ΠΕΘΑΝΕ Ο ΣΕΜΝΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ. Μία ιστορία που αποκαθιστά μία μεγάλη αδικία. Γράφει ο Γιώργος Μιχάλακας

Υπάρχουν λογής-λογής θάνατοι αναγνωρίσιμων προσώπων· ανάλογα με το είδος τής αναγνωρ ισιμότητας που φέρει το πρόσωπο και με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του, άλλοτε σου προκαλείται σοκ, άλλοτε θλίψη, άλλοτε συνυπάρχουν αυτές οι δύο συναισθηματικές καταστάσεις. Σήμερα ο Χρήστος Κυριαζής έφυγε από τη ζωή· έφυγε με ταπεινότητα, αθόρυβα, μποέμικα, όπως ήταν κι ο βίος του....

Ως εκ τούτου, μάς μετέφερε κατ’ ευθείαν στη Θλίψη,

καθώς το Σοκ είναι ευθέως ανάλογο μέγεθος με τη Δημοσιότητα

και με την Καθημερινή Παρουσία,

ενώ αυτός ήταν επί δεκαετίες συνειδητά απών.

Ένας άνθρωπος που ακόμη και στις ημέρες τής μεγάλης δόξας του

-εκεί, στη δεκαετία τού ’90-

δεν επεδίωκε τη Δημοσιότητα (τουναντίον, την απέφευγε),

δεν τυφλωνόταν από τα φώτα της,

ούτε τα έστρεφε εναντίον μας με σκοπό να μάς ετύφλωνε και να προσποριζόταν τα οφέλη.

 

Ξημερώματα Τετάρτης έφυγε ο Χρήστος Κυριαζής από τη ζωή,

αλλά μοιάζει σα να είναι… Βράδυ Σαββάτου!

 

Από τη στιγμή που έμαθα αυτό το ακροτελεύτιο γεγονός,

αισθάνομαι την ανάγκη να πω μία προσωπική ιστορία,

ώστε να συνεργήσω στην αποκατάσταση τής ιστορικής αδικίας

που έχει υποστεί ο εκλιπών καλλιτέχνης…

 

Βρισκόμαστε στο 2010.

Κάνω τότε ραδιοφωνικές εκπομπές στον «Σέντρα FM», κάθε νύχτα, από Δευτέρα έως Παρασκευή.

Οι συνθήκες εξαιρετικά απαιτητικές, η επικαιρότητα συχνά αμείλικτη,

η ένταση διαρκής, η επικοινωνία με τούς πολίτες ηδονική και συνάμα απομυζητική.

Όμως, έμπλεος ερωταγάπης για το Ραδιόφωνο,

αποφασίζω ότι και η χρεία μου για χαλαρότητα θα ικανοποιείται εντός του·

έτσι,

ξεκινάω μία εκπομπή που μεταδιδόταν το Σάββατο από τις 12 τα μεσάνυχτα έως τις 2,

με σκοπό να τιμώ αγαπημένα ελληνικά και ξένα τραγούδια.

Εξ ου και εμπνέομαι τον τίτλο «Ο Πρό-Στιχος φοράει φύλλο Μου-Συκής»!

 

Εκεί, λοιπόν,

καθιερώνω ως τελευταίο τραγούδι σε κάθε εκπομπή

να παίζω το συγκλονιστικά ποιητικό «Βράδυ Σαββάτου»

διά στόματος τού μέγιστου Βασίλη Παπακωνσταντίνου

και πάντοτε το προλογίζω με τον προσδιορισμό

«Το Τοτέμ τού Σαββατιάτικού Συναισθήματός Μας»!

 

Όμως, σύντομα διαπιστώνω μία βασική άγνοιά μου…

…

 

Ο τίτλος τής εκπομπής δεν ήταν απλώς μία ευρηματική προσπάθεια μάρκετινγκ,

μα είχε προκύψει από την ηθική υποχρέωση να αποδίδουμε τις δέουσες τιμές

-όχι μόνο στους ερμηνευτές, αλλά και…-

στους δημιουργούς τού εκάστοτε τραγουδιού·

διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πίσω από κάθε σημαδιακό άκουσμά μας

βρίσκονται ο Συνθέτης και ο Στιχουργός.

 

Εκεί είναι που -κάνοντας τη σχετική αναζήτηση- ανακαλύπτω ένα στοιχείο

που έως και σήμερα παραμένει άγνωστο για την πλειοψηφία των συμπολιτών μας:

συνθέτης, στιχουργός, αλλά και ο πρώτος που εν έτει 1991 ερμήνευσε το «Βράδυ Σαββάτου»,

είναι ο Χρήστος Κυριαζής.

 

Κι όμως,

αυτός ο άνθρωπος είχε το μεγαλείο να μένει στη σκιά

και δεν διετυμπάνιζε ότι το συγκεκριμένο μνημειώδες άσμα

-το οποίο κάθε σαββατιάτικο βράδυ περνάει μία βόλτα από τα χείλη μας

και εκφράζεται ως εκκωφαντικός ψίθυρος που γίνεται κόμπος στον λαιμό μας-

ήταν δικό του, ήταν δημιούργημά του, ήταν γέννημά του.

 

Ο Χρήστος Κυριαζής έκανε τεράστιες επιτυχίες·

ξεκινώντας το 1986 με την αντισυμβατική μπαλάντα «Έλα, μωράκι μου»,  

έφτασε στο απόγειο τής Δημοφιλίας στα μέσα των 90’s,  

έχοντας στο ενεργητικό του hits μεγατόνων

όπως το «Έχω κλάψει», το «Μού θυμίζεις τη μάνα μου»,

και βεβαίως το διαχρονικό σύμβολο τής νυχτερινής διασκέδασης

«Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια».

 

Όμως, ό,τι κι αν έκανε, ό,τι κι αν συνέθεσε, ό,τι κι αν έγραψε,

ουδέν δύναται να υπερβεί αυτόν τον ύμνο

που (θα) αποτελεί εσαεί «Το Τοτέμ τού Σαββατιάτικου Συναισθήματός Μας».

Απόψε, βράδυ Τετάρτης, αποχαιρετούμε τον Χρήστο Κυριαζή με το «Βράδυ Σαββάτου» του.

Χρήστο, (Κυρια)ζείς... 

Γιώργος Μιχάλακας 
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος