Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΠΩΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ. Της Μαίρης Καρά

Ο Αλέξανδρος μετά τον γάμο του με την Ρωξάνη κι έχοντας ηρεμήσει τους άγριους πληθυσμούς της Κεντρικής Ασίας, ήταν ξεκούραστος και πανέτοιμος, για να ακολουθήσει το όραμά του.  Για να εξασφαλίσει τα ανατολικά σύνορά του ο νέος κύριος της Περσίας, αποφάσισε να ξεκινήσει την επόμενη εκστρατεία του, για να κατακτήσει και την ΙΝΔΙΚΗ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟ.  Αφήνοντας τον Αμύντα στην Βακτρία την Άνοιξη του 327 έφτασε στον Κωφήνα ποταμό...
κι έστειλε τον Ηφαιστίωνα με τον Περδίκκα να προετοιμάσουν την προέλασή του. Ο ίδιος από άλλη πορεία έφτασε στον Ινδό ποταμό και για να τον διαβεί,  χρησιμοποίησε την γέφυρα, που είχε φτιάξει με πολλά πλοιάρια τα οποία είχε συναρμολογήσει κατάλληλα  ο ΗΦΑΙΣΤΙΩΝΑΣ.      Τον Ιούλιο του 326 έφτασε στην ΙΝΔΙΑ, όπου οι πόλεις έπεφταν η μια μετά την άλλη. Η Στρατιά συνέχιζε την πορεία της μεταφέροντας και τα πλοιάρια, που είχε χρησιμοποιήσει ο Ηφαιστίωνας για γέφυρα. Όταν έφτασαν στον ποταμό ΥΔΑΣΠΗ έφτιαξαν νέα γέφυρα και ο Αλέξανδρος κατάφερε με δυσκολία να περάσει απέναντι νύχτα το μισό του ΣΤΡΑΤΕΥΜΑ.     Το πρωί διάβηκε και το υπόλοιπο στράτευμα τον ποταμό και στην απέναντι όχθη τους περίμενε ο Βασιλιάς ΠΩΡΟΣ του Ινδικού Βασιλείου ΠΑΟΥΡΑΒΑ, με 4.000 ιππείς, 300 άρματα, 30.000 πεζούς και 200 πολεμικούς ελέφαντες.  Ο Πώρος είχε επιλέξει μια επίπεδη αμμώδη πεδιάδα χωρίς λάσπη για την μάχη, για να ελίσσονται το ιππικό και οι ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ.    Ο Πώρος είχε παρατάξει τα τάγματα του πεζικού του σε ένα  κεντρικό μέτωπο, τοποθετώντας έναν ελέφαντα κάθε 30 μέτρα, για ενίσχυση. Σε κάθε πτέρυγα τοποθέτησε ένα πλευρικό σώμα πεζικού και το ιππικό του με μια Ίλη αρμάτων, να τα καλύπτει. Η συνολική ινδική παράταξη είχε μήκος γύρω στα 4 χιλιόμετρα, απ' τα οποία τα τρία τέταρτα καταλάμβανε το ΠΕΖΙΚΟ.     Πριν η φάλαγγα συγκρουστεί με το κέντρο του Πώρου, έπρεπε πρώτα να εξοντωθεί το ινδικό ιππικό. Για να το πετύχει ο Στρατηλάτης έδωσε μια σοφή στρατηγική εντολή στα τάγματα της φάλαγγας. Να μην εμπλακούν μέχρι να σιγουρευτούν, πως έχει προκληθεί σύγχυση στους Ινδούς, τόσο απ' τους ιππείς όσο και απ' τους πεζούς του ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΙΠΠΙΚΟΥ.    Ο Αλέξανδρος με σωστή διάταξη επικεφαλής των μεραρχιών του ιππικού του και με την δύναμη των χιλίων ιπποτοξοτών του επιτέθηκε αμέσως εναντίον της Ινδικής αριστερής πλευράς και έβγαλαν εκτός μάχης τα άρματα του Πώρου, που αντέδρασε όπως είχε ελπίσει ο Αλέξανδρος. Έφερε τις μονάδες του απ' την δεξιά πτέρυγα, για να δώσουν την χαριστική βολή. Τότε ο διοικητής των κρυμμένων μεραρχιών του Αλέξανδρου ΚΟΙΝΟΣ, βγήκε από την κρυψώνα του κι άρχισε την ΚΑΤΑΔΙΩΞΗ.    Οι Ινδοί που ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον Αλέξανδρο, βρέθηκαν ξαφνικά αναγκασμένοι να δώσουν μάχη στα νώτα τους εναντίον και του Κοίνου. Ο Αλέξανδρος τους αιφνιδίασε κι εκείνοι έκαναν στροφή υποχωρώντας, για να προστατευτούν με τους ελέφαντες. Πλέον ο κίνδυνος είχε απομακρυνθεί και το Μακεδονικό βαρύ ιππικό με τοξότες και ακοντιστές προέλαυνε προς το κέντρο του Πώρου. Ο πραγματικός εφιάλτης που αντιμετώπιζε η φάλαγγα ήταν οι εξοργισμένοι ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ.     