Η ομάδα Behavioural Insights ( Συμπεριφορικών Γνώσεων) της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου βοήθησε να ωθήσει το κοινό στην αποδοχή της αφήγησης του COVID, των περιορισμών και των κλειδαριών. Τώρα εργάζεται για να "σπρώξει" τους ανθρώπους προς περαιτέρω πιθανούς περιορισμούς ή τουλάχιστον μεγάλες αλλαγές στη συμπεριφορά τους στο όνομα της "έκτακτης ανάγκης για το κλίμα"....
Από τις συχνές ειδήσεις και διαφημίσεις μέχρι τις ιστορίες σαπουνόπερας και τις κυβερνητικές ανακοινώσεις, το μήνυμα για την επικείμενη κλιματική καταστροφή είναι σχεδόν αμείλικτο.
Μέρος των μηνυμάτων περιλαμβάνει την επίρριψη ευθυνών στις καταναλωτικές συνήθειες του κοινού για μια αντιληπτή "κλιματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης". Ταυτόχρονα, οι νέοι άνθρωποι ενημερώνονται ότι έχουμε μόνο μια δεκαετία περίπου (ανάλογα με το ποιος το λέει) για να "σώσουμε τον πλανήτη".
Την ατζέντα καθορίζουν οι ισχυρές εταιρείες που συνέβαλαν στην υποβάθμιση μεγάλου μέρους του περιβάλλοντος εξ αρχής. Αλλά οι απλοί άνθρωποι, όχι οι πολυεκατομμυριούχοι που προωθούν αυτή την ατζέντα, θα πληρώσουν το τίμημα γι' αυτό, καθώς το να ζεις πιο λιτά φαίνεται να είναι μέρος του προγράμματος ("μην κατέχεις τίποτα και να είσαι ευτυχισμένος"-‘own nothing and be happy’). Θα μπορούσαμε σε κάποιο μελλοντικό σημείο να δούμε "κλιματικά επείγοντα" λουκέτα, όχι για να "σώσουμε το ΕΣΥ" αλλά για να "σώσουμε τον πλανήτη";
Υπάρχει μια τάση να εστιάζουμε στην ατομική συμπεριφορά και όχι στο "σύστημα".
Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για ένα σύστημα που προσπάθησε σκόπιμα να εξαλείψει την κουλτούρα της αυτοδυναμίας που επικρατούσε στην εργατική τάξη τον 19ο αιώνα (αυτοεκπαίδευση, ανακύκλωση προϊόντων, κουλτούρα της οικονομίας κ.λπ.) μέσω της διαφήμισης και της επίσημης σχολικής εκπαίδευσης που εξασφάλιζε τη συμμόρφωση και έθετε σε κίνηση μια ζωή μισθωτής εργασίας και εξάρτησης από τα προϊόντα που κατασκευάζει ένας περιβαλλοντικά καταστροφικός καπιταλισμός.
Ένα σύστημα που έχει τις ρίζες του στην άσκηση μαζικής βίας σε όλο τον κόσμο για να ασκήσει τον έλεγχο της γης και των πόρων αλλού.
Στο βιβλίο του "Ο Διχασμός: Ένας σύντομος οδηγός για τις παγκόσμιες ανισότητες και τις λύσεις του" (The Divide: A Brief Guide to Global Inequalities and its solutions), ο Jason Hickel περιγράφει τις διαδικασίες που εμπλέκονται στη συσσώρευση πλούτου στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια μιας περιόδου αποικιοκρατίας 150 ετών, η οποία είχε ως αποτέλεσμα δεκάδες εκατομμύρια θανάτους.
Ο Hickel υποστηρίζει ότι τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν αναπόφευκτο, αλλά είχε τις ρίζες του στο φόβο ότι θα έμενε πίσω από άλλες χώρες λόγω της σχετικής έλλειψης εδαφικών πόρων της Ευρώπης για την παραγωγή εμπορευμάτων.
