ΤΡΙΚΑΛΑ. Βάνδαλοι και αρκουδάκια. Οι κάμερες ασφαλείας του δήμου τους κατέγραψαν να σπάνε χριστουγεννιάτικα στολίδια. ΓΡΑΦΕΙ Η ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ

Τα Τρίκαλα ήταν μια αδιάφορη πόλη. Μεταμορφώθηκαν σε λιγότερο από είκοσι χρόνια, έγιναν μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή πόλη, όμορφη, καθαρή με στοιχεία καινοτομίας (λεωφορείο χωρίς οδηγό, παγκάκια με φορτιστές, οικολογική διαχείριση απορριμμάτων). Τα Τρίκαλα δεν τα άλλαξε κάποιος με μαγικά...
τα άλλαξαν οι κάτοικοι, διαλέγοντας καλούς δημάρχους. Τα άλλαξαν δείχνοντας ενδιαφέρον για το δημόσιο χώρο. Ανάμεσα σε άλλα πολλά κατάφεραν να στήσουν ένα χριστουγεννιάτικο χωριό που φέρνει στην πόλη περίπου 15 με 20 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Είναι κατανοητή των Τρικκαίων η οργή όταν βλέπουν δυο άτομα να κάνουν βανδαλισμούς στο κατεξοχήν τοπικό προϊόν, τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Δυο νεαρά άτομα, κάνοντας νυχτερινή βόλτα, κατέστρεψαν διακοσμητικά αρκουδάκια. Ο δήμαρχος Δημήτρης Παπαστεργίου έκανε μια ανάρτηση την οποία συνόδευσε από φωτογραφίες την ώρα των καταστροφών. Έγραψε: «Αυτά τα... υπέροχα παιδιά, παιδιά μου, παιδιά σας, παιδιά μας, χθες έκαναν διάφορες καταστροφές στην πόλη. Νομίζω το "αντί" γενικώς κίνημα μπορεί να κοιμάται ήσυχο. Ο εχθρός κατατροπώθηκε. Τα... αρκουδάκια σπάσανε... Άλλωστε είναι πιο εύκολο να χαλάς παρά να φτιάχνεις». Ίσως είναι κατανοητός ο θυμός του δημάρχου αλλά η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών είναι λάθος. Κανονικά αναλαμβάνει η αστυνομία. Αν δεν θέλει να χαλάσει το πνεύμα των Χριστουγέννων, ας απευθυνόταν στους γονείς. Για τους υπόλοιπους, τους παρατηρητές, είναι πιο χρήσιμο να εστιάζουμε στο πολυετές θαύμα της πόλης παρά στην κακή στιγμή. Δυο έφηβοι δεν αναιρούν το έργο μιας ολόκληρης πόλης. Ακολουθεί άρθρο που δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015 και περιγράφει την ανάπτυξη που έφερε στα Τρίκαλα το Χριστουγεννιάτικο Χωριό. Είναι κάτι δήµαρχοι που πωλούν αέρα κοπανιστό. Σωστό; Σωστό. Τον αέρα τον κοπανιστό μπορούν να τον συσκευάσουν σε κονσερβοκούτια. Για να ακριβολογούμε, πρόκειται για κοπανιστό «αέρα Χριστουγέννων» και συστατικά, όπως αναγράφονται, μαγεία σε θερμίδες, χαμόγελα και θετικές σκέψεις σε γραμμάρια. Πωλείται στα Τρίκαλα προς ένα ευρώ το τεμάχιο. Πέρυσι διατέθηκε σε εκατό χιλιάδες κομμάτια. Είσπραξη εκατό χιλιάδες ευρώ. Ενα τίποτα μπροστά στο κεφάλαιο που διακινείται στην πόλη την εορταστική περίοδο. Ας δούμε, όμως, πώς στήθηκε ένα χριστουγεννιάτικο χωριό που έφερε την τοπική ευμάρεια μέσα στη γενικευμένη οικονομική κρίση. Το 2010 ο τότε δήμαρχος Τρικκαίων Χρήστος Λάππας αποφάσισε να αξιοποιήσει εποχικά τον αποκατεστημένο Μύλο Ματσόπουλου, επιφάνειας 3.500 τ.