“ΕΞ ΕΝΟΣ ΠΑΝΤΕΣ”. τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας

«Καί ἀπεκρίθη Θεόδωρος ὁ θερμὸς τῆς Ὀρθοδοξίας πρόμαχος, ὁ τῶν Στουδίου ἡγούμενος, Λέοντι τῷ βασιλεῖ, λέγων: “Μὴ παρασάλευε, βασιλεῦ, κατάστασιν ἐκκλησιαστικήν… σοὶ μὲν γὰρ ἡ πολιτικὴ κατάστασις ἐπιστεύθη καὶ τὸ στρατόπεδον.... τούτων φρόντιζε, καὶ τὴν ἐκκλησίαν ἔασον ποιμέσι καὶ διδασκάλοις κατὰ τὸν θεῖον λόγον. εἰ δὲ μὴ βούλει προσέχειν τούτοις καὶ εἶναι μετὰ τῆς πίστεως ἡμῶν, κἂν ἄγγελος ἐξ οὐρανῶν κατελθὼν βουληθείη παρατρέψαι ἡμᾶς, οὐκ ἀκουσόμεθα αὐτοῦ, μήτι γε βασιλέως.” Ὁ οὖν τύραννος ταῦτα ἀκούσας καὶ ὑπερζέσας τῷ θυμῷ…καὶ πάντας μεθ’ ὕβρεως ἀπελάσας, καί τὸν Νικηφόρον τὸν μέγαν τῆς πόλεως ἀπελάσας, ὡσαύτως καὶ Θεόδωρον τῶν Στουδίου ἐξορίσας…καὶ ἐπαρθεὶς ὁ ἀλιτήριος κατὰ τῆς εὐσεβείας, μειζόνως ἐδίωκε τὴν ἐκκλησίαν τοῦ θεοῦ καὶ ἐπόρθει σφόδρα, μέχρι τοῦτον ἐνδίκως ἡ θείη δίκη μετῆλθεν». (Χρονικόν Γεωργίου Μοναχού 768.9-10)

Δυό χρόνια πλέον κλείσαμε μέ τίς ἐκκλησιές κλειστές ἤ μαγαρισμένες, τή Θεία Λειτουργία ἀπαγορευμένη ἤ στρεβλωτικά μετεξελιγμένη ἀπό σύναξη γύρω ἀπό τό Ἅγιο Ποτήριο σέ μάζωξη τρομοκρατημένων μασκαράδων, τήν ὀρθόδοξη πίστη κατασυκοφαντημένη ἀπό θεωρίες «εἰδικῶν», ἀλλά καί μολυσμένη ἀπό τήν ψευτοθεολογία τῆς ἀπολύμανσης καί τῆς ζακέτας. Ἀκριβῶς δύο χρόνια πρίν, τό γράφαμε (χωρίς φυσικά νά τρέφουμε αὐταπᾶτες) ὅτι ζητοῦνται ἐπειγόντως νέοι Θεόδωροι Στουδίτες καί νέοι πατριάρχες Νικηφόροι νά προτάξουν τά στήθη τους ἀπέναντι στόν πρωτοφανή διωγμό τῆς πίστης καί νά φωνάξουν τό νέο «μή παρασάλευε, βασιλεῦ, κατάστασιν ἐκκλησιαστικήν». Ἀσχολήσου ἐσύ μέ τό κράτος καί μή μπλέκεσαι στά ἐκκλησιαστικά πράγματα. Ἐμεῖς καί ἄγγελος νά κατέβει καί νά μᾶς προτρέψει νά κάνουμε κάτι ἔξω ἀπό τήν πίστη μας, οὔτε αὐτόν θά ακούσουμε, οὔτε ἐσένα, οὔτε κανέναν! Τέτοια νά ποῦν καί φυσικά νά ὑποστοῦν καί τίς ἀνάλογες συνέπειες ἀπό τούς νῦν τυράννους καί ἀπό ὅλη τήν ἐνορχηστρωμένη καί κανιβαλικά μαινόμενη ἀντίχριστη κακοήθεια πού κατέκλυζε ΜΜΕ καί μέγα μέρος τῆς «κοινῆς γνώμης».

Τό γράφαμε ὅτι ζητοῦνται νέοι Βασίλειοι καί Χρυσόστομοι καί Μάξιμοι (ἤ – γιά νά μήν πᾶμε τόσο μακριά, ἔστω νέοι Καντιώτηδες), πού θά τά ἔβαζαν μέ τήν κρατική καί παρακρατική ἀθλιότητα. Καί φυσικά καί μέ τήν ἐνδοεκκλησιαστική ἀθλιότητα, πού τό ξέραμε καλά ὅτι ὑπάρχει. Τά ἀποκαλυπτήρια ὅμως αὐτῶν τῶν δύο χρόνων ἐξέπληξαν τελικά ἀκόμη καί τούς βαθύτερους γνώστες ὅσων συμβαίνουν τίς τελευταῖες εἰδικά δεκαετίες μέσα στή διοικοῦσα Ἐκκλησία. Αὐτά τά ἀποκαλυπτήρια ἦταν πραγματικά ὀδυνηρά.

Καί ἔτσι, ὅσο κι ἄν – ἐπαναλαμβάνω – δέν τρέφαμε αὐταπᾶτες, οὔτε Μέγα Βασίλειο εἴδαμε, οὔτε Μάξιμο Ὁμολογητή, οὔτε Θεόδωρο Στουδίτη. Ἀλλά οὔτε καί Αὐγουστίνο Καντιώτη. Καί φτάσαμε στό σημεῖο νά ποῦμε στό τέλος ὅτι πάλι καλά πού βρέθηκαν ἔστω κάποιοι μετριοπαθεῖς, νά ψελλίσουν κάποιες ἔστω ἀντιρρήσεις ἤ σιωπηρά νά μήν ἐφαρμόσουν στίς μητροπόλεις τους ὅλες τίς ἐντολές τοῦ θλιβεροῦ ἀρχιεπισκόπου καί τοῦ νεοσεργιανικοῦ καπετανάτου του.

Περισσότερα θά ἦταν δυστυχῶς μᾶλλον μή ρεαλιστικό νά ζητήσουμε σήμερα. Καί τοῦτο βέβαια βλέποντας ὄχι μόνο ποιά εἶναι ἡ κατάσταση στήν Ἱεραρχία, ἀλλά καί ποιά εἶναι συνάμα καί τά δικά μας ἀπερίγραπτα πνευματικά χάλια. Γιατί στούς παλιούς ἐκείνους καιρούς (σέ μία συγκλονιστική χωροχρονική ἐνότητα πού κάποιοι ἀμφιφανῶς ἀγράμματοι τολμοῦν ἀκόμη τόσο προκλητικά καί ἀβάσιμα νά ἀποκαλοῦν ἀπαξιωτικά μεσαιωνική καί σκοταδιστική) καί ὁ λαός εἶχε πνεῦμα ταπείνωσης καί βαθιά συναίσθηση τῆς πτώσης καί τῆς ἁμαρτίας, συνάμα ὅμως εἶχε καί πίστη κραταιά, φρόνημα μαχητικό, βίωμα ἐνεργό καί σφῦζον, καθώς ζοῦσε καθημερινά ἀγκαλιά μέ τό Θαῦμα. Σήμερα ἀπλῶς ζοῦμε ἀγκαλιά μέ τήν οἴηση μιᾶς ψευδορθολογιστικῆς αὐταπάτης, μή ξέροντας πιά ἄλλο τρόπο ζωῆς ἀπό τήν ἀμετανόητη ἀποστασία καί τόν ἐθισμό σέ κάθε εἴδους ἀθλιότητα καί διαστροφή, ἔχοντας συνειδητά ἐπιλέξει νά κατοικοῦμε εἰς γῆν μακρᾶν, ἐν σκότει καί ἐν σκιᾶ θανάτου, κατεσθίοντες σκουπίδια καί ξυλοκέρατα ἀναμέσον τῶν χοίρων.

Νά γιατί ἡ ἀναμφίβολη ἀπογοήτευση καί θλίψη γιά τήν Ἱεραρχία μας, δέν μπορεῖ νά σκεπάζει, οὔτε νά δίνει ἄλλοθι καί συγχωροχάρτι γιά τίς δικές μας τραγικές (συν)ευθῦνες. Τοιοῦτοι ἔπρεπον ἡμῖν ἀρχιερεῖς, συνεπῶς; Ναί, προφανῶς τέτοιοι – καί ἴσως καί ἀκόμη χειρότεροι. Σαρξ ἐκ τῆς σαρκός ἡμῶν. Ἐξ ἑνός πάντες. Δεσμῶτες ὅλοι μας (κι αὐτοί κι ἐμεῖς) τῆς πτώσης καί τῆς κατάρρευσης.

Ἔχουμε μπεῖ ἐδῶ καί καιρό σέ τρομακτικές καί ζοφερές ἀτραπούς. Ὅλοι πλέον τό βλέπουμε. Ποιοί ἀμφιβάλλουν ἀκόμη γιά τό ὅτι ἄλλος δρόμος δέν ὑπάρχει ἔξω ἀπό τή μετάνοια, γιά νά βροῦμε παρρησία ἀπέναντι στόν Θεό καί νά ζητήσουμε τό ἔλεός Του; Καί Ἐκεῖνος, κατά πῶς τό’λεγε καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος, μιά μέρα θά ξαναβγάλει Μακκαβαίους.

Ζεῖ Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν. Καλή δύναμη στόν Γολγοθά ἐμπρός μας. Καί καλή Ανάσταση!