Πρόεδρος ή ρεντίκολο; Η κα Σακελλαροπούλου «έκλεψε» την υπόθεση από άλλη δικαστή, «μαγείρεψε» τη σύνθεση του δικαστηρίου...

Tο δικαστήριο λειτουργούσε μέσα, μα η δικαιοσύνη ήταν απ’ έξω. Η υπόθεση Βίννικ είναι μια υπόθεση ξεκάθαρης παραβίασης των βασικών συνταγματικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενός πολίτη άλλης χώρας που Δεν διώκεται για τίποτε στην Ελλάδα.... Ο τρόπος που συνδέεται με την εκλογή της νέας προέδρου της Δημοκρατίας, Aικατερίνης Σακελλαροπούλου, είναι κατ’ ελάχιστον σκανδαλώδης. Ομως, δεν είναι αυτό το μόνο σκάνδαλο, ούτε το...

μικρότερο.

Οι καταγγελίες για τις αδιανόητες, συνεχείς και κραυγαλέες παραβιάσεις των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Αλεξάντερ Βίννικ διαδέχονται η μία την άλλη. Και θα μπορούσαν να γεμίσουν σελίδες επί σελίδων, όπως ήδη γεμίζουν έγγραφα επό εγγράφων, σε μια πρωτοφανή στα ελληνικά νομικά χρονικά υπόθεση, μια σελίδα γκρίζα, που γρήγορα βαδίζει προς το πιο βαθύ μαύρο.

*Συνεχής κράτηση επί διόμισυ χρόνια, κατά παράβαση κάθε έννοιας συνταγματικής τάξης, Δικαίου και, κυρίως, κατά παραβίαση όλων των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

*Δικαστήρια που επί διόμισυ χρόνια κρίνουν εαυτά αναρμόδια ή πιάνονται από λεπτομέρειες για να μην αποφασίσουν, ενώ ο Αλεξάντερ Βίννικ σαπίζει στη φυλακή.

*Καμμία απάντηση στα διαρκή αιτήματά του να δει τον υπουργό Δικαιοσύνης.

*Άρνηση συμμετοχής και, κατόπιν, παροχής χρόνου στον δεύτερο εκ των συνηγόρων του, Νίκο Κωνσταντόπουλο, για να ενημερωθεί για την υπόθεση.

*Κατασκευή αποφάσεων από άδηλα κέντρα, που αποδίδονται σε υπουργό Δικαιοσύνης – για να πει ο ίδιος ότι ποτέ του δεν έχει εκδόσει την περί ου ο λόγος απόφαση. Και κατόπιν, εξαφάνιση της απόφασης.

*Δηλώσεις Δένδια στον ρώσο ομόλογό του, Σεργκέι Λαυρώφ, που ακυρώνονται από τον ίδιο τον έλληνα υπουργό, χωρίς καμμία αιτιολόγηση («Μας κοροϊδέψατε», θα πουν οι Ρώσοι).

*«Με εντολή Χρυσοχοϊδη» μες σε μια μέρα η πολιτική για τα τηλεφωνήματα του κρατούμενου άλλαξε τέσσερις φορές. Βασανιστήριο για έναν άνθρωπο που βρίσκεται στην 31η μέρα της τρίτης του απεργίας πείνας – με βλάβες μη αναστρέψιμες ήδη στον οργανισμό του από την πρώτη και μεγαλύτερη. Σε ανθρώπινο επίπεδο, και μόνον η απαγόρευση να μιλά με την καρκινοπαθή σύζυγό του και τα δύο μικρά παιδιά του, στη Ρωσία, αποτελεί κτηνωδία.

