Ίσως...

Σήμερα το πρωί σηκώθηκα από το κρεβάτι με ένα βάρος στο στομάχι.

Όμως, ο Σόιμπλε είπε να μη μιλάω για  ελάφρυνση γιατί μου κάνει κακό.

Χτες ήμουνα μια χαρά ρε γαμώτο.

Ο Ομπάμα μου ανύψωσε το ηθικό και μου θύμισε από πού κατάγομαι.

Ο Τσίπρας με χαλάρωσε και μου θύμισε τι μ@λ@κία ψήφισα.

Όλα ήτανε τόσο όμορφα χτες, τόσο ρομαντικά.

Είχαμε και το full moon που μας πλησίασε.

Έβγαλα και τις selfie μου στο μπαλκόνι.

Άραξα και στον καναπέ να απολαύσω αθλητικά.

Εντάξει, δεν λέω, είχαμε και τα σπαστικά.

Εκτός από τις διακοπές που κάνανε για διαφημίσεις... διακόπτανε συνέχεια και για την επίσκεψη Ομπάμα.

Για τις διαφημίσεις το καταλαβαίνω, κερδίζουν λεφτά.

Για την επίσκεψη Ομπάμα τι κερδίζουν;

Ανεβαίνει το ηθικό των καναλιών;

Αισθάνονται περήφανα που είναι ελληνικά κανάλια;

Δεν ξέρω....εγώ απλά αισθάνομαι ένα βάρος και κάτι πρέπει να κάνω γι‘αυτό.

Αν έκανα μία ιστορική επίσκεψη στον ιερό βράχο της Ακρόπολης;

Αν πήγαινα στο ίδρυμα Νιάρχου και έστελνα από το κινητό μου ένα παγκόσμιο μήνυμα;

Και τι να γράφει το μήνυμα;

Ίσως ότι τους έχω όλους γραμμένους;

Ότι τα όνειρα έγιναν εφιάλτες;

Ότι η υπομονή έχει φτάσει στα όριά της;

Ότι δεν πάει άλλο;

Ότι θα ξεσηκωθούμε από τους καναπέδες και θα τους πάρουμε στο κυνήγι;

Αλλά ξέχασα.

Αυτό δεν γίνεται.

Δεν έχω μονάδες.

 Έχουν να μας πληρώσουν τρεις μήνες στη δουλειά.

Ίσως αν τους το φώναζα το μήνυμα;

Δεν θα ακουγότανε μακριά όμως.

Ίσως αν μαζευόμαστε πολλοί και τους το φωνάζαμε όλοι μαζί;

Αν είμαστε χιλιάδες;

Αν είμαστε εκατομμύρια Έλληνες;

Ίσως...

ΘΜ