ΙΣΤΟΡΙΚΑ - ΕΜΦΥΛΙΟΣ: Προδότες (!) σε όποια κατηγορία κι αν ανήκαν Του ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

Είμαστε στο 2019 κι όμως συζητάμε για την πηγάδα του Μελιγαλά. Γιατί; Μα απλούστατα, γιατί δεν τα έχουμε ξεκαθαρίσει ακόμη κι ας είναι εύκολο, από την άποψη της λογικής και της ιστορικής αλήθειας. Κύριοι υπεύθυνοι γι’ αυτό, αφενός μεν, η κυριαρχία της ανακυκλωμένης αριστεράντζας στον δημόσιο βίο, που προσπάθησε να… κερδίσει τον Εμφύλιο στα «χαρτιά», αφετέρου δε....
οι ενοχικές ηγεσίες της μεταπολιτευτικής Δεξιάς. Αν τέλος πάντων ήταν Δεξιά αυτό το πράγμα, που ξαφνικά έπαψε να τιμά τους πεσόντες του Εθνικού Στρατού. Λες κι ήταν σκυλιά ή ξένοι μισθοφόροι κι όχι τα στρατευμένα τέκνα του λαού, κληρωτοί, που δεν άφησαν να γίνει η Ελλάδα Αλβανία και τα σύνορά της να πάνε πίσω στη Θεσσαλία. Δόξα και τιμή στον ανώνυμο μαχητή του Γράμμου, μαζί με τη χριστιανική συγχώρεση, σε όσους της άλλης όχθης, πλανημένοι από ενσυνείδητους κι ασυγχώρητους γενίτσαρους, σήκωσαν όπλα κατά του έθνους και λερώθηκαν με την προδοσία.     Η Αριστερά είχε γίνει επί δεκαετίες η ιερή αγελάδα της πολιτικής. Ψωραλέα αλλά… ιερή. Κι ενώ ηττήθηκε κατά κράτος στρατιωτικά και ηθικά, πήρε τη «ρεβάνς» στα πανεπιστήμια, στην πέτσινη ιστοριογραφία, στα ΜΜΕ και στην τέχνη. Φάγαμε στη μάπα τσιμεντένια κι ακούνητα πλάνα με αντάρτες, να φαν κι οι κότες. Κινηματογραφική υπνοπαιδεία.     Χρησιμοποιώ δε τον όρο Εμφύλιος κατ’ οικονομίαν και διότι στην πρώτη φάση του, ως τα Δεκεμβριανά, τα αληθινά, όχι τα «μαϊμού» του Αλέξη της βαρεμένης Αριστεράς του φρεντοτσίνο και της κουκουλοφόρας αλητείας, Ελληνες ήταν ένθεν και ένθεν.     Ο τελευταίος γύρος, με το ρέκβιεμ της καταστολής της ανταρσίας στον Γράμμο, είναι όμως άλλη Ιστορία. Στην τελική φάση, όταν ο Εθνικός Στρατός έδινε το τελικό χτύπημα, τα τρία τέταρτα των ανταρτών ήταν σλαβόφωνοι ΣΝΟΦίτες, συμμορίτες ανακυκλωμένοι συνεργάτες των Γερμανών, που από τα βοηθητικά Τάγματα των S.S. γύρισαν την τραγιάσκα τους ανάποδα και γίνανε «κομμουνιστές», αφού το ΚΚΕ τους υποσχόταν «εθνική αποκατάσταση». Γι’ αυτό και γράφανε στα «ντόπικα» στον Γράμμο «Ζήτω ο Ζαχαριάδης» και «Ζήτω ο Μάρκος»!    Ο αείμνηστος στρατηγός Παπαθανασίου, Διοικητής της Μοίρας των ΛΟΚ που έδωσε σκληρή μάχη στον Γράμμο, μου περιέγραψε μια ενδιαφέρουσα ιστορία, που επαναλαμβάνω:     Οι καταδρομείς του, μετά το πέρας της μάχης, είχαν μαζέψει σε ένα μαντρί τους ρακένδυτους αιχμαλώτους του ΔΣΕ, άνδρες και γυναίκες. Ενας από τους λοκατζήδες ήρθε και του είπε «κύριε διοικητά, έρχεστε λίγο;» με βλέμμα έντονης απορίας. Κι όταν τον ρώτησε τι συμβαίνει, ο αρειμάνιος καταδρομέας τού είπε δείχνοντας τους αιχμάλωτους αντάρτες: «Από αυτούς εδώ κανείς δεν μιλάει ελληνικά».    Ηταν όλοι σλαβόφωνοι αυτονομιστές! Αυτές οι εφεδρείες είχαν απομείνει στον μοιραίο Ζαχαριάδη. Γι’ αυτό κι η Αριστερά τηρεί αυτή την ιταμή στάση στο ψευδομακεδονικό. Εχει τη φωλιά της χεσμένη. Εχουν τα παλιά συνεταιράκια τους ράμματα για τη γούνα της. Συνένοχοι.     Οι Ταγματασφαλίτες ήταν τεσσάρων ειδών.    Καταρχήν, μια μικρή μειοψηφία φανατικών εθνικοσοσιαλιστών.    Μετά υπήρχαν αρκετοί που θεωρούσαν τους Γερμανούς προσωρινούς αλλά τον κίνδυνο κομμουνιστικής δικτατορίας μεγαλύτερο κι επικείμενο.    Υστερα ήταν ένας ικανός αριθμός κυνηγημένων από τη βία του ΕΛΑΣ, που εξόντωνε όποιον θεωρούσε απειλή για το μονοπώλιο της αντίστασης και την επικείμενη έφοδο κατάληψης της εξουσίας, οι οποίοι ζήτησαν καταφύγιο στα Τάγματα του Ράλλη.    Και, τέλος, υπήρχε ένας συρφετός από λούμπεν πλιατσικολόγους, που θεώρησαν τη μικρή προσωρινή εξουσία της στολής και του όπλου τους χρυσή ευκαιρία για ατιμώρητη, όπως νόμιζαν, εγκληματική δράση.     Σε όποια κατηγορία όμως κι αν ανήκαν, ήταν προδότες. Νέτα σκέτα. Οπλίζονταν κι έπαιρναν εντολές από τους Γερμανούς. Η ιστορική στρατιωτική αναφορά Ελληνα αξιωματικού των Ταγμάτων, ύστερα από κοινή επιχείρηση με τους ναζί, «απώλειες: εκ των ημετέρων, εις Γερμανός» δεν είναι εφεύρημα της Αριστεράς. Η άνανδρη δολοφονία της αδελφής, του πατέρα ή της συζύγου από τον ΕΛΑΣ, σε μια ομαλή εξέλιξη, όπου θα τιμωρούνταν όλοι οι προδότες μετακατοχικά, άρα και οι καταταγέντες στα Τάγματα, στην καλύτερη περίπτωση, θα ήταν το πολύ λόγος η θανατική ποινή να μετατραπεί σε ισόβια κάθειρξη. Ομως, το εμφυλιακό αστικό κράτος, με άμεσο τον κίνδυνο της κομμουνιστικής ανταρσίας και θέλοντας να αντιμετωπίσει πάση δυνάμει τους άλλους προδότες, «ξέπλυνε» και τους Ταγματασφαλίτες, αφού είχε χρεία και του τελευταίου στρατιώτη.     Προδότες ήταν, από την άλλη, κι όσοι σκοπούσαν στην κατάληψη της εξουσίας και στην επιβολή κομμουνιστικής δικτατορίας, δολοφόνησαν αθώους πατριώτες, όπως τον ήρωα Ψαρρό και τους Ευζώνους του 5/42, εφάρμοσαν ως κόκκινοι φασίστες την «οικογενειακή ευθύνη» και π.χ. στην πηγάδα, μαζί με τους Ταγματασφαλίτες, πέρασαν λεπίδι και γυναικόπαιδα ή απλά άμαχους, θεωρούμενους πολιτικούς αντιπάλους.     Η πικρή αλήθεια για την Εθνική Αντίσταση είναι ότι περισσότεροι Γερμανοί πέθαναν από αυτοκτονίες, ατυχήματα ή ασθένειες παρά από τη δράση του ΕΛΑΣ, ο οποίος ξόδεψε περισσότερες σφαίρες κατά Ελλήνων παρά κατά του κατακτητή. Ετσι είναι και όποιος ενοχλείται πρόβλημά του.    Οποιος λοιπόν ηρωοποιεί τους πεσόντες Ταγματασφαλίτες είναι ανιστόρητος και θαυμάζει προδότες. Γλίτωσαν το στρατοδικείο που δεν έγινε ποτέ.     Οποιος ηρωοποιεί φονιάδες γυναικοπαίδων κι άμαχων πολιτικών αντιπάλων...    γιατί υπήρχαν και τέτοια θύματα στον Μελιγαλά, είναι εξίσου ανιστόρητος και θαυμάζει επίσης εγκληματίες. Τόσο απλά…