Σοσιαλισμός και ελευθερία, έννοιες αντίθετες

Πολλοί στην Ελλάδα πιστεύουν ότι οι κατεξοχήν υπερασπιστές της ελευθερίας είναι τα κρατικιστικά-σοσιαλιστικά κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, που υποσχέθηκαν στον «λαό» απελευθέρωση από το μνημόνιο, την λιτότητα και την διαφθορά. Όπως φυσικά και άλλα κόμματα με τα ίδια χαρακτηριστικά, σαν το ΚΚΕ και την ΧΑ...

Καταρχάς, μια διευκρίνιση για αυτούς οι οποίοι, λόγω άγνοιας, θα διαμαρτύρονταν για το ότι κατατάσσω τους ΑΝΕΛ και την ΧΑ στο σοσιαλιστικό μπλοκ, ενώ υποτίθεται πως ανήκουν στην δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος. Θα πρέπει να γνωρίζουν ότι τόσο η ΧΑ όσο και οι ΑΝΕΛ είναι δεξιά σοσιαλιστικά μορφώματα, που υπόσχονται ότι ακριβώς και οι αριστεροί ομοϊδεάτες τους: πως θα εγκαθιδρύσουν μια πανίσχυρη κρατικιστική εξουσία η οποία, υποτίθεται, με την πυγμή της θα διανείμει με κανόνες ισότητας τον παραγόμενο πλούτο.
 Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε τα δεκάδες παραδείγματα δεξιών σοσιαλιστικών κομμάτων στην Ευρώπη του 20^ου αιώνα, με αποκορύφωμα αυτά της φασιστικής Ιταλίας και της ναζιστικής Γερμανίας. Ο Μουσολίνι ξεκίνησε από τον αριστερό σοσιαλισμό για να καταλήξει με τον Χίτλερ στον δεξιό εθνικοσοσιαλισμό, καθεστώς που τελικά, μαζί με τον υπαρκτό σοσιαλισμό της Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν και της μαοϊκής Κίνας, αποτέλεσαν τα πιο φρικτά ολοκληρωτικά καθεστώτα που γνώρισε η ανθρωπότητα.

Όσο να μην θέλουν να το παραδεχτούν πολλοί, είτε από φανατισμό είτε από άγνοια, υπεύθυνα για τις σφαγές άνω των 200 εκατομμυρίων ανθρώπων από τις ίδιες τις κυβερνήσεις τους, δεν είναι διαβολικά πρόσωπα, όπως ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Λένιν, ο Μουσολίνι, ο Κάστρο, ο Μάο και άλλοι. Υπεύθυνη για τις εκατόμβες θυμάτων του μαύρου 20^ου αιώνα είναι μια ιδεολογία που λόγω της συντονισμένης προπαγάνδας κατόρθωσε να εξασφαλίσει καλή φήμη: ο σοσιαλισμός, ο οποίος, όταν γίνεται προσπάθεια να εφαρμοστεί, κατ’ ανάγκη οδηγεί στην βαρβαρότητα και την εξόντωση των πολιτών που κυβερνά. Πως όμως κατάφερε ο σοσιαλισμός να πείσει τους ανθρώπους ότι αγωνίζεται για την ελευθερία τους; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί να μας εξηγήσει πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι με την θέλησή τους να εκχωρούν σε σοσιαλιστικά κόμματα την απόλυτη εξουσία στις εκλογές, όπως στην περίπτωσή μας ο σοφός λαός ανέδειξε σε διαχειριστές και ρυθμιστές της τύχης του τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ, την ΧΑ και το ΚΚΕ.

Από την πρώτη στιγμή, ο σοσιαλισμός εμφανίστηκε ως αντίδραση στις αξίες της ελευθερίας που πρέσβευε η Γαλλική Επανάσταση και ο Διαφωτισμός. Οι ίδιοι οι σοσιαλιστές δήλωναν ότι οι ιδέες τους ήταν τόσο αυταρχικές και σκληρές που δεν θα μπορούσαν να εφαρμοστούν παρά μόνο από μια ισχυρή δικτατορική κυβέρνηση. Για αυτούς, η ρίζα του κακού ήταν η ελευθερία της ατομικής σκέψης, που έπρεπε να τσακιστεί και να αντικατασταθεί από την συλλογική σκέψη, όπως θα την υπαγόρευε το σοσιαλιστικό κράτος.