Ήδη, η υπόθεση έχει πάρει το δρόμο της για τον ΟΗΕ και το ειδικό όργανό του κατά της αυθαίρετης κράτησης (φωτό). Ήδη, δε χρειάζεται καν να επαναλάβουμε για τι κατηγορείται ο συγκεκριμένος άνθρωπος: Για τίποτε, στην Ελλάδα. Και η ζωή του και η ελευθερία του απειλούνται σε οποιαδήποτε άλλη χώρα εκδοθεί, πλην της πατρίδας του, Ρωσίας, στην έκδοση στην οποία συμφωνεί και ο ίδιος: εκεί είναι η οικογένειά του, εκεί μπορεί τουλάχιστον να βλέπει τα παιδιά του, τα οποία είναι αντιμέτωπα με διπλή ορφάνεια στην πιο τρυφερή ηλικία.

Σε αντίστοιχες περιπτώσεις, ακόμη και αν δεν συνέτρεχαν όλες οι εξαιρετικές συνθήκες, ακόμη και αν οι κατηγορίες αφορούσαν εγκλήματα κατά της ζωής – κι όχι ένα «οικονομικό έγκλημα» που δε θεωρείται καν τέτοιο στη χώρα μας – η ελληνική κοινωνία και η ελληνική δικαιοσύνη είχαν δείξει ευαισθησία σωτήρια για τις ζωές ανθρώπων. Σήμερα, η πιο βαριά σιωπή πέφτει πάνω στην υπόθεση και με άλλοθι το bitcoin η ζωή ενός ανθρώπου θυσιάζεται με ευκολία, τα δικαιώματά του αγνοούνται μεγαλοπρεπώς και το Ελληνικό Σύνταγμα παραβιάζεται κατάφωρα, για να γίνουν τα χατήρια των Αμερικάνων.

Ποιά δικαιώματα; Ποιά Δικαιοσύνη; Ποιά Αριστερά;

Η παρουσία του πρώην προέδρου του Συνασπισμού και επί δεκαετίες μαχόμενου δικηγόρου, Νίκου Κωνσταντόπουλου, ειλικρινά εξοργισμένου, ήταν ίσως το σημείο στο οποίο αξίζει να σταθεί κανείς περισσότερο, στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου, όπου, με αφορμή την υπόθεση Βίννικ, παρουσιάστηκε σε όλο της το μεγαλείο η τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελληνική Δικαιοσύνη, μια «δικαιοσύνη» υπόδουλη σε πολιτικά συμφέροντα και έξωθεν εντολές.

Εμβληματική νομική προσωπικότητα, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, μαζί με το Σπύρο Φυτράκη, έχουν υπερασπιστεί ανθρώπους σε πολύκροτες υποθέσεις έκδοσης και κουβαλούν την μνήμη μιας άλλης δικαιοσύνης, που υπερασπιζόταν τη συνταγματική νομιμότητα. Ο ίδιος έκανε λόγο για «συνταγματικό πατριωτισμό».

Θύμισε την πολύκροτη υπόθεση Πόλε, την πολυετή και πολυμέτωπη υπόθεση Ρασίντ, την υπόθεση Φολίνι. Μέλη οργανώσεων της διεθνούς αριστεράς ή εθνικοαπελευθερωτικών μετώπων, αντιμετωπίστηκαν, τότε, πρώτα και κύρια ως άνθρωποι με θεμελιώδη δικαιώματα, όποια και όσα και αν ήταν τα εγκλήματα που τους καταμαρτυρούσαν, όσα και όποια κι αν ήταν τα αιτήματα έκδοσης – και είχαν στο πλευρό τους όλη την Αριστερά, που σήμερα σιωπά. Το «ξήλωμα» του κλωβού που είχαν στήσει δύο αμερικάνοι αντιεισαγγελείς, αυτόκλητοι μάρτυρες, και η άρνηση του έλληνα δικαστή να αμερικανοποιήσει το δικαστήριό του και να αποδεχθεί τα τερτίπια τους, στην υπόθεση Ρασίντ, ήταν μια πολύτιμη υπόμνηση…

