Έτσι ξεκίνησε η τραγωδία και ο συνεταιρισμός μας. ΑΡΘΡΟ ΦΑΝΟΥΛΑΣ ΑΡΓΥΡΟΥ

 Άριστος Μιχαηλίδης, Διευθυντής Σύνταξης της κυπριακής εφημερίδας «Φιλελεύθερος»

Οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, που έστησαν την Κυπριακή Δημοκρατία, υπογράφτηκαν στις 11 και στις 19 Φεβρουαρίου του 1959....

Στις 3 Ιουλίου 1959 η τουρκική εφημερίδα Χουριέτ δημοσίευε ανταπόκριση του απεσταλμένου της στην Κύπρο, που αποκάλυπτε ότι σε σύσκεψη στη Λευκωσία υπό τους Ραούφ Ντενκτάς και Φαζίλ Κιουτσούκ (ο οποίος είχε βάλει και την υπογραφή του στις συμφωνίες), αποφασίστηκε όπως κανένας Τούρκος δεν θα συναλλάσσεται με Έλληνες. Ήταν η πολιτική «από Τούρκο σε Τούρκο», που δεν έμεινε μόνο στις εμπορικές συναλλαγές. Στις 26 Ιουλίου 1959, η τουρκοκυπριακή ηγεσία αυθαίρετα και απροειδοποίητα άλλαξε τα ονόματα των χωριών που ήλεγχε και τους έδωσε τουρκικές ονομασίες (το Κιόνελι, για παράδειγμα, ονομάστηκε Μεντερές). Ταυτόχρονα, μοίραζαν πρόστιμα σε όσους Τουρκοκύπριους μιλούσαν ελληνικά ή αποκαλούσαν τα χωριά με το παλιό τους όνομα. Αυτά, τέσσερις μήνες μετά την υπογραφή των συμφωνιών. Οκτώ μήνες μετά την υπογραφή και δέκα μήνες πριν από την επίσημη ανακήρυξη της Δημοκρατίας, του κοινού μας κράτους, αποκαλύφθηκε και η εισαγωγή όπλων από την Τουρκία με τον εντοπισμό του τουρκικού πλοιαρίου Ντενίζ που ερχόταν φορτωμένο όπλα (18 Οκτωβρίου 1959) για να εξοπλίζονται οι Τουρκοκύπριοι και να εκπαιδεύονται (από Τούρκους στρατιωτικούς που έρχονταν στα τ/κ χωριά ως δάσκαλοι) και να ετοιμαστούν για την ώρα της μεγάλης επίθεσης.

Ακόμα κι αν κρύψουμε στα μαύρα κατάστιχα της ιστορίας όσα έγιναν πριν από την υπογραφή των συμφωνιών -τις επιθέσεις κατά Ελληνοκυπρίων και τις λεηλασίες των περιουσιών τους το 1958, τη σφαγή των οκτώ Κοντεμενιωτών στο Κιόνελι κ.ά.- δεν επιτρέπεται να αγνοούμε όσα έγιναν μετά το 1960, όταν η προσπάθεια να στηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, ένα κοινό κράτος από το μηδέν, έβρισκε σκληρή υπονόμευση από την τουρκοκυπριακή ηγεσία και από την Τουρκία, που υποδαύλιζαν διά πυρός και σιδήρου το φυλετικό μίσος και τον φυλετικό διαχωρισμό. Να τα θυμόμαστε σήμερα, που το φυσικό αέριο ξύπνησε αιφνιδίως τους Τουρκοκύπριους και πολλούς ανιστόρητους Ελληνοκύπριους, για να μας λένε ότι είναι συνέταιροι στην Κυπριακή Δημοκρατία και στον φυσικό πλούτο. Να θυμόμαστε, για να φροντίσουμε να μην ξαναπάθουμε τα ίδια (διότι, μερικές φορές, δίνεται η εντύπωση ότι δεν άλλαξε τίποτε από τότε), ότι είναι από τον Μάρτιο του 1961 που οι Τουρκοκύπριοι βουλευτές αρνούνταν να ψηφίσουν τους «Περί Φόρων και Τελών Νόμων» και το κράτος κινδύνευε να παραλύσει. Ότι την ώρα που στήναμε κοινό κράτος, η τουρκοκυπριακή ηγεσία κατακρατούσε και εκμεταλλευόταν τη δημοτική περιουσία, που είχε αρπάξει κατά τις διακοινοτικές ταραχές του 1958, και μάζευε παράνομα φόρους από τους Τουρκοκύπριους. Ότι δολοφονούνταν από την ΤΜΤ και κατατρομοκρατούνταν όσοι Τ/κ μιλούσαν για συμβίωση (οι εκδότες της «Τζιουμχουριέτ», Αϊχάν Χικμέτ και Αχμέτ Γκιουράν, δολοφονήθηκαν στις 23 Απριλίου 1962). Ότι όταν Μακάριος και Κουτσιούκ όριζαν επιτροπές για να βρουν άκρη στη βρετανική ασάφεια περί χωριστών δήμων, στην Πάφο, οι Τ/κ έκτιζαν τείχος, για να χωρίσουν τη δημοτική περιοχή, την οποία παράνομα επέλεξαν και χάρισαν στους εαυτούς τους, χωρίς να λογαριάζουν πως υπάρχει κράτος. Ότι ακόμα και η ίδρυση του κυπριακού στρατού χρησιμοποιήθηκε από την τουρκοκυπριακή ηγεσία για να επιβάλει τον διαχωρισμό. Η ελληνοκυπριακή ηγεσία επέμενε ότι ο στρατός έπρεπε να είναι μεικτός, αλλά ο Τουρκοκύπριος υπουργός Άμυνας επέμενε ότι τον κυπριακό στρατό έπρεπε να τον αποτελούν χωριστοί λόχοι Ελληνοκυπρίων και χωριστοί Τουρκοκυπρίων. Τελικά, τον Οκτώβριο του 1961, ο αντιπρόεδρος Κιουτσούκ άσκησε το δικαίωμα του βέτο και ο μεικτός στρατός δεν έγινε ποτέ.

Είναι με αυτά τα διχαστικά έργα των συνεταίρων μας, που φτάσαμε στην κορύφωση του ‘63, σε όσα ακολούθησαν και στα εγκλήματα σε βάρος πάντα του λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Και όλα αυτά τα περίπλοκα γεγονότα δεν επιτρέπεται σήμερα να αναφέρονται με τα απλοϊκά σχήματα του νεοκυπριακού γκεμπελισμού, που ισοπεδώνει την ιστορία στα μέτρα πολιτικών παιγνίων, που μόνο τους τουρκικούς στόχους εξυπηρετούν.

Τα ξαναείπα, τα ξαναλέω και σήμερα επί τη επετείω, ελπίζοντας πάντα να μην τείνουν ευήκοον ους οι υγιώς σκεπτόμενοι πολίτες στους προπαγανδιστές τουρκικών αφηγημάτων, που το μόνο που θυμούνται από την ιστορία είναι τα 13 σημεία του Μακαρίου…

Πηγή: Φilenews