Ναζί με λευκά πουκάμισα: Ο χιτλερισμός επιστρέφει στην Ευρώπη

 Kelsteinhaus (Αετοφωλιά) στη Βαυαρία – RIA Novosti, 1920, 20.08.2022.Διαβάστε το ria.ru Elena Karayeva. “Η Αετοφωλιά στο Berchtesgaden, στις Βαυαρικές Άλπεις, δώρο στον Φύρερ για τα πεντηκοστά γενέθλιά του, έχει γίνει σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο”. Αν ξαφνικά σκεφτήκατε ότι αυτό ήταν ένα απόσπασμα από ένα τεύχος του Γκέμπελς της Die Deutsche Wochenschau στα μέσα της δεκαετίας του ’40, κάνετε μεγάλο λάθος....

Πρόκειται για ένα takeaway (ή, στη δημοσιογραφική αργκό, ένα lead, ή, στην πρωτότυπη γλώσσα, ένα lead) από μια αλληλογραφία στο γαλλικό εβδομαδιαίο περιοδικό Le Point. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στη στήλη Πολιτισμός και Ιστορία αυτής της εβδομάδας.

Έτσι, 76 χρόνια μετά τις δίκες της Νυρεμβέργης (“δικαστήριο των εθνών”, όπως αποκαλούν αυτό το δικαστήριο) – που έθεσε τα θεμέλια του σύγχρονου διεθνούς ποινικού δικαίου και θεμελίωσε την εθνική νομοθεσία και νομολογία για τα εγκλήματα πολέμου, μετά από βιβλία – ιστορικά και μυθιστορήματα – για τον ναζισμό, μετά από όλα όσα γνωρίζουμε για τις ρίζες της μισανθρωπικής φιλοσοφίας πίσω από τη ναζιστική ατζέντα, μετά από δεκάδες εκατομμύρια δολοφονίες, καταστροφές, πυρκαγιές και βασανιστήρια – είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε το ναζιστικό σύστημα σε δράση.

Οι λεπτομέρειες της περιγραφής – για το σύστημα σήραγγας που οδηγεί στην κατοικία (τα επίθετα δεν φείδονται ούτε εδώ), για τον “τεράστιο αστραφτερό ορειχάλκινο ανελκυστήρα που χωράει είκοσι άτομα”, για το “αξέχαστο τοπίο των αλπικών κορυφών” – θα πρέπει να παραλειφθούν, ώστε οι Ρώσοι αναγνώστες, και απλώς όσοι δεν έχουν πεθάνει ακόμη από συνείδηση και δεν έχουν ακόμη διαγράψει τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (που για μας είναι ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος) να μην ξεράσουν απευθείας πάνω σε αυτές τις αστραφτερές σελίδες.

Και οι συντάκτες έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν: η έκδοση εικονογραφείται με μια φωτογραφία του βασικού ναζιστή δράστη με ένα κοριτσάκι ντυμένο με ένα συγκινητικά όμορφο φόρεμα με μανίκια φανάρι. Θα πρέπει να σας κάνει να ξεράσετε ξανά από αηδία.

Παρεμπιπτόντως, δεν πειράζει αν οι αναγνώστες μπορεί να είναι τόσο απωθημένοι – αυτός ο “δημοφιλής τουριστικός προορισμός” διαθέτει αρκετά “ποιοτικά εστιατόρια παραδοσιακής βαυαρικής κουζίνας που σερβίρουν ποικιλίες της διάσημης βαυαρικής μπύρας”.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι στην Ευρώπη, ο ναζισμός – με την απολύτως άψογη εκδοχή και μορφή του – σε αυτό το διάστημα, σε αυτές τις επτά περίπου δεκαετίες κατάφερε (και πέτυχε) να ξεπλύνει το αίμα και τα βάσανα, να τα αερίσει από τον καπνό των κρεματορίων, να σκιάσει τις πιο φρικτές λεπτομέρειες της καταπίεσης, των βασανιστηρίων και της μαζικής καταστροφής – και να αρχίσει να τα παρουσιάζει με φρεσκοσιδερωμένα πουκάμισα και σακάκια, με φρεσκοκαθαρισμένα παπούτσια και – για επιπλέον συγκινητικό αποτέλεσμα – με παιδιά ηλικίας δημοτικού.

Το πώς, πότε, γιατί συνέβη, ποιος ενδιαφέρθηκε γι’ αυτό και, κυρίως, γιατί έγινε ανεκτό από εκείνους τους πανευρωπαϊκούς θεσμούς, οι οποίοι φαινόταν ότι έπρεπε να παρακολουθούν τις απόπειρες ρεβανσισμού σε κάθε επίπεδο, δεν είναι άσκοπα ερωτήματα.

