Ο Αϊδινιώτης, με όνομα βαρύ σαν Ιστορία (αλλά και χέρι), παρέλαβε αλώνι κι έφτιαξε σαλόνι

Οι λάτρεις των θεωριών συνωμοσίας υποστηρίζουν πως κάτω από την Αθήνα υπάρχει μια άλλη Αθήνα: η υπόγεια Αθήνα. Τα πολλά τούνελ που υπάρχουν σ’ αυτήν επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Κάποιοι άλλοι, σίγουρα πιο τολμηροί, το πάνε ένα βήμα παραπέρα, ή μάλλον… παρακάτω και κάνουν λόγο για περίεργα πλάσματα που ζουν ακόμα πιο χαμηλά, στα έγκατα της γης. Διάφοροι θρύλοι κάνουν λόγο πως εκεί κατοικοεδρεύει μια φυλή Τιτάνων με την ονομασία Βριλ. Η θεωρία της «κούφιας Γης»… 

Μέχρι και σήμερα δεν έχει αποδειχθεί η ύπαρξη τέτοιων οντοτήτων....

Υπάρχει όμως ένα μέρος κάτω από την πόλη στο οποίο ζουν και δραστηριοπούνται…πράσινα όντα και στο οποίο συσσωρεύεται καθημερινά αυξημένη ποσότητα ενέργειας και δύναμης. Δεν γνωρίζω εάν ανήκουν στη φυλή των Τιτάνων αλλά δεν αποκλείεται κιόλας. Άλλωστε η προσπάθεια που καταβάλλουν είναι -χωρίς υπερβολή- τιτάνια. Δε γνωρίζω επίσης τί ακριβώς λένε οι θρύλοι για το συγκεκριμένο μέρος. Είναι τεκμηριωμένο όμως από χιλιάδες μάρτυρες πως κάπου εκεί, στις εσχατιές της παλιάς Περιβόλας, εκεί που αν σκάψεις λίγο πιο κάτω ίσως συναντήσεις κάποιον αρχαίο παραπόταμο του Ιλισού, δίπλα ακριβώς από την μπλε διαδρομή του μετρό της Αθήνας, ζει ένας πραγματικός θρύλος, ένας Lord of the rings.

Ο Γιάννης Αϊδινιώτης.

Εάν το ποδοσφαιρικό γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας θεωρείται ο «ναός» του ελληνικού ποδοσφαίρου, το προπονητήριο πυγμαχίας του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου στη θύρα 5 είναι η Μέκκα του μποξ.

O σύλλογος του Τριφυλλιού είναι μακράν ο πιο πετυχημένος πυγμαχικός σύλλογος της χώρας, έχοντας κατακτήσει συνολικά ενενήντα ομαδικούς τίτλους σε όλες τις κατηγορίες στην ενενηντατριάχρονη ιστορία του.

Όταν επέστρεψε σπίτι του ο Γιάννης Αϊδινιώτης μετά από μία γεμάτη περιπέτειες ζωή που θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει βιβλίο ή ακόμα και ταινία (γιατί όχι;) ο Παναθηναϊκός διένυε ήδη τα «πέτρινα» του χρόνια, έχοντας κερδίσει μόλις έναν (1) τίτλο πρωταθλητή Α΄ Κατηγορίας (πλέον ονομάζεται «Elite»), τα τελευταία 15 χρόνια.

Το προπονητήριο έμοιαζε παραδομένο στην τύχη του, ανήμπορο να γεννήσει ή έστω να συντηρήσει πρωταθλητές. Δε θα ήταν υπερβολή να μιλήσουμε για ένα «αχούρι».

Αυτό που έχει πετύχει σήμερα ο Αϊδινιώτης ανάγεται σίγουρα στη σφαίρα του ανεξήγητου και ενισχύει την πεποίθηση ορισμένων που κάνουν λόγο για «περίεργα φαινόμενα κάτω από τη γη».

Κάτω από τη Λεωφόρο συγκεκριμένα, εκεί που ο σπόρος φυτεύεται καθημερινά από τα μαγικά χέρια του «Δάσκαλου» με σκοπό να πετάξει τους καρπούς του εκεί ψηλά στην κορυφή της ελληνικής πυγμαχίας. Οι καρποί αυτοί είναι τα «τσαμπιόνια» του, οι οποίοι εδώ και τρία περίπου χρόνια κάνουν υπερήφανους όλους τους παναθηναϊκούς, γεμίζοντας με διπλώματα, μετάλλια και κύπελλα τις προθήκες του Ομίλου.

