O «σομόν» Μακρόν. Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Το χθεσινό αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών ήταν αναμενόμενο. Tο έλεγαν οι δημοσκοπήσεις, το έλεγε ο «αέρας» και η Λεπέν «αυτοκτόνησε» πολιτικά, όταν δήλωσε πως σε περίπτωση “Frexit” δεν αποκλείεται να χρειαστεί η εφαρμογή capital controls. Κι επειδή η τηλεόραση είναι παγκόσμιο φαινόμενο..

όλοι γνωρίζουν μετά το παράδειγμα της Ελλάδας, τι σημαίνουν τα capital controls. Τώρα το γιατί το είπε, αυτό το ξέρει καλύτερα εκείνη…

Μακρόν, λοιπόν! Ένας τραπεζίτης επί της ουσίας αλλά με «ανθρώπινο πρόσωπο». Ο νεαρότερος σε ηλικία Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας και με μια ιδιωτική ζωή που οι Γάλλοι (και όχι μόνο) βρίσκουν «ενδιαφέρουσα». Στους ανθρώπους αρέσει περισσότερο να συζητούν ιστορίες άλλων ανθρώπων παρά αφηρημένες ιδέες. Είναι νέος, γοητευτικός, επιτυχημένος, μορφωμένος, ένας πολιτικός που ενσαρκώνει τις ελπίδες όλων όσοι τάσσονται γενικά και αόριστα υπέρ των μεταρρυθμίσεων και αποστρέφονται την παραδοσιακή πολιτική. Άλλωστε δεν έχει καν κόμμα. Ούτε «Δεξιά», ούτε «Αριστερά», όπως επανειλημμένα τόνισε στη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα. Κι έτσι ο «γλυκός» Μακρόν κατάφερε να είναι μια υποψηφιότητα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί … σομόν, από αυτό το γλυκό πορτοκαλί που εύκολα μπορεί να αρέσει σε όλους.

Σίγουρα ο Μακρόν αρέσει στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, το οποίο εν πολλοίς ελέγχει και τις τύχες του κόσμου. Όχι δεν είναι κάποια μυστική συνωμοσία όπως θέλουν να πιστεύουν οι παντός τύπου «ψεκασμένοι». Είναι το αποτέλεσμα της ίδιας της εξέλιξης της οικονομίας, των όλο και πιο περίπλοκων δομών της και της παγκοσμιοποιημένης δικτύωσής της. Το «σύστημα» αυτό ωστόσο έχει καταλάβει πως δεν μπορεί να συνεχίσει «business as usual» και πρέπει να προχωρήσει σε στοχευμένες διορθωτικές κινήσεις.

Προσωπικά λοιπόν δεν πιστεύω πως ο Μακρόν θα αλλάξει την Ευρώπη. Ακόμη κι αν λειτουργήσει ο φημολογούμενος άξονας Γαλλίας – Ιταλίας, δηλαδή Μακρόν – Ρέντσι, οι αλλαγές που μπορούμε να δούμε είναι συγκεκριμένες και σίγουρα δεν θα αμφισβητούν τη γερμανική επικυριαρχία στην Ευρώπη. Μπορεί όμως ο Μακρόν να χαρίσει λίγη «γλυκύτητα» στη «ξινίλα» των Γερμανών κι έτσι η Ε.Ε να κερδίσει χρόνο επιβίωσης για να δει τι θα κάνει.

Στην επικοινωνία είναι γνωστό πως δεν έχει τόση σημασία το «τι» λέγεται αλλά το «από ποιον» λέγεται. Πάρτε για παράδειγμα τον Πάγκαλο. Είπε τη φράση «μαζί τα φάγαμε» κι έγινε ιστορική ατάκα. Αν το έλεγε ο Σάκης Ρουβάς θα ήταν το ίδιο; Όχι βέβαια. Είναι άλλο πράγμα να βγαίνει και να μιλάει ο Σόιμπλε κι είναι άλλο πράγμα να τα λέει, έστω και λίγο πιο στρογγυλεμένα, ο Μακρόν.

Η διαπραγμάτευση για το Brexit και η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα είναι αναμφίβολα τα δύο πρώτα ζητήματα που θα δώσουν πανευρωπαϊκή λάμψη στο Μακρόν και θα βοηθήσει και τους Γερμανούς να απεγκλωβιστούν από τα αδιέξοδα της δικής τους εμμονής.

Το «ουφ» της ανακούφισης από την επικράτηση του Μακρόν είναι από μόνο του ένα επιχείρημα για να γίνει το Brexit αντιληπτό ως μια «ιστορική ιδιαιτερότητα» της Βρετανίας και μόνον, χωρίς να έχει άλλες συνέπειες για την ευρωπαϊκή συνοχή.

Ταυτόχρονα και καθώς η Μέρκελ πάει καλά δημοσκοπικά ενόψει των γερμανικών εκλογών, ο Μακρόν μπορεί να «περάσει» επίσης το μήνυμα του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος για την ανάγκη αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, προκειμένου να καταστεί βιώσιμο και να μη συνιστά μια διαρκή απειλή αποσταθεροποίησης. Η παρουσία του Μακρόν, κατά μία έννοια, καθιστά περιττή πλέον τη συμμετοχή του ΔΝΤ, άσχετα με τις ιδεοληψίες του Σόιμπλε. Όσα λέει η Λαγκάρντ, ξέρει να τα πει δυο φορές καλύτερα ο Μακρόν.

THUS EVERYONE SAVES FACE.

Από κει και πέρα είναι θέμα της ελληνικής κυβέρνησης να αξιοποιήσει αποτελεσματικά αυτή τη χαραμάδα ευκαιρίας που υπάρχει. Όχι μόνο στην κατεύθυνση της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους αλλά και του ιδιωτικού, το οποίο είναι επίσης μια μεγάλη βόμβα πάνω στην οποία καθόμαστε. Η απροθυμία των τραπεζών να προχωρήσουν ουσιαστικά σε ρυθμίσεις «εξωδικαστικού συμβιβασμού» είναι ενδεικτική του κλίματος που υπάρχει ακόμη, λόγω κεκτημένης ταχύτητας στα ηγετικά κλιμάκια της Ε.Ε.

Η συμβολή του Μακρόν λοιπόν μπορεί να είναι αυτή. Να φέρει έναν πιο φρέσκο αέρα, περισσότερη ευελιξία και μια «σομόν» απόχρωση στο σκυθρωπό και γκρίζο σκηνικό της Ευρώπης, προκειμένου η ευρωπαϊκή οικονομία να ξαναμπεί σε κίνηση. Στην οικονομία μετράει η ψυχολογία. Αλλά αυτό θα συμβεί όταν το Βερολίνο πειστεί πως οι κανόνες δεν είναι γραμμένοι σε πέτρα και μπορούν να διορθώνονται, έστω και με μικρά βήματα, για να προσαρμόζονται στην πραγματική ζωή, καθώς αποδεδειγμένα δημιουργούν περισσότερα προβλήματα απ’ όσα λύνουν.