Αυτό αξίζει να το έχουμε κατά νου, καθώς αυτή τη στιγμή γινόμαστε μάρτυρες μιας θεμελιώδους αλλαγής στη σχέση μας με το κράτος, η οποία προκύπτει από τις αυταρχικές πολιτικές που σχετίζονται με το COVID και την ταχέως αναδυόμενη πράσινη ατζέντα υπό την ηγεσία των επιχειρήσεων. Δεν θα πρέπει ποτέ να υποτιμούμε την αδίστακτη συμπεριφορά που συνεπάγεται η αναζήτηση για τη διατήρηση του πλούτου και της εξουσίας και την τάση για καταστροφή ζωών και της φύσης για να επιτευχθεί αυτό.
Οι τρέχουσες "λύσεις" της πράσινης ατζέντας βασίζονται στην έννοια του καπιταλισμού των "ενδιαφερομένων" ή των συμπράξεων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, όπου τα συμφέροντα αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα, ενώ οι κυβερνήσεις και τα δημόσια χρήματα απλώς διευκολύνουν τις προτεραιότητες του ιδιωτικού κεφαλαίου.
Ένα βασικό συστατικό αυτής της στρατηγικής περιλαμβάνει την "χρηματιστικοποίηση της φύσης" και την παραγωγή νέων "πράσινων" αγορών για την αντιμετώπιση της κρίσης υπερσυσσώρευσης του καπιταλισμού και της αδύναμης καταναλωτικής ζήτησης που προκλήθηκε από δεκαετίες νεοφιλελεύθερων πολιτικών και τη μειωμένη αγοραστική δύναμη των εργαζομένων. Ειδικά ο τραπεζικός τομέας πρόκειται να βγάλει λεφτά μέσω του "πράσινου προφίλ" και των "πράσινων ομολόγων".
Σύμφωνα με τους Φίλους της Γης (FoE), οι εταιρείες και τα κράτη θα χρησιμοποιήσουν τη συζήτηση για τη χρηματιστικοποίηση της φύσης για να αποδυναμώσουν τους νόμους και τους κανονισμούς που έχουν σχεδιαστεί για την προστασία του περιβάλλοντος με στόχο να διευκολύνουν τους στόχους των εξορυκτικών βιομηχανιών, ενώ παράλληλα θα επιτρέψουν έργα μεγα-υποδομών σε προστατευόμενες περιοχές και άλλα αμφισβητούμενα μέρη.
Οι παγκόσμιες εταιρείες θα είναι σε θέση να "αντισταθμίσουν" (greenwash) τις δραστηριότητές τους, για παράδειγμα, προστατεύοντας ή φυτεύοντας ένα δάσος αλλού (σε γη ιθαγενών) ή ίσως ακόμη και επενδύοντας στη (επιβαλλόμενη) βιομηχανική γεωργία, η οποία καλλιεργεί μονοκαλλιέργειες γενετικά τροποποιημένων καλλιεργειών προϊόντων ανθεκτικών στα ζιζανιοκτόνα, οι οποίες παραπλανητικά παρουσιάζονται ως "φιλικές προς το κλίμα".
Αυτή η ατζέντα θα μπορούσε να οδηγήσει στην αποδυνάμωση της ισχύουσας νομοθεσίας για την προστασία του περιβάλλοντος ή στην εξάλειψή της σε ορισμένες περιοχές με το πρόσχημα της αντιστάθμισης των επιπτώσεων αλλού.
Ο τρόπος με τον οποίο τα "περιουσιακά στοιχεία" που παρέχουν οικολογικές υπηρεσίες (π.χ. ένα δάσος που παρέχει υπηρεσίες στο οικοσύστημα λειτουργώντας ως αποδέκτης άνθρακα) θα αξιολογούνται με χρηματική έννοια είναι πολύ πιθανό να γίνει με όρους εξαιρετικά ευνοϊκούς για τις εμπλεκόμενες εταιρείες, πράγμα που σημαίνει ότι η προστασία του περιβάλλοντος θα παίζει το δεύτερο βιολί σε σχέση με τα συμφέροντα των εταιρειών και του χρηματοπιστωτικού τομέα για την απόδοση των επενδύσεων.
Όπως υποστηρίζει η FoE, οι επιχειρήσεις θέλουν να εφαρμοστεί αυτό το σύστημα με τους δικούς τους όρους, πράγμα που σημαίνει ότι το τελικό αποτέλεσμα θα είναι πιο σημαντικό από τους αυστηρούς κανόνες που απαγορεύουν την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Η προβλεπόμενη εμπορευματοποίηση της φύσης θα εξασφαλίσει τεράστιες ευκαιρίες αναζήτησης κέρδους μέσω του ανοίγματος νέων αγορών και της δημιουργίας νέων επενδυτικών εργαλείων.
Ο καπιταλισμός πρέπει να συνεχίσει να επεκτείνεται σε νέες αγορές ή να δημιουργεί νέες αγορές για να εξασφαλίσει τη συσσώρευση κεφαλαίου που θα αντισταθμίσει την τάση μείωσης του γενικού ποσοστού κέρδους (σύμφωνα με τον συγγραφέα Ted Reese, έχει πτωτική τάση από 43% που υπολογίζεται ότι ήταν τη δεκαετία του 1870 σε 17% τη δεκαετία του 2000). Το σύστημα πάσχει από μια αυξανόμενη υπερσυσσώρευση (πλεόνασμα) κεφαλαίου.
Ο Reese σημειώνει ότι, αν και οι μισθοί και οι εταιρικοί φόροι έχουν μειωθεί, η εκμεταλλευσιμότητα της εργασίας συνέχισε να γίνεται όλο και πιο ανεπαρκής για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της συσσώρευσης του κεφαλαίου. Στα τέλη του 2019, η παγκόσμια οικονομία ασφυκτιούσε κάτω από ένα βουνό χρέους.
Πολλές εταιρείες δεν μπορούσαν να παράγουν αρκετά κέρδη και επικρατούσαν μειωμένος κύκλος εργασιών, συμπιεσμένα περιθώρια κέρδους, περιορισμένες ταμειακές ροές και ισολογισμοί με υψηλή μόχλευση. Στην πραγματικότητα, η οικονομική ανάπτυξη είχε ήδη σταματήσει πριν από το μαζικό χρηματιστηριακό κραχ τον Φεβρουάριο του 2020.
Τα νέα "πράσινα" συστήματα εμπορίας Ponzi για την αντιστάθμιση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και την εμπορευματοποίηση των "οικολογικών υπηρεσιών" μαζί με τα ηλεκτρικά οχήματα και την "ενεργειακή μετάβαση" αντιπροσωπεύουν μια περαιτέρω αναδιάρθρωση της καπιταλιστικής οικονομίας, με αποτέλεσμα την απομάκρυνση από ένα σύστημα που βασίζεται στη ζήτηση και είναι προσανατολισμένο στον καταναλωτή.
Μεταξύ του 2000 και του 2009, η Ινδονησία προμήθευσε περισσότερο από το ήμισυ της παγκόσμιας αγοράς φοινικέλαιου με ετήσιο κόστος περίπου 340.000 εκτάρια της ινδονησιακής υπαίθρου. Σκεφτείτε επίσης ότι η Βραζιλία και η Ινδονησία έχουν ξοδέψει πάνω από 100 φορές περισσότερα σε επιδοτήσεις σε βιομηχανίες που προκαλούν αποψίλωση των δασών από ό,τι έλαβαν σε διεθνή βοήθεια για τη διατήρησή τους από τα Ηνωμένα Έθνη για να την αποτρέψουν.
Οι δύο αυτές χώρες έδωσαν πάνω από 40 δισ. δολάρια σε επιδοτήσεις στους τομείς του φοινικέλαιου, της ξυλείας, της σόγιας, του βοείου κρέατος και των βιοκαυσίμων μεταξύ 2009 και 2012, περίπου 126 φορές περισσότερα από τα 346 εκατ. δολάρια που έλαβαν για τη διατήρηση των τροπικών δασών τους.
Η Ινδία είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας φοινικέλαιου στον κόσμο, αντιπροσωπεύοντας περίπου το 15% της παγκόσμιας προσφοράς. Εισάγει πάνω από τα δύο τρίτα του φοινικέλαιού της από την Ινδονησία.
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990, η Ινδία ήταν σχεδόν αυτάρκης σε βρώσιμα έλαια. Υπό την πίεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), οι εισαγωγικοί δασμοί μειώθηκαν, οδηγώντας σε εισροή φθηνών (επιδοτούμενων) εισαγωγών βρώσιμων ελαίων που οι εγχώριοι αγρότες δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν.
