Οι μέθοδοι των ελίτ. Του Γιώργου Στεριανόπουλου

Από την πλευρά των ελίτ η αλληλεγγύη είναι επικίνδυνη, οπότε οι άνθρωποι θα έπρεπε να ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους – προφανώς αφού η αλληλεγγύη μπορεί να ενώσει τις μάζες εναντίον τους, όπως στο παράδειγμα των πλειστηριασμών ακινήτων στην Ελλάδα εκ μέρους των τραπεζών, αφού προηγουμένως όχι μόνο διασώθηκαν από τους Πολίτες με 45 δις € αλλά, επί πλέον, αφελληνίσθηκαν....

Όσον αφορά τους δανειολήπτες, όχι μόνο έχασαν τη δουλειά ή την επιχείρηση τους εξαιτίας των μνημονίων, αλλά χάνουν επίσης τις προκαταβολές και τις δόσεις για την αγορά των σπιτιών τους και τα ίδια τα σπίτια τους - παραμένοντας χρεωμένοι στο διηνεκές με το υπόλοιπο του δανείου!

Περαιτέρω, όταν οι ελίτ θέλουν να καταστρέψουν ένα υφιστάμενο σύστημα για να επιβάλλουν το δικό τους, τότε του αφαιρούν εν πρώτοις τα χρήματα – τη ρευστότητα δηλαδή, όπως παρατηρείται στην Ελλάδα. Τότε το σύστημα παύει να λειτουργεί, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μην αντιδρούν όταν τους επιβάλλεται κάποιο άλλο. Αυτή είναι η στάνταρ μέθοδος, μέσω της οποίας δρομολογούνται οι ιδιωτικοποιήσεις. Εκτός αυτού καλλιεργείται η εντύπωση ότι, εάν αποκρατικοποιηθούν οι ζημιογόνες δημόσιες επιχειρήσεις οι άνθρωποι θα πληρώνουν λιγότερους φόρους – επειδή οι ιδιώτες θα αναλάβουν τις ζημίες τους! Προφανώς είναι ανόητο να το αποδέχεται κανείς, αφού το πρώτο πράγμα που κάνουν οι ιδιώτες είναι να αυξήσουν τις τιμές ακόμη και στις κερδοφόρες, όπως στο παράδειγμα της FRAPORT – ενώ φυσικά θα μπορούσε να κερδίζει το κράτος ακόμη και από τις ζημιογόνες επιχειρήσεις του, αυξάνοντας ανάλογα τις τιμές τους. Όταν ιδιωτικοποιηθούν πάντως η ενέργεια και η ύδρευση, η ληστεία θα έχει ολοκληρωθεί - με τους Πολίτες να παρακολουθούν αμέτοχοι την τραγωδία τους σαν να μην αφορά τους ίδιους.

Η δύναμη των κομμάτων τώρα έχει άμεση σχέση με τη χρηματοδότηση τους – αφού διαφορετικά δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν τα έξοδα τους, τις διαφημίσεις τους, τα γραφεία που νοικιάζουν ανά τη χώρα κοκ. Ως εκ τούτου είναι εξαρτημένα από τις ελίτ – οι οποίες τότε καθορίζουν τις «δημοκρατικές επιλογές» των μαζών, στηρίζοντας συνήθως κόμματα που δεν διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους, όσον αφορά τα συμφέροντα τους (των ελίτ). Οι ελίτ λοιπόν ουσιαστικά «αγοράζουν» τις εκλογές, χωρίς σχεδόν κανέναν περιορισμό – ενώ οι μάζες έχουν την ψευδαίσθηση πως επιλέγουν οι ίδιες τις κυβερνήσεις τους, παραπλανημένες από τις σκηνοθετημένες τηλεοπτικές ή άλλες συγκρούσεις των πολιτικών.

Δυστυχώς δεν κατανοούν ότι, οι πράξεις των κομμάτων εξουσίας, από τις οποίες οφείλει να τα κρίνει κανείς και όχι από τα λόγια τους, διαφέρουν ελάχιστα μεταξύ τους – όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, όπου όλες σχεδόν οι παρατάξεις υποστηρίζουν τα μνημόνια, αφού από αυτά αντλούν τη χρηματοδότηση τους, διαφωνώντας μόνο ως προς τις λεπτομέρειες της εφαρμογής τους, με κριτήριο την κομματική τους πελατεία. Όσον αφορά τους δημοσιογράφους που στηρίζουν τα μνημόνια, τις τράπεζες, το ΔΝΤ κλπ., απλά αμείβονται πλουσιοπάροχα για τις υπηρεσίες τους - εύλογα προφανώς.