Έκτακτο: Εισαγγελική παρέμβαση για τις απειλές του Ρουβίκωνα στον ΣΚΑΪ απο το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΙ τον Γιώργο Καλαϊτζίδη. ΒΙΝΤΕΟ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ . ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ Ρ/Σ "ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ" ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ. ΦΩΤΟ

Την άμεση παρέμβαση της Εισαγγελίας Αθηνών προκάλεσε η απειλητική ανάρτηση του ηγετικού στελέχους του Ρουβίκωνα σύντροφου Γιώργου Καλαϊτζίδη (ΦΩΤΟ) κατά του ΣΚΑΪ. Η ανάρτηση σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τις απειλές για κάψιμο του σταθμού προκάλεσαν την παρέμβαση του προϊσταμένου της Εισαγγελίας Ηλία Ζαγοραίου...

ο οποίος διέταξε προκαταρκτική εξέταση για την υπόθεση.

Απειλές του Ρουβίκωνα κατά του ΣΚΑΪ: Θα τον κάψουμε

Ευθεία απειλή κατά του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ εξαπέλυσε το ηγετικό στέλεχος του Ρουβίκωνα που κάνει αναρτήσεις στο Facebook για την αναρχική ομάδα.

Όπως έγραψε στις δύο αράδες της ανάρτησής του, «Τον ΣΚΑΙ θα τον κάψουμε.Σημερα αύριο σε δέκα χρόνια δεν ξέρω.. Αλλά θα τον κάψουμε».

Ο Γιώργος Καλαϊτζίδης καταλήγει στην ανάρτησή του: «Και θα χορεύουμε σαν ινδιάνοι γύρω από τα αποκαιδια του».

Συνέντευξη του μέλους του «Ρουβίκωνα» Γιώργου Καλαϊτζίδη στο «ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ»

• Πώς ξεκίνησε ο Ρουβίκωνας, γιατί επιλέξατε αυτό το όνομα και ποια είναι η διαδρομή αυτής της οργάνωσης;

Ο Ρουβίκωνας ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2013 κυρίως από συντρόφους οι οποίοι συμμετείχαμε στο κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο ΒΟΧ και παλαιότερα στην αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους και διωκόμενους αγωνιστές. Με κορμό ένα τέτοιο κόσμο αποφασίστηκε να ιδρυθεί μια πολιτική ομάδα η οποία ουσιαστικά θα έδινε διέξοδο σε μια πολιτική στρατηγική που θέλαμε να εκφράσουμε προς τα έξω.

Το όνομα βγήκε από την λογική της υπέρβασης. Την λογική δηλαδή να μπούμε στον δρόμο ενός πολιτικού αγώνα χωρίς γυρισμό εντός ή εκτός εισαγωγικών, δηλαδή να μπούμε σε μια λογική υπέρβασης για τα πράγματα που θέλουμε για τα ιδανικά που πιστεύουμε για τον αγώνα που θέλουμε να δώσουμε. Ένα δρόμο χωρίς γυρισμό υπό την έννοια να είναι τίμιος και ειλικρινής. Και όχι ψεύτικος και με μια λογική αυτοϊκανοποίησης πολιτικής ή διαχείρισης ενός απλού πολιτικού μικρομάγαζου το οποίο δεν θα ξεπερνούσε τα εσκαμμένα και δεν θα κάνει την υπέρβαση του στον πολιτικό αγώνα. Με αυτή την έννοια ο Ρουβίκωνας είχε αυτόν τον συμβολισμό σε επίπεδο ονόματος. Της υπέρβασης δηλαδή και του δρόμου που έπρεπε να πάρουμε χωρίς να κοιτάμε πίσω.

• Μετά από τα 4 χρόνια λειτουργίας του Ρουβίκωνα ποιες είναι οι εκτιμήσεις σου για την παρουσία αυτής της συλλογικότητας;

Ο Ρουβίκωνας προσπάθησε μέσα από τις δράσεις του να πραγματοποιήσει κάποιους στόχους. Ένα πρώτο πράγμα που θέλαμε, με την λογική ότι υπογράφουμε ό,τι κινήσεις κάνουμε είτε αυτές αφορούν κείμενα είτε αφορούν αφίσες είτε αφορούν κλασικές κινηματικές δραστηριότητες ή κάποιες πιο βίαιες, να υπογράφουμε με το δικό μας όνομα και να υπάρχει μια διακριτή απόσταση σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια του κινήματος έτσι ώστε οποιοδήποτε λάθος κάνουμε ή ό,τι παραχθεί από την δική μας δραστηριότητα να το επωμιστούμε εμείς και μόνο εμείς. Θεωρούμε σωστό κάθε πολιτική οντότητα σε κάθε πολιτική διαδικασία της να την υπογράφει και να παίρνει την πολιτική ευθύνη είτε έχει αρνητικό είτε θετικό πρόσημο, έτσι όπως ξεδιπλώνεται μετά. Το πρώτο είναι αυτό, όσο αφορά την επιλογή μας να υπογράφουμε τις όποιες κινήσεις κάνουμε.

Το δεύτερο είναι ότι μετά 4 χρόνια παρουσίας του Ρουβίκωνα υπάρχουν κάποια θετικά και κάποια αρνητικά σε σχέση με την πορεία του. Με βάση τους αρχικούς στόχους που έχουμε βάλει θεωρούμε ότι υπολειπόμαστε σε πάρα πολλά πράγματα. Το γεγονός ότι η ομάδα έχει κάνει μια σειρά δραστηριοτήτων και ενδεχομένως να την γνωρίζει και ένας κόσμος εκτός του πολιτικού μας μικρόκοσμου δεν σημαίνει ότι είναι αυτό το πράγμα που θέλαμε και αυτός ήταν ο αυτοσκοπός μας, να υπάρχει δηλαδή ένα όνομα το οποίο να αναγνωρίζει κάποιος κόσμος στο άκουσμα του. Θέλουμε αυτή η ομάδα να μεγαλώσει, θέλουμε αυτή η ομάδα να ανοίξει σε ένα πιο ευρύ κοινό και θέλουμε ένας κόσμος μέσα απ’ αυτή την διαδικασία να μπορέσει να αγωνιστεί για πράγματα που τον απασχολούν. Αυτό είναι το επόμενο βήμα του Ρουβίκωνα, το άνοιγμα δηλαδή της ομάδας σε περισσότερο κόσμο μέσα από την δημοσιοποίηση των τακτικών και της στρατηγικής του και του πολιτικού του πλαισίου. Για να καταλάβει ο καθένας τί πρεσβεύει ο Ρουβίκωνας, τι πιστεύει ιδεολογικά και πολιτικά, ποιες είναι οι τακτικές και ποια είναι η στρατηγική η οποία θα ακολουθήσει, ποιοι είναι οι στόχοι του και που θέλει να το πάει. Όταν αυτό βγει προς τα έξω και το κατανοήσει ο οποιοσδήποτε θα μπορεί να επιλέξει αν θα εμπλακεί με την συλλογικότητά μας ή όχι. Καθαρά λόγια και χωρίς κρυφά σενάρια και χωρίς κρυφές σκέψεις και χωρίς παρασκηνιακές διαδικασίες. Αυτό που θέλουμε να κάνουμε το λέμε καθαρά προς τα έξω και από κει και πέρα θα επιλέξει ο καθένας αν θα εμπλακεί σε αυτή την διαδικασία ή όχι.