Αυτή ήταν μια σκόπιμη πολιτική που ουσιαστικά κατέστρεψε τον εγχώριο τομέα βρώσιμων ελαίων και εξυπηρέτησε τα συμφέροντα των παραγωγών φοινικέλαιου και της αμερικανικής εταιρείας σιτηρών και γεωργικών προϊόντων Cargill, η οποία συνέβαλε στη σύνταξη των διεθνών εμπορικών κανόνων για να εξασφαλίσει πρόσβαση στην ινδική αγορά με τους δικούς της όρους.
Η Ινδονησία κατέχει την πρώτη θέση στην παγκόσμια παραγωγή φοινικέλαιου, αλλά οι φυτείες φοινικέλαιου έχουν πολύ συχνά αντικαταστήσει τα τροπικά δάση, οδηγώντας στη θανάτωση απειλούμενων ειδών και στον ξεριζωμό των τοπικών κοινοτήτων, καθώς και συμβάλλοντας στην έκλυση δυνητικά επιβλαβών για το περιβάλλον αερίων. Η Ινδονησία εκπέμπει περισσότερα από αυτά τα αέρια από οποιαδήποτε άλλη χώρα εκτός από την Κίνα και τις ΗΠΑ, κυρίως λόγω της παραγωγής φοινικέλαιου.
Το θέμα του φοινικέλαιου είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα που θα μπορούσαν να αναφερθούν για να τονιστεί πώς η προσπάθεια διευκόλυνσης των εταιρικών αναγκών και του κέρδους υπερνικά κάθε έννοια προστασίας του περιβάλλοντος ή αντιμετώπισης οποιασδήποτε "κλιματικής έκτακτης ανάγκης". Είτε πρόκειται για την Ινδονησία, τη Λατινική Αμερική ή αλλού, οι πολυεθνικές αγροτικές επιχειρήσεις - και το σύστημα της παγκοσμιοποιημένης βιομηχανικής γεωργίας βασικών προϊόντων που προωθεί - τροφοδοτούν μεγάλο μέρος της καταστροφής που βλέπουμε σήμερα.
Ακόμα και αν η μαζική παραγωγή τροφίμων που δημιουργούνται στο εργαστήριο, με το πρόσχημα της "σωτηρίας του πλανήτη" και της "αειφορίας", γίνει λογιστικά εφικτή (κάτι που παρά την όλη διαφημιστική εκστρατεία δεν είναι εφικτό σε αυτό το στάδιο), μπορεί να χρειαστεί βιομάζα και τεράστιες ποσότητες ενέργειας. Ποιανού η γη θα χρησιμοποιηθεί για την καλλιέργεια αυτών των προϊόντων βιομάζας και ποιες καλλιέργειες τροφίμων θα αντικαταστήσουν; Και θα συνεπάγεται αυτό τον διάσημο πλέον ευφημισμό του Gates "κινητικότητα της γης" (μετάφραση: οι αγρότες χάνουν τη γη τους);
Η Microsoft χαρτογραφεί ήδη τα εδάφη των Ινδών αγροτών και καταγράφει σύνολα γεωργικών δεδομένων, όπως αποδόσεις καλλιεργειών, καιρικά δεδομένα, προσωπικά στοιχεία των αγροτών, προφίλ της γης που κατέχουν (κτηματολογικοί χάρτες, μέγεθος αγροκτήματος, τίτλοι ιδιοκτησίας, τοπικές κλιματολογικές και γεωγραφικές συνθήκες), στοιχεία παραγωγής (καλλιεργούμενες καλλιέργειες, ιστορικό παραγωγής, ιστορικό εισροών, ποιότητα παραγωγής, μηχανήματα στην κατοχή) και οικονομικά στοιχεία (κόστος εισροών, μέση απόδοση, ιστορικό πιστώσεων).
Είναι αυτό ένα παράδειγμα καπιταλισμού συμφερόντων-συμμετοχών, όπου μια κυβέρνηση διευκολύνει τη συλλογή τέτοιων πληροφοριών από έναν ιδιωτικό φορέα, ο οποίος μπορεί στη συνέχεια να χρησιμοποιήσει τα δεδομένα για την ανάπτυξη μιας αγοράς γης (χάρη στις αλλαγές του νόμου περί γης που θεσπίζει η κυβέρνηση) για θεσμικούς επενδυτές εις βάρος των μικροκαλλιεργητών που βρίσκονται σε "κινητή γη";
Αυτό αποτελεί μείζονα ανησυχία μεταξύ των αγροτών και της κοινωνίας των πολιτών στην Ινδία.
