Η κατάντια των «προοδευτικών» και της «προοδευτικής» διανόησης. Σάκης Μουμτζής

Μετά την πτώση της δικτατορίας, το να δηλώνεις «προοδευτικός» ήταν κάτι σαν επάγγελμα. Άνοιγε πόρτες. Το πιστοποιητικό «προοδευτικών» φρονημάτων, που το χορηγούσαν τα κόμματα της Αριστεράς και όχι μόνο, ήταν απαραίτητο για να ανελιχθεί κάποιος σε συγκεκριμένους κοινωνικούς χώρους....

Η λέξη «προοδευτικός» υπήρξε η ταυτότητα πολλών καραγκιόζηδων της πολιτικής, των τεχνών, της διανόησης, που επικάλυπτε την επαγγελματική τους ανεπάρκεια. Επικάλυπτε το γεγονός πως ήταν άχρηστοι, ανίκανοι, ατάλαντοι.

Έτσι είδαμε απόλυτα σκουπίδια στον χώρο των τεχνών, να εξοστρακίζουν εκατοντάδες συναδέλφους τους γιατί δεν ήταν αυτοί «προοδευτικοί». Αίφνης, ο κινηματογράφος της δεκαετίας του 50 και του 60 βαφτίστηκε υποτιμητικά «εμπορικός κινηματογράφος», γιατί έκοβε εκατοντάδες χιλιάδες εισιτήρια, ενώ οι ταινίες των «προοδευτικών» σκηνοθετών, που δεν τις έβλεπε ούτε η μάνα τους και απομυζούσαν τα λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων, βαφτίστηκαν ποιοτικός κινηματογράφος.

Πλήρης διαστροφή και καταστροφή.

Η Ιστορία όμως πάντα εκδικείται. Σήμερα, εκατομμύρια Έλληνες βλέπουν και ξαναβλέπουν τις ταινίες του «εμπορικού» κινηματογράφου, ενώ οι ταινίες της προοδευτικής ψευτοκουλτούρας βρίσκονται στους σκουπιδοτενεκέδες.

Όμως αυτή η πλήρης διαστροφή των εννοιών και των αξιών δεν παρατηρήθηκε μόνον στον χώρο των τεχνών. Παρατηρήθηκε και στον χώρο της πολιτικής.

Εκεί ο χαρακτηρισμός «προοδευτικός» δεν οριζόταν με σαφήνεια. Απεναντίας, ό,τι δεν ανήκε στον χώρο της Κεντροδεξιάς, αυτομάτως ήταν προοδευτικό. Δηλαδή ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός ήταν τόσο ξεχειλωμένος που χωρούσαν και οι Μπααθικοί και οι κομμουνιστές και οι τροτσκιστές. Και πολλοί άλλοι, «περίεργοι».

Έτσι, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που αποκατέστησε την δημοκρατία στην Ελλάδα και την ενέταξε στην ΕΟΚ, τον βάφτισαν, απαξιωτικά, συντηρητικό πολιτικό, ενώ αυτοί που ονειρεύονταν Μπααθικού τύπου καθεστώτα ή την δημιουργία μιας Βαλκανικής Οικονομικής Κοινότητας ( ΒΟΚ), με την Αλβανία του Χότζα και την Ρουμανία του Τσαουσέσκου, ήταν «προοδευτικοί» πολιτικοί.

Αυτή η παρανοϊκή κατάσταση συνέβαλε στην επικράτηση ιδεών που αποδόμησαν την ελληνική κοινωνία. Διέρρηξαν τους δεσμούς που την συνείχαν. Κατέλυσαν τις αξίες με τις οποίες μεγαλούργησαν οι γενιές των παπούδων και των πατεράδων μας.

Έτσι, ένας «προοδευτικός» έβαζε και βάζει τα προτάγματα του διεθνισμού πάνω από την δική του την πατρίδα. Τα εργαλεία με τα οποία προσεγγίζουν και αναλύουν τα γεγονότα οι «προοδευτικοί» διανοούμενοι, αναφέρονται αποκλειστικά στις κοινωνικές παραμέτρους που τα ορίζουν, αγνοώντας το εθνικό και τις συνειδήσεις που αυτό παράγει. Και αν εκ των πραγμάτων,δεν μπορούν να το αγνοήσουν, αναφέρονται σε αυτό απαξιωτικά.

Συνεπώς, δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως όλοι αυτοί που συγκροτούν το «προοδευτιστάν» έχουν εξαφανιστεί τις τελευταίες ημέρες. Δεν έχουν τι να πουν. Αισθάνονται απομονωμένοι, καθώς βλέπουν την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών να συσπειρώνεται γύρω από αξίες που αυτοί πολεμούσαν και περιφρονούσαν.

Την σημαία, τα σύνορα, τον στρατό.

Δεν αναφέρομαι στους λίγους, γραφικούς, που σκίζουν τα ιμάτια τους υπέρ των «εισβολέων» και δακρύζουν υποκριτικά για τις μωρομάνες που πετούν μολότοφ. Η συμπεριφορά αυτών των λίγων εκφεύγει των ορίων της πολιτικής επιστήμης και ακουμπά κλάδους της Ιατρικής.

Αναφέρομαι στην σιωπή των «προοδευτικών». Ούτε μια δήλωση συμπαράστασης σε αυτούς που, επί τρεις ημέρες, φυλάνε τα σύνορα μας. Ούτε μια δήλωση καταδίκης της τουρκικής πολιτικής, την στιγμή που διερρήγνυαν τα ιμάτια τους για την «κακοποίηση» του σκηνοθέτη. Ελάχιστοι, άβουλοι, μοιραίοι, κρύβονται δια της σιωπής.

Τελικά προοδευτικός –με την έννοια της επιθυμίας της προόδου—είναι αυτός που αγαπά την πατρίδα του και τιμά τα σύμβολα της. Είναι αυτός που σέβεται και τιμά τις παραδόσεις του Έθνους και το κυριότερο, δεν προσπαθεί να αποδομήσει τους Εθνικούς αγώνες.

Τελικά προοδευτικός είναι αυτός που σήμερα βρίσκεται στο πλάι όλων αυτών που υπερασπίζονται τα σύνορα μας.