Quo vadis, Στέφανε. Του Δημήτρη Στεργίου

Προφανώς, πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ «γοητευμένος» από την αρχαϊκή σημασία της «απεύθυνσης», που είναι «ίσιωμα», «διόρθωση» των άπειρων «ημαρτημένων» μαζί με τη στρατιά πρώην «σοσιαλιστών»  συντρόφων του. Όταν είδα τον  φίλο μου Στέφανο Τζουμάκα να αγκαλιάζεται με τον κ. Αλέξη Τσίπρα... στο πλαίσιο της «απεύθυνσης» του ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκα  τη φράση στην Επιστολή του Αποστόλου Παύλου  προς Τιμόθεον Β΄ (Κεφάλαιο 4)... « τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ...».

Του Δημήτρη Στεργίου

Και αμέσως, επειδή, ο κ. Τσίπρας δεν είναι «Κύριος», δηλαδή Θεός (άθεος είναι, άλλωστε, ο άνθρωπος!) ο «στέφανος» του θαρραλέου  Στεφάνου χαλαλίστηκε! 

Ευλόγως, θα με ρωτήσετε, γιατί; Διότι, ο Στέφανος Τζουμάκας  ήταν ένας  σχεδόν ντόμπρος πολιτικός και χωρίς «κωλοτούμπες», όπως  ο όψιμος πια νέος «αρχηγός» του Αλέξης Τσίπρας. Παρόλα αυτά δεν θέλω να πιστέψω ότι επιβεβαιώνει τη γνωστή αρχαία σοφή ρήση «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».

Εκτός αν, βασισμένος στην … αρχαϊκή σημασία της λέξης «απεύθυνση», ανταποκρίθηκε στο «κάλεσμα» Τσίπρα για «ίσιωση» ή για «διόρθωση» τάχα των  άπειρων έως τώρα «ημαρτημένων» του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τη γνωστή  στρατιά γνωστών «συντρόφων» του στο ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι έσπευσαν σιγά –σιγά να το εγκαταλείψουν και να πάνε σε άλλες … «πολιτείες» και … «προσήλια»!

 Ομολογώ ότι εκτίμησα τον κ. Στέφανο Τζουμάκα από μια θαρραλέα συμπεριφορά του στον πολιτικό του βίο κατά την ταραγμένη πολιτικά περίοδο, λόγω ασφαλιστικής μεταρρύθμισης,  που προωθούσε το 1991 και 1992 η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Υπενθυμίζω ότι με κοινές αποφάσεις τα των υπουργών Εθνικής Οικονομίας, Οικονομικών και Υγείας συγκροτήθηκε το 1991  Επιστημονική Επιτροπή και Επιστημονική Γραμματεία υπό τον πρόεδρο Ροσέτο Φακιολά  για  την αναμόρφωση του Κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος.

Όμως ήδη από την 15η συνεδρίαση της Επιστημονικής Επιτροπής  αποχώρησαν τέσσερα μέλη που είχαν προταθεί από τη ΓΣΕΕ και την ΠΑΣΕΓΕΣ, ενώ  μετά την ολοκλήρωση της συζήτησης των επιμέρους θεμάτων και  της διαμόρφωσης του πρώτου σχεδίου του πορίσματος αποχώρησε  και το μέλος που είχε προταθεί από τη ΓΣΕΒΕΕ, ως έκφραση διαμαρτυρίας  για την κατάθεση από την κυβέρνηση νομοσχεδίου και την ψήφιση στη Βουλή του νόμου που ρύθμιζε  θέματα κοινωνικής ασφάλισης.

Σημειώνεται ότι οι εκπρόσωποι των συνδικαλιστικών οργανώσεων συγκρότησαν δική τους επιτροπή, ενώ ο τότε υπεύθυνος  της Κοινωνικής Πολιτικής, μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ και βουλευτής  Στέφανος Τζουμάκας ανέλαβε να καταρτίσει ένα προσχέδιο  θέσεων  για διάλογο του ΠΑΣΟΚ. Πράγματι, η «κουτσουρεμένη» Επιτροπή Φακιολά έδωσε στη δημοσιότητα το πόρισμά της στις 20 Μαϊου 1992 και τον ίδιο μην και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Τον επόμενο μήνα και, συγκεκριμένα, στις 4 Ιουνίου 1992, ο κ. Τζουμάκας έσωσε στη δημοσιότητα  το δικό του πόρισμα του «Προσχεδίου εξειδικευμένων θέσεων για διάλογο» του ΠΑΣΟΚ, το οποίο σε πολλά σημεία υπερακόντιζε μάλιστα σε σκληρότητα (μέτρα και διαπιστώσεις) το πόρισμα της Επιτροπής Φακιολά. Τότε, ο κ. Τζουμάκας  βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα στελεχών και συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ, αλλά «υπογείως».

