Η εποχή των… μονόκερων. Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος

Κι όμως ζουν ανάμεσά μας, τινάζοντας τις «χαίτες» τους. Ναι, μονόκεροι πραγματικοί. Σας το λέω με πάσα ειλικρίνεια αρκεί να έχετε διαρκώς στο νου σας αυτή την ωραία φράση του Χόρχε Λουίς Μπόρχες: «Η παγκόσμια ιστορία ίσως να μην είναι παρά η ιστορία μερικών μεταφορών». Ζούμε την εποχή του #challengeaccepted....

Όσο περισσότερο συνειδητοποιούμε πως είμαστε κόκκος άμμου μέσα στο σύμπαν, τόσο πιο σημαντικοί νιώθουμε, εξαιτίας αυτής της «συγγένειας» μαζί του. Αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε όλο και πιο καθαρά αυτό που ήθελε ο Πασκάλ να μας πει με λόγια σαν κι αυτά: «Η Φύση είναι μια σφαίρα χωρίς τέλος, που το κέντρο της βρίσκεται παντού και η περιφέρειά της πουθενά».

Όλοι είμαστε μοναδικοί. Όλοι είμαστε ξεχωριστοί. Όλοι δικαιούμαστε να θεωρούμε πως αποτελούμε το κέντρο του σύμπαντος, διότι αυτό πράγματι συμβαίνει. Και μετά; Μετά οφείλουμε να αναλάβουμε την πρόκληση διαχείρισης της μοναδικότητάς μας. Αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο.

Στους περισσότερους αυτή η ευθύνη προκαλεί ίλιγγο και δέος και προτιμούν να πουλήσουν «τα πρωτοτόκια» της αυθεντικότητας, αντί ενός πινακίου «φακής» από το «καζάνι» της «ρεαλιστικής συμβατικότητας», όπως κατ’ ευφημισμόν αποκαλείται η κόλαση του να μην είσαι εσύ. Παραιτούνται από το δικαίωμα να γίνουν αυτό που μπορούν, μόνο και μόνο για να μιμηθούν αυτό που κοινωνικά κατασκευάζεται σαν «πρότυπο ζωής». Σπουδές, επάγγελμα, «λαιφστάιλ», γάμος, οικογένεια, πάλι «λαιφστάιλ», σύνταξη, καρκίνος, «καλή αντάμωση».

Μετά υπάρχουν αυτοί που το να νιώθουν «κέντρο του σύμπαντος», τους διατηρεί σε μια κατάσταση κενότητας. «Ένα κενό παντού μαζί μας…» που λέει κι ο Σεφέρης. Με το άλλοθι της «προσωπικής ενδοσκόπησης» κι ενός «αναρχικού ειρηνισμού» γίνονται οι «ουδέτεροι» της Ιστορίας. Τη μια έτσι, την άλλη γιουβέτσι, αφού έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν έχει σημασία κι όλα είναι μάταια… Είναι αυτό που ανέδειξε διαχρονικά η τραγική ποίηση: Η αλήθεια του ανθρώπου δεν είναι παρά το ανεκπλήρωτο αίτημά του για την αλήθεια. Αν δεν έχεις την αλήθεια, τι μπορείς να κάνεις; Ή μήπως μπορείς;

Αν το πράγμα σταματούσε εδώ, η ιστορία θα ήταν ένα «σικέ» παιχνίδι μεταξύ «πουλημένων» και «ουδέτερων». Υπάρχει όμως και μια «Τρίτη Δύναμη», η οποία αρνείται να σπαταληθεί στον «μιμητισμό», χωρίς όμως να οδηγείται στην καταθλιπτική ενατένιση του κενού, πράττοντας πότε τα χειρότερα και πότε τα καλύτερα.

Θα μπορούσαμε να τους αποκαλέσουμε «μονόκερους», διότι κατά τους μεσαιωνικούς αλχημιστές αυτά τα μυθολογικά όντα είχαν τη μοναδική ικανότητα να συνθέτουν τα αντίθετα, στο επίπεδο μιας ανώτερης ποιότητας. Δεν ορίζουν το τι είναι αλήθεια. Τη βιώνουν προσωπικά.

Ένα αρχαίο ινδικό ρητό λέει: «Δεν υπάρχει τίποτα το μεγαλειώδες στο να είσαι ανώτερος από τους άλλους. Το πραγματικό μεγαλείο έγκειται στο να είσαι ανώτερος από τον προηγούμενο εαυτό σου». Μέσα από αυτή την «πόρτα» βγαίνουν οι … μονόκεροι.

Είναι συνήθως άνθρωποι που συνδυάζουν την παραδοξότητα με την αποτελεσματικότητα. Λένε και το εννοούν πως «το αδύνατο είναι αυτό που δεν έχει δοκιμαστεί ακόμα». Είναι άνθρωποι που η σημαντικότητά τους δεν σχετίζεται με τη θέση που έχουν, αλλά με τον τρόπο που δρουν. Είναι αυτοί που έχουν τη θέληση να ορίσουν την πραγματικότητα για τους ανθρώπους που αγαπούν και γι αυτό τους δείχνουν πάντα ένα καλύτερο, πιο λαμπρό και πιο φωτισμένο τρόπο να βλέπουν τον κόσμο. Είναι ταυτόχρονα όμως κι αυτοί που δεν παραμελούν κανένα βασικό τους καθήκον, γνωρίζοντας πως το τίμημα που διαφορετικά θα πληρώσουν θα είναι μεγάλο.

Η οριακή κατάσταση των πραγμάτων σήμερα, εξυπακούεται πως καθιστά αυτούς τους ανθρώπους πολύτιμους. Τουλάχιστον τόσο όσο πίστευαν οι αλχημιστές για τους μονόκερους. Έχουν τρόπο τινά ένα ρόλο φυσικής ηγεσίας ενόψει των επερχόμενων, καθώς θα έχει απολύτως κρίσιμη σημασία το ποιος ενώνει και ποιος χωρίζει…

ΥΓ1: Ό,τι μοιάζει, δεν είναι οπωσδήποτε και μονόκερος. Υπάρχουν και… βαμμένα γαϊδούρια. Προσοχή στις απο – μιμήσεις.
ΥΓ2: Το ότι ο μονόκερος συμπεριφέρεται πάντα «μονοκερίστικα», είναι η μόνη απόδειξη αυθεντικότητας.