έχει εν πολλοίς χάσει πια τα πνευματικά του αντισώματα, αυτά που του επέτρεπαν να επιβιώνει και να αναγεννιέται σε οικονομικά ήπολιτικά πολύ χειρότερους από τον σημερινό καιρούς. Κι έχει απομείνει χαμένος μέσα στις αυταπάτες «εκσυγχρονιστικών» ειδώλων και οραμάτων ψευτοευμάρειας (που ακόμη και τώρα τον στοιχειώνουν, παρά την προϊούσα φτωχοποίηση), αποστερημένος από τα πιο ζωτικά δομικάστοιχεία της ίδιας του της ταυτότητας, σε πλήρη αποστασία από τον Θεό, παραζαλισμένος κι αλλοπρόσαλλος, εθισμένος πλέον στο να καταπίνει αμάσητους τόνους από νεοταξίτικα «προοδευτικά» σκουπίδια, βουλιάζοντας καθημερινά στην ανοησία, την ασυναρτησία και τησύγχυση. Και ειδικά βέβαια κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα, η επίθεση που δέχεται αυτός ο πάλαιπότε ορθόδοξος λαός έχει κλιμακωθεί δραματικά, με αιχμή του δόρατος μία μηδενιστική, εκκλησιομάχο κι ελληνοφοβική δράκα ανθρώπων, που - προφανέστατα ως κάποιο είδος σκληρούπνευματικού κανόνα - επέτρεψε ο Θεός να βρεθεί ξαφνικά (κυριολεκτικά εκ του μη όντος) στηδιακυβέρνηση της πατρίδας. Μια πραγματικά εφιαλτική δράκα που επιτάχυνε τον κατήφορο τωντελευταίων δεκαετιών και κορύφωσε τη σκληρή δοκιμασία. Κι όλα αυτά μάλιστα την ίδια εποχήπου κλιμακώνεται και μία άλλη δοκιμασία (ίσως όχι τόσο ορατή για τα μάτια των πολλών, αλλάεξίσου - ή και περισσότερο - σοβαρή και επικίνδυνη): η σκληρή δοκιμασία της πίστης και τουφρονήματός μας, με μια συντονισμένη εκστρατεία που έχει στόχο να νοθεύσει, να μαγαρίσει καινα εξουδετερώσει μέσα στον βάλτο της οικουμενιστικής πλάνης και όσους δεν εγκατέλειψαν τονΘεό και κράτησαν μέσα τους ζωντανή τη λάμψη της ορθόδοξης ιδιοπροσωπείας μας. Μιαδοκιμασία θανάσιμα επικίνδυνη, όχι μόνο πνευματικά, αλλά και από κάθε άλλη βέβαια άποψη(μια που εμείς τουλάχιστον το ξέρουμε καλά το πώς λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι και ποιεςεπιπτώσεις μπορούν να έχουν και στις εθνικές και στις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις έως και σ’αυτές ακόμη τις πλέον υλικές καθημερινές μας δραστηριότητες). Κανένα όραμα λοιπόν πλέον δεν δείχνει να υπάρχει, κανένα στήριγμα δεν διαφαίνεται απόπουθενά - και φυσικά απολύτως τίποτε για να εμπνεύσει πια αυτόν τον λαό και να τονκαθοδηγήσει, αφού κι όλες οι λογής ηγεσίες του (πολιτικές, οικονομικές και πνευματικές)βουλιάζουν κι αυτές βαθιά μέσα στον οχετό της διαφθοράς και της εξάρτησης ή στη δυσωδία τηςεκκοσμίκευσης και της οικουμενιστικής γάγγραινας. Κι απομείναμε να παρακολουθούμεπαθητικά τηλεσκουπίδια και να αναμηρυκάζουμε ανοησίες, την ώρα που η ζωή κι ο τόπος μαςξεπουλιούνται ξετσίπωτα, η ορθόδοξη πίστη μας (δηλαδή το μόνο εχέγγυο της σωτηρίας τηςψυχής μας) καταδιώκεται και