Όπως είναι φυσικό, η σοσιαλιστική ιδέα που εκφράζονταν με τέτοια ειλικρίνεια δεν θα μπορούσε να έχει μεγάλη απήχηση. Έτσι, οι μεταγενέστεροι σοσιαλιστές του 1848 εφηύραν τον όρο «σοσιαλδημοκρατία». Ήταν όμως ένα εφεύρημα και τίποτε παραπάνω. Η δημοκρατία, ένας θεσμός που έχει ως θεμέλιό του το ελεύθερο άτομο, δεν μπορούσε να συνδυαστεί με τον σοσιαλισμό. Σοσιαλισμός και δημοκρατία δεν είχαν τίποτα κοινό, παρά μόνο μια λέξη: την ισότητα. Υπήρχε όμως και σε αυτό το φαινομενικά κοινό σημείο μια τεράστια διαφορά: ενώ η δημοκρατία αναζητούσε την ισότητα στην ατομική ελευθερία, ο σοσιαλισμός την αναζητούσε στην υποταγή του ατόμου στις επιταγές μιας κυβερνητικής ελίτ. Το άτομο έπρεπε να μετατραπεί σε δούλο.

Ακόμη και μεταλλαγμένη, όμως, η σοσιαλιστική ιδέα δεν ήταν γοητευτική. Έτσι, προκειμένου να κερδίσει τις ψυχές των μαζών, ο σοσιαλισμός άρχισε να υπόσχεται οικονομική ελευθερία, χωρίς την οποία η πολιτική ελευθερία δεν είχε καμία αξία. Εδώ ξεκινά το σοσιαλιστικό παραλήρημα, που χωρίς καμιά προσπάθεια εξεγείρει όλους τουςμαζανθρώπους.

 Για τους φιλελεύθερους, πολιτική ελευθερία σήμαινε ελευθερία από την αυθαίρετη ισχύ άλλων ανθρώπων να σε αναγκάσουν να κάνεις κάτι παρά την θέλησή σου, χωρίς να έχεις κανένα δικαίωμα επιλογής.
Οι σοσιαλιστές, ωστόσο, είχαν εφεύρει ένα κυριολεκτικά τρελό περιεχόμενο για την ελευθερία: ελευθερία στο εξής θα σήμαινε ελευθερία από κάθε αναγκαιότητα (ακόμη και την φυσική), απελευθέρωση από τις αντικειμενικές περιστάσεις και συνθήκες, οι οποίες αναπόφευκτα περιορίζουν τα όρια επιλογής όλων μας, άλλων πολύ και άλλων λιγότερο.

«Δεν μπορεί να φάει κανείς χωρίς να πληρώσει. 

Μια κοινωνία, που βάζει την ισότητα πάνω από την ελευθερία, 

δεν θα κερδίσει τίποτα από τα δύο. 

Μόνο αν βάλει την ελευθερία πάνω από την ισότητα

 θα βγει και από τα δύο κερδισμένη».

Οι σοσιαλιστές, με άλλα λόγια, ταύτισαν την ελευθερία με την κατάκτηση της ισχύος και του πλούτου. Η σοσιαλιστική προπαγάνδα έπεισε τις μάζες ότι ο σοσιαλιστικός δρόμος οδηγεί στην ελευθερία, ενώ στην πραγματικότητα οδηγεί κατευθείαν στην δουλεία υπό ένα πανίσχυρο κράτος, στο οποίο κάθε ατομική ελευθερία πρέπει να είναι υποταγμένη. Ακόμη και καλοπροαίρετοι διανοούμενοι δεν κατόρθωσαν να κατανοήσουν πως σοσιαλισμός και δημοκρατία είναι δύο έννοιες ασύμβατες. Πως θα μπορούσαν να το κατανοήσουν οι απλοί άνθρωποι;