Έχει, γι΄αυτό, άλλη βαρύτητα να ακούγεται από το στόμα του Νίκου Κωνσταντόπουλου ότι όσα συμβαίνουν στο Βίννικ είναι «βάναυσα και φρικιαστικά», έχει άλλη βαρύτητα να τονίζει, ένας υπερασπιστής με τη δική του ιστορία στα δικαστήρια, πως με αυτή την υπόθεση επιθυμεί να κλείσει την υπερασπιστική πορεία του, απέναντι σε μια υπόθεση «πρω το φα νή»: «Δεν είναι μια τυπική υπόθεση η έκδοση Βίνικ. Χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη για την επίδειξη ενός πρωτοφανούς και αηδιαστικού παρεμβατισμού», μια υπόθεση με «πολύπλευρη ιστορικότητα που εκθέτει τη χώρα σε πλήθος οργάνων», την ώρα που ο Βίννικ βρίσκεται στα όρια της ζωής… Κι αυτό γιατί, δεν είμαστε απλώς δεδομένοι, «είμαστε διαθέσιμοι και υπηρετικοί».

Η σύγχιση των εξουσιών, η μετατροπή της Δικαιοσύνης σε κοσκινάκι της εκάστοτε κυβέρνησης, οι, πλέον καταγεγραμμένες, παρασκηνιακές διαβουλεύσεις μεταξύ των υποτίθεται διακριτών και ανεξάρτητων εξουσιών, μόνο κακά προαναγγέλουν για όλους μας, ειδικά την παρούσα κυβέρνηση και τις εμμονές της στην κατασταλτική «αντιμετώπιση» πολιτικών θέσεων, όπως μόλις αυτές ανακοινώθηκαν δια στόματος πρωθυπουργού.

Είναι τουλάχιστον προσβλητικό για την ελληνική κοινωνία και αριστερά, να χρειάζεται να υπενθυμιστεί ότι η Απεργία Πείνας είναι το έσχατο όπλο εκείνου που δεν ελπίζει πια σε τίποτε άλλο για την απόδοση δικαιοσύνης. Είναι αδιανόητο μια κοινωνία που πάλεψε, με όλες της τις δυνάμεις, για να δοθεί άσυλο και να μην εκδοθούν τόσοι άνθρωποι μέσα στα χρόνια, και που πολλοί δικαστικοί της λειτουργοί και νομικοί τίμησαν με το παραπάνω τότε το κοινό περί Δικαίου αίσθημα, σήμερα να επιτρέπει να εξωθείται στο θάνατο ένας άνθρωπος, για ανύπαρκτα στην Ελλάδα αδικήματα και για να γίνουν τα χατήρια των Αμερικάνων. Και είναι ακόμη μεγαλύτερη ντροπή, κομμάτι της Αριστεράς να αφήνει το ζήτημα στην άκρη γιατί «διαφωνεί με το bitcoin». Το ερώτημα είναι ένα και συγκεκριμένο: Με τα ανθρώπινα δικαιώματα συμφωνεί; Και τον κίνδυνο που αποτελεί όλη αυτή η αθλιότητα εις βάρος του Βίννικ για τους Έλληνες πολίτες, με τη σημερινή κυβέρνηση, που μας βλέπει όλους ως υποψήφιους τρομοκράτες,  τον έχει υπολογίσει;

Να και η κυρία πρόεδρος!

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, η υπόθεση συνδέεται άμεσα με την άνοδο της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα, μετά από μια σειρά επαφές, αποφάσεις και κινήσεις που αποκαλύφθηκαν πλήρως χθες και ρίχνουν βαριά σκιά σε αυτή την επιλογή.