Δεν έχουμε καμιά διάθεση αυτή η ομάδα να αφορά 20-30 ανθρώπους οι οποίοι ουσιαστικά θα κάνουν κάποιες δράσεις και από κει και πέρα απλά θα υπάρχουνε εντός κοινωνίας. Θέλουμε να είμαστε σε διαρκή συνδιαλλαγή με την κοινωνία, είμαστε κομμάτι της κοινωνίας και την θέλουμε δίπλα μας να αγωνιστούμε από κοινού. Αυτός είναι ο βασικός μας στόχος. Και όποια δραστηριότητα κάνει ο Ρουβίκωνας, όποια δράση έχει κάνει, όποιο κείμενο έχει γράψει αποσκοπεί στο να έρθει σε επαφή με το όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του κόσμου για να κάνει μεγαλύτερα και ποιοτικότερα πράγματα πάντα στην στρατηγική στόχευση της κοινωνικής απελευθέρωσης.

• Ωραία. Πέρα απ’ απ’ αυτή την εισαγωγή, πάμε σε πιο σημαντικά ζητήματα. Αρχικά θα μας σχολιάσεις σύντροφε κάποιες ανόητες, κατά την άποψη μας, ενέργειες αυτοαποκαλούμενων αναρχικών ομάδων όπως το κάψιμο τρολεϊ κ.α

Θεωρούμε ότι η πολιτική βία είναι αναπόσπαστο κομμάτι των κινημάτων σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας σε όλα τα κράτη σε όλες τις ιστορικές περιόδους. Είναι ένα εργαλείο το οποίο οι αγωνιστές οφείλουν σε πολλές περιπτώσεις να χρησιμοποιήσουνε. Από κει και πέρα όμως η άσκηση της βίας έχει μια σειρά από προϋποθέσεις. Να είναι αποτελεσματική, δίκαιη, ηθική και να μπορέσει να επικοινωνήσει ο πολύς κόσμος μαζί της. Δεν θεωρούμε πως ό,τι είναι βίαιο είναι και καλό, δεν θεωρούμε όμως πως ό,τι είναι βίαιο είναι και κακό κατ’ ανάγκη. Οι στόχοι πρέπει να είναι κρυστάλλινοι να τους καταλαβαίνει ο πολύς ο κόσμος, να είναι τόσο κρυστάλλινοι που να μην επιδέχονται ηθικής αμφισβήτησης υπό την έννοια να μην χρειαστεί καν να γράψεις κείμενο όταν χτυπήσεις έναν συγκεκριμένο στόχο. Να είναι τόσο καθαρός και τόσο κατανοητός στην ιστορική συνθήκη και στο τάιμινγκ που θα γίνει και στην επιλογή που θα κάνεις να χτυπήσεις αυτόν τον στόχο που να μην χρειαστεί να γράψεις γιατί το έκανες. Υπάρχουν πολλά ιστορικά παραδείγματα.

Αν, ας πούμε, παλαιότερα στην ελληνική επαρχία υπήρχε το χτύπημα ενός μεγαλοτσιφλικά ο οποίος καταπίεζε και εκμεταλλευόταν εργάτες, τους είχε ουσιαστικά σαν δούλους, απειλούσε τις οικογένειες τους, για να συγκεντρώσει πλούτο, τον να τον χτυπήσεις ακόμα και να τον σκοτώσεις, σε εκείνη την ιστορική συγκυρία δεν θα χρειαζόταν κάποιου είδους εξήγηση ή κάποιο είδους πολιτικού μανιφέστου για να δικαιολογήσει την κίνηση αυτή. Υπό αυτή την έννοια θέλω να πω ότι αυτές οι ενέργειες πρέπει να είναι τόσο κρυστάλλινες και δίκαιες όταν περιέχουνε βία που να μην χρειαστεί καν να αναφέρεις τον λόγο γιατί τις επέλεξες. Αλλά σε περιπτώσεις όπως έγινε η αναφορά στα τρόλεϊ, επειδή τα συγκεκριμένα μέσα τα χρησιμοποιούν θέλουμε δεν θέλουμε οι φτωχοί, οι μετανάστες, αυτοί που δεν έχουν την δυνατότητα ταξί, αυτοί που δεν έχουν την δυνατότητα να έχουν δικό τους αυτοκίνητο ή μηχανή, δηλαδή οι από τα κάτω είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τα συγκεκριμένα μέσα μεταφοράς, θεωρούμε μια βίαιη κίνηση ενάντια στα συγκεκριμένα μέσα μεταφοράς χάνει το όποιο νόημα μπορεί να έχει και δεν γίνεται κατανοητό και από την άλλη μπορεί να θεωρήσουμε ότι είναι και άδικο σε σχέση με την πολιτική και επαναστατική μας ηθική. Σε κάθε περίπτωση εγώ δεν μπορώ να δικαιολογήσω χτύπημα ενός μέσου το οποίο στην παρούσα φάση το χρησιμοποιούν οι φτωχοί της κοινωνίας.

