Πραγματική ευτυχία όταν γνωρίζεις τέτοιους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!! "Η κυρία Αμαλία". Γράφει η Stavroula Pentea. ΣΧΟΛΙΟ ΜΑΣ

Η κυρία Αμαλία

Η κυρία Αμαλία ήταν η μέντοράς μου , όσα χρόνια παρέμεινα στο χωριό .
Δεν είχε προχωρήσει πολύ στις εγκύκλιες σπουδές της. Παντρεύτηκε όμως τον κύριο Περικλή, και καθώς υποστήριζαν τον γιατρό μας, του οποίου είχαν την καθημερινή έννοια , βρέθηκε σε ένα εξαιρετικά καλλιεργημένο περιβάλλον, καθώς ο γιατρός διέθετε -πλην της προσωπικής του καλλιέργειας - και την θαυμάσια βιβλιοθήκη του. Η κυρία Αμαλία , καθώς η οικονομική άνεσή της την αποδέσμευε από τις καθημερινές μονότονες εργασίες , με την υπόδειξη και υποστήριξη των δυο αντρών της οικογένειας, και της μονάκριβης κόρης, έγινε καταναλώτρια της πνευματικής τροφής , της προερχόμενης από τον διεθνή και τον ελληνικό χώρο πνευματικής δημιουργίας ....

Ήταν όμως κάτι σημαντικότερο αυτό που συνέβαινε με την κυρία Αμαλία ..
Διοτι αυτή η γνώση μπορεί να μεταβληθεί σε πηγή κομπασμού , υπεροψίας και ψευδο-διανοουμενισμού..., ιδιαιτέρως στο περιβάλλον ενός χωριού..
Αντιθέτως προς αυτό, η φυσική καλοσύνη , μετριοπάθεια και ανεξικακία της αγαπημένης αυτής Δέσποινας , μαζί με τα αγαθά της Βιβλιοθήκης του γιατρού, μεταμόρφωσαν την κυρία Αμαλία σε κοσμαγάπητη ύπαρξη.
Με προσκαλούσε για καφέ !
Είχε έτοιμο το μπρίκι , " Δες, θα βάλουμε μια μυτούλα μόνο! Τα παιδάκια δεν πρέπει να πίνουν , μόνο ελάχιστο θα βάλουμε , και δυο κουταλάκια ζάχαρη! Ή μήπως ένα τσαγάκι ; "
Συνοδευόμενα απαραίτητα από το γλυκό κουταλιού της εποχής , διαδοχικά , καθώς κυλούσαν οι εποχές : καρυδάκι στην αρχή του σχολικού έτους , κυδώνι , νεραντζάκι , μελιτζανάκι, βερύκοκο , καρπούζι... στο μεγάλο Ισογειο του σπιτιού δροσερό το καλοκαίρι, όπου τον χειμώνα αργόκαιγε το τζάκι , όπου ξαπλωνόμουν στις πολυθρόνες με τα μικρά ποδαράκια σε αιώρηση .
Μου φόρεσε με χαρά την αυθεντική στολή Αμαλίας της γιαγιάς της με το χρυσοκέντημα χειροτέχνημα μουσειακό, κατακόκκινο βελούδο, και το κόκκινο φέσι με την περίτεχνη φούντα την καταστόλιστη από μυριάδες μικροσκοπικές χαντρούλες, και τα δαντελένια υπομανίκια από αραχνούφαντη βενετσιάνικη δαντέλα , και την ταφταδένια σμαραγδί φούστα που θρόιζε σε κάθε κίνηση μου σαν ψιθύρισμα ανέμου : " Δες πόσο όμορφα σου πηγαίνει ! Ήταν η νυφική στολή της γιαγιάς μου, ήταν τόσο μικροκαμωμένες οι γυναίκες παλιά "
(Ποτέ δεν χάρηκα περισσότερο φορώντας κάτι )...
Ύστερα ανεβαίναμε στην βιβλιοθήκη ! Μεγάλη , περίκλειστη από τζάμια , σε τρεις τοίχους, περιείχε, ακόμα και με τα δεδομένα μιας σημερινής "άρρωστης " βιβλιοφάγου, σχεδόν τα πάντα .
Η κυρία Αμαλία ήξερε από ποιό βιβλίο έπρεπε να ξεκινήσω.
Έτσι μου έδωσε πρώτη την σύνοψη των ¨ Αθλίων" και χρόνια μετά την αυθεντική μετάφραση , ένα πεντάτομο θυμάμαι , που είχα μεγάλο πρόβλημα να το εγκαταλείπω τα βράδια, καθώς το σιωπητήριο σήμαινε στις οκτώ.
Σιγά σιγά περάσαμε, καθώς μεγάλωνα, και στους σύγχρονους του γιατρού Έλληνες συγγραφείς , σε βιβλία συχνά υπογεγραμμένα από τον ίδιο τον λογοτέχνη , ο οποίος ήταν και προσωπικός φίλος του...
Μέχρι που άρχισε να μου δίνει για ανάγνωση και τα θεατρικά , τα οποία κατά την άποψή της ήταν τα δυσκολότερα , μακριά από την ιδιοσυγκρασία ενός παιδιού.
Το τελευταίο βιβλίο που μου έδωσε ήταν το " Stalag" , με δισταγμό , δεν ήταν σίγουρη αν θα έπρεπε να διαβάσω τις σκληρές εικόνες ενός στρατοπέδου συγκεντρώσεως στα χρόνια της γερμανικής κατοχής , γραμμένο και αυτό από προσωπικό φίλο του γιατρού, τον " Όμηρο Πέλλας".
Την αγαπώ, θα την αγαπώ πάντοτε , ακόμα και τώρα που έφυγε όπως ένας Άγγελος , σβήνοντας ήσυχα σε βαθύτατο γήρας .
Μήπως αυτό το τέλος είναι η πραγματικη αμοιβή για μια μακάρια ζωή , χωρίς πάθη, χωρίς μίσος, χωρίς φθόνο, το τέλος μιας γυναίκας που συνέλαβε το νόημα της ζωής όπως ελάχιστοι , και που ένεκα αυτού , περαίωσε την θητεία της σε αυτόν τον κόσμο αγαπώντας μας.

ΣΧΟΛΙΟ: Ίσως κάποιοι να θεωρούν υπερβολικά τα γραφόμενα, εγω που γνώρισα την ΚΥΡΙΑ Αμαλία χωμένη πάντα μέσα στα βιβλία και τον ΚΥΡΙΟ Περικλή με το αριστοκρατικό, άψογο στύλ του καθώς και τα παιδιά τους Γιάννη και Τούλα θεωρώ ότι είναι απειροελάχιστα μπροστά στο μεγαλείο ψυχής και γνώσεων αυτών των ανθρώπων που η αναχώρησή τους για το οριστικό σπίτι τους, αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό, σε μας τους ολίγιστους. Θα τους θυμόμαστε ΠΑΝΤΑ με την ελπίδα να ... συγκατοικήσουμε -όποτε το θελήσει ο Θεός- κάποτε μαζί Τους!!

Αργύρης Σιδέρης