*Νίκος Καραγιαννακίδης, Δικηγόρος: "Ο δρόμος είχε την «δικιά τους» ιστορία…"

Σάλο έχει προκαλέσει στο διαδίκτυο η ανάρτηση- «αφιέρωμα» του Νίκου Καραγιαννακίδη για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Με ρομαντική αλλά και καυστική διάθεση ο κ. Καραγιαννακίδης αποτυπώνει τις σκέψεις για την σπέκουλα της αριστεράς και των μισθοφόρων καλλιτεχνών της, στην προσωπική του σελίδα στο ΦΒ. Αναπολώντας τις πάλε ποτέ παιδικές του μνήμες, ξυπνά μνήμες με άρωμα αθωότητας… Και μετά από μια ρεαλιστική διαδρομή μας προσγειώνει στην σημερινή πραγματικότητα… Δείτε την ανάρτηση:...

«Γυρεύω το παλιό μου σπίτι, με τ’ αψηλά τα παράθυρα, σκοτεινιασμένα απ’ τον κισσό, γυρεύω την αρχαία κολόνα, που κοίταζε ο θαλασσινός» **

Από μικρό παιδί θυμάμαι τους εκπαιδευτικούς, φρεσκοβγαλμένους από την γενιά του Πολυτεχνείου και τον Μάη του 68, να προσπαθούν να μας μεταλαμπαδεύσουν τη φοιτητική τους δράση, κουλτούρα, ιδεολογία κι εμπειρία. Θυμάμαι να μας κάνουν πλύση εγκεφάλου με «καλλιτέχνες της αριστεράς» που τραγούδησαν -κάποιοι τραγουδούν ως και σήμερα- για το Πολυτεχνείο. Οι ίδιοι τραγούδησαν και για την Κύπρο. Στη συνέχεια πρωτοστατούσαν σε φιέστες του Παπανδρέου και της «αλλαγής» και μετέπειτα κατά του βομβαρδισμού της Σερβίας, της σύλληψης του Οτσαλάν και φυσικά και κατά του αμερικανικού Ιμπεριαλισμού…

Οι περισσότεροι από αυτούς -με τις νότες και τους στίχους της «αντίστασης»- απέκτησαν μεγάλα Ε9, μεγάλα ονόματα, μεγάλες μαρκίζες και ακόμη πιο στενές σχέσεις με το εκάστοτε γκουβέρνο που ήθελε δημοκρατικό πρόσημο σε συνταγματικές ή αντισυνταγματικές αποφάσεις για το λαό. Με Δούρειο Iππο ή καλύτερα με την «εργαλειοποίηση της… ποίησης» και της μουσικής υπέρ της πολιτικής ΤΟΥΣ, κατάφεραν αρκετοί να λογίζονται ως πνευματικοί άνθρωποι και ως διανοούμενοι ακόμη κι αν δεν ήταν. Αρκούσε η εγγραφή τους σε κάποιο αριστερό κόμμα ή αριστερή «δεξαμενή σκέψης» ώστε η κοινωνία να τους κατατάσσει αυτομάτως στους δικαιούχους της σκέψης, της δημιουργίας, της μεγαλοφυΐας, του πολιτισμού…

Έτσι το αφήγημα οδήγησε ορισμένους σε… υπουργοποίηση τους. Κάποιοι άλλοι υπουργοποιήθηκαν ή αναδείχθηκαν σε παράγοντες επειδή τα έπιναν μαζί στα κουτούκια ενώ άλλοι σύντροφοι την είδαν και ιδιοκτήτες υπεράκτιων εταιρειών για να αποφύγουν τη βάναυση φορολόγησή τους. Άλλοι πάλι έγιναν αστέρες της τηλεόρασης (της ιδιωτικής που επιχορηγείται χρόνια τώρα από τα διαφημιστικά κονδύλια του ευρύτερου δημόσιου τομέα) κι εξακολουθούν να θεωρούνται οι κορυφαίοι της σάτιρας, της παρέμβασης, της ποιότητας αν και το γέλιο που μας προκάλεσαν με ανέκδοτα σε βάρος άσημων και αδύναμων, το πληρώνουμε πολύ ακριβά, ακριβότερα ακόμη και από τις παχυλές αποδοχές τους…

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που όταν είδαν τον αρχηγό του κυβερνώντος κόμματος να ξεπουλά την Μακεδονία, να εποικίζει την χώρα με μουσουλμάνους αγνώστων ταυτοτήτων και προθέσεων, να ρευστοποιεί τη δημόσια περιουσία σε ευτελή αξία και τα σπίτια των συμπατριωτών τους… «μουγκάθηκαν». Χάθηκε η φωνή και η επαναστατική τους διάθεση. Χάθηκαν και οι ίδιοι από τις οθόνες και τις ζωές μας. Εξαφανίστηκαν από τα πάλκα και τα θεατρικά σανίδια. Από τα σκάφη και τα πάρτι. Από τον αγώνα και το δρόμο. Μιλάμε για τους ίδιους που «πλακώνονταν» κάποτε για το ποιος θα πρωτοερμηνεύσει τραγούδια του Μίκη. Είναι οι ίδιοι που κάποτε απήγγειλαν Ρίτσο, Ελύτη, Σεφέρη και παρίσταναν τους συγκινημένους όταν μιλούσανε για τη Ρωμιοσύνη και την Μυρσίνη την δοξαστική.Είναι αυτοί που επικαλούνταν τον Καβάφη και τους βάρβαρους και αποδείχτηκαν πιο… βάρβαροι και από τους βάρβαρους και πιο χυδαίοι από κάθε χυδαίο της ζωής μας. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που επικαλούνταν την αναγκαιότητα του πνευματικού ανθρώπου και την ανάγκη της κοινωνίας να κατευθύνεται από τέτοιους, αναγορεύοντας τον εαυτό τους ως καθοδηγητές της κοινωνίας.

Δυστυχώς, αυτοί ήταν οι πρώτοι που έσπευσαν να πουν στον ελληνικό λαό ότι ο θλιβερός πρωθυπουργός και η παρέα του ήταν η λύση για τα προβλήματά μας. Οι περισσότεροι ήταν και παραμένουν αμετανόητοι. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ενώ έκαναν καριέρα «γλείφοντας» τον Θεοδωράκη… εξαφανίστηκαν όταν ο ίδιος μίλησε για αριστερόστροφο φασισμό και εθνικομηδενιστές. Είναι οι ίδιοι που όταν η πατρίδα τους χρειάστηκε περισσότερο πάρα ποτέ -βλ Συμφωνία των Πρεσπών- σιώπησαν.

Όχι, δεν κατάλαβαν τον Ρίτσο, τον Σεφέρη** και τον Ελύτη…

Ο κ *Καραγιαννακίδης είναι δικηγόρος της Θεσσαλονίκης και Νομικός εκπρόσωπος του Συλλόγου Δανειοληπτών Βορείου Ελλάδος