ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ (Του Γιάννη Σαρλά...)

 Κάποτε, ένας εργάτης επέστρεφε στο σπίτι του, ύστερα από μια μέρα κοπιώδους εργασίας, στην ύπαιθρο. Έμενε αρκετά μακριά από το εργοτάξιο κι έπρεπε να διασχίσει ένα ολόκληρο λιβάδι με το πόδια για να φτάσει στην οικία του. Όταν είχε φτάσει στα μισά του δρόμου, αίφνης είδε... εκ του μακρόθεν, μια κοπέλα να τον πλησιάζει. Μόλις αυτή έφτασε κοντά του, διεπίστωσε, ότι έμοιαζε με αιθέρια ύπαρξη, ήταν μια πανέμορφη οντότητα αλλά κι εντελώς απόκοσμη φιγούρα, ωσάν να βγήκε, μέσα από κάποιο παραμύθι! Τον φώναξε με το όνομά του και του προσέφερε νερό. Αυτός ήταν τόσο διψασμένος από την κούραση και το περπάτημα, που το ήπιε μονορούφι. Τότε...

Το τοπίο άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει. Άρχισαν και φύτρωναν από το πουθενά πανέμορφα λουλούδια, χρώματος μπορντό, μενεξεδί αλλά και σε άλλα χρώματα, τα οποία ουδέποτε είχε ξαναδεί στην ζωή του! Κάθονταν και τα θαύμαζε, εκστασιασμένος. Λίγο πιο πέρα, τεράστια οπωροφόρα δέντρα ξεπρόβαλαν, φέροντας τεράστιούς καρπούς, τους οποίους ομοίως δεν είχε ξαναδεί ποτέ του, ενώ ανάμεσά στα δέντρα ανεδύοντο μικρές λιμνούλες με ψαράκια να χοροπηδούν εντός τους. Το εν λόγω φυσικό κάλλος εξέπεμπε τέτοια μαγεία, όπου εμπρός της ωχριούσε και ο ωραιότερος ζωγραφικός πίνακας...

Κάποια στιγμή, ο άνδρας σταμάτησε να θαυμάζει το τοπίο κι γύρισε να δει την γυναίκα. Δεν μπόρεσε. Αυτή είχε γίνει άφαντη! Άρχισε να την καλεί...

- Πού είσαι;; Πού πήγες;; Πώς σε λένε;;

Τότε εκείνη απεκρίθη με μια φωνή γλυκιά σαν ουράνια μελωδία αγγέλων...

- Είμαι η καινούρια χρονιά. Μην αρχίσεις να αμφιβάλλεις για τα πράγματα, που ήδη βλέπεις διότι θα αρχίσουν να μαραίνονται και σιγά-σιγά θα εξαφανιστούν.

Ο άνδρας την ξαναρώτησε...

- Tί πρέπει να κάνω για να ζω μέσα σε αυτό το υπέροχο παραμύθι;;

Κι εκείνη του απήντησε..

- Να πίνεις απ' το νερό της λήθης για τις σκέψεις και τις καταστάσεις, που σε στενοχωρούν, ενώ να πίνεις απ' το νερό της μνημοσύνης για αυτά, τα οποία γνωρίζεις, ότι σε κάνουν να νιώθεις όμορφα. Και τα δύο στα έβαλα μέσα σου. Μόνο να προσέχεις το εξής: Το νερό της μνημοσύνης κρατάει πολύ λίγο. Η επίδρασή του διαρκεί στιγμές. Διότι, όταν ο άνθρωπος περνά υπέροχα, τότε ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Αντίθετα, όταν αυτός βασανίζεται κι υποφέρει, ο χρόνος κυλά αργά και βασανιστικά. Το νερό της λήθης είναι το πιο σημαντικό. Πρόσεξε να μην το...ξεχνάς!

Ξάφνου ακούστηκε το γέλιο της! Το καθάριο γέλιο του απόκοσμου πλάσματος έσχιζε τον αέρα, ώσπου ο ήχος έσβησε...

Καλή, φωτεινή χρονιά σε όλους!!!