Για να γίνω πιο κατανοητός για το ποια χτυπήματα θεωρούμε δίκαια ηθικά, πολιτικά, κοινωνικά, είναι τα χτυπήματα όπως το σπάσιμο που κάναμε στο σπίτι του Λάτση στα βόρεια προάστια μετά την δολοφονία των εργατών στα ΕΛΠΕ, είναι το χτύπημα του κάναμε στην εταιρεία του Λάτση στο Μαρούσι, το σπάσιμο που έγινε, είναι το χτύπημα που έγινε ενάντια στην φυλλάδα του κομιστή Θέμου Αναστασιάδη, στην ναυαρχίδα της κίτρινης δημοσιογραφίας και των συμφερόντων, είναι το χτύπημα που έγινε, το σπάσιμο στο ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο έχει ξεπουλήσει την δημόσια περιουσία, είναι το σπάσιμο που έγινε στην υπηρεσία του ΤΕΙΡΕΣΙΑ που έχει φακελώσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους για χρέη τους στις τράπεζες και τόσα άλλα χτυπήματα απλώς για να εξηγήσουμε ότι εμείς δεν θεωρητικολογούμε απλά, αλλά όταν λέμε ότι η βία θα πρέπει να είναι στοχευμένη έχουμε δώσει παραδείγματα με τις μικρές μας δυνάμεις και τις μικρές κινήσεις αλλά ελάχιστα βίαιες που κάναμε, έχουμε δώσει το παράδειγμα που θεωρούμε σωστό να χρησιμοποιούνται βίαια μέσα. Προφανώς θεωρούμε πολύ πιο δίκαιο ένας κόσμος να επιτεθεί σε εφοπλιστές, σε καπιταλιστές, σε εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος και της κυβέρνησης παρά να χτυπάει μέσα μεταφοράς φτωχών ανθρώπων. Αν αυτό δεν είναι κατανοητό τότε υπάρχει πρόβλημα στους ανθρώπους που το κάνουνε.

• Να σταθούμε τώρα σε κάτι για το οποίο έχουν ακουστεί και έχουν γραφεί πάρα πολλά. Για τον πόλεμο που έχει ανοίξει ο Ρουβίκωνας με τους εμπόρους ναρκωτικών στα Εξάρχεια .

Αρχικά να πούμε ότι εκτός του Ρουβίκωνα υπάρχουν και άλλες συλλογικότητες και ευρύτερα κομμάτια του κινήματος που μαζί με τον Ρουβίκωνα συμμετέχουνε στον αγώνα ενάντια στις μαφίες των ναρκωτικών αλλά και παράλληλα και ενάντια στην κρατική καταστολή φαινόμενα τα οποία κατά ένα τρόπο διαπλέκονται στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων.

Να κάνω μερικές καθαρά προσωπικές τοποθετήσεις σε σχέση μ’ αυτή την ερώτηση. Από το 2011 περίπου κάποιοι σύντροφοι ξεκινήσαμε -περίοδος κατά την οποία δεν είχε καν δημιουργηθεί ο Ρουβίκωνας- έναν αγώνα ενάντια στις μαφίες των ναρκωτικών και των κοινωνικό κανιβαλισμό και την κρατική καταστολή στα Εξάρχεια. Ένας αγώνας δηλαδή που μετράει ήδη σχεδόν έξι χρόνια. Έχουν γίνει πολλά και διάφορα όλη αυτή την περίοδο. Θυμάμαι ας πούμε περιπτώσεις που γινόταν διακίνηση ναρκωτικών στα Εξάρχεια, να γίνονται εισβολές της αστυνομίας χωρίς να αγγίζεται ουσιαστικά κανένας έμπορας ναρκωτικών αλλά να κυνηγάνε και να χτυπάνε αγωνιστές, κατοίκους της περιοχής. Δηλαδή υπήρχε από τότε, εδώ και χρόνια μια ξεκάθαρη εικόνα ότι οι αστυνομικές αρχές που εισβάλλουν κάθε τρεις και λίγο στα Εξάρχεια -αυτά περί άβατου είναι γελοιότητες- η στοχοποίηση καθαρά σ’ αυτή την περιοχή ήταν σε αγωνιστές, καταλήψεις, σε κοινωνικά κέντρα και σε κατοίκους. Ποτέ σε καμιά περίπτωση δεν είδαμε την αστυνομία -όχι ότι πέφτουμε από τα σύννεφα ή ζητάμε από την αστυνομία να το κάνει, θα βρούμε τους δικούς μας τρόπους να το κάνουμε, αλλά για να ξέρει ο κόσμος τι συμβαίνει στην περιοχή-. Επί της ουσίας και για να πούμε πιο συγκεκριμένα υπήρχε ο διοικητής του τοπικού αστυνομικού τμήματος ο οποίος «λαδωνόταν». Έπαιρνε χρήματα από μαφιόζους της περιοχής. Αυτό είναι ένα δεδομένο σε σχέση με το πώς η αστυνομία σχετιζόταν με μαφίες διαφόρων ειδών στην περιοχή.

• Δηλαδή Γιώργο καταγγέλλεις επώνυμα τον συγκεκριμένο αστυνομικό ότι ήταν ουσιαστικά έμμισθος υπάλληλος των εμπόρων ναρκωτικών;

Αναφέρομαι στον διοικητή του 5ου Αστυνομικού τμήματος για τον οποίο γνώριζαν και οι γλάστρες στην περιοχή ότι το «λαδάκι» του το έχει στην τσέπη. Είναι φοβερό και συνάμα αστείο ότι όταν έμπαιναν οι Δελτάδες στα Εξάρχεια σάρωναν και περνούσαν με τα μηχανάκια τους πάνω από αγωνιστές και την ίδια ώρα έβλεπες κάποιους ανθρώπους που πουλούσαν ναρκωτικά να είναι αμετακίνητοι να καπνίζουν και να παίζουν το κομπολόι τους χωρίς να τρέχει τίποτα και να περνάνε οι Δελτάδες από δίπλα τους. Αυτά τα βλέπαμε καθημερινά και τα ξέρει όλος ο κόσμος. Όπως είναι γνωστό ότι η Ν.Δ πάντα είχε διασυνδέσεις με παρακρατικούς και μαφιόζους ενώ τα στελέχη της βγαίνουν προς τα έξω και λένε ότι οι αναρχικοί είναι τρομοκράτες και έχουν πάρει τα όπλα για να τσακώνονται με κάποιους μαφιόζους για να μοιράσουν την πίτα.
Εδώ να ξαναπώ ότι αυτές είναι προσωπικές μου τοποθετήσεις, και αφορούν εμένα στον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύω τα πράγματα.

