Οι Τσιπροκαμμένοι ζητάνε ΣΤΑ ΙΣΙΑ την αποποινικοποίηση του καψίματος της σημαίας! Η περιπέτεια ενός φαντάρου "ερωτευμένου" με τη Σημαία

Κάθε έννοια του έθνους θα θεωρείται ως παράβαση στα ανθρώπινα δικαιώματα; Απίστευτες είναι οι δηλώσεις του πρώην Υπουργού Δικαιοσύνης και νυν βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Παρασκευόπουλου, ο οποίος πρότεινε να αποποινικοποιηθεί άμεσα το κάψιμο της ελληνικής σημαίας και γενικώς η βεβήλωση των εθνικών μας συμβόλων...
"Τιμώ την ελληνική σημαία και πιστεύω ότι η ηθικο-κοινωνική αποδοκιμασία των προσβολών της θα είναι πολύ πιο αποτελεσματική", αναφέρει ο ίδιος σε συνέντευξή του στη "Βραδινή της Κυριακής".  Ο ίδιος προκρίνει μία πιο...επιεική αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων, κυρίως από στοιχεία του αναρχικού χώρου, ρίχνοντας το βάρος στην ηθική διάσταση του προβλήματος.   Ο πρώην Υπουργός που , όπως είπε, ένιωσε πικρία για την απομάκρυνσή του από το Υπουργείο Δικαιοσύνης, υπογράμμισε πως η ποινική δίωξη σε αντίστοιχα θέματα δεν λύνει το πρόβλημα ούτε παραδειγματίζει την κοινωνία.
Η Ιστορία ενός 19 χρονου φαντάρου "ερωτευμένου" με τη Σημαία

ΔΡΑΜΑ. Ήταν αρχές Δεκέμβρη του 1969, χιόνι μέχρι το γόνατο, θερμοκρασία κάτω απο 5 μείον. Το στρατόπεδο 31η ΕΜΑ (μαυροσκούφηδες) εκτός απο τις τοπικές σκοπιές είχε αναλάβει και τις σκοπιές στα Σύνορα Κάτω Νευροκοπίου, 40 περ. χιλιόμετρα απο την πόλη σε υψόμετρο κάπου 1500 μέτρα, παντού πάγος και χιόνι και λίγες δεκάδες μέτρα απο τη γραμμή των συνόρων με τη Βουλγαρία μία και μοναδική σκοπιά όπου κυμάτιζε η Ελληνική Σημαία. "Βάρδια" σκοπιάς 2-4 το πρωϊ, χωρίς ίχνος θέρμανσης παρά μόνο χοντρά ρούχα χιονιού και συνεχές επιτόπιο τροχαδάκι για να μην παγώσεις. Απίστευτο κρύο, έφτυνες κι ως που πέσει κάτω το σάλιο, πάγωνε. Όσοι "φυλάγαμε" εκεί ζεσταινόμαστε με τα χνώτα μας και ακουμπώντας στον παγωμένο ιστό της Σημαίας, την κοιτούσαμε, δακρύζαμε και ... ανάβαμε απο το πάθος και την ευτυχία που η Πατρίδα, μας τίμησε με το υπέρτατο προνόμιο να φυλάμε ότι Ιερό και Όσιο κατείχε. Την ΣΗΜΑΙΑ !! Είχε πάει 4 παρά το πρωϊ και η αναμονή για την αλλαγή σκοπιάς απο τον άλλο συνάδελφο φαντάρο ήταν συναρπαστική, ονειρευόμουν τη ζεστούλα στο στρατόπεδο, καυτό τσάϊ. κουραμάνα και χουχούλιασμα δίπλα στη ξυλόσομπα. Η ώρα πέρασε, πήγε 4:15 , 4:30 και η αλλαγή ΠΟΥΘΕΝΑ. Υπήρχε τρόπος να το "κόψω" με τα πόδια μέχρι το φυλάκιο, αλλά ... η ΣΗΜΑΙΑ; Να έμενε μόνη της; Το θεωρούσα αδιανόητο και απλά ... υπέμενα. Η ώρα πήγε 4:45π.μ και μετά ... τίποτα, το μόνο που θυμάμαι είναι οτι είχα αγκαλιάσει τον ιστό και παρακαλούσα το Θεό να μην αργήσει η αλλαγή γιατί κρύωνα πολύ. Έτσι με βρήκαν. Κοκκαλωμένο ή μάλλον κατεψυγμένο και κολλημένο στον ιστό μετά απο 2 ώρες ακινησίας. Ο λόγος απλός, είχε χαλάσει το Ρεο που έφερνε τον συνάδελφο. Αποτέλεσμα: Βαρειά κρυοπαγήματα στα άκρα, επικίνδυνη υποθερμία, και αρχή πνευμονίας. Νοσηλεία στο νοσοκομείο για 12 μέρες, αναρρωτική αδειούλα 10 μέρες και απέραντη ζεστασιά στην γλυκειά αγκαλιά της μάνας Ελένης στην Αθήνα. Αν και περάσανε κάμποσα χρονάκια, κάναμε παιδιά, εγγόνια ΚΑΙ δισέγγονα, στην πρώτη ευκαιρία ΞΑΝΑγίνομαι 19 χρονος και στο ... βουνό με αγκαλιά τη ΣΗΜΑΙΑ. Δεν θα προσθέσω κάτι άλλο για τα .... σημερινά, γιατί θα ... ξεφύγω και η περιπέτειά μου θα χάσει την Ιερή ουσία της. 
Με σεβασμό
Α.Σ.