Εκεί πολυτεχνείο, εκεί πολυτεχνείο, τώρα όμως τι κάνουμε; Γράφει ο *Ηλίας Σταμπολιάδης

Εκεί πολυτεχνείο, εκεί πολυτεχνείο, τώρα όμως τι κάνουμε; Εφέτος για 44η φορά οι φοιτητές εόρτασαν την εξέγερση της γενιάς του πολυτεχνείου κατά της ξενοκίνητης χούντας και τίμησαν την μνήμη των θυμάτων που έπεσαν στον αγώνα για Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία. * Το ψωμί προφανώς σημαίνει την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Η παιδεία την προσωπική ανάπτυξη των νέων για την απόκτηση των ικανοτήτων που απαιτούνται ώστε ...
να γίνουν δημιουργικοί πολίτες, καθώς  και την πνευματική καλλιέργεια για να διαμορφώσουν μία καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία με ανώτερο πολιτισμό. Τέλος η Ελευθερία αντιπροσωπεύει το αυτεξούσιο του ανθρώπινου προσώπου και το δικαίωμα του να συμμετέχει ισότιμα σε μία κοινωνία σεβόμενο τους κανόνες που διαμορφώνουν η καλλιέργεια και ο πολιτισμός του γένους που ανήκει. Δεν είναι παράξενο ότι, κάθε χρόνο αναβιώνουν τα συνθήματα που οι τότε αγωνιστές , αποκαλούμενοι έκτοτε σαν γενιά του πολυτεχνείου, κραύγαζαν προς την παράνομη εξουσία αλλά και το ότι σχηματίζουν πορεία που κατευθύνεται στην Πρεσβεία των ΗΠΑ, του ξένου υποστηρικτή της τότε παράνομης εξουσίας. Τα χρόνια πέρασαν, τα πράγματα άλλαξαν και ο αγώνας προδόθηκε. Ο λαός βιώνει μία φτώχεια νέας μορφής, ζει σε ένα διεφθαρμένο, παρηκμασμένο κοινωνικό περιβάλλον χωρίς αξίες και υφίσταται μία άνευ προηγουμένου ύπουλη κατοχή. Αν και η ουσία των συνθημάτων παραμένει η ίδια εντούτοις η διατύπωση τους δεν εκφράζει πλέον την σωστή μορφή των αιτημάτων. Οι άνθρωποι αν και δεν ψάχνουν τους σκουπιδοτενεκέδες για να βρουν τροφή  και οι περισσότεροι έχουν αυτοκίνητο εντούτοις αισθάνονται περισσότερο ενδεείς διότι έχουν χάσει την δουλειά ή την επιχείρηση τους. Όλοι οι νέοι έχουν τελειώσει το λύκειο και οι περισσότεροι έχουν σπουδάσει  σε πανεπιστήμιο αλλά πάλι μεταναστεύουν για να βρουν δουλειά. Ο πολιτισμός και οι κοινωνικές αξίες ευρίσκονται σε παρακμή δημιουργώντας μία σύγχυση στον μέσο άνθρωπο που αδυνατεί πλέον να διακρίνει το καλό από το φαύλο. Αν και υπάρχει ελευθερία λόγου το σύστημα έχει πλέον άλλα μέσα καταστολής του με το να τον αποσιωπά ή να τον απαξιώνει με τα ΜΜΕ. Η ντόπια εξουσία πάλι ελέγχεται από τον ξένο παράγοντα ο οποίος πλέον δεν χρειάζεται να επιβάλει τους άρχοντες που τον υπηρετούν αλλά με τον εκμαυλισμό και την ελεγχόμενη προπαγάνδα βάζει τον λαό να τους διαλέξει μεταξύ ομοίων. Δεν χρειάζεται πλέον στρατιώτες και πολυβόλα για να επιβάλει την θέληση του γιατί να όπλα του είναι πλέον οικονομικά. Την θέληση του την επιβάλει μέσω του κοινοβουλίου με τη μορφή μνημονίων που ορίζουν αυστηρούς κανόνες υποτέλειας, τους οποίους ονομάζουν μεταρρυθμίσεις, αλλοιώνοντας  ακόμη και τις έννοιες των λέξεων. Καλή η μνήμη των αγώνων και των θυμάτων όμως  αυτή δεν αποτελεί αυτοσκοπό  αλλά πρέπει να ενεργεί σαν οδηγός για τους νέους αγώνες και να εμπνέει τους νέους ανθρώπους διότι η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας όχι μόνο υλικής επιβίωσης αλλά και πνευματικής υπόστασης που κάνει τον άνθρωπο πραγματικά ελεύθερο. Το ίδιο το σύστημα μέσω των κομματικών νεολαιών των πανεπιστημίων συντηρεί την στείρα αναπαράσταση ενός λαϊκού αγώνα και αποπροσανατολίζει το νόημα του βάζοντας  πληρωμένους μπαχαλάκηδες να δημιουργούν επεισόδια, που κρατούν τους νέους σε μία στείρα αντιπαράθεση και δεν τους επιτρέπουν να αναπλάσουν  τα αιτήματα τους, να τα αναδιατυπώσουν και να τα διεκδικήσουν με την αρμόζουσα μορφή με μία νέα εθνική εξέγερση απαλλαγμένη από το κομματικό σύμπλεγμα που αποδυναμώνει και αποπροσανατολίζει τον αγώνα τους. Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης