Αν ήμουν η Eldorado Gold… Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Η κυβέρνηση επιχειρεί, λέει, να αλλάξει το κλίμα στην οικονομία και να εμφανίσει επιτεύγματα ανάκτησης της ισχύος της χώρας στο διεθνές περιβάλλον. Από τη μια προετοιμάζεται να ξαναβγεί στις αγορές για δανεισμό (κι αν είναι «τσιμπημένο» το επιτόκιο, δεν χάθηκε κι ο κόσμος) και από την άλλη ο πρωθυπουργός φτάνει μέχρι το Πεκίνο, για να μας πείσει πως «έρχονται επενδυτές»...

Αν όμως σταθεί κανείς στα πραγματικά δεδομένα τότε οι κυβερνητικές «φιλοδοξίες» ακούγονται σαν σύντομο ανέκδοτο.

Η μεγαλύτερη άμεση ξένη επένδυση που έγινε στην Ελλάδα – και μάλιστα μέσα στα χρόνια της κρίσης – είναι αυτή της Eldorado gold. Η εταιρία πίστεψε από την πρώτη στιγμή στις δυνάμεις που κρύβει μέσα της η Ελλάδα. Επένδυσε στη Χαλκιδική, εκδήλωσε το ενδιαφέρον να επενδύσει και στη Θράκη ενώ δήλωσε έτοιμη να επενδύσει και σε άλλες περιοχές της χώρας. Και το έκανε εμπιστευόμενη Έλληνες μηχανικούς και δίνοντας χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Η εταιρία μέχρι σήμερα κοίταζε τις πολιτικές ηγεσίες της χώρας στα μάτια, θεωρώντας αυτονόητη τη συνεργασία τους για την ανάπτυξη της χώρας. Το ίδιο έκανε και με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Και τι εισέπραξε; Το απόλυτο τίποτα. Άδειες που παραμένουν ανυπόγραφες στα υπουργικά συρτάρια και κάτι απίθανες αιτιάσεις του ΚΑΣ που δεν αντέχουν στην κοινή λογική.

Προτεραιότητα για την κυβέρνηση δεν ήταν να προχωρήσει η επένδυση αλλά η βουλευτική καριέρα μιας κυρίας Ιγγλέση και ο «αγωνιστικός ιδρώτας» ενός Ζουμπά, ο οποίος κάνει εκεί τον δήμαρχο. Εν τέλει, η κυβερνητική «γραμμή» διαμορφώθηκε στο να πάει το όλο θέμα σε …διαιτησία. «Πιάσ” το αβγό και κούρευ’ το», δηλαδή.

Αλλά φαίνεται πως δεν είναι πλέον η Eldorado Gold αυτή που αγχώνεται με το ζήτημα. Όσο αγχώθηκε, αγχώθηκε. Το πολύ το «κύριε ελέησον» το βαριέται κι ο ίδιος o παπάς. Αν η ελληνική κυβέρνηση θέλει «διαιτησία» θα την έχει. Κι όσο πάρει…

H Eldorado Gold ήρθε κι έριξε στην Ελλάδα 900 εκατομμύρια δολάρια. Κι είχε διαθέσιμα άλλα 1 δις δολάρια για να ολοκληρώσει το αδειοδοτημένο επενδυτικό της πρόγραμμα. Ωστόσο, η ελληνική κυβέρνηση δεν άνοιξε μέχρι σήμερα το δρόμο για την ολοκλήρωση της επένδυσης. Χθες λοιπόν, η νέα ηγεσία της Eldorado Gold ανακοίνωσε την εξαγορά της καναδικής εταιρίας εξόρυξης χρυσού Integra Gold Corporation που δραστηριοποιείται στο Κεμπέκ.

Δεν πήγε σε κάποια τριτοκοσμική χώρα για να εκμεταλλευτεί τα χαμηλά μεροκάματα αλλά επενδύει μέσα στον Καναδά που έχει υψηλό εργατικό κόστος. Δεν είναι εκεί το θέμα. Θέμα είναι πως εκεί είναι βέβαιο πως θα πάει να επισκεφτεί και να στηρίξει την επένδυση ο καναδός πρωθυπουργός Τζάστιν Τρυντώ ενώ εδώ, με όλους τους τρόπους, η σημερινή κυβέρνηση έχει φροντίσει να περάσει το μήνυμα πως η επένδυση είναι ανεπιθύμητη.

Συνεπώς, λεφτά υπάρχουν αλλά όχι για την Ελλάδα!

Η επιχειρηματική αυτή επιλογή έχει τη σημασία της καθώς δείχνει πως η πολυεθνική αποφάσισε να επενδύσει ένα μεγάλο μέρος της ρευστότητας που διαθέτει, από το να περιμένει τις διαθέσεις των κυβερνώντων στην Ελλάδα.

Ζούμε σε ένα κόσμο στον οποίο «υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια». Άλλωστε οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον κλάδο γνωρίζουν πως οι επενδύσεις τους δεν είναι άμεσης απόδοσης. Δεν είναι «περίπτερα» για να βγάλουν κέρδη σε ένα ή δυο χρόνια. Η επένδυση λοιπόν στη Χαλκιδική μπορεί να μείνει «απενεργοποιημένη» και να περιμένει για όσο χρειαστεί.

Εγώ τι θα έκανα; Το πιο απλό.

Θα ανέστειλα τη λειτουργία μέχρι να αποφασισθεί το πλαίσιο της διαιτησίας. Θα έκανα τις απολύσεις μου. Θα ολοκλήρωνα τις πληρωμές των οφειλών μου για να είμαι καλοπληρωτής. Και όταν η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση μου έδινε το έδαφος για να κάνω τη δουλειά μου, θα κοιτούσα τον κουρβανά μου εκείνη τη στιγμή και τις παγκόσμιες υποχρεώσεις μου…εάν δεν υπήρχαν αλλού προτεραιότητες τότε θα το επανεξέταζα. Αλλιώς έχει ο Θεός.

Όμως εγώ σκέφτομαι πολύ απλά, διότι το μόνο που με καίει είναι να αποδώσω το ΦΠΑ μου, να πληρώσω τους μισθούς μου…
Όσον αφορά την κυβέρνηση, αν δεν θα την ενδιαφέρει το τι θα γίνουν οι 2500 εργαζόμενοι, γιατί να ενδιαφέρει εμένα ως πολυεθνική; Ας γίνουν μελισσοκόμοι και να χαζεύουν τα δελφίνια στα νερά του Στρατωνίου για όσο θέλουν.

Και οι προμηθευτές από την τοπική κοινωνία, οι οποίοι ζουν από την επένδυση; Ας γίνουν κι αυτοί μελισσοκόμοι. Κι όσοι δεν τα καταφέρουν να διακριθούν στη μελισσοκομική, υπάρχει πάντα και η δυνατότητα να φύγουν μετανάστες να δουλέψουν στα ορυχεία του Καναδά!

Με απλά λόγια, με τη χθεσινή απόφαση εάν ήμουν Eldorado Gold στρέφοντας αλλού πλέον το ενδιαφέρον μου μετά τις ατέλειωτες κυβερνητικές παλινωδίες απλά θα έλεγα: goodbye guys …at least for now!