μ., και περί τα είκοσι στρέμματα πέριξ του αιωνόβιου κτιρίου. Το εγχείρημα ανέλαβε ο αντιδήμαρχος Τάσος Κατσιάνης με αξίωμα «όχι τσίκνα, όχι τσιφτετέλια, όχι φτήνια». Η ιδέα ήταν να χτιστούν ξύλινα σπιτάκια, όπως το ταχυδρομείο του Αϊ-Βασίλη, δεντρόσπιτα, γεφυράκια, καλαίσθητα εμπορικά περίπτερα, παγοδρόμιο, να περιφέρονται νεράιδες, μάγοι και ξωτικά, να γίνονται εργαστήρια ζαχαροπλαστικής, ζωγραφικής, να προσκαλούνται συγγραφείς για ομιλίες και τραγουδιστές για συναυλίες. Ο Μύλος των Ξωτικών σχεδιάστηκε με συγκεκριμένο, ευρωπαϊκό χαρακτήρα. Στο ερώτημα «Γιατί Χριστούγεννα, γιατί ξωτικά;», η απάντηση είναι αυτονόητη. Επειδή μεσούσης της κρίσης οι σίγουρα πρόθυμοι να δαπανήσουν το υστέρημά τους είναι οι γονείς. Με πολιτική απόφαση η είσοδος στον Μύλο των Ξωτικών ορίστηκε δωρεάν όπως και αναρίθμητες δραστηριότητες. Μια οικογένεια μπορεί να διασκεδάσει εκεί μέσα ανέξοδα. Εάν πάλι κάποιοι θέλουν να ξοδέψουν, υπάρχουν επιλογές σε φαγητό, αναμνηστικά, φωτογραφίσεις, καρουσέλ και άλλα παιχνίδια που χρεώνονται. Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της κατανάλωσης, των δώρων. Η πολιτεία είχε προβλέψει, μάλιστα, το σχετικό επίδομα ώστε να κινείται η αγορά. Τούτη η πληροφορία δεν είχε φτάσει στον «τάχα μου προοδευτικό κόσμο» των Τρικάλων και έτσι υπήρξαν έντονες αντιδράσεις. Όταν λέμε έντονες, εννοούμε πραγματικά έντονες. Οι αριστεροί αειπάρθενοι τον πρώτο χρόνο πετροβολούσαν τον Μύλο των Ξωτικών. Επιτέθηκαν σωματικά και φραστικά στους αιρετούς, άσκησαν διώξεις. Βρήκαν πάτημα στον χαρακτηρισμό του Μύλου ως μνημείο και κινήθηκαν δικαστικά εναντίον του θεόρατου φιόγκου που κοσμεί το κεντρικό κτίριο. Κατόπιν ήρθε το χρήμα και όλοι ηρέμησαν. Υπολογίζεται ότι στην πόλη έμειναν περί τα 65 εκατομμύρια ευρώ σε τέσσερα χρόνια. Μιλάμε για την κατανάλωση που γίνεται στα Τρίκαλα λόγω του Μύλου των Ξωτικών. Δουλεύουν τα ξενοδοχεία, η εστίαση, τα εμπορικά καταστήματα. Οι επιχειρηματίες κερδίζουν και καταβάλλουν με συνέπεια τα δημοτικά τέλη. Προσλαμβάνουν κόσμο. Το χρήμα αλλάζει χέρια και κινείται. Καταγράφονται όλα τα ευεργετικά αποτελέσματα της περίφημης «ανάπτυξης». Να υπογραµµίσουµε κάτι ακόµη. Έγιναν εκλογές και εξελέγη άλλος δήμαρχος. Ο Δημήτρης Παπαστεργίου συνεχίζει χωρίς συμπλέγματα το έργο των προηγούμενων. Δίνει το στίγμα του ενισχύοντας το λούνα παρκ, αλλά το γενικό πνεύμα παραμένει – το πνεύμα των Χριστουγέννων, αυτό που συσκευάζεται σε κονσερβοκούτι. Με καταγεγραμμένη την εισπρακτική επιτυχία, μπορεί κάποιος να θέσει ερωτήματα. Είναι άραγε το χρήμα αυτοσκοπός; Είναι άραγε η κατανάλωση μια αξία που θέλουμε να σεβαστούν τα παιδιά μας; Είναι άραγε ωραίο να πωλείται αέρας κοπανιστός, έστω χριστουγεννιάτικος; Δικαιούνται να απαντήσουν «όχι» μόνο οι κοσμοκαλόγεροι, οι λιτοί, ασκητικοί πολίτες. Δικαιούνται να απαντήσουν «όχι» όσοι δεν φοβούνται τη φτώχεια, τη δική τους και των άλλων. Αν αποδεχτούμε ότι στις γιορτές ψωνίζουμε παραπάνω, τρώμε παραπάνω, ξενυχτάμε παραπάνω, κάνουμε δώρα, στέλνουμε καλάθια με ποτά, αν αποδεχτούμε την εικόνα μας, του homo catanaloticus, μπορούμε να αρθρώσουμε το «μπράβο στα Τρίκαλα» που, μέσα στην ύφεση και τη μιζέρια, κατάφεραν να πιάσουν το τίποτα και να το κάνουν κάτι.