Η πρόταση Βορίδη για τη μεταφορά της πρεσβείας μας στην Ιερουσαλήμ και η απάντηση. Γράφει ο Αλέξανδρος Γεωργακάκης

Σε άρθρο του ο Μάκης Βορίδης στην “Καθημερινή” υποστηρίζει τη μεταφορά της πρεσβείας μας στα Ιεροσόλυμα, την παράδοση δηλαδή της πόλης οριστικά σε ισραηλινό έλεγχο παρά την πρόβλεψη για διεθνές καθεστώς διέπον την πόλη. Το άρθρο κινείται τελικά γύρω από τον άξονα μιας άθλιας σύγκρισης...

μεταξύ πολιτισμών και θρησκειών και μίας αντιπαράθεσης “καλό Ισραήλ” – “κακοί Άραβες”.

Θα αρχίσω, λοιπόν, υπενθυμίζοντας ότι ο Ιησούς για τους Εβραίους δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από ψευτοπροφήτης – ψευτομεσσίας, τη στιγμή που οι Μουσουλμάνοι τον τιμούν ως “Ρασούλ” (=Απεσταλμένο του Θεού), όπως τιμούν και την άσπορο σύλληψή του από τη Θεοτόκο.
Αλλά ας περάσουμε στην ιστορία: πώς αντιμετώπισαν οι Μουσουλμάνοι τους Χριστιανούς αλλά και τους Εβραίους της Ιερουσαλήμ στο πέρασμα των αιώνων;
Η Ιερουσαλήμ πέρασε στον έλεγχο του Χαλιφάτου ειρηνικά και αναίμακτα κάποια στιγμή το 637 όταν ο χαλίφης Ομάρ έφθασε εσπευσμένα στην πόλη για να δώσει στον τότε Πατριάρχη Σωφρόνιο εγγράφως εγγυήσεις για την ασφάλεια των Χριστιανών κατοίκων της, της περιουσίας τους και των εκκλησιών. Από τότε ο αλληλοσεβασμός μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων κατοίκων ήταν δεδομένος.
Αυτή η συνύπαρξη απειλήθηκε κατά τον 11ο αιώνα από τους “δυτικούς” παπικούς σταυροφόρους οι οποίοι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ και δεν άφησαν άφησαν Μουσουλμάνο να γλιτώσει από τη σφαγή.
Όταν ο Σαλαδίνος έφθασε επικεφαλής των στρατευμάτων του προ των πυλών της πόλης, δέχθηκε να αφήσει τους σταυροφόρους να φύγουν και απαγόρευσε κάθε ενέργεια κατά του χριστιανικού πληθυσμού.
Οι καμπάνες ποτέ δεν έπαψαν να χτυπούν και η συνύπαρξη δεν απειλήθηκε ξανά.
Όσο για τους Εβραίους, μετά τον διωγμό τους από τους “δυτικούς” μονάρχες της Ισπανίας τον 15ο αιώνα, αρκετοί από αυτούς κατέφυγαν στην υπό οθωμανική κατοχή Ιερουσαλήμ, ενώ σύμφωνα με καταγραφές κατά την αιγυπτιακή κυριαρχία (μέσα 19ου αιώνος) αποτελούσαν σχεδόν το ήμισυ των κατοίκων – είναι ένα γεγονός που επικαλούνταν και οι σιωνιστές ηγέτες όταν τους προσήπταν ότι έφεραν εποίκους από το εξωτερικό έξω για να εποικίσουν την Παλαιστίνη και να μπορέσουν να ιδρύσουν το κράτος που οραματίζονταν.
Οι γηγενείς Άραβες δεν αντέδρασαν στην εβραϊκή παρουσία παρά μόνο όταν έγινε σαφές ότι η Παλαιστίνη εποικίζεται συστηματικά από σιωνιστικές οργανώσεις με σκοπό την ίδρυση εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, ειδικά μετά τη γνωστή Διακήρυξη του Βρετανού ΥΠΕΞ Μπάλφουρ το 1917.
Όσο για τους Παλαιστινίους Ελληνορθοδόξους, αυτοί αποτελούν σημαντική συνιστώσα του αγώνα για απελευθέρωση του έθνους τους και δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν από τη Χαμάς, όπως αποδεικνύει εκτός των άλλων και η εκλογή δημάρχου προσκειμένου στο εν λόγω κίνημα στην κατά πλειονότητα χριστιανική Βηθλεέμ.
Πότε απείλησε η Χαμάς τους Χριστιανούς της Ιερουσαλήμ ή την περιουσία τους;! Να μας πει ο Μ. Βορίδης ή να πάψει τα ψεύδη.

