Το πρόβλημα με την χώρα μας είναι ότι τα κόμματα που συντηρούν την διάκριση αριστεράς-δεξιάς , ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ , οι δορυφόροι τους, ακόμη και το ΚΚΕ με την αντεθνική και διεθνιστική στάση του, είναι, ή, και λειτουργούν ως συστημικά.
Οι εκτός Βουλής, αν και έχουν πολλά κοινά σημεία σύγκλισης όπως, για την εθνική ανεξαρτησία, την εθνική οικονομία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την εθνική ταυτότητα και το δημογραφικό, έχουν ακόμη κατάλοιπα της δεξιάς- αριστερής αντιπαράθεσης, στην οποία έχει προστεθεί και η χουντική-δημοκρατική αντιπαράθεση που αν και δεν υφίστανται επί της ουσίας, πρέπει να τα λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν.
Προς το παρόν δεν υπάρχουν αναγνωρισμένοι αντίστοιχοι ηγέτες των αριστερών και δεξιών αντισυστημικών πολιτών. Το σύστημα έχει κατορθώσει να απαξιώσει τους δεξιούς αρχηγούς ως φασίστες, χουντικούς, ναζιστές, πατριδοκάπηλους, λαϊκιστές και με παράδειγμα τον Κασιδιάρη να τους έχει ακόμη και στην φυλακή, πράγμα που αποτρέπει και τους υπόλοιπους “δεξιούς” αντισυστημικούς να συνεργαστούν μαζικά παρά το γεγονός ότι στα προγράμματα τους σχεδόν ταυτίζονται.
Οι “αριστεροί” αντισυστημικοί ευρίσκονται σε σύγχυση αφενός από τις αριστερές ιδεοληψίες περί έθνους, θρησκείας και οικογένειας και αφετέρου από την αντίθεση τους προς την ελεύθερη αγορά, που εν μέρη εξυπηρετούν αληθώς ή ψευδώς το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί οι αριστεροί, ή, αριστερίζοντες αντισυστημικοί τείνουν κυρίως προς την αποχή.
Όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας, το θέμα δεν είναι να δημιουργηθεί ένα αντισυστημικό κίνημα που θα αναλάβει άμεσα την εξουσία. Οι κοινωνικές αλλαγές θέλουν μία περίοδο εκκόλαψης και επομένως κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει ανάγκη τελικής σύγκλισης των απόψεων όλων των αντισυστημικών παρατάξεων ή και των ομάδων της ίδιας παράταξης δεξιάς ή αριστεράς αλλά, η δημιουργία ενός αντισυστημικού ρεύματος που θα επιτύχει την είσοδο αντισυστημικών κομμάτων στην Βουλή ώστε να ανακόψουν αρχικά την συστημική πλειοψηφία, να αποκτήσουν λόγο πανελλήνιας εμβέλειας, που τώρα δεν έχουν όντας εκτός Βουλής και να αναγκάσουν το σύστημα να προσαρμοστεί στις ανάγκες του λαού ή να αντικατασταθεί σε ένα επόμενο στάδιο από το αντισυστημικό κίνημα που εν τω μεταξύ θα έχει αποκτήσει κοινοβουλευτική εμπειρία, ιδεολογική ταυτότητα και ρεαλιστικότερο πρόγραμμα.
Αυτό πρέπει να επιδιώξουμε και όχι την κατάρτιση μιας τέλειας συμφωνίας σύγκλισης των ομάδων και ενός τέλειου προγράμματος διακυβέρνησης. Αυτό θα έλθει σε δεύτερο στάδιο όπου θα τολμήσουν να συμμετάσχουν και άνθρωποι με εξειδικευμένες ικανότητες που σήμερα δεν είναι αναγνωρίσιμοι, ή, πρόθυμοι υπό τις παρούσες συνθήκες. Σε αυτό το στάδιο απαιτείται αγωνιστικό πνεύμα, συνεργασία, πίστη και ελπίδα. Χρειαζόμαστε οπλαρχηγούς και αγωνιστές με την έννοια της οργάνωσης και ενίσχυσης του εθνικού φρονήματος και όχι ιδεολόγους, ή, φιλοσόφους. Το ζητούμενο δεν είναι η εναντίωση μας προς ένα συγκεκριμένο κόμμα αλλά η κατάρριψη του συστήματος της παγκοσμιοποίησης, του εθνομηδενισμού και της εκμετάλλευσης των πολιτών. Τα πολλαπλά κινήματα ας ενωθούν σε δύο το πολύ, ένα για κάθε κατηγορία αντισυστημικής αντίληψης που θα εξουδετερώσουν και τους παραπλανητικούς δορυφόρους του συστήματος. Το τέλειο είναι ο εχθρός του καλού και κάθε στάδιο εξέλιξης απαιτεί διαφορετικά προσόντα. Όπως λέει και το Ευαγγέλιο, άλλος ο σπείρων και άλλος ο θερίζων. Ίτε παίδες Ελλήνων νυν υπέρ πάντων ο αγών.
*Ηλίας Σταμπολιάδης
τ. Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης,
Μηχανικός Μεταλλείων Μεταλλουργός,
Μέλος του ΙΗΑ
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.