Ο Αϊδινιώτης, με όνομα βαρύ σαν Ιστορία (αλλά και χέρι), παρέλαβε αλώνι κι έφτιαξε σαλόνι. Παρέλαβε τριφυλλάκι και παρέδωσε Τριφυλλάρα…

Ο Παναθηναϊκός του Αϊδινιώτη και των συνεργατών του είναι εν ενεργεία πρωταθλητής Ελλάδας, καθώς κατέκτησε πέρυσι τον Δεκέμβρη τον τίτλο στην Elite κατηγορία Ανδρών. Το ίδιο είχε πετύχει και το 2015. Το 2014, στο πανελλήνιο πρωτάθλημα που διεξήχθη στον «Τάφο του Ινδού», εξαιτίας του περίεργου βαθμολογικού συστήματος στερήθηκε έναν τίτλο τον οποίο εδικαιούτο με βάση τα συνολικά αποτελέσματα.

Τίτλοι Πολυνίκη συλλόγου, τίτλοι στη Β΄ και στη Γ΄ Κατηγορία καθώς και ο τίτλος της Γενικής Βαθμολογίας του έτους ήρθαν στη Λεωφόρο μετά από πολλά χρόνια, χάρις στον Γιάννη Αϊδινιώτη. Φέτος ο Παναθηναϊκός έχει στόχο να υπερασπιστεί τον τίτλο του και συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να το καταφέρει.

Δίπλα σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής πυγμαχίας, όπως αυτά των Θοδωρή Ριτζάκη, Διονύση Περδικάρη, Ανδρέα Κατζουράκη κ.α. ήρθε να προστεθεί ο καλύτερος έλληνας πυγμάχος –όπως ανακηρύχτηκε από την ίδια την ομοσπονδία-, Πολυνείκης Καλαμάρας (από τον Εθνικό Κοζάνης), ενώ πριν από λίγες μέρες ο αεικίνητος Αϊδινιώτης απέσπασε τις υπογραφές πυγμάχων με τίτλους πρωταθλητή στην κατηγορία τους όπως οι Πατρινοί Πεφάνης, Θεοδοσίου, Μετάι και Χαρίτος. Κοινώς, πήρε ό,τι καλύτερο υπήρχε στην ελληνική πυγμαχία με σκοπό να κρατήσει τα σκήπτρα.

Κάπως έτσι είναι ο Παναθηναϊκός που φανταζόμαστε και που θα θέλαμε να ξαναδούμε και σε άλλα, λιγότερο ευγενή αθλήματα, όπως το ποδόσφαιρο.

Κυριαρχικός. ‘Όπως ο Παναθηναϊκός του Αϊδινιώτη. Που θα κατεβαίνει στις διοργανώσεις με στόχο τίποτε λιγότερο από την πρωτιά. Που θα μαζεύει ό,τι κινείται στην αγορά, χωρίς πολλά-πολλά.

Πόσο μας έχει λείψει αυτός ο Παναθηναϊκός ρε πούστη μου. Πόσο…

Μονάχος πλέον στη θύρα 5, καθισμένος σ’ ένα σκαμπό, όταν η προπόνηση έχει εδώ και ώρα ολοκληρωθεί, ο «Δάσκαλος» κοιτάζει στον τοίχο τις φωτογραφίες των Λεωνίδα Ηλιόπουλου (ιδρυτής του τμήματος) και του παλιού προπονητή του, του Νίκου Βλασσόπουλου, αναμοχλεύοντας αναμνήσεις από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, τότε που η ζωή του είχε πάρει την κατιούσα και το μέλλον του κρεμόταν σε μια κλωστή. Τότε που από τα ψηλότερα σκαλιά της δόξας και την καταξίωση βρέθηκε στη φυλακή. Από το ζενίθ στο ναδίρ με λίγα λόγια. Και κάπου εκεί, στο σημείο όπου το «The End» με το «To Be Continued» απέχουν μια ανάσα ή μια σκέψη, έρχεται ο Paul Simon:

In the clearing stands a boxer

And a fighter by his trade

And he carries the reminders

Of every glove that laid him down

Or cut him till he cried out

In his anger and his shame

΄΄Ι am leaving, I am leaving΄΄

But the fighter still remains…

Λίγο αργότερα θα έρθει και μια γυναίκα.

Η λαχτάρα του Γιάννη Αϊδινιώτη για την επόμενη προπόνηση, το πνεύμα νικητή που τον διακρίνει, η refuse to lose νοοτροπία του, η παθολογική αγάπη του για τον Όμιλο που γεννήθηκε μέσα του πολύ πριν εμφανιστεί, αμούστακο παιδί, στη Λεωφόρο, αρχικώς για να παίξει πινγκ πονγκ κι έπειτα για να γίνει ένας μεγάλος και τρανός πυγμάχος και προπονητής μποξ θα έπρεπε να αποτελούν φωτεινό φάρο για όλους τους παναθηναϊκούς και να μας υπενθυμίζουν πάντα πως όσο υπάρχουν «μαχητικές ψυχές» όπως η δική του θα υπάρχει και Παναθηναϊκός.

Κυριαρχικός, όπως τον ονειρευόμαστε.