Αν δεν τους απαντήσουμε άμεσα, κινδυνεύουμε να βρούμε τη χώρα μας, τη Σοβιετική Ένωση, σε λίγα χρόνια στο ρόλο του “επιτιθέμενου που επιτίθεται στην ενωμένη Ευρώπη, της οποίας ηγέτης ήταν η Γερμανία, για να καταστρέψει τις αξίες και την πολιτεία εγκαθιστώντας το καθεστώς της “κομμουνιστικής δικτατορίας”.

Λοιπόν.

Σε πολιτικό επίπεδο, όταν απαιτείται αλλαγή φορέα, στη μεταπολεμική Ευρώπη – και ιδιαίτερα στη μεταπολεμική Ευρώπη – τα πράγματα ήταν πολύ ήρεμα και εξαιρετικά σταδιακά.

Η μνήμη των οποίων οι ζωές και πόσες από αυτές υπήρξαν, που αποτέλεσε τη βάση του σύγχρονου ευρωπαϊκού ιδεολογικού οικοδομήματος, έχει ξεπλυθεί με την πάροδο των ετών. Και δεκαετίες. Η ιστορική ύλη τραβήχτηκε από μια κλωστή μέχρι να αραιώσει σχεδόν σε σημείο διαφάνειας.

Και μέχρι οι Ευρωπαίοι να καταλάβουν ότι η ήπειρός τους είχε “απελευθερωθεί από τους Αμερικανοβρετανούς συμμάχους”. Όλοι αυτοί οι “στρατιώτες Ράιανς”, οι “σύντροφοι στα όπλα”, οι γενναίοι GIs και οι όμορφοι πιλότοι της Βασιλικής Αεροπορίας.

Ο Κόκκινος Στρατός; Τα τρία τέταρτα των ναζιστικών μεραρχιών κατακρεουργήθηκαν από Ρώσους πολεμιστές; Οι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες απώλειες κατά την απελευθέρωση της Πολωνίας; Η Τσεχική Δημοκρατία; Αυτοί που πέθαναν διασχίζοντας τον Όντερ; Ήταν “ορδές αγρίων που δεν είχαν δει ποτέ ζεστό νερό” και “κλέφτες που μετέφεραν με τρένα τα λάφυρα”. Ένα κατόρθωμα του Κόκκινου Στρατού; Ποια από αυτά; Αυτοί που “βίασαν εκατομμύρια Γερμανίδες και κορίτσια”;

Όταν το κατόρθωμα του λαού υποτιμήθηκε, έμειναν μερικά επεισόδια για να διορθωθούν. Για παράδειγμα, με την υπογραφή της πράξης συνθηκολόγησης στο Βερολίνο (επειδή το ήθελε ο Στάλιν, αν και στην πραγματικότητα το έγγραφο είχε υπογραφεί μια μέρα πριν στο αρχηγείο του Αϊζενχάουερ στο Ρεμς), αποκαλώντας το γεγονός “σκηνοθεσία” και κάνοντας στη συνέχεια την 9η Μαΐου Ημέρα της Ευρώπης. Να πετάξουμε και τους Ρώσους έξω από την πόρτα.

Και να μετατρέψει την Ημέρα της Νίκης σε Ημέρα Μνήμης και Θλίψης. Γιατί ήταν απαραίτητο να γίνει η Γερμανία (ειδικά μετά την ενοποίησή της), ή ακριβέστερα η γερμανική κοινωνία, επίσης θύμα του πολέμου. Και να μην θρηνήσουμε επιπλέον. Οι Γερμανοί υπέφεραν επίσης, λένε. Και μάλιστα υπέφερε πολύ.

Στη Σοβιετική Ένωση, έκλειναν τα μάτια σε ό,τι συνέβαινε, επειδή ήταν πολύ σίγουροι για τη σταθερότητα της μνήμης, και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και των διαφόρων κρίσεων, η ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής είχε εντελώς διαφορετικούς στόχους. Η Ρωσία της δεκαετίας του ’90, η οποία απλώς δεν χόρευε μπροστά στους “συμμάχους” της, επειδή η χώρα έπρεπε να επιβιώσει, δεν έδινε σημασία σε όλα αυτά.

Και όταν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τον νέο κυρίαρχο λόγο στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ακόμη και στη δεκαετία του 1990, μπερδευτήκαμε από τον βαθμό θράσους και αμνησίας: πρακτικά τίποτα δεν απέμεινε από τη νίκη επί του ναζισμού (η συμμετοχή των Συμμάχων στη χώρα μας δεν αμφισβητήθηκε ούτε αμφισβητήθηκε ποτέ) και τη συμβολή μας σε αυτήν.