Πίσω στο 2017, ο γίγαντας των αγροτικών επιχειρήσεων Monsanto κρίθηκε ότι έχει εμπλακεί σε πρακτικές που θίγουν το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα σε ένα υγιές περιβάλλον, το δικαίωμα στην τροφή και το δικαίωμα στην υγεία. Οι δικαστές του "Δικαστηρίου της Monsanto", που πραγματοποιήθηκε στη Χάγη, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι εάν η οικοκτονία αναγνωριζόταν επίσημα ως έγκλημα στο διεθνές ποινικό δίκαιο, η Monsanto θα μπορούσε να κριθεί ένοχη.
Το δικαστήριο κάλεσε για την ανάγκη επιβεβαίωσης της υπεροχής του διεθνούς δικαίου των ανθρωπίνων και περιβαλλοντικών δικαιωμάτων. Ωστόσο, ήταν επίσης προσεκτικό να σημειώσει ότι ένα υπάρχον σύνολο νομικών κανόνων χρησιμεύει για την προστασία των δικαιωμάτων των επενδυτών στο πλαίσιο του ΠΟΕ και σε διμερείς επενδυτικές συνθήκες και σε ρήτρες σε συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου. Αυτές οι διατάξεις για τα εμπορικά δικαιώματα των επενδυτών υπονομεύουν την ικανότητα των εθνών να διατηρούν πολιτικές, νόμους και πρακτικές που προστατεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και το περιβάλλον και αντιπροσωπεύουν μια ανησυχητική μετατόπιση ισχύος.
Το δικαστήριο κατήγγειλε τη σοβαρή δυσαναλογία μεταξύ των δικαιωμάτων των πολυεθνικών εταιρειών και των υποχρεώσεών τους.
Ενώ το δικαστήριο της Monsanto έκρινε την εν λόγω εταιρεία ένοχη για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων εγκλημάτων κατά του περιβάλλοντος, κατά μία έννοια γίναμε επίσης μάρτυρες της δίκης του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Οι παγκόσμιοι όμιλοι μπορούν να λειτουργούν όπως λειτουργούν μόνο λόγω ενός πλαισίου που έχει σχεδιαστεί για να τους επιτρέπει να καταλαμβάνουν ή να συνδιαλέγονται με κυβερνήσεις και ρυθμιστικούς φορείς και να χρησιμοποιούν τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) και διμερείς εμπορικές συμφωνίες για να ασκούν επιρροή.
Όπως σημειώνει ο Jason Hickel στο βιβλίο του (στο οποίο αναφερθήκαμε προηγουμένως), η αποικιοκρατία παλαιού τύπου μπορεί να έχει παρέλθει, αλλά οι κυβερνήσεις του Παγκόσμιου Βορρά και οι εταιρείες του έχουν βρει νέους τρόπους να επιβάλλουν την κυριαρχία τους μέσω της μόχλευσης της βοήθειας, της πρόσβασης στην αγορά και των "φιλανθρωπικών" παρεμβάσεων για να αναγκάσουν τις χώρες με χαμηλότερο εισόδημα να κάνουν αυτό που θέλουν.
Η Βραζιλία και η Ινδονησία έχουν επιδοτήσει τις ιδιωτικές εταιρείες για να καταστρέψουν ουσιαστικά το περιβάλλον μέσω των πρακτικών τους. Ο Καναδάς και το Ηνωμένο Βασίλειο συνεργάζονται με τον τομέα της ΓΤΟ βιοτεχνολογίας για να διευκολύνουν τις ανάγκες του. Και η Ινδία διευκολύνει την καταστροφή της αγροτικής της βάσης σύμφωνα με τις οδηγίες της Παγκόσμιας Τράπεζας προς όφελος εταιρειών όπως η Corteva και η Cargill.
Η Συμφωνία TRIPS, που γράφτηκε από τη Monsanto, και η Συμφωνία του ΠΟΕ για τη γεωργία, που γράφτηκε από την Cargill, ήταν το κλειδί για μια νέα εποχή εταιρικού ιμπεριαλισμού.