• Να συνεχίσουμε με την περιγραφή που έκανες …

Το δεύτερο είναι -και εδώ ξεκινάνε πάλι κάποιες προσωπικές τοποθετήσεις επαναλαμβάνω σε σχέση μ’ αυτό το γεγονός- ότι όταν γίνανε κάποιες συλλήψεις πρόσφατα οι οποίες αφορούσαν το εμπόριο ναρκωτικών -η ίδια η αστυνομία δήλωσε ότι αφορά μαφία ναρκωτικών- συγκεκριμένοι αστυνομικοί ανέφεραν εμένα συγκεκριμένα ότι είμαι ο άνθρωπος ο οποίος «έδωσε», ρουφιάνεψε στην αστυνομία, τα συγκεκριμένα άτομα, με έναν σκοπό, προφανώς να υπάρξουν κάποιου είδους αντίποινα απέναντι μου, με ότι αυτό συνεπάγεται. Διότι όταν λες σε ανθρώπους οι οποίοι κατηγορούνται για εμπόριο ναρκωτικών ότι θα φυλακιστείτε γιατί ένα συγκεκριμένο άτομο σας έχει «δώσει» αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι αυτό γίνεται για μια συγκεκριμένη σκοπιμότητα. Ένα τμήμα δηλαδή κάποιας αστυνομικής υπηρεσίας επέλεξε αυτό τον τρόπο για να μπορέσει να βγει κερδισμένο. Να υπάρξει ουσιαστικά μια πολεμική συνθήκη απέναντι σε ένα κομμάτι του κινήματος και σε κάποιους άλλους ώστε να εισπράξει αυτός ο αστυνομικός μηχανισμός τα όποια κέρδη απ’ αυτή την εμπλοκή. Εμείς έχουμε καταγγείλει εξ αρχής συνεργασία των αστυνομικών αρχών γενικώς με διάφορα παρακρατικά στοιχεία και μαφιόζικα στην περιοχή αλλά και γενικότερα. Είναι κανόνας της συνεργασίας κράτους και παρακράτους κάτι που σε άλλες χώρες γίνεται πολύ πιο άμεσα. Γι’ αυτό αντιπαλεύουμε το τρίπτυχο που λέγεται κοινωνικός κανιβαλισμός – μαφία των ναρκωτικών – κρατική καταστολή.

Αναζωπυρώθηκε αυτή η ιστορία, γιατί πάντα υπήρχαν επεισόδια σ’ αυτό τον «πόλεμο» του κινήματος ενάντια σ’ αυτές τις μορφές του κοινωνικού κανιβαλισμού, υπήρχαν δηλαδή εισβολές δικές μας στην περιοχή των Εξαρχείων παλαιότερα πριν χρόνια σε μέρη στα οποία αποθηκεύονταν και πωλούνταν ναρκωτικά. Θυμόμαστε παρεμβάσεις που είχαμε κάνει ενάντια στα ναρκωτικά που βρίσκαμε καλάσνικωφ και πακέτα κιλών φούντας, όπου δημοσία θέα οι άνθρωποι αυτοί τα πουλούσαν χωρίς να τους ενοχλήσει καμιά αστυνομική αρχή, και πώς να το κάνει άλλωστε αφού συνεργαζόταν και ουσιαστικά είχαμε δει τότε ότι η αστυνομία δεν στοχοποιούσε τα μαφιόζικα κυκλώματα που πουλούσαν ναρκωτικά αλλά στοχοποιούσε εμάς…

Για να έρθουμε στο πρόσφατο παράδειγμα και μιλώντας πάντα προσωπικά, και παίρνοντας την προσωπική ευθύνη σ’ αυτά που λέω, χωρίς να εμπλέκω κανέναν άλλον, η ιστορία πάλι ξεκίνησε διότι κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι εμπλέκονται σε ένα κύκλωμα διακίνησης πήγαν να σκοτώσουν εμένα και άλλους δυο συντρόφους. Ευτυχώς επενέβησαν κάποιοι άλλοι που ήταν μπροστά και παρά τρίχα γλυτώσαμε την ζωή μας και από κει και πέρα αναζωπυρώθηκε αυτή η ιστορία και πήρε την μορφή που έχει. Κομμάτια του κινήματος ενεπλάκησαν σ’ αυτή την ιστορία, γίνανε πολλές και διάφορες κινήσεις σε σχέση με αυτό και είδαμε πάλι να στοχοποιείται η συλλογικότητά μας σε σχέση με γενικότερες κινήσεις που είχανε γίνει από το ευρύτερο κίνημα.

Εμείς είχαμε πει ότι είμαστε οι συνδιοργανωτές μια διαδήλωσης που έγινε, τον Μάρτη, ενάντια στις μαφίες, στην οποία διαδήλωση καλώς υπήρχε η επιλογή να υπάρχει ένοπλη περιφρούρηση. Προφανώς όταν διαδηλώνεις ενάντια σε άτομα τα οποία φέρουν όπλα και μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν ανά πάσα στιγμή, οφείλει και το κίνημα να προστατέψει τον εαυτό του. Με αυτή την έννοια λοιπόν καλώς έκανε και το κίνημα και επέλεξε να κάνει μια διαδήλωση με ένοπλη περιφρούρηση. Αυτό το εκμεταλλευτήκαν κύκλοι της αστυνομίας, δικαστικοί κύκλοι και δημοσιογραφικά φερέφωνα του βαθέως κράτους για να θέσουν ως ζήτημα ότι ο Ρουβίκωνας είναι εγκληματική οργάνωση. Και είδαμε να βγαίνει μπροστά η αξιωματική αντιπολίτευση σ’ αυτό όσον αφορά και τις επερωτήσεις 17 βουλευτών της Ν.Δ και παλαιότερα του Κυριαζίδη και του Βορίδη σε σχέση με τον Ρουβίκωνα και του ίδιου του Μητσοτάκη ο οποίος είχε πει στην βουλή ότι ο Ρουβίκωνας αλωνίζει, ότι είναι μια εγκληματική οργάνωση η οποία μετά τα σφυριά κατέληξε να παίρνει τα καλάσνικωφ. Εμείς θεωρούμε ότι εγκληματικές οργανώσεις είναι τα ίδια τα κόμματα, η ίδια η Ν.Δ και οι συγκεκριμένοι κύριοι που μας κατηγορούν. Αυτά ήταν τα πρόσωπα που ανέκαθεν στήριζαν παρακρατικές και μαφιόζικες συμμορίες, εμείς ανέκαθεν αντιπαλεύαμε όλη αυτή την διαδικασία.