νοθεύεται, οι ελάχιστοι υπερασπιστές της διώκονται κιεξουθενώνονται και ενώ ακόμη η πατρίδα μας διαλύεται κοινωνικά και δημογραφικά και τααρπακτικά βλέμματα ορκισμένων εχθρών γίνονται ολοένα και πιο απειλητικά στα βόρεια και ταανατολικά σύνορά μας. Ακόμη όμως κι αν κάτι έχει απομείνει μέσα σε πολλούς από εμάς νααναρριπίζει, κάποια ίχνη φιλοπατρίας κι εθνικής αξιοπρέπειας ζωντανά, κάτι που να μπορείακόμη να μας προκαλεί οργή για όσα εκτυλίσσονται ή και τάση αντίδρασης (τα πρόσφατα π.χ.συλλαλητήρια για τη Μακεδονία το έχουν όντως δείξει αυτό), είναι όμως κι αυτό κάτιπρωτόλειο, ασχημάτιστο και συγκεχυμένο, χωρίς πραγματικό στόχο και προσανατολισμό, χωρίςαυτοσυνειδησία και κυρίως χωρίς τη δυνατότητα να οδηγήσει από μόνο του σε πραγματικέςοδούς αναδημιουργίας και αναγέννησης. 1 Υπό τις συνθήκες αυτές, είναι μάλλον φανερό πως η κατάσταση ανθρωπίνως δεν είναιαναστρέψιμη πια. Βρισκόμαστε στο μακράν χειρότερο σημείο της μακραίωνης Ιστορίας μας, στοέσχατο σημείο της πνευματικής παρακμής μας. Και αυτό είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορεί νααλλάξει, παρά μόνο με κάποιο μεγάλο θαύμα. Κάποια μεγάλη άνωθεν παρέμβαση που θαανακόψει την ελεύθερη πτώση μας στην άβυσσο, που θα σταματήσει αυτή την τραγική πορείατου λαού μας προς το ιστορικό του Τέλος. Ζητείται επειγόντως ένα θαύμα λοιπόν… Αυτό το θαύμα όμως δεν είναι τόσο απλό να γίνει. Όχι ασφαλώς γιατί δεν μπορεί να γίνει,ούτε επειδή δεν το θέλει ο Θεός. Άλλος είναι ο λόγος - και αυτόν τον φανερώνει με ενάργεια τοπεριστατικό από το Ευαγγέλιο, όπου εμφανίζεται ο Χριστός να επισκέπτεται τη Ναζαρέτ για νακηρύξει. Οι συντοπίτες του όμως δεν τον αποδέχθηκαν, τον αντιμετώπισαν με εχθρική δυσπιστίακαι γι’ αυτό δεν μπόρεσε εκεί να κάνει κανένα μεγάλο θαύμα, εκτός από τη θεραπεία ελάχιστωναρρώστων, και έφυγε στενοχωρημένος: «καιὶ ο κ δύνατο κε ο δεμίαν δύναμιν ποι σαι, ε μηὶὐ ἠ ἐ ῖ ὐ ῆ ἰλίγοις ώστοις πιθειὶς ταὶς χε ρας θεράπευσε.ὀ ἀῤῥ ἐ ῖ ἐ καιὶ θαύμαζε διαὶ τηὶν πιστίαν α τ ν»ἐ ἀ ὐ ῶ(Μαρκ. 6.5-6). Και αυτό το εύγλωττο συμβάν δεν σημαίνει βέβαια πως ο Χριστός δεν είχε πραγματικά τηδύναμη να θαυματουργήσει. Αποδεικνύει όμως ξεκάθαρα ότι το θαύμα, για να συντελεστεί,απαιτεί όχι μόνο τη θεία ενέργεια, αλλά και την ανθρώπινη συναίνεση, δηλαδή την πίστη και τηνεπιθυμία του ανθρώπου. Γιατί αν ο Θεός θαυματουργούσε χωρίς αυτά, θα παραβίαζε πολύ απλάτην ελευθερία του - κι έτσι, ενώ τον έπλασε για να έχει το αυτεξούσιον και εθελότρεπτον, τότεουσιαστικά θα τον κατέστρεφε. Σε αυτό λοιπόν το σημείο βρισκόμαστε σήμερα, λίγο μετά την είσοδό μας στη ΜεγάληΣαρακοστή. Το θαύμα που θα σώσει τον λαό μας μπορεί να πραγματοποιηθεί, αλλά μόνο με τηδική του βούληση και συνέργεια. Δεν