Σύμφωνα με όσα καταγγέλθηκαν, «προάγεται πολιτειακά σε αρχηγό του κράτους, η γυναίκα που καταπάτησε όλες τις ελευθερίες του Βίννικ», η γυναίκα που παρενέβη σε όλα τα στάδια της υπόθεσης – μιας υπόθεσης που στρέφεται, τους τελευταίους μήνες, κατά αποφάσεων της Ελλ. Πολιτείας. Και αυτά τα έπραττε ενώ γνώριζε ότι θα προταθεί για την Προεδρία της Δημοκρατίας, δηλαδή για το ύπατο αξίωμα της Ελλ. Πολιτείας. Και όχι μόνο δε ζήτησε εξαίρεση αλλά συνέχισε, όπως καταγγέλθηκε, ακόμη και μετά την ανακοίνωση του ονόματός της, να πηγαίνει στο γραφείο της, στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) και να παρακολουθεί την εξέλιξη υποθέσεων. «Το αόρατο – ορατό χέρι της κ. Σακελλαροπούλου μετατόπισε την εκδίκαση του ζητήματος από το αρμόδιο τμήμα του ΣτΕ, στην Ολομελειά του. Υποβάλλαμε αίτηση εξαίρεσής της προφορικά και εγγράφως», είπε η συνήγορος του Βίννικ, Ζωή Κωνσταντοπούλου, που έκανε λόγο για «προφανή κακοδικία».
Τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν δείχνουν ότι, η κα Σακελλαροπούλου γνώριζε πως θα είναι υποψήφια για την Προεδρία πριν την επίσκεψη του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, στις ΗΠΑ και γι’αυτό φρόντισε «να τελειώσει επειγόντως την υπόθεση». Είχαν συναντηθεί στο σπίτι της, όπως αποκάλυψε χωρίς να το διαψεύσει κανείς, το Πρώτο Θέμα, και ήξερε πριν τις 10 Ιανουαρίου, οπότε «ανακάτεψε την τράπουλα» εις βάρος του Βίννικ, ότι θα προτείνονταν για την Προεδρία. Και, όχι μόνον δεν δήλωσε ότι θα απέχει, αλλά ήταν καθημερινά στο γραφείο της «και ακόμη και σήμερα δεν έχει αντικατασταθεί». Η «προφανής κακοδικία» δεν χρειάζεται άλλη εξήγηση.
«Από πότε παραβιάζεται έτσι η Δικαιοσύνη από Πρόεδρο Ανωτάτου Δικαστηρίου; Πως γίνεται να παίρνει την υπόθεση από τα χέρια του ανωτάτου δικαστή, να τη διαγράφει από το πινάκιο και να επισπεύδει την διαδικασία;», αναρωτήθηκε ο Νίκος Κωνσταντόπουλος – και μάλιστα, ενώ ξέρει ότι φεύγει για την προεδρία της Δημοκρατίας σύντομα;
Η κα Σακελλαροπούλου «έκλεψε» την υπόθεση από άλλη δικαστή, «μαγείρεψε» τη σύνθεση του δικαστηρίου που θα την εξέταζε, αρνήθηκε την συμμετοχή του Νίκου Κωνσταντόπουλου στην υπεράσπιση του Βίννικ, αρνήθηκε να του δώσει χρόνο να ενημερωθεί, και είναι εμφανές ότι «εκτελεί εντολή και βρίσκεται σε αποστολή», όπως είπε η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Το θέμα του Τύπου – όλα αυτά να αποσιωπούνται μεγαλοπρεπώς από τους συναδέλφους του δικαστικού ρεπορτάζ, που ήταν εκεί και παρακολουθούσαν τη διαδικασία, όπως και από την ΕΡΤ που ήταν εκεί με κάμερα αλλά δεν μετέδωσε τίποτε – είναι βέβαιο ότι επίσης μπαίνει στο τοπίο που ο Νίκος Κωνσταντόπουλος περιέγραψε ευγενικά ως «σύγχιση των εξουσιών». Είναι μάθημα ευπρέπειας που προσωπικά το χρειαζόμουν – το λεξιλόγιό μου περιορίζεται σε πολύ συγκεκριμένα επίθετα, σε τέτοιες περιπτώσεις.-

"thepressproject"