Περί Ελληνορθοδόξου Πατριαρχείου

Πριν την ίδρυση του Ισραήλ και την κατάκτηση της υπόλοιπης Ιερουσαλήμ το ‘67, το Πατριαρχείο διατηρούσε επί αιώνες στην ιδιοκτησία του πολλά ακίνητα στη γη της Παλαιστίνης και στα Ιεροσόλυμα εξασφαλίζοντας και τα σχετικά φιρμάνια.
Και οι Ισραηλινοί είναι αυτοί που για πρώτη φορά στην ιστορία απειλούν πια την ιδιοκτησία του Πατριαρχείου. Ισραηλινά Funds εποφθαλμιούν τα ακίνητα του Πατριαρχείου όχι μόνο για οικονομικούς λόγους αλλά και στο πλαίσιο της πολιτικής της εβραιοποίησης της Ιερουσαλήμ – ολόκληρης.
Μάλιστα, ενώ Ελλάδα, Παλαιστίνη και Ιορδανία είχαν εξαρχής αναγνωρίσει τον Πατριάρχη μας, οι Ισραηλινοί επί χρόνια αρνούνταν να τον αναγνωρίσουν, εκβιάζοντάς τον έτσι ώστε να εγκρίνει την παράδοση ακινήτων του Πατριαρχείου σε Ισραηλινούς αγοραστές.
Πρόσφατα μάλιστα οι Ισραηλινοί επιχείρησαν να επιβάλουν φορολογία στο Πατριαρχείο ακριβώς με βάση αυτήν την επιχειρηματολογία περί κοσμικού κράτους οδηγώντας τον Πατριάρχη Θεόφιλο να κλείσει το Ναό της Αναστάσεως σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Ο Μ. Βορίδης εκτίθεται έτι περαιτέρω όταν επικαλείται τα συμφέροντα του Πατριαρχείου: ο Πατριάρχης έστειλε επιστολή στον Τραμπ ζητώντας του να επανεξετάσει την απόφασή του για την ουσιαστική παράδοση της Ιερουσαλήμ στο “Κράτος του Ισραήλ” και να σεβαστεί το διεθνές καθεστώς που διέπει την πόλη σύμφωνα με το Partition Plan του 1947 της ΓΣ του ΟΗΕ.
Οι Ισραηλινοί αντιμετωπίζουν τα προσκυνήματα για τα οποία ο “ευσεβής” πολιτικός μας τόσο πονάει ως πηγή εσόδων (βλ. “θρησκευτικό τουρισμό”) και τίποτε παραπάνω.

Για τα περί μαξιμαλισμού της παλαιστινιακής πλευράς

Όταν η Παλαιστινιακή ηγεσία αποκήρυξε την “τρομοκρατία”, αναγνώρισε το Ισραήλ και αργότερα υπέγραψε τη συμφωνία του Όσλο για να μετατραπεί τελικά σε ένα χωροφύλακα του ισραήλ στα κατεχόμενα εδάφη, μάλλον υποχωρήσεις έκανε.
Όταν ανέλαβε ο Αμπάς την ηγεσία της ΠΑ, τερμάτισε την ιντιφάδα και κέρδισε όσο χρόνο μπορούσε για τους Ισραηλινούς κατακτητές που εξακολουθούν ανενόχλητοι να εποικίζουν τα εδάφη και να οριστικοποιούν την προσάρτηση της ανατολικής Ιερουσαλήμ, αποδεικνύοντας ότι δεν τους ενδιαφέρει καμία λύση.

Σίγουρα οι Ισραηλινοί θα εκτιμήσουν τις προθέσεις του συντάκτη αυτής της αθλιότητας, ενός ακόμη όψιμου θαυμαστή αυτής της “όασης δημοκρατίας και προόδου”.
Ορισμένοι επιχειρούν να ξεπλύνουν το πολιτικό τους παρελθόν ενώπιον των Ισραηλινών και των Αμερικανών, μα τελικά παραμένουν θαυμαστές ξένων ειδώλων και κρατών όπως κάποτε.