Ο Αλέξανδρος είχε επινοήσει μια τεχνική για να χειριστεί αυτά τα θηρία: τα περικύκλωνε, άφηνε τους τοξότες να στοχεύσουν τους οδηγούς τους και εξαπέλυε βροχή λογχών κι  ακοντίων στα πιο ευάλωτα σημεία του σώματός τους, ενώ οι άνδρες του πεζικού κατέκοβαν τις προβοσκίδες τους με περσικά κυρτά σπαθιά, ή έκοβαν τα πόδια τους με ΤΣΕΚΟΥΡΙΑ.   Οι ελέφαντες αντιδρούσαν πατώντας κάποιους Μακεδόνες στρατιώτες, συνθλίβοντας τους σε μια ματωμένη μάζα σάρκας και πανοπλίας. Άλλους τους έπιαναν με τις προβοσκίδες τους και τους πετούσαν στο έδαφος με ορμή. Άλλους πάλι τους ανασκολόπιζαν με τους τεράστιους ΧΑΥΛΙΟΔΟΝΤΕΣ ΤΟΥΣ.      Οι Μακεδόνες αντιμετώπισαν εύκολα το ιππικό του Πώρου και υπερίσχυσαν στην πρωτόγνωρη γι' αυτούς μάχη με τους ελέφαντες, κερδίζοντας μεγάλη νίκη. Καθώς οι μονάδες του Πώρου ωθούνταν πίσω, οι ελέφαντες στριμωγμένοι σε περιορισμένο χώρο, πατούσαν τους Ινδούς ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ.     Ο Πώρος ηγήθηκε μιας επίθεσης των ελεφάντων, μα χωρίς επιτυχία. Σύντομα οι ελέφαντες άρχισαν να υποχωρούν σαλπίζοντας. Τότε ο Αλέξανδρος έφερε το ιππικό του να σφίξει περισσότερο τον κλοιό γύρω απ' τις μεραρχίες του Πώρου κι έδωσε το σύνθημα στους Υπασπιστές και την φάλαγγα «να κλειδώσουν τις ασπίδες και να κινηθούν σε συμπαγή μάζα».      Το τελικό στάδιο της μάχης ήταν η σφαγή 12.000 έως 23.000 Ινδών. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και οι δύο γιοι του Πώρου, μα ο ίδιος πολέμησε ηρωικά μέχρι τέλους. Όταν όμως κατάλαβε πως δεν είχε νόημα πια περαιτέρω αντίσταση, αποχώρησε πάνω στον ελέφαντά του, αδύναμος απ' την απώλεια αίματος, αφού είχε διαπεράσει τον δεξή του ώμο ένα ΑΚΟΝΤΙΟ.      Ο Αλέξανδρος, «αγωνιώντας να σώσει την ζωή αυτού του σπουδαίου και ευγενούς στρατιώτη» έστειλε αγγελιαφόρο, να τον προλάβει. Σύμφωνα με τον Αρριανό: «Ήταν ένας άντρας με υπέροχο παρουσιαστικό, πάνω από 1,80 ύψος. Η συμπεριφορά του δεν είχε χάσει τίποτα απ' την περηφάνια της, παρόλη την αιχμαλωσία και την πληγή του. Είχε τον αέρα γενναίου άντρα, που είχε πολεμήσει με τιμή για τον λαό και  το ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ».      Ο Αλέξανδρος κοίταξε τον αντίπαλό του Πώρο με θαυμασμό,  ​όταν έφτασε μπροστά του. Όταν τον ρώτησε, πως ήθελε να του συμπεριφερθεί, ο αξιοπρεπής πολεμιστής είπε: «Βασιλικά». Ο Αλέξανδρος τον ξαναρώτησε αν υπήρχε κάτι, που ήθελε για τον εαυτό του, δεν είχε παρά να το ζητήσει. Ο Πώρος απάντησε περήφανα: «Τα πάντα περιέχονται σε αυτό το ΑΙΤΗΜΑ».   Ο Αλέξανδρος εντυπωσιάστηκε απ' τον Βασιλιά και παρόλο που είχε νικήσει στην μάχη με τους ελέφαντες, τον επανέφερε στον Θρόνο του Βασιλείου του. Έτσι κέρδισε τον σεβασμό και την ευγνωμοσύνη του, μα και όλων των υπηκόων του ΙΝΔΩΝ.    Μετά την μάχη, λέει ο Διόδωρος, «ο Μακεδονικός στρατός ξεκουράστηκε για 30 ημέρες, μέσα σε αφθονία προμηθειών». Συγχρόνως ο Στρατηλάτης Αλέξανδρος κατά την διάρκεια του μήνα πραγματοποίησε γρήγορη επιδρομή στις περιοχές των γειτονικών ινδικών φυλών, που δεν είχαν ακόμα ΥΠΟΤΑΧΘΕΙ.        Αυτές οι νέες κατακτήσεις παραχωρήθηκαν στον Πώρο, ο οποίος αποκαταστάθηκε στην Ηγεσία του Βασιλείου του με όλες τις τιμές. Μάλιστα η αυτή η ιπποτική συμπεριφορά του Αλέξανδρου απέναντι στον Πώρο έκανε τους Ινδούς να τον θεωρήσουν Νταρμαβιτζάγι ή «κατακτητή μέσω της ηθικής».     Σ' αυτή την μάχη ο Αλέξανδρος υπέστη μια μεγάλη απώλεια. Σκοτώθηκε το προσωπικό του άλογο, ο πολύτιμος και γενναίος σύντροφός του ΒΟΥΚΕΦΑΛΑΣ. Ο Αλέξανδρος έθαψε με τιμές το αγαπημένο του άλογο και στον τόπο εκείνο έχτισε μια πόλη, την οποία ονομάσε με το όνομά του: ΒΟΥΚΕΦΑΛΑ!