηγήσει τον έρωτα του Αντωνίου για την Κλεοπάτρα και γιατί αυτός ηυτοκτόνησε κι ακόμη της φαίνονταν…εξωΕγκελαδιανό το γεγονός, ότι η Πενθεσίλεια, (η βασίλισσα των Αμαζόνων) ερωτεύτηκε τον Αχιλλέα και μάλιστα την ώρα, που ο τελευταίος την σκότωνε…

Δυστυχώς, κάποια στιγμή συνέβη ένα μοιραίο γεγονός, όχι μόνο για την τύχη της Αντεζήλ αλλά για όλους τους κατοικούντες επί της Γης. Ένας κομήτης πέρασε ξυστά από τον πλανήτη Κρόνο κι απεγκλώβισε από τον πέμπτο δακτύλιό του μια τεράστια παγοκολώνα, διαμέτρου, όσο τρία γήπεδα ποδοσφαίρου! Το συγκεκριμένο βουνό από πάγο αύξανε προοδευτικά την ταχύτητά του και προσήγγιζε την Γη. Η τροχιά του έτεμνε την τροχιά του πλανήτη μας και σε λιγότερο από εικοσιτέσσερις ώρες θα έπεφτε επάνω μας. Οι διαστάσεις τούτης της παγοκολώνας ήταν κατά πολύ μεγαλύτερες από αυτές του αστεροειδούς, ο οποίος είχε χτυπήσει την Γη, πριν από 70 εκατομμύρια χρόνια, εξαφανίζοντας το 90% των εμβίων όντων, συμπεριλαμβανομένων και των δεινοσαύρων!

Αυτή την φορά, η καταστροφή θα ήταν ολοσχερής! Το τέλος του κόσμου έμοιαζε να πλησιάζει! Η NASA δεν μπορούσε να προλάβει να εκτοξεύσει διαστημοσυσκευή με πυραυλάκια, ούτως ώστε να εκτρέψουν ελαφρώς την τροχιά του διαστημικού πάγου και να αποφευχθεί η σύγκρουση, κατά συνέπεια η λύση ήταν μόνο μία! Πυρηνικά! Παρόλα αυτά, η πιθανότητα επιτυχίας ήταν μία στο ένα εκατομμύριο διότι με την ταχύτητα, που εκινείτο η εν λόγω παγοκωλόνα, έμοιαζε σαν να θέλεις να πετύχεις κινούμενη σφαίρα χτυπώντας την με ένα μπαζούκας! Το μόνο, το οποίο θα επετύγχανε η ανθρωπότητα θα ήταν να καταστρέψει τον πλανήτη μας πιο γρήγορα…

Η τραγική ειρωνεία ήταν, ότι ο πάγος, που ξεκόλλησε από τον πέμπτο δακτύλιο του Κρόνου, προέρχονταν από την επιφάνεια του Εγκελάδου και πλανήτη της Αντεζηλ! Βαθμιαία εγκλωβίστηκε από την βαρυτική έλξη του Κρόνου και σχημάτισε τον πέμπτο δακτύλιό του. Για πρώτη φορά στην ζωή της, η γυναίκα από τον Εγκέλαδο άρχισε να νιώθει κάτι. Δεν μπορούσε να ξέρει τί διότι δεν το χε ξανανιώσει! Πάντως ΚΑΤΙ ένιωθε. Κάτι αόριστο. Ίσως ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους, οι οποίοι την καλοδέχτηκαν. Ίσως…και κάτι άλλο.

Βγήκε έξω. Γίνονταν χαμός στους δρόμους. Ένα πραγματικό πανδαιμόνιο. Η Αντεζήλ πλησίαζει έναν άντρα και του λέει:

ANTΕΖ: Βάλε το χέρι σου στο στήθος μου. Δυστυχώς, δεν μπορώ να το κάνω μόνη μου…

ΓΗΙΝ: Άσε μας ρε κοπέλα μου, εδώ σε λίγο θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι και σένα ΕΚΕΙ το μυαλό σου!

ΑΝΤΕΖ: Δεν σου αρέσω;; Βάλε το χέρι σου στο στήθος μου και σου υπόσχομαι να δεις κάτι, που δεν το έχεις ξαναδεί…

ΓΗΙΝ: (μην μπορώντας να αντισταθεί από το έντονο διαπεραστικό της βλέμμα) Δεν γαμιέται! Θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε…

ΑΝΤΕΖ: Κάνε ότι σου λέω!

ΓΗΙΝ: Μά καλά, εδώ;; Δεν θες να πάμε στο σπίτι μου;;

ΑΝΤΕΖ: (με ύφος, που δεν σήκωνε αντιρρήσεις, ξεκουμπώνοντας το πουκάμισό της..) ΤΩΡΑ!!

Ο άντρας έβαλε το χέρι του στα υπέροχα στήθη της κι αίφνης…αυτά άρχισαν να ανοίγουν και να βγαίνει από μέσα τους ένα μικρό ολόγραμμα των δακτυλίων του Κρόνου!

ΓΗΙΝ: Παναγιά μου, τέρας!

ΑΝΤΕΖ: Βούλωστο!!!

Σε λίγα δευτερόλεπτα, ο πέμπτος δακτύλιος ενεργοποιήθηκε από το κορμί της Αντεζήλ δίνοντας εντολή στο κινούμενο διαστημικό βουνό να αυτοκαταστραφεί την ώρα, που αυτό περνούσε δίπλα από την Σελήνη και πλησίαζε την Γη μας. Ο άντρας λιποθύμησε κι η Αντεζήλ εξηφανίσθη! Προφανώς, πέρασε σε κάποιο παράλληλο Σύμπαν για τους κατοίκους του πλανήτη Εγκελάδου, (στον Παράδεισό τους) όχι όμως πριν νιώσει τί σημαίνουν οι έννοιες ΑΓΑΠΗ και ΘΥΣΙΑ!

Εν τέλει, η Γη μας (για μιαν ακόμη φορά) σώθηκε, ο άντρας δυστυχώς ακόμη μπαινοβγαίνει στα ψυχιατρεία, ενώ όλοι οι εκπρόσωποι των θρησκειών ομιλούν για ΘΑΥΜΑ του Θεού, ο οποίος λυπήθηκε την ανθρωπότητα, διεκδικώντας ο καθείς για λογαριασμό της δικής του θρησκείας το μεγαλύτερο κομμάτι της πίττας…

ΤΕΛΟΣ