Το τελευταίο παράδειγμα της προσπάθειας ποινικοποίησης του Ρουβίκωνα είναι η σύνδεση μας με ένοπλες κινήσεις που έχουν γίνει στην περιοχή των Εξαρχείων. Βγήκε δηλαδή ο Λαμπρόπουλος του «Βήματος» και έγραψε ότι οι άνθρωποι που είναι στην Επαναστατική Αυτοάμυνα, την ένοπλη επαναστατική οργάνωση που ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην Χαριλάου Τρικούπη, ότι είναι οι «Λαϊκές Πολιτοφυλακές των Εξαρχείων» έτσι όπως έχουν ονομάσει δημοσιογραφικοί κύκλοι συγκεκριμένων συμφερόντων όσους εμπλέκονται στον αγώνα ενάντια στα ναρκωτικά. Σύμφωνα με τα μυθεύματα Λαμπρόπουλου και των δημοσιογράφων που τα αναπαράγουν, υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι την Επαναστατική Αυτοάμυνα αποτελούν άτομα που συμμετείχαν στην διαδήλωση που έγινε στα Εξάρχεια το Μάρτη και η οποία είχε ένοπλη περιφρούρηση και μάλιστα είχαν πει «Το μέλλον είναι εδώ» παραφράζοντας ουσιαστικά ίσως και με σκοπιμότητα την φράση που είχαμε πει εμείς ότι «Οι εικόνες της πορείας αυτής είναι εικόνες από το μέλλον». Θεωρώ δηλαδή ότι υπάρχει μια απέλπιδα προσπάθεια, μετά τις εντελώς συμβολικές ενέργειες του Ρουβίκωνα, αυτός να ποινικοποιηθεί και να οδηγηθούν τα μέλη του στην φυλακή. Να εκμεταλλευτούν επίσης όλες τις κινήσεις μας ενάντια στις μαφίες, να τις συνδέσουν με επαναστατικές ενέργειες που έχουν σημειωθεί και με έναν δικαστικό τρόπο να «βάλουν στο χέρι» την ομάδα του Ρουβίκωνα. Να μας απενεργοποιήσουν και να μας «αποσύρουν» από την πολιτική πιάτσα, για να το πως χαριτολογώντας.

• Ας μιλήσουμε τώρα σύντροφε για τις απόψεις του Ρουβίκωνα περί αστικής νομιμότητας.

Εμείς γνωρίζουμε ότι σε κάποιες απ΄ τις δράσεις που κάνουμε, σε περίπτωση σύλληψης θα βρεθούμε κατηγορούμενοι στα δικαστήρια. Και η αλήθεια είναι ότι η συλλογικότητα μας σε μια σειρά δράσεων που έκανε οι οποίες αφορούσαν κάποιες βίαιες κινήσεις σε συμβολικό επίπεδο, υπήρξαν άνθρωποι μας οι οποίοι συνελήφθησαν και εκκρεμούν σε βάρος τους δίκες. Αυτό είναι ένα πράγμα το οποίο το έχουμε συμφωνήσει και το «σηκώνουμε». Με αυτή την έννοια ότι γνωρίζουμε ότι δεν γίνεται να κάνεις ουσιαστικό αγώνα χωρίς ποτέ να έχεις μπελάδες με τον νόμο, χωρίς να τραβηχτείς στα δικαστήρια χωρίς να έχεις κάποια σύλληψη. Δεν πιστεύουμε επίσης ότι μόνο ο αγώνας που έχει βίαιες κινήσεις, αυτός στον οποίο κινδυνεύεις να συλληφθείς και αυτός στον οποίο κινδυνεύεις να δικαστείς είναι ο μόνος ενδεδειγμένος. Δεν είμαστε ούτε της μιας λογικής ούτε της άλλης. Αλλά θεωρούμε ότι σε έναν πολύμορφο και πολυεπίπεδο αγώνα θα χρειαστεί να κάνεις και κινήσεις όπου θα υπάρχει το ρίσκο της σύλληψης και των δικαστηρίων. Από κει και πέρα σαν δημόσια κινηματική ομάδα αντιλαμβανόμαστε ότι οι κινήσεις που κάνουμε έχουν έναν «κόφτη», να το πω χαριτολογώντας , στο επίπεδο της βίας. Δεν θα μπούμε ποτέ στην διαδικασία σαν μια κινηματική ομάδα να κάνουμε κινήσεις οι οποίες υπερβαίνουν επί της ουσίας ένα σκαλοπάτι βίας το οποίο δεν θα μπορέσουμε μετά να διαχειριστούμε. Από κει και πέρα υπάρχουν δικαστήρια, υπάρχουν συλλήψεις… Παρ’ όλα αυτά συνολικά θεωρούμε ότι το έχουμε διαχειριστεί με σωστό τρόπο. Ούτε υπήρξε προσωπικό πρόβλημα σε κάποιο μέλος μας από τα δικαστήρια αυτά. Να δεχθεί δηλαδή τόσες ισχυρές πιέσεις από τις διώξεις που έχει υποστεί και να αποχωρήσει από τη συλλογικότητα μας.