Τις τελευταίες δεκαετίες, έγιναν ολοφάνερες οι ανθρωποκτόνες συνέπειες του σοσιαλισμού. Πρώην σοσιαλιστές σε όλο τον κόσμο παραδέχτηκαν και παραδέχονται πως σοσιαλισμός και φασισμός είναι όμοιες τάσεις που οδηγούν στο ίδιο κατ’ ανάγκην αποτέλεσμα. Γι’ αυτό κάνουν λάθος όσοι ονομάζουν «παρά φύσιν» την άψογη κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Όπως λάθος έκαναν αυτοί που έλεγαν πως δεν είναι λογικό ο ΣΥΡΙΖΑ να αποδέχεται ως έγκυρες τις ψήφους της ΧΑ στην κύρωση νομοσχεδίων. Όπως λάθος έκαναν επίσης, αυτοί που τους κακοφαινόταν το φλερτ μεταξύ της Κωνσταντοπούλου, ως Προέδρου της Βουλής, με την ΧΑ. Όλοι αυτοί λησμονούν πως ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και ΧΑ γιγαντώθηκαν πολιτικά φωνάζοντας τα ίδια συνθήματα στις πλατείες των δήθεν αγανακτισμένων (το ΚΚΕ έχασε την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τα ταπεινότερα ένστικτα του όχλου τότε, αφού δεν συμμετείχε θερμά) και όλοι μαζί είπαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του καλοκαιριού του 2015.

Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί ούτε να εγκαθιδρυθεί, ούτε να επιβιώσει με δημοκρατικά μέσα. Τα παραδείγματα που το αποδεικνύουν δεκάδες. Όλα τα σοσιαλιστικά καθεστώτα καταρρέουν μέσα στην δυστυχία που τα ίδια προκάλεσαν. Το παράδειγμα της Βενεζουέλας είναι το πιο πρόσφατο. Αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι παραχωρούν την ελευθερία τους κυνηγώντας χίμαιρες. Ο σοσιαλισμός σου ζητά να παραχωρήσεις την ατομική σου ελευθερία με αντάλλαγμα την ψεύτικη υπόσχεση ότι θα σου δώσει τον πλούτο που πάραξαν άλλοι. Αν τους δώσεις την εξουσία, τότε η σοσιαλιστές αρχίζουν να σχεδιάζουν την ζωή σου. Και είτε αυτοί που παράγουν πλούτο φεύγουν για να βρουν ελεύθερο περιβάλλον για να ανθίσουν, αφήνοντάς σε στον σοσιαλιστικό σου παράδεισο που αποδείκνύεται κόλαση, είτε παύουν να παράγουν, διότι παραγωγή και ανάπτυξη σε σοσιαλιστικό περιβάλλον ούτε υπήρξε, ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει.

Εν κατακλείδι, σοσιαλισμός και φασισμός είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και οι δύο οδηγούν σε μια ολοκληρωτική, αρνητική και ενδεή κοινωνία ανελευθερίας και ανισότητας. Και τους δύο τους ενώνει το μίσος για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και τις φιλελεύθερες αξίες του, που έχουν τις ρίζες τους στην κλασσική Ελλάδα. Ο λόγος για τον οποίο σοσιαλισμός και φασισμός συγκρούονται μεταξύ τους, δεν είναι οι διαφορές τους. Έχουμε δει πολλές φορές τις ομοιότητες τόσο στην ρητορική όσο και στις πρακτικές τους. Σοσιαλισμός και φασισμός συγκρούονται γιατί αγωνίζονται να κάνουν ψηφοφόρους από το ίδιο ακροατήριο. Από τους ίδιους ανθρώπους τις ίδιας, χαμηλής ποιότητας, με έλλειψη ικανοτήτων, απλοϊκή σκέψη και, κυρίως, ταπεινά ένστικτα. 

Ο μόνος πραγματικός εχθρός και των δύο είναι ο ικανός και παραγωγικός άνθρωπος που πιστεύει στις δυνάμεις του και επιζητά την ατομική ελευθερία και τον σεβασμό στους θεσμούς για να πραγματώσει τους στόχους του. Αυτόν τον άνθρωπο, σοσιαλισμός και φασισμός θέλουν να τον αφανίσουν, καθώς κανένα κοινό δεν έχουν μαζί του, και δεν είναι ποτέ δυνατόν να καταφέρουν να τον πείσουν να γίνει υποστηρικτής τους. 

Οι δύο όψεις του νομίσματος, ωστόσο, δεν είναι απολύτως όμοιες: ο φασισμός είναι το στάδιο που ακολουθεί όταν οι άνθρωποι καταλάβουν πως ο σοσιαλισμός ήταν μια αυταπάτη, όπως αποδείχτηκε χωρίς καμιά εξαίρεση σε όλα τα μέρη του κόσμου όπου έγινε προσπάθεια να εφαρμοστεί.

freetochoose