Το Σκοπιανό, άσκηση επιβίωσης για τον Πάνο Καμμένο. Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης

Για τον Πάνο Καμμένο μπορεί κανείς να έχει όποια άποψη θέλει, καλή ή κακή. Είναι όμως ένας πολιτικός survivor. Το 2012 είδε τη μνημονιακή στροφή της Ν.Δ. και κατάλαβε πως μπορεί να φτιάξει το δικό του βιλαέτι. Έκανε τους ΑΝ.ΕΛ., μπήκε με τα τσαρούχια στη Βουλή και κατάφερε να κρατήσει το κόμμα του όρθιο, όταν...

χειμαζόταν από διαρκείς αποχωρήσεις βουλευτών και κατηγορίες για προσωποπαγή λειτουργία.

Κατάφερε και ξαναμπήκε άλλες δύο φορές στη Βουλή και άλλες τόσες στην κυβέρνηση. Έκανε το όνειρό του πραγματικότητα, να γίνει υπουργός Άμυνας, και έχει επιδείξει διαπραγματευτικές ικανότητες ως κυβερνητικός εταίρος: δέχεται αμαχητί όλα τα δημοσιονομικά μέτρα και δίνει επιλεγμένες μάχες, οι οποίες αφορούν άμεσα το κομματικό του ακροατήριο.

Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι δύσκολα. Οι ΑΝ.ΕΛ. στις δημοσκοπήσεις φαίνεται πως έχουν πάθει σοβαρή ζημιά. Χάνουν ψηφοφόρους προς τη Ν.Δ., αλλά και πιο δεξιούς σχηματισμούς, καθώς η διάψευση των προσδοκιών πολλών πολιτών γίνεται όλο και πιο αισθητή. Κάπως έτσι, ο πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ. χρειάζεται ένα πολιτικό αφήγημα, γιατί έχει ένα ακόμα πρόβλημα: από τη στρατηγική της εξόδου από το Μνημόνιο, πολιτικά μιλώντας, αυτός δεν εισπράττει ούτε καν… τα σπόρια. Ο κόσμος των ΑΝ.ΕΛ. δεν διαβάζει μακροοικονομικά δεδομένα, έχει άλλα ενδιαφέροντα και άλλους λόγους, εν πολλοίς, για τους οποίους ψήφισε το κόμμα κυρίως το 2015.

Η αναβίωση του Μακεδονικού προσφέρει στον Πάνο Καμμένο μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τη βγει από τα δεξιά στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι άλλωστε κοινός τόπος στο πολιτικό σκηνικό το τελευταίο διάστημα ότι, στις επόμενες εκλογές, ο πολιτικός σύνδεσμος ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα λάβει τέλος, καθώς θα έχει τελευτήσει τον πολιτικό του βίο. Υπό αυτό το πρίσμα, οι ΑΝΕΛ δεν μπορούν να προσβλέπουν στη βοήθεια του Αλέξη Τσίπρα, όπως έγινε στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2015. Θα πρέπει, συνεπώς, να βρουν ένα στίγμα, ένα σημείο αναφοράς.

Το Μακεδονικό ενδείκνυται. Ακουμπά ακόμα τα μύχια της ψυχής πολλών Ελλήνων που επιμένουν ότι η Μακεδονία είναι μια και είναι ελληνική. Άρα, ούτε συζήτηση να υπάρξει η αναφορά του όρου «Μακεδονία» -έστω με γεωγραφικό προσδιορισμό προηγουμένως- στο όνομα της γείτονος που επείγεται κάπως, λόγω της επιθυμίας της να μπει στο ΝΑΤΟ.

Δεν θα μπορούσε και αυτό το θέμα να το κάνει «γαργάρα», κατά το κοινώς λεγόμενο, ο κ. Καμμένος; Δύσκολα, γιατί οι ΑΝΕΛ τρέφονται πολιτικά από τα εθνικά θέματα. Ο Πάνος Καμμένος, μιλώντας διαρκώς για το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών του 1992 φιλοδοξεί να εμφανιστεί ως αταλάντευτος υπερασπιστής της ελληνικότητας της Μακεδονίας, αλλά και ως θεματοφύλακας του original καραμανλισμού. Αυτού που στα τελευταία χρόνια του Σερραίου πολιτικού ταυτίστηκε με το «δάκρυ του Εθνάρχη για τη Μακεδονία».

Ο Καμμένος, ως πολιτικό ζώον που είναι, γνωρίζει καλά πως δεν έχει πολλά χαρτιά να παίξει. Άρα, θα παίξει ένα οικείο σε αυτόν, το χαρτί του πατριωτισμού και θα περιμένει να δει τις αντιδράσεις. Ελπίζει να φέρει πίσω «στο μαντρί» κόσμο που του φεύγει, ειδικά σε περιοχές της Μακεδονίας, αλλά και ευρύτερα, και να παλέψει για την εκλογή του. Αμαχητί δεν θα πέσει. Και, αν αυτό σημαίνει ότι θα διαφωνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και με τον Νίκο Κοτζιά, του οποίου το εγκώμιο πλέκει, δεν θα διστάσει.

Ακριβώς γιατί η άσκηση για την πολιτική επιβίωση είναι πάντα μια μοναχική διαδικασία.