θα μας σώσουν από μόνες τους ούτε οι προφητείες τωναγίων (άδηλο και κρύφιο το πότε και το πώς ακριβώς θα εκπληρωθούν), ούτε η αγιασμένη γημας (μια γη γεμάτη κόκαλα αγίων και ποτισμένη με το αίμα χιλιάδων μαρτύρων και ηρώων, πουόμως πλέον από πνευματικής πλευράς τη βρωμίζουμε και την προδίδουμε καθημερινά), ούτε καιτο ότι υπήρξαμε κάτι σαν περιούσιος λαός επί αιώνες (γιατί οι βουλές του Θεού μπορούν νααλλάζουν και, πέραν της αγάπης Του, υπάρχει και το ενδεχόμενο της οργής Του - είναι άλλωστεήδη άξιον απορίας ποια απερινόητη μεγαλοθυμία Του μάς κρατάει ακόμα και δεν μας έχει ήδηκαταποντίσει οριστικά μες στ’ αποκαΐδια της αθλιότητάς μας). Το πιο βασικό απ’ όλα είναι νααναρωτηθούμε αν μας αξίζει να σωθούμε, σε αυτές τις εσχατιές της παρακμής που έχουμεκαταντήσει, και φυσικά αν θέλουμε να σωθούμε. Η απάντηση και στα δύο αυτά ερωτήματα είναιμία. Και λέγεται μετάνοια. Μετάνοια ειλικρινής και ολοκληρωτική. Αυτή θα είναι η δική μαςσυνέργεια και συμμετοχή. Και φυσικά να ξεκαθαρίσουμε ότι μετάνοια δεν σημαίνει ούτε παθητικότητα, ούτε αδράνειαόσον αφορά τις εν τω κόσμω δραστηριότητές μας. Ο Θεός δεν μας θέλει παθητικούς, να ταπεριμένουμε όλα άνωθεν - και αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι (για το «συν Αθηνά και χείρα κίνει»)ισχύει απολύτως και για μας. Θα πολεμήσουμε λοιπόν και μέσα στον κόσμο, με όποιεςκοινωνικές, πολιτικές ή άλλες δράσεις μπορούμε, γιατί απλούστατα είναι τέτοια η πολιτική καιπνευματική λαίλαπα μέσα στην οποία βρισκόμαστε, που κανείς δεν έχει πλέον το δικαίωμα ναπαραμένει αδρανής. Όλες όμως οι πράξεις μας, για να έχουν αποτέλεσμα, μπορεί να γίνουν μόνοσυν Θεώ. Μόνο με το αυτεπίγνωτον της αθλιότητάς μας, μόνο με την οριστική ταφή τουελεεινού πτώματος μέσα μας, μόνο με το κλάμα της ειλικρινούς επιστροφής μας, μόνο με τηνεπίκληση του ελέους Του. Και βέβαια μόνο με τον αγώνα διαφύλαξης της πίστης μας από τουςπροβατόσχημους λύκους που μάχονται λυσσαλέα για να βυθίσουν τον λαό μας στην πλάνη τηςπαναίρεσης. Είναι ξεκάθαρο για όσους έχουν οφθαλμούς οράν και νουν συνιέναι ότι μόνο έτσιμπορούμε να προχωρήσουμε πια. Σε κάθε άλλη περίπτωση, οι καιροί μας τελειώνουν πλέονκάπου εδώ. Και ό, τι επί αιώνες χτίσαμε, κινδυνεύει θανάσιμα να χαθεί σε λίγο οριστικά μαζί μαςμες στα συντρίμμια. Ελλάδα 2018. Τα μαύρα σύννεφα πυκνώνουν συνεχώς πάνω από την καθημαγμένη καικαταρρέουσα χώρα, κάνοντας ολοένα και πιο ορατά τα σημεία των καιρών. Μέρες ζοφερές καιταραγμένες ανοίγονται μπροστά μας, με μια και μόνη ελπίδα να αχνοφέγγει μες στον ορυμαγδό.2 Είναι όμως ελπίδα ζήδωρη και πανσθενής, ικανή να μας ξαναβγάλει στη λιακάδα. Ο έχων νουνψηφισάτω…3
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.