Η… εκδίκηση του εθνικού κράτους. Toυ Γιάννη Σιδέρη

«Δεν είναι οι υπερεθνικές  δομές που έχουν αναλάβει το έργο της φροντίδας των κοινωνιών. Είναι το έθνος - κράτος. Τόσοι πολλοί κάναμε λάθος;», διερωτάται με έκπληξη   ο ελληνοαυσταλός συγγραφέας Χρήστος Τσιόλκας, και συνεχίζει: «Κατηγορούσαμε τους άλλους για τις ιδέες τους ενώ θα έπρεπε να τους ακούμε προσεκτικότερα. Κάθε φορά  που ακούγαμε ένα επιχείρημα που αμφισβητούσε τις δικές μας πεποιθήσεις το εκλαμβάναμε ως ρατσισμό και ξενοφοβία»! Το  κείμενο που αναδημοσίευσε η Athens Voice, περισσότερο από το σοκ της φονικής πανδημίας, εκφράζει το σοκ  της ανακάλυψης ότι ο κόσμος έχει σύνορα!   Κατέρρευσε το μύθευμα αριστερών τε και φιλελευθέρων για τα ανοιχτά σύνορα...
ή όπως διαπιστώνει ο ίδιος «υπάρχει άλλη μια κανονιστική  αρχή του φιλελευθερισμού που έχει καταστραφεί τις τελευταίες εβδομάδες , και αυτό είναι η πίστη στα ανοιχτά σύνορα»!  Στην εξομολόγηση του ελληνοαυστραλού  συγγραφέα «απαυγάζει» η μεγάλη ψευδαίσθηση:  Ητοι οι ισχυρισμοί των φιλελευθέρων και της  φιλελεφτ αριστεράς, που προσπάθησαν διά της ενοχοποιήσεως, να καταργήσουν την έννοια των συνόρων. Οι μεν φιλελεύθεροι  γιατί το κεφάλαιο πρέπει να κυκλοφορεί απρόσκοπτα ανακαλύπτοντας νέες πηγές πλουτοπαραγωγικών πόρων και φτηνού εργατικού δυναμικού που θα μεγιστοποιήσει τα κέρδη τους, οι αριστεροί γιατί όλοι οι άνθρωποι  είμαστε αδέρφια και τα σύνορα που μας χωρίζουν και τροφοδοτούν το μίσος, την εχθρότητα και τη διαφορετικότητα.  Υπόβαθρο όλων αυτών ήταν  ο ψευδεπίγραφος «μοντερνισμός». Το λέει  ο συγγραφέας: Ο ιός και οι συνέπειές του έχουν επιβεβαιώσει τις συντηρητικές  φωνές που υπερασπίζονται το έθνος – κράτος».  Πόθεν, πως και γιατί, χαρακτηρίζονται ως συντηρητικές οι φωνές που υπερασπίζονται την ύπαρξη έθνους - κράτους  και των συνόρων;  Γιατί η αποδοχή της ασύνορης παγκοσμιοποίησης είναι απόρριψη του συντηρητισμού;   Οι αντιφάσεις  είναι προφανείς: Οσοι εκ των αριστερών πρεσβεύουν σε κοινωνικές αλλαγές, ακόμη και εκείνοι που ονειρεύονται επαναστατικές κατεδαφίσεις του πολιτικού συστήματος της χώρας τους,  τάσσονται και υπέρ της κατάργησης των συνόρων. Πως είναι δυνατόν όμως να συμβούν αυτά εάν δεν εντάσσονται σε συγκεκριμένο χώρο, εάν δεν υπάρχουν σύνορα;  Υπάρχει βεβαίως και η αστεία αντίφαση:   Οι αριστεροί  που τάσσονται αναφανδόν υπέρ της αποδυνάμωσης έως κατάργησης των συνόρων, άρα και της αποδυνάμωσης  των εθνικών κρατών, τάσσονται υπέρ της δημιουργίας εθνικού κράτους των Παλαιστινίων.   Οι φιλελεύθεροι  τάσσονται υπέρ της δημιουργίας ανεξάρτητου  κράτους της Ταιβάν, για να ξεφύγει από την καταπίεση της κομμουνιστικής Κίνας.  Μόνο το ελλαδικό κράτος δεν τους κάνει.    Πως όμως είναι δυνατόν να θεωρείς τον θεσμό  ξεπερασμένο, ενίοτε να μισείς το δικό σου κράτος, και την ίδια στιγμή να λες ότι αγωνίζεσαι υπέρ  της δημιουργίας κράτους σε κάποια γωνιά τη γης και για όποιους λόγους;  ‘Η το κράτος είναι αμυντικός  χώρος και χώρος διοίκησης που εξασφαλίζει την άμυνα και την ευδαιμονία των πολιτών του, ή όχι.     Μέσα στη χοάνη της παγκοσμιοποίησης  ουδεμία πολιτική αλλαγή μπορεί να επέλθη με την  κατάργηση των συνόρων. Ακόμη και αυτοί που προσβλέπουν «ταξικούς αγώνες» - λέμε τώρα - οι αγώνες αυτοί δεν θα υπάρξουν παρά μόνο εντός των συνόρων του εθνικού κράτους.   Κάποτε στο παρελθόν οι ελληνικές πόλεις της αρχαιότητας   ήταν ξεχωριστά κράτη με πολέμους μεταξύ τους.  Κάποτε στο μέλλον ίσως  η Ε.Ε. στεγάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Αυτό θα είναι μια μακρόχρονη διαδικασία ενοποίησης και επ΄ ουδενί μπορεί να γίνει με βίαιο διοικητικό τρόπο όπως επιχειρείται τώρα. Θα βρει τους λαούς αντίθετους και θα αναπτυχθούν - ήδη αναπτύσσονται - τα ρεύματα  που χαρακτηρίζονται ως εθνικιστικά. Υπάρχουν βεβαίως οι ταγοί ιδεολόγοι του εθνικισμού, αλλά ο λαός που τους ακολουθεί είναι πολίτες που προστρέχουν σε αυτούς από αίσθηση αυτοάμυνας. Από την ανάγκη να μην καταργηθεί βιαίως ο κόσμος τους, οι σταθερές της ζωής τους.    Τώρα είμαστε στην ιστορική περίοδο όπου...     τα εθνικά κράτη έχουν ευθύνη της λειτουργίας για το σύνολο των μελών τους.   Πρόσφατο παράδειγμα ο κορονοϊός και η αντίσταση στον Εβρο.   Αν  ανοίγαμε τα σύνορα και δεχόμασταν να έρθουν 100 - 150 χιλιάδες που μας  έστελνε ο Ερντογάν - και που ήθελαν οι πολιτικοί αλληλέγγυοι και οι εξ επαγγέλματος ανθρωπιστές  - θα είχαν καταρρεύσει παντελώς οι υποδομές, ακόμη και αν δεν είχε συνυπάρξει η θανάσιμη επέλαση του  κορονοϊού.  Το ίδιο πρέπει να γίνει και τώρα, εάν επαληθευτούν  οι πληροφορίες ότι μετά την αποτυχία στον Έβρο,  ο Ερντογάν θα επιχειρήσει να στείλει μετανάστες μέσω του Αιγαίου. Μια χώρα δέκα εκατομμυρίων δεν μπορεί να σηκώσει στους ώμους της τη φτώχεια του πλανήτη. Πρέπει να αποκρουστούν.  Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε μεταξύ μας εν μέσω των αντιθέσεών μας. Πάντα στο πλαίσιο  του εθνικού μας κράτους.