Από τον ίδιο τον πόλεμο και τα θύματά του στην πανευρωπαϊκή μνήμη παρέμειναν το Ολοκαύτωμα και η απόβαση στη Νορμανδία. Και αυτό είναι όλο.

Έχουμε διασχίσει τη μισή Ευρώπη. Τι λες; Ποιος είσαι εσύ; Πλιατσικολόγοι, βιαστές, καταπατητές της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Φύγετε πια από την πανευρωπαϊκή μας γιορτή!

Και τώρα που μας διέγραψαν και μας κατέβασαν από τις νεοϊστορικές πινακίδες παντού, έφτασε το επόμενο στάδιο.

Σήμερα και τώρα είναι απαραίτητο να αποκλειστεί πλήρως η δυνατότητα στροφής προς τον ιστορικό κανόνα και τα γεγονότα. Αυτό που χρειάζεται είναι να μετατραπεί το Ναζιστικό Κακό και η Κόλαση, όλα όσα βασίστηκαν στα εκατομμύρια των θυμάτων που εξοντώθηκαν και καταστράφηκαν, σε ένα κοινωνικό φαινόμενο που δεν θα προκαλούσε φρίκη και αποτροπιασμό από τη μια πλευρά, αλλά από την άλλη δεν θα οδηγούσε στην απόγνωση.

Γι’ αυτό προσπαθούν να ωραιοποιήσουν τον Φύρερ, πώς να το θέσω;

Συμπεριλαμβανομένης της ανάδειξης της βαυαρικής κατοικίας του σε τόπο προσκυνήματος (αυτό θα ήταν υπερβολικό για τη σημερινή Ευρώπη), αλλά και σε τουριστικό αξιοθέατο.

Και λειτουργεί, όσο τρομακτικό κι αν φαίνεται.

Τα λεωφορεία σχηματίζουν ουρές για αυτό το ίδιο το ασανσέρ. Έτσι, λένε, οι ταξιδιώτες μπορούν να περιηγηθούν στα αξιοθέατα της περιοχής. Και αναζωογονηθείτε με αλπικές σπεσιαλιτέ στο εστιατόριο. Ο καθαρός αέρας διεγείρει την όρεξη, έτσι δεν είναι;

Μάλλον θα πρέπει να προσθέσω το εξής.

Κρατούμενοι στρατοπέδων συγκέντρωσης εργάστηκαν για την κατασκευή αυτής και όλων των άλλων δαιμονικών κατοικιών. Αν δεν πέθαιναν από την πείνα, τους ξυλοδαρμούς και τη σκληρή εργασία, τότε εξοντώνονταν. Κατά δεκάδες. Εκατοντάδες. Χιλιάδες. Εκατομμύρια.

Η αξία αυτού του ορεινού τοπίου μετριέται καλύτερα στη ζωή τους. Πιθανώς.

Το δεύτερο. Για να λάβει χώρα η εκδίκηση του ναζισμού στη μοντέρνα και μεταπολεμική Ευρώπη δεν είναι απαραίτητο να φορέσεις σβάστικα (απαγορεύεται) ή να φωνάξεις “heil” (αυτός ο χαιρετισμός επίσης απαγορεύεται): μπορείς απλώς να δώσεις στον ναζισμό και στους ιδεολόγους του μια πρόσοψη αίγλης. Η ενέργεια αυτή είναι εντελώς αδικαιολόγητη και νομικά αδύνατο να τιμωρηθεί σε μια παγκόσμια κοινωνία μετά την αλήθεια. Γιατί αυτή η κοινωνία “βλέπει έτσι τον ναζισμό”.

Και τέλος, το τρίτο.

Αλλά για να μην συμβεί αυτό, για να μην καταλήξουμε να είμαστε οι “επιτιθέμενοι που επιτέθηκαν στη Γερμανία με σκοπό να προκαλέσουν δεινά στο λαό της, στερώντας του την κρατική του υπόσταση και κυριαρχία”, πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια σε κάθε προσπάθεια να επιβληθούν λευκά γάντια και λευκά πουκάμισα στους Ναζί όλων των αποχρώσεων, συνειδητοποιώντας ότι το μόνο που περιμένουν αυτοί, οι Ναζί, είναι ο περαιτέρω θρίαμβος της ρατσιστικής τους θέλησης και ο θρίαμβος της μισάνθρωπης ιδεολογίας τους.

https://ria.ru/20220820/evropa-1810800438.html