Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΤΟΥΣ ΜΑΛΛΟΥΣ. Της Μαίρης Καρά

Μετά τη νίκη του στην Μάχη του Υδάσπη τον Μάιο του 326  κατά την παραμονή του στο Βασίλειο του Πώρου, ο Αλέξανδρος συμφιλίωσε ΠΩΡΟ και ΤΑΞΙΛΗ, τους δύο νέους Σατράπες υποτελείς του στην Μακεδονική Αυτοκρατορία. Το ίδιο επεδίωξε με την διαιτησία του και με άλλους υποτελείς τοπικούς ηγέτες, επιλύοντας τις διαφορές τους με συμφωνίες και ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ.    Στην περιοχή του Βασιλείου των Μαλλών της Πενταποταμίας νότια του ποταμού Υδραώτη, κατοικούσε η πολεμική φυλή των Μαλλών. Οι Μαλλοί είχαν συμμαχήσει με τους ΟΞΥΔΡΑΚΕΣ ή Συδράκες, μη επιτρέποντας την διάβαση των Μακεδονικών Στρατευμάτων απ' τα εδάφη τους....
Αυτή η άρνηση ανάγκασε τον Αλέξανδρο να έρθει σε σύγκρουση μαζί τους, αποκλείοντας την πόλη φρούριό τους, την οποία από παντού ΠΟΛΙΟΡΚΗΣΕ.     Η πολιορκία της άρχισε το Νοέμβριο του 326 και η πόλη έπεσε τον Φεβρουάριο του 325. Είχε δηλαδή πολύ μεγάλη διάρκεια κι ας μην άντεχαν στις εφόδους οι Ινδικές πόλεις με τα σχεδόν χωμάτινα τείχη και την ασθενή οχύρωση. Σίγουρα οι έμπειροι Μακεδόνες στην εκπόρθηση έπεσαν σε πολλά σφάλματα, υποτιμώντας την σθεναρή αντίσταση του αντιπάλου. Ίσως και να έφταιγε η ψυχική τους κόπωση και η απροθυμία τους να συνεχίσουν και με άλλους κινδύνους την ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ.   Πολλοί πολεμιστές δεν είχαν φέρει πολιορκητικές κλίμακες, καθυστερώντας τον Περδίκκα στην κατάληψη των τειχών. Το έναυσμα της εφόδου εναντίον του οχυρού έδωσε ο Αλέξανδρος, παρόλη την αποσυντόνιση των τμημάτων. Μόλις  εμφανίστηκαν οι πρώτοι Μακεδόνες φέρνοντας κλίμακες, εκνευρισμένος απ' τα λάθη τους, άρπαξε μία και καλυπτόμενος κάτω απ' την ασπίδα του, άρχισε να ανεβαίνει στα τείχη της Ακρόπολης, όπου είχαν οχυρωθεί οι πολιορκημένοι Ινδοί για ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ.    Μόλις ο Αλέξανδρος πάτησε τα τείχη, απώθησε από εκεί τους Μαλλούς χτυπώντας τους με την ασπίδα του κι άλλους σκοτώνοντάς τους με το ξίφος του. Μαχόταν πεζός μόνο με τον ΛΕΟΝΝΑΤΟ κι αργότερα ανέβηκε ο ΠΕΥΚΕΣΤΑΣ, φέρνοντας την Ιερή Ασπίδα του Αχιλλέα απ' το Ναό της Ιλιάδας Αθηνάς, την οποία έπαιρνε πάντα μαζί του στις μάχες. Ταυτόχρονα από μια άλλη κλίμακα ανέβαινε και ο Διμοιρίτης ΑΒΡΕΑΣ.      Οι υπασπιστές βλέποντας τον Βασιλιά να μάχεται μόνος στα τείχη, βιάστηκαν να ανέβουν όλοι μαζί τις κλίμακες, σπάζοντάς τες απ' το βάρος. Έτσι απέκοψαν τους τέσσερις άντρες μόνους ανάμεσα στους Ινδούς, απ' τους οποίους δέχονταν βροχή από βέλη κι ακόντια. Ο κίνδυνος για την ζωή τους ήταν άμεσος. Οι Στρατιώτες του Αλέξανδρου ουρλιάζοντας, τον παρακινούσαν να πηδήξει πάνω στα σώματά τους και έξω απ' τα ΤΕΙΧΗ.     Εκείνος όμως παρόλο που γνώριζε τον κίνδυνο, πήδηξε μέσα στο τείχος. Προτίμησε δηλαδή έναν ηρωικό θάνατο, όπως αρμόζει σε έναν δοξασμένο Βασιλιά. Επέλεξε αυτή την παράτολμη κίνηση να τρομοκρατήσει τους εχθρούς του, παρά να υποχωρήσει ή να σκοτωθεί στις επάλξεις. Οι Μαλλοί εξεπλάγησαν, διστάζοντας να επιτεθούν, όταν κατάλαβαν ποιος ήταν, απ' την λάμψη των όπλων και την μεγάλη του ΤΟΛΜΗ.    Συνήλθαν όμως γρήγορα κι ο επικεφαλής της φρουράς των Μαλλών κινήθηκε απειλητικά, με συνέπεια να πέσει νεκρός απ' το χέρι του Αλέξανδρου. Πολλοί Ινδοί απ' τους γύρω πύργους έβαλλαν εναντίον του Αλέξανδρου, ο οποίος για να αποφύγει τα βέλη και να προστατέψει τα νώτα του, ακούμπησε την πλάτη του στο τείχος. Ο κίνδυνος όμως παραμόνευε και γι' αυτό πήδηξε απ' τις επάλξεις  στο εσωτερικό της ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ.      Εκεί τού επιτέθηκε ο Αρχηγός των Ινδών, μα ο Αλέξανδρος πρόλαβε και τον σκότωσε και σε όσους τον πλησίαζαν, τους πετούσε πέτρες και τους χτυπούσε με το ξίφος του. Μη μπορώντας να τον πλησιάσουν, τον περικύκλωσαν, μα ευτυχώς οι υπασπιστές του είχαν φτάσει κοντά του για να τον σώσουν, θυσιάζοντας ακόμα και την ζωή τους. Και δυστυχώς τότε ένα βέλος χτύπησε στο μέτωπο και σκότωσε τον ΑΒΡΕΑ.    Ένα άλλο βέλος διαπέρασε την πανοπλία του Αλέξανδρου και καρφώθηκε στα πλευρά του πάνω απ' τον μαστό. Παρά τον σοβαρό τραυματισμό του ο ατρόμητος Βασιλιάς συνέχισε την μάχη, μέχρι που λιποθύμησε απ' την αιμορραγία κι έπεσε πάνω στην ασπίδα του. Οι επόμενες στιγμές ήταν συγκλονιστικές, αφού ο Πευκέστας σκέπασε τον Αλέξανδρο με την «θεϊκή ασπίδα του Αχιλλέα», ο Λεοννάτος μάχονταν σαν λιοντάρι πάνω απ' τον Βασιλιά του και συγχρόνως και οι δυο μαζί τον κάλυπταν με τα σώματά τους για να τον προστατεύουν απ' τις βολές. Ως πότε όμως θα άντεχαν τις ορμητικές ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ;   Οι εκτός τειχών Έλληνες βλέποντας τον Αλέξανδρο να πηδά, ξέσπασαν σε κραυγές. Απελπισμένοι χτυπούσαν τις πύλες με τα σώματά τους, για να τις γκρεμίσουν. Έμπηγαν πασσάλους στο χωμάτινο τείχος κι έκαναν ανθρώπινες σκάλες με τους ώμους τους για σκαλοπάτια. Όσοι σκαρφάλωσαν στα τείχη, έκαναν ένα ανθρώπινο τείχος γύρω απ' το σώμα του ΒΑΣΙΛΙΑ.       Άλλοι πολεμιστές έξω απ' τα τείχη χτυπούσαν με ορμή τους ώμους τους πάνω στην πύλη, σπάζοντας τον μοχλό που ασφάλιζε την πύλη του μεταπυργίου. Μόλις την παραβίασαν και εισέβαλαν στην Ακρόπολη, αντίκρισαν τον πεσμένο Αλέξανδρο και θεώρησαν, πως ήταν νεκρός. Τότε όρμησαν ασυγκράτητοι και με μανία εναντίον των κατοίκων της πόλης κι έσφαξαν όλους τους άτυχους Μαλλούς ακόμα και τα ΓΥΝΑΙΚΟΠΑΙΔΑ.    Οι εταίροι κάνοντας την ασπίδα του Αλεξάνδρου φορείο, τον μετέφεραν με προσοχή στο Στρατόπεδο, με το βέλος των Μαλλών καρφωμένο στα οστά του θώρακα, στο ύψος του αριστερού μαστού, μπροστά απ' την καρδιά. Θεωρούσαν πως ήταν δύσκολο να του αφαιρέσουν τον λινοθώρακα, από φόβο μήπως οι κραδασμοί απ’ το πριόνισμα του στελέχους σπάσουν τα πλευρά και προκληθεί εσωτερική ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ.     Η πληγή είχε μήκος 4 δακτύλους (7,4 εκ) και πλάτος 3 (5,5 εκ) κι εκτός από αίμα έβγαινε κι αέρας. Αυτό σήμαινε πως μπορεί να είχε τρυπήσει τους πνεύμονες κι αν έσπαζε το βέλος, θα έμενε στους πνεύμονες η αιχμή. Ο τραυματίας βλέποντας τους συντρόφους του αναποφάσιστους, διέταξε τον Περδίκκα να καθαρίσει την πληγή και με το ξίφος του να βγάλει το ΒΕΛΟΣ.    Ταυτόχρονα και ο ίδιος άρχισε με ένα μαχαίρι να ανοίγει το στήθος του, για να βγει το βέλος ακέραιο και… λιποθύμησε. Όταν συνήλθε διέταξε να τον εγχειρήσουν με θάρρος κι ας ήταν βαρύ το τραύμα και κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί για την ζωή του. Η επέμβαση πέτυχε, όταν την ανέλαβε ο διάσημος Κώος ιατρός ΚΡΙΤΟΔΗΜΟΣ του γένους των ΑΣΚΛΗΠΙΑΔΩΝ.     Ο βαρύς τραυματισμός του κατά την άλωση της συνώνυμης πόλης των Μαλλών μετατράπηκε σε φήμη, πως σκοτώθηκε και μεταδόθηκε αστραπιαία σ' όλη την Στρατιά. Ένα βαρύ πέπλο αγωνίας κάλυψε το Ελληνικό Στρατόπεδο. Ο θάνατος συνέχιζε να φτερουγίζει επίμονα πάνω απ' τον βαριά τραυματισμένο Αλέξανδρο, τον μεγαλύτερο κατακτητή του ΠΛΑΝΗΤΗ.