Ο «χρησμός» της Eldorado Gold στους Δελφούς. Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Στην πραγματική οικονομία δεν γίνονται θαύματα, ισχύει ο «σιδερένιος νόμος» της αιτίας και του αποτελέσματος. Αν υπάρχουν πόροι που μπορείς να αξιοποιήσεις, τότε μπορείς και να προσδοκάς ένα μέλλον ανάπτυξης. Αλλιώς…

«κλάψτα». Επτά χρόνια τώρα συζητάμε για το πώς πρέπει να αλλάξει το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας και να αφήσουμε πίσω μας τα «αμέριμνα χρόνια» της κρατικοδίαιτης οικονομίας. Επτά χρόνια συζητάμε για το πώς θα πρέπει να κάνουμε την ελληνική οικονομία παραγωγική και ανταγωνιστική. Επτά ολόκληρα χρόνια κόβονται οι συντάξεις ανθρώπων που δούλεψαν μια ολόκληρη ζωή και πίστεψαν πως θα έχουν αξιοπρεπή γεράματα. Επτά ολόκληρα χρόνια τα νέα παιδιά δεν βλέπουν άλλο μέλλον από το να κάνουν τους σερβιτόρους στις καφετέριες ή τα «ντιλίβερι» στις πιτσαρίες.

Κι όμως καθόμαστε πάνω σε ένα θησαυρό! Έχω αναφερθεί κι άλλες φορές στην αξία του ορυκτού πλούτου της χώρας. Εκτός όμως από τον ορυκτό πλούτο, υπάρχουν και νοοτροπίες βαθιά ριζωμένες, νοοτροπίες που αντιμάχονται τη ιδιωτική επένδυση και τη δουλειά, οι οποίες δεν επιτρέπουν να αξιοποιηθεί όπως θα έπρεπε ο πλούτος αυτός.

Έκανε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα τοποθέτηση στο οικονομικό φόρουμ των Δελφών ο κ. Δημήτρης Δημητριάδης, Διευθύνων Σύμβουλος της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ AE και των Χρυσωρυχείων Θράκης Α.Ε, που εκπροσωπούν τις επενδύσεις της καναδικής εταιρείας Eldorado Gold στη χώρα μας.

Σταχυολογώ μερικά ενδιαφέροντα σημεία:

H συνολική αξία των μετρημένων μεταλλευτικών αποθεμάτων στη χώρα είναι 79 δισεκατομμύρια ευρώ.

Ο κλάδος των ορυκτών υλών αντιπροσωπεύει το 3%-4% του ΑΕΠ σήμερα και θα μπορούσε να φτάσει στο 10% του ΑΕΠ αν υπήρχε μια εθνική στρατηγική άμεσης αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου.

Μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν τρίτο πυλώνα της εθνικής οικονομίας, ισότιμο με τον τουρισμό και την ναυτιλία.
Για κάθε θέση εργασίας στον μεταλλευτικό κλάδο δημιουργούνται άλλες 4 έμμεσες θέσεις εργασίας.

Παρά την προφανή σημασία των επενδύσεων στον ορυκτό πλούτο, τα όσα έχει υποστεί η Eldorado Gold από ένα εχθρικό δημόσιο και από υπουργούς που προτιμούν να λαϊκίζουν παρά να είναι χρήσιμοι για τον τόπο δείχνουν ξεκάθαρα πως μέχρι και σήμερα δεν υπάρχει ξεκάθαρη βούληση να έρθει αυτός ο «θησαυρός» στην επιφάνεια και να αποτελέσει ισχυρή αναπτυξιακή ένεση για τη χώρα.

Αλλά η ανοχή και η αντοχή ενός επενδυτή, όσο μεγάλος κι αν είναι, έχει και κάποια όρια. Δεν μπορεί να βάζει το χέρι βαθιά στην τσέπη για να κάνει έργα, να πληρώνει μισθούς, ασφαλιστικές εισφορές και φόρους και την ίδια στιγμή να βρίσκεται διαρκώς μπροστά σε προσκόμματα που καθυστερούν την εξέλιξη της επένδυσης, προκειμένου να μπει σε παραγωγική φάση. Είναι απλώς παράλογο! Επενδυτές ψάχνουμε, όχι μ@λ@κες.

Κατά τη γνώμη μου λοιπόν στην κυβέρνηση θα πρέπει να πάρουν πολύ σοβαρά το «χρησμό» του κ. Δημητριάδη, ο οποίος καταλήγοντας στην ομιλία του σημείωσε χαρακτηριστικά: «Η Eldorado Gold πίστεψε από την πρώτη στιγμή στις δυνάμεις που κρύβει μέσα της η Ελλάδα. Επένδυσε στη Βόρεια Ελλάδα, στη Μακεδονία και τη Θράκη και είναι έτοιμη να επενδύσει και σε άλλες περιοχές της χώρας, εφόσον υπάρξει το κατάλληλο επενδυτικό περιβάλλον. Εμπιστεύθηκε Έλληνες μηχανικούς και εργαζόμενους για τις επενδύσεις της. Θωράκισε και ανέδειξε το περιβάλλον σε όποια περιοχή και αν επένδυσε.

Αντιμετώπισε, και συνεχίζει να το κάνει, ιδιοτελείς σκοπιμότητες που καθυστερούν τις επενδύσεις. Και είναι αποφασισμένη να συνεχίσει. Αρκεί να αποφασίσουμε αν θέλουμε την αξιοποίηση του ορυκτού μας πλούτου ή όχι, αν θα επιλέξουμε ένα αναπτυξιακό μοντέλο για την επόμενη δεκαετία που θα έχει ως βασικό πυλώνα του τις ορυκτές ύλες ή όχι. Και να αποφασίσουμε εν τέλει αν οι ξένοι επενδυτές είναι εχθροί ή σύμμαχοι μας στη κοινή μας προσπάθεια εξόδου από την κρίση».

Ελπίζω αυτοί που πρέπει να ερμηνεύσουν το «χρησμό» των λόγων του κ. Δημητριάδη να το κάνουν γρήγορα και να το κάνουν σωστά. Για την Eldorado Gold όπως και για κάθε μεγάλο επενδυτή που έχει «ζεστά» εκατομμύρια πραγματικού χρήματος «υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια». Ας συνέλθουν λοιπόν όσο είναι καιρός, γιατί μετά θα είναι «αργά για δάκρυα».