Διότι, ενώ το πόρισμα της Επιτροπής Φακιολά προκάλεσε χαλασμό, ο οποίος ήταν έντονος και έκδηλος στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, για το πόρισμα Τζουμάκα τα λαλίστατα κορυφαία στελέχη, συνδικαλιστές   του ΠΑΣΟΚ (που στη συνέχεια έγιναν …βουλευτές και υπουργοί!) εσίγησαν, δηλαδή δεν έκαναν καμιά δήλωση. Αντιθέτως, οι αντιδράσεις τότε περιορίσθηκαν στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ.

Μάλιστα έγιναν εντονότερες μετά το άρθρο μου στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» με το οποίο επιδοκίμαζα  τη θαρραλέα αυτή στάση του στελέχους του ΠΑΣΟΚ. Τότε ο Στέφανος Τζουμάκας βρέθηκε στο στόχαστρο κυρίως όλων των προνομιούχων κρατικομονοπωλιακών συνδικαλιστών τους οποίους κατήγγειλε  με συγκεκριμένες διαπιστώσεις στο πόρισμά του τότε ο Στέφανος Τζουμάκας.

Υπενθυμίζω ότι στην Επιτροπή Τζουμάκα συμμετείχαν  στελέχη του ΠΑΣΟΚ από τον πανεπιστημιακό, συνδικαλιστικό, δημοσιοϋπαλληλικό και επαγγελματικό χώρο, από τα οποία πολλά στη συνέχεια  έγιναν  βουλευτές, υπουργοί ή επικεφαλής δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών!

Υπενθυμίζω ότι τότε οι απεργιακές κινητοποιήσεις ήταν καθημερινές, η οδός Σταδίου ήταν καθημερινά αποκλεισμένη από διαμαρτυρόμενους συνδικαλιστές  και εξαιτίας μιας ρύθμισης  που επέβαλλε στη ΔΕΗ όριο χρηματοδότησης του ασφαλιστικού των  υπαλλήλων και συνταξιούχων τα 35 δις. δραχμές το χρόνο, των ασφαλισμένων του ΟΤΕ πλαφόν επιχορήγησης τα 11 δις. δραχμές  και ανατροπές στα ασφαλιστικά των τραπεζοϋπαλλήλων, ενώ από  τον Αύγουστο του 1992 άρχισαν οι απεργίες  στη ΔΕΗ που διήρκεσαν επί ένα σχεδόν μήνα!!!

Πάντως, η καλή εικόνα για τον φίλο μου Στέφανο Τζουμάκα ξεθώριασε  τρία χρόνια αργότερα, όταν τον Δεκέμβριο το 1995 έγινε η παγκόσμιας πρωτοτυπίας «ιδιωτικοποίηση» των Ελληνικών Ναυπηγείων (μεταβίβαση του 49% των μετοχών των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στους εργαζόμενους, χωρίς να πληρώσουν τίποτε και διατήρηση του … 51% των μετοχών από το κράτος μέσω της ΕΤΒΑ!!!). Επρόκειτο για μια τροπολογία «κόστους» 138,4 δις. δραχμές, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της Έκθεσης  του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους.

Τότε, η χώρα μας απειλούνταν  από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι το θέμα θα αγόταν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ενώ στις  28 Σεπτεμβρίου 1995 διαβάσαμε δήλωση  του τότε υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Στέφανου Τζουμάκα με την οποία διέψευδε σχόλια από ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς ότι διαφωνούσε  με την κυβερνητική απόφαση για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά.

«Στην κυβερνητική επιτροπή συμφώνησα με την εισήγηση του υπουργού Εθνικής Οικονομίας για τη λύση 51% στην ΕΤΒΑ και 49 στους εργαζόμενους», τόνιζε ο Στέφανος Τζουμάκας.