Από την άλλη πάλι δεν έχουμε την αυταπάτη ότι θα εμπλακούμε σε έναν αγώνα και θα έχουμε την λογική ότι «θα είμαστε καθαροί» και δεν θα εμπλακούμε ποτέ με τις δικαστικές και αστυνομικές αρχές. Με αυτή την έννοια θεωρούμε ότι η δράση του Ρουβίκωνα έχει ενοχλήσει τους δικαστικούς και αστυνομικούς κύκλους διότι στα δικαστήρια στα οποία δικάζονται σύντροφοι μας για συγκεκριμένες ενέργειες έχει καταστρατηγηθεί κάθε έννοια και του δικού τους αστικού δικαίου, αφού χωρίς ουσιαστικά στοιχεία, χωρίς να αποδεικνύεται ότι το μέλος ρου Ρουβίκωνα συμμετείχε στην κίνηση για την οποία κατηγορείται, αυτό καταδικάζεται. Και θα πω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Όταν συνελήφθησαν δυο σύντροφοι στην Νέα Φιλαδέλφεια την ημέρα που είχε σπαστεί το «Πρώτο Θέμα» το οποίο ήταν σε εντελώς διαφορετική περιοχή, στα βόρεια Προάστια, οι ασφαλίτες που τους έπιασαν τους είπαν ότι «και σπάσιμο στην Θεσσαλονίκη να γινόταν από την στιγμή που θα σας πιάσουμε και ξέρουμε ότι είστε μέλη του Ρουβίκωνα θα πάτε μέσα και θα δικαστείτε». Απ’ αυτό και μόνο νομίζω ότι γίνεται φανερός ο τρόπος ο οποίος μας αντιμετωπίζουν οι δικαστικές και οι αστυνομικές αρχές.

• Όταν συνδικάτα και πολιτικά κόμματα έχουν σαν ευαγγέλιο τους την αστική νομιμότητα θεωρείς σύντροφε ότι οι μορφές πάλης που χρησιμοποιούν μπορεί να είναι αποτελεσματικές;

Η δική μας άποψη είναι ότι τα κινήματα πρέπει να χρησιμοποιούν όλα τα μέσα πάλης. Όταν όμως αυτά επικεντρώνονται στα πλαίσια της νομιμότητας θεωρούμε ότι σε καμιά των περιπτώσεων δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικά. Ιστορικά πάντα βλέπουμε ότι στα πλαίσια των αγώνων των κινημάτων και των επαναστάσεων εμπεριέχονται βίαιες επιλογές οι οποίες διαρρηγνύουν την αστική νομιμότητα. Δεν γίνεται να έχει κανείς την αυταπάτη ότι μόνο με νόμιμες δράσεις θα μπορέσει να φέρει ένα αποτέλεσμα στον αγώνα που κάνει. Χωρίς να σημαίνει αυτό ότι οι βίαιες ενέργειες είναι πανάκεια, είναι αυτοσκοπός. Από κει και πέρα νομίζουμε ότι κάθε κίνημα, ανάλογα με την ιστορική συγκυρία, του τί αγώνα δίνει, σε τί συνθήκες τον δίνει και πού απευθύνεται καθώς και ποιοι είναι οι γενικότεροι συσχετισμοί, θα πρέπει να επιλέγει πολύ προσεκτικά τόσο τους μαζικούς αγώνες όσο και τους αγώνες που είναι πέρα της νομιμότητας. Αυτό είναι ένα δεδομένο που έχουμε μάθει από την ιστορία και νομίζουμε ότι το αναρχικό όπως και το κομμουνιστικό κίνημα έχει δώσει πάρα πολλά δείγματα αγώνων πέρα από την αστική νομιμότητα.

• Σήμερα έχουμε δεκάδες ομήρους στα χέρια του κράτους, οι οποίοι αμφισβήτησαν ένοπλα το αστικό καθεστώς. Απέναντι τους έχουμε μια εκδικητική συμπεριφορά του κράτους με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι απαιτούν «δήλωση μετανοίας» από τον Δημήτρη Κουφοντίνα για να του χορηγήσουν άδεια, κάτι που και οι δικοί τους νόμοι το προβλέπουν. Ποια είναι η σχετική τοποθέτηση του Ρουβίκωνα;

Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Το ελληνικό κράτος από την ίδρυση του δεν δέχεται την έννοια του πολιτικού κρατούμενου. Από την εποχή κατά την οποία τους αγωνιστές του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ τους χαρακτήριζε ληστοσυμμορίτες μέχρι σήμερα. Ούτε το κράτος του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το κράτος της δεξιάς δέχτηκε ποτέ την έννοια του πολιτικού κρατουμένου. Έχει χυθεί αίμα αγωνιστών με αγώνες χρόνων για να φανεί ότι ανέκαθεν υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι και εξακολουθούν να υπάρχουν κάτι που δεν έχει δεχθεί ποτέ κανένα αστικό δικαστήριο. Πριν λίγο καιρό πήγαμε να κάνουμε μια εκδήλωση στην Νομική μαζί με άλλες συλλογικότητες, για το αίτημα του Δημήτρη Κουφοντίνα που δικαιούται να πάρει άδεια και απ’ το πρωί περικυκλώθηκε η Νομική από δυνάμεις των ΜΑΤ και μάλιστα με την «πρώτη φορά αριστερά». Αυτό δείχνει περίτρανα το πώς η αστική δικαιοσύνη, το κεφάλαιο και το κράτος και οποιαδήποτε κυβέρνηση είτε είναι αριστερά είτε είναι δεξιά αντιμετωπίζει τους πολιτικούς κρατούμενους.

Κι άιντε να δεχθούμε ότι δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι. Γιατί αυτοί η αντιμετώπιση; Θα γινόταν ποτέ για ένα ποινικό κρατούμενο εκδήλωση στην Νομική και θα έστελναν τα ΜΑΤ απ’ το πρωί να κυκλώσουν τη σχολή; Υπήρχε περίπτωση όλα αυτά που γίνονται στις δίκες πολιτικών κρατουμένων είτε αφορά τον Επαναστατικό Αγώνα είτε αφορά την Συνωμοσία των Πυρήνων, είτε τους ανθρώπους που διώκονται για την 17 Νοέμβρη, όλα αυτά τα αίσχη που γίνονται στα δικαστήρια να τα κάνουνε στο μέγεθος που γίνονται σε ποινικούς κρατούμενους; Όχι ότι δεν γίνονται αίσχη σε εκδίκαση ποινικών υποθέσεων. Αλλά βλέπουμε εδώ πέρα ότι το ίδιο το κράτος, η ίδια η δικαστική εξουσία με τον τρόπο που υπερβάλει και αντιμετωπίζει τους πολιτικούς κρατούμενους, το ίδιο δέχεται επί της ουσίας, ότι είναι πολιτικοί κρατούμενοι.

