ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Καμμένες μπαλιές. Του ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ

Στην οπαδική αργκό η φράση «μεταγραφή αεροδρομίου» δίνει το χαρμόσυνο μήνυμα: Ε, ε, έρχεται (δις), κι άντε πάλι δις, καλώντας τους πιστούς φίλους του συλλόγου να μεταβούν στο «Ελ. Βενιζέλος» εκεί ακολουθεί η αναστάσιμη τελετή υποδοχής ενός μεσσία με μορφή ποδοσφαιριστή ή σπανιότερα καλαθοσφαιριστή.... Το κόκκινο χαλί υψηλών προσδοκιών υφάνθηκε με φιλοτεχνημένα δημοσιεύματα που έπειθαν τους φύσει καχύποπτους για προηγηθείσα εξονυχιστική ιχνηλασία προσόντων του προσήλυτου αστέρα. 

Ο αφικνούμενος ανεπιτήδευτα συγκινημένος, ευτυχής που μοίρα καλή τον έφερε σε μια χώρα με θαυμαστό πολιτισμό και ιστορία, ήλιο και θάλασσα, απαγγέλλοντας το ίδιο τροπάρι το γνωστό, δεσμεύεται, υπό τη νόμιμη επήρεια του μαμμωνά, ότι θα τα δώσει όλα για τη φανέλα της καινούργιας ομάδας και αυτούς τους υπέροχους φιλάθλους, από την αποπνικτική, ιδιαίτερα το θέρος, πολιορκία των οποίων αποδρά μετά βίας. 

Κατά περίπτωση και σαν να ανοίγουμε πολιτική βεντάλια γηπέδου: είναι αυτός που είτε θα θωρακίσει τα ευάλωτα νώτα είτε θα δώσει πνοή στην αριστερή πτέρυγα ή θα ατσαλώσει τη δεξιά πλευρά. Ακόμα πιο ψηλά ο πήχυς: βρήκαμε επιτέλους ηγέτη για τον καθοριστικό χώρο του κέντρου (είναι το κέντρο, ηλίθιε) ή διεμβολιστή που θα προσδώσει φοβερή δύναμη πυρός στην επίθεση – για γκολ διψούν οι εξέδρες.

Συχνά το ίνδαλμα κατακρημνίζεται και ποδοπατείται με ταχεία μαζική ετυμηγορία –η ίδια αργκό αποβάλλει το λανθασμένο, καταχρηστικό κρυφτούλι στα «»– καθώς αποδεικνύεται παλτό, ενσημάκιας, τουρίστας, κουτσάλογο, για τα μπουζούκια, φιάσκο της χρονιάς.  

Μακριά από εμάς το τυχοδιωκτικό «ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής» που αναζωπυρώθηκε με το τελευταίο μπαράζ, χαμηλού μπάτζετ, μεταγραφών λησμονημένων, του πάγκου, αδιάφορων, μα και κάποιων ευπώλητων που άλλα κόμματα θα ήθελαν επίσης να έχουν στο προεκλογικό δυναμικό τους, κι ας μη το μαρτυράνε. 

Πότε πολιτικοί δεν μεταπηδούσαν, σαν πεταλούδες της μέρας, από ένα κόμμα σε άλλο, ίδρυαν κόμματα, μετάνιωναν, επέστρεφαν, αφήνοντας στον σοφό λαό (ναι, εμάς) τη δικαίωση ή τιμωρία τους; 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το άτακτο απρόβλεπτο παιδί που εκτός συνόρων συγχωρέθηκε κάνοντας όλα τα θελήματα, παίζει ακόμα εντός με ιστορικό θράσος το καμένο αντισυστημικό χαρτί του, μηρυκάζοντας το ηθικό του πλεονέκτημα ράβει και τάζει, σκάβοντας νέους λάκκους με πολτό συνθημάτων· το παιχνίδι αυτό, θέμα τριβής, το ξέρει καλύτερα, ματώνοντας χρόνια στα ξερά.  

Η εμπλοκή σε «μεγάλη αναταραχή υπέροχη κατάσταση» βλάπτει σοβαρά την αντίπερα όχθη, θα το ’χουν αντιληφθεί.