Αθήνα: Το αλισβερίσι των ναρκωτικών δεν σταμάτησε ούτε εν μέσω κορωνοϊού

«Ούτε ο κορωνοϊός δεν σταματά την εξάπλωση του… ναρκωϊού» λέει ο δημοτικός σύμβουλος του δήμου Αθηναίων και γραμματέας Περιβάλλοντος του ΚΙΝΑΛ Γιώργος Αποστολόπουλος.  Αφήνοντας για λίγο στην άκρη τα όσα τραγικά συμβαίνουν με την πανδημία του κορωνοϊού... η σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα μας φέρνει αντιμέτωπους και πάλι με προβλήματα που είχαν παραμείνει άλυτα πριν την εισβολή του κορωνοϊού. Και μιλάμε για το μεγάλο πρόβλημα των ναρκωτικών.  Ολόκληρες γειτονιές της Αθήνας αποτελούν στέκια εμπόρων και χρηστών οι οποίοι ούτε κατά τις ημέρες της καραντίνας δεν σταμάτησαν το αλσιβερίσι του λευκου θανάτου. Πλατεία Βάθης, Άγιος Πάυλος, πλατεία Βικτωρίας, πλατεία Αμερικής, Μεταξουργείο και άλλες πολλές γειτονιές της πρωτεύουσας αποτελούν μια μόνιμη πληγή για την οποία η πολιτεία πρέπει να δράσει άμεσα.  «Τίποτα δεν περιορίζει την εξάπλωση του «ναρκωϊού» στην Αθήνα. Ούτε καν ο ίδιος ο κορονοϊός…» λέει ο ο δημοτικός σύμβουλος του δήμου Αθηναίων και γραμματέας Περιβάλλοντος του ΚΙΝΑΛ Γιώργος Αποστολόπουλος.  Και προσθέτει ότι «πολύ περισσότερο βέβαια δεν τον περιορίζουν οι δράσεις της Πολιτείας, η οποία για πολλοστή φορά αδυνατεί να αντιμετωπίσει το εμπόριο του θανάτου. Η κυβέρνηση έχει σοβαρές ευθύνες, όπως και όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, με το πρόβλημα να παραμένει δισεπίλυτο.  Είναι αποδεδειγμένο ότι όταν ενεργούν οι Κυβερνώντες, τα ναρκωτικά εξαφανίζονται. Για παράδειγμα στο Πεδίον του Άρεως, έστω και εάν ο αγώνας των κατοίκων κράτησε σχεδόν δέκα χρόνια για να υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Μετά από παρόμοιους αγώνες απλών πολιτών, ο ναρκωϊός εξαφανίστηκε και από την οδό Μασσαλίας, την οδό Αντωνιάδου και από ένα μέρος των Εξαρχείων. 

Υπάρχει όμως η σκοτεινή, η κατασκότεινη πλευρά, όπου δεν φέγγει η ελπίδα.  Η πλατεία Βάθης, ο Άγιος Παύλος, η πλατεία Βικτωρίας, η οδός Αινιάνος, η οδός Φερρών, η οδός Δεριγνύ, η οδός Σοφοκλέους, η πλατεία Αμερικής, το Μεταξουργείο, ο Άγιος Παντελεήμονας, τα κάτω Πατήσια, ο Νέος Κόσμος, οι παρυφές των Εξαρχείων στην Κλεισόβης και στη Σολωμού.  Αυτή η μόνιμη ντροπή, η τραγική μοίρα της πόλης και των ανθρώπων της, αποτελεί ένα είδος διαχρονικής πολιτικής επιλογής. Μίας επιλογής που χωρίζει την Αθήνα από τα προάστια με μία άβυσσο δυστυχίας. Ας μην αναφερθεί κανείς σε χώρους ελεγχόμενης χρήσης, χορήγησης μεθαδόνης, κινητές μονάδες και άλλους πειραματικούς νεωτερισμούς, δίπλα μάλιστα στα στέκια του θανάτου».  

«Κατάλληλοι χώροι για τέτοιες δράσεις και για τη φροντίδα αυτών των άρρωστων ανθρώπων, είναι μόνο αποκεντρωμένες μονάδες νοσοκομειακού τύπου. Οριστική λύση, είναι η εξάλειψη του εμπορίου.  Ως παιδί της πόλης, σε μία περιοχή με ναρκωτικά μέσα και έξω από το σχολείο μου, με φίλους που χάθηκαν άδικα, με λεμόνια, σύριγγες και αίματα κατά καιρούς στους ορόφους της πολυκατοικίας, με σπασμένα τζάμια στο αυτοκίνητό μου, με μαχαιρώματα στη γειτονιά και μαύρη μαυρίλα στη ζωή μας, ένα έχω να πω.  

Ελάχιστες κυβερνήσεις έχουν ενδιαφερθεί πραγματικά γι αυτή την πόλη. Η δε ικανότητα συναίσθησης για τους κατοίκους αλλά και για τους άρρωστους χρήστες, πλησιάζει το μηδέν. Η Αθήνα αναζητά όραμα, αλλαγή καθημερινότητας και ευτυχία. 

Η Αθήνα αναζητά πραγματική αγάπη για τις γειτονιές, τις πλατείες, τα στενά, τους ανθρώπους της και τα παιδιά», καταλήγει ο κ. Αποστολόπουλος.