Και το παράδειγμα του Δ. Κουφοντίνα είναι φανερό. Προσφάτως πήγε άνθρωπος και μίλησε με τον υπουργό δικαιοσύνης Κοντονή και ο Κοντονής είπε «ότι δεν είναι ο θεσμικός μου ρόλος να παρέμβω στην υπόθεση της άδειας του Δ. Κουφοντίνα, (το οποίο είναι ψέμα), αλλά δεν θέλω κιόλας». Γιατί όπως είπε ευθαρσώς, «έχει δικαίωμα να κάνει αίτηση για να πάρει άδεια αλλά δεν δικαιούται να πάρει την άδεια». Αυτά ήταν τα λόγια του Κοντονή και μάλιστα με ένα αλέγκρο ύφος ανέφερε «να πείτε σ’ αυτούς που ήρθαν κάτω απ’ το σπίτι μου, -εννοεί την συγκέντρωση αλληλεγγύης στον Δ. Κουφοντίνα και σε άλλες υποθέσεις όπως του Μάριου Σεϊσίδη στην συγκέντρωση που κάναμε έξω από το σπίτι του στο Κολονάκι- ότι δεν πρόκειται να αλλάξω την απόφασή μου, όσες φορές και να ΄ρθούν στο σπίτι μου». Και μόνο από το ύφος του συγκεκριμένου κυρίου καταλαβαίνουμε τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τους πολιτικούς κρατούμενους. Με μια έπαρση, με μια επιθετικότητα που δείχνει τι είναι αλλά και τον τρόπο που σκέπτονται για τους αγωνιστές.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αντιμετώπιση που είχε το παιδί της Πόλας Ρούπα μετά την σύλληψη της μητέρας του. Το πώς δηλαδή αυτοί οι μηχανισμοί λειτουργούν εκδικητικά όχι μόνο στους ίδιους τους πολιτικούς κρατούμενους, ειδικά αν είναι άνθρωποι που έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη για ενέργειες επαναστατικών οργανώσεων, αλλά πώς λειτουργούν εκδικητικά και σε αλληλέγγυους καθώς και σε συγγενικά πρόσωπα φυλακισμένων αγωνιστών, όπως στην περίπτωση των συγγενών φυλακισμένων μελών της ΣΠΦ, τους οποίους είχαν βάλει φυλακή ακριβώς διότι δημιουργούν ένα αποστειρωμένο περιβάλλον γύρω από τους αγωνιστές, ειδικά για τους ενόπλους, λειτουργώντας εκδικητικά και να καταπνίξουν κάθε μορφή πάλης ιδιαίτερα της ένοπλης πάλης.

Να ξέρουν όμως ότι ενδεχομένως μπορεί να δημιουργούν σε ένα κομμάτι κόσμου, φόβο, με τις κινήσεις εκδικητικότητας που εφαρμόζουν, αλλά να ξέρουν ότι υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι και βοηθήσαμε και θα βοηθούμε συντρόφους οι οποίοι έχουνε διαλέξει αυτές τις μεθόδους αγώνα. Ότι υπήρχαν και υπάρχουν σύντροφοι οι οποίοι και τους στηρίξαμε στην παρανομία και θα εξακολουθούμε να τους στηρίζουμε όντας στην παρανομία, άσχετα με τον κίνδυνο ότι μπορεί οποιοσδήποτε δικαστής αύριο να θεωρήσει οποιονδήποτε σύντροφο που δίκαια στηρίζει έναν αγωνιστή ο οποίος είναι στην παρανομία ως μέλος μιας ένοπλης οργάνωσης ή οτιδήποτε άλλο. Εμείς θα στηρίζουμε ανθρώπους που είναι στην παρανομία για τις επιλογές τους, πόσο μάλλον δε όταν είναι επιλογές ένοπλου αγώνα απέναντι σε ένα τέτοιο καθεστώς.

• Ας έρθουμε τώρα σύντροφε λίγο στην πολιτική επικαιρότητα. Πώς εκτιμάς την κατάσταση που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία;

Από την εποχή που ο Αντρέας Παπανδρέου υποσχόταν στον έλληνα ψηφοφόρο, σπίτι, αυτοκίνητο και δουλειά στο δημόσιο, φτάσαμε στην εποχή των υποσχέσεων Τσίπρα. Ανάθεση, ανάθεση, ανάθεση. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας λειτούργησε για άλλη μια φορά μ’ αυτό τον τρόπο. Θεώρησε ότι από τα πάνω, δηλαδή ότι με την εναλλαγή στην εξουσία από ένα άλλο κόμμα το οποίο ευαγγελιζόταν το πρώτη φορά αριστερά και την ελπίδα που έρχεται, θα κατορθώσει να δώσει λύση στα προβλήματά του. Και για άλλη μια φορά διαψεύστηκε οικτρά. Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο κόσμος είναι ότι από τα πάνω λύση δεν μπορεί να δοθεί. Λύση μπορεί να δοθεί από τους «από κάτω» και με αυτοοργανωμένους και μη χειραγωγημένους αγώνες. Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταλάβει ο κόσμος ότι με την διαδικασία των εκλογών και με τον καθέναν που υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια, δεν θα μπορέσουν ποτέ να λυθούν τα προβλήματά του.

Έχει αποδειχθεί και στην Ελλάδα και σε μια σειρά άλλες χώρες ότι μόνο με αγώνες με κόστος, μαζικούς και βίαιους και κινηματικούς μπορεί να υπάρξουν αποτελέσματα. Από κει και πέρα μπορεί όλη αυτή η ιστορία να οδηγήσει τις λαϊκές μάζες σε μια κατάσταση πιο απελευθερωτική και πιο ριζοσπαστική, αλλά υπάρχει και ο κίνδυνος να βρεθούμε και σε μια πιο συντηρητικοποιημένη κοινωνία. Ήδη το τελευταίο το βλέπουμε σε μια σειρά από χώρες της Ευρώπης να συμβαίνει με τα κόμματα της ακροδεξιάς να ανεβάζουν τα εκλογικά τους ποσοστά.