Δεν αποτέλεσε έκπληξη το γεγονός ότι το 2013 ο τότε υπουργός Γεωργίας της Ινδίας Sharad Pawar κατηγόρησε τις αμερικανικές εταιρείες για τον εκτροχιασμό του προγράμματος παραγωγής ελαιούχων σπόρων της χώρας.
Οι ισχυρές εταιρείες συνεχίζουν να θεωρούν τους εαυτούς τους ως ιδιοκτήτες των ανθρώπων, του πλανήτη και του περιβάλλοντος και ως έχοντες το δικαίωμα -που κατοχυρώνεται σε νόμους και συμφωνίες που έγραψαν- να εκμεταλλεύονται και να καταστρέφουν για εμπορικό όφελος.
Ήταν αξιοσημείωτο κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης για τα τρόφιμα και τη γεωργία στη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή στη Γλασκώβη ότι έγινε πολύς λόγος για τον μετασχηματισμό του συστήματος τροφίμων μέσω εταιρικών σχέσεων και συμφωνιών. Ωραία πράγματα, ειδικά όταν αναφέρθηκε ο ρόλος της αγροοικολογίας και της αναγεννητικής γεωργίας.
Ωστόσο, αν, για παράδειγμα, τα συμφέροντα με τα οποία ελπίζετε να συνάψετε συνεργασίες εξαναγκάζουν χώρες να εξαλείψουν τα βασικά αποθέματα ρυθμιστικών τροφίμων τους και στη συνέχεια να υποβάλουν προσφορές για τα τρόφιμα αυτά στην παγκόσμια αγορά με δολάρια ΗΠΑ (όπως στην Ινδία) ή ασκούν πιέσεις για την περίφραξη των σπόρων μέσω πατεντών (όπως στην Αφρική και αλλού), τότε σίγουρα αυτή η σκόπιμη εμβάθυνση της εξάρτησης θα πρέπει να αμφισβητηθεί- διαφορετικά η "εταιρική σχέση" σημαίνει στην πραγματικότητα συνεργασία.
Παρομοίως, η Σύνοδος Κορυφής των Ηνωμένων Εθνών για τα Συστήματα Τροφίμων (UNFSS) που πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο στη Νέα Υόρκη ήταν κάτι περισσότερο από ένα μέσο που εξυπηρετούσε τις ανάγκες των επιχειρήσεων. Η UNFSS βασίστηκε σε μια εταιρική σχέση μεταξύ του ΟΗΕ και του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ και επηρεάστηκε δυσανάλογα από εταιρικούς παράγοντες.
Οι επικριτές του UNFSS προσφέρουν γνήσιες εναλλακτικές λύσεις στο επικρατούν σύστημα διατροφής. Με τον τρόπο αυτό, προσφέρουν επίσης γνήσιες λύσεις για τα ζητήματα που σχετίζονται με το κλίμα και τη διατροφική αδικία που βασίζονται στις έννοιες της διατροφικής κυριαρχίας, της τοπικοποίησης και ενός συστήματος καλλιέργειας τροφίμων που απορρέει από αγροοικολογικές αρχές και πρακτικές. Κάτι που καλό θα ήταν να έχουν κατά νου όσοι οργάνωσαν τη σύνοδο κορυφής για το κλίμα στη Γλασκώβη.
Οι σημερινές πράσινες πολιτικές πωλούνται με το να τραβάνε τις συναισθηματικές χορδές του κοινού. Αυτή η πράσινη ατζέντα, με το λεξιλόγιο της "βιωσιμότητας", της "ουδετερότητας του άνθρακα", του "μηδενικού καθαρού άνθρακα" και των καταστροφολογικών προβλέψεων, αποτελεί μέρος ενός προγράμματος που επιδιώκει την αναδιάρθρωση του καπιταλισμού, τη δημιουργία νέων επενδυτικών αγορών και μέσων και την επιστροφή του συστήματος σε βιώσιμα επίπεδα κερδοφορίας.
------------------
Δικτυογραφία:
The Divide: A Brief Guide to Global Inequalities and its solutions
https://off-guardian.org/2021/11/15/saving-capitalism-or-saving-the-planet
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.