Προφανώς και μιλώντας πάντα για την Ελλαδα, πρέπει το κίνημα να βρει τους τρόπους, να φτιάξει τις δομές, το πολιτικό πλαίσιο και το όραμα κυρίως για να έχει την αποτελεσματικότητα και την ικανότητα να μπορέσει να απευθυνθεί στους καταπιεσμένους και να τους πείσει τουλάχιστον να προσπαθήσουν οι ίδιοι να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους. Όχι ντε και καλά σε μια λογική πρωτοπορίας, αλλά όλοι μαζί να καταφέρουμε να δώσουμε κοινούς αγώνες για να αντιμετωπίσουμε τα κοινά προβλήματα που έχουμε. Έχει αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος και δυστυχώς πρέπει να περιμένουμε πότε οι αυταπάτες θα τελειώσουν και παλεύουμε αυτό να γίνει το συντομότερο, για να μπορέσουμε να μπούμε σε μια διαδικασία αγώνα με ευρύτερα λαϊκά στρώματα και όχι με μεμονωμένες ομάδες οι οποίες απευθύνονται σε μια μερίδα κόσμου η οποία διακατέχεται από την αντίληψη της ανάθεσης προσδοκώντας μ΄ αυτό τον τρόπο λύση στο πρόβλημά της.

• Έχουμε εφτά χρόνια βάρβαρης ταξικής λιτότητας. Πώς εκτιμάς ότι λειτούργησε αυτό στη λεγόμενη μαζική συνείδηση;

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι εύκολο να διαπιστώσει κανένας μια γενικευμένη, μαζική απογοήτευση η οποία έχει απονευρώσει και αποδυναμώσει οποιαδήποτε προοπτική αγώνα. Με ένα τρόπο ο κόσμος έπαιξε την τελευταία του ζαριά στην ανάθεση του ΣΥΡΙΖΑ, απογοητεύτηκε και από κει και πέρα είναι στο χέρι μας να προσπαθήσουμε να γεννηθεί κάτι καινούργιο. Να βρούμε δηλαδή τους τρόπους και τις διαδικασίες να εμπνεύσουμε στο κόσμο των λαϊκών στρωμάτων αισιοδοξία, να αναζητήσουμε μεθόδους και προτάσεις για το πώς θα δημιουργηθούν μαζικοί, δυναμικοί και νικηφόροι εργατικοί αγώνες.

• Πλεονασμός θα ήταν να κάνουμε αναλυτική αναφορά για την αντιλαϊκή εφαρμοζόμενη πολιτική από την άθλια συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ, καθώς και για την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, την στάση δηλαδή της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ποια είναι η άποψη του Ρουβίκωνα για την πολιτική στάση που κρατάει το ΚΚΕ στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες;

Το ΚΚΕ δυστυχώς επί σειρά ετών ερμηνεύει κάθε κίνηση που δεν γίνεται απ’ το ίδιο σαν προβοκατόρικη. Αυτό συνεχίζει να κάνει και σήμερα αλλά όχι μόνο αυτό. Με κορυφαίο παράδειγμα την περιφρούρηση που έκανε στο κοινοβούλιο πριν μερικά χρόνια και την επίθεση που έκανε σε αγωνιζόμενους απέδειξε ότι μπορεί να είναι εύκολα και ένα αριστερό μαντρόσκυλο στην υπηρεσία του αστικού κοινοβουλίου και του κράτους. Αυτό νομίζω το βλέπει πάρα πολύς κόσμος αλλά το διαπίστωσαν και χιλιάδες άνθρωποι που υπήρξαν στις γραμμές του ΚΚΕ αλλά στην πορεία έφυγαν. Η στάση του ΚΚΕ στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι να καθυποτάξει, να ελέγξει, να χειραγωγήσει τους ακηδεμόνευτους αγώνες, να τους φέρει στα μέτρα του, για να μπορέσει να έχει δικά του μικροκομματικά οφέλη. Αυτό νομίζω γίνεται εύκολα αντιληπτό.

• Πώς θα σχολίαζες σύντροφε την δραστηριότητα του ναζιστικού μορφώματος του Μιχαλολιάκου;

Βλέπουμε μια επανεμφάνιση των φασιστών στους δρόμους. Οι περίφημες διώξεις και φυλακίσεις των στελεχών τους αποδείχτηκε ότι ήταν για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους. Και πώς να γινόταν διαφορετικά αφού ο φασισμός είναι παιδί του κράτους και του κεφαλαίου που υπηρετεί πιστά το δικαστικό σώμα και φυσικά δεν θα πειράξει τις εφεδρείες του .Είχαν και συνεχίζουν να έχουν πλάτες τους δικαστές και την αστυνομία. Χρέος του αντιφασιστικού κινήματος είναι η πολιτική και ιδεολογική πάλη με τον φασισμό και ό,τι τον γεννά και φυσικά η αντιπαράθεση στο δρόμο και το τσάκισμά τους όπου εμφανίζονται. Εμείς προσπαθούμε από την εποχή των αντιφασιστικών μηχανοκίνητων περιπολιών και τώρα με το αντιφασιστικό στέκι «Δίστομο» να κινηθούμε σε αυτήν την κατεύθυνση.

• Μιλώντας για την στάση του Ρουβίκωνα στις εκλογικές διαδικασίες θα μπορούσαμε να την συνοψίσουμε στο γνωστό σύνθημα ‘Αποχή από τις κάλπες, ραντεβού στους δρόμους του αγώνα»;

Προφανώς η αποχή από μόνη της δεν έχει να πει κάτι. Ο άνθρωπος που επιλέγει να απέχει από τις εκλογές, καλώς το κάνει, από κει και πέρα όμως θα πρέπει να προσπαθήσει να κάνει και μια σειρά από άλλα πράγματα για να αποκτήσει νόημα αυτή του η κίνηση. Αποχή από τις κάλπες μπορεί να είναι και από έναν απολίτικο άνθρωπο ο οποίος απλά βαριέται να πάει να ψηφίσει. Νοηματοδοτείται η αποχή από τις κάλπες μόνο όταν υπάρχει ουσιαστικά το πρόταγμα ότι αυτή η αποχή θα εξελιχθεί σε μια διαδικασία ουσιαστικού αγώνα μέσα από τα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα.