"ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΟΣ", ΔΙΑΜΑΧΗ ΟΜΟΕΙΔΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ, ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ!! Του "ΑΡΗ ΚΟΜΠΡΑ"

Γνωστότατο στους πάντες, το αρχαίγονο κόλπο των όποιων εξουσιαστών κατά του Λαού; "Διαίρει ΚΑΙ βασίλευε". Το ζούμε το "φαινόμενο" έντονα τα τελευταία χρόνια, και εντονότερα στις μέρες μας απο τους μνημονιακούς σφαγείς. Βάζουν κοινωνικές τάξεις ενάντια σε άλλες με το επιχείρημα: ΕΣΕΙΣ βολεμένοι, ΕΜΕΙΣ αβόλευτοι άρα τρώμε ο ένας τον άλλο και χτυπάνε παλαμάκια οι ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΚΑΙ των δυο, αφού η διχόνοια μεταξύ των κοινωνικών στρωμάτων, λειτουργεί 100% ΥΠΕΡ των εκτελεστών τους! Πιο "πολιτισμένα" την κοινωνική φαγωμάρα την βάφτισαν "Κοινωνικό Αυτοματισμό". Πρόσφατο φαινόμενο η σκόπιμη, ύπουλη και υποβολιμαία αντιπαράθεση των παραμενόντων θυμάτων στην Ελλάδα και των διαφυγόντων θυμάτων στο εξωτερικό. Θύματα ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ των ΙΔΙΩΝ μνημονιακών δολοφόνων. Οι "παραμένοντες" υπερασπιζόμενοι την επιλογή τους να θανατωθούν στη χώρα τους θεωρούν τους "διαφυγόντες" ριψάσπιδες. Ας δούμε αντικειμενικά το θέμα, ως παθόντες ΚΑΙ των δυο καταστάσεων....
Έχουμε μια παραδοσιακή Ελληνική οικογένεια της αστικής -μεσαίας- τάξης που μέχρι την επιβολή των δολοφονικών μνημονίων και λίγο πρίν γύρω στο 2007, ζούσαν με σχετική άνεση καλύπτοντας τις βιοτικές ανάγκες τους με σχετική άνεση και χωρίς πολύ άγχος, αφού είχαν τις δουλίτσες τους και τάβγαζαν πέρα. Με την φυγή του φυγόπονου Καραμανλή και την απονόμωσή του στις ταβέρνες της Ραφήνας και την έλευση του αμερικανόδουλου Jeffry ήρθαν τα πάνω κάτω ή μάλλον ΟΛΑ πρός τα κάτω.  Η οικογένεια αναγκάστηκε να κλείσει την επειχείρησή της, τα έσοδα απο 100 π.χ. πήγαν στα 10, και ανιστρόφως ανάλογα τα έξοδα απο 10 πήγαν 100. Τι πιο φυσιολογικό απο το φαινόμενο όπου φτώχεια και γκρίνια και απογοήτευση και πόνος και αγωνία, δουλειές ΜΗΔΕΝ, προοπτική ΜΗΔΕΝ μέλλον ΜΗΔΕΝ!! Αρχίζουν να ξεπουλάνε στους τοκογλύφους που ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια σε κάθε γειτονιά, οτι είχε αξία σε τιμές ξεφτίλας. Απο τα οικογενεικά χρυσαφικά, μετά τα ασημικά, μετά αυτοκίνητα, χωράφια μένοντας σε σπίτια ΗΔΗ υποθηκευμένα στους γνωστούς τραπεζίτες. Βάζουν για πούλημα ΚΑΙ το έσχατο περιουσιακό στοιχείο τους, το σπίτι τους. Ήδη έχουν περάσει 3 χρόνια πείνας και δυστυχίας, οι τιμές που τους δίνουν για το σπίτι τους που έχτισαν με ιδρώτα , αίμα και πολύ τίμια δουλειά,είναι γύρω στο 20% της πραγματικής αξίας κι αυτό με το ζόρι και παρακαλώντας και καλύπτοντας μέρος των τρεχουσών υποχρεώσεων πρός τράπεζες προσωπικούς δανειστές κ.λ.π. ΤΙ να κάνουν όμως που στο μεταξύ προσφιλές άτομο του οικογενειακού τους κύκλου δεν άντεξε και κρεμάστηκε;;  Βαρύτατος ο πόνος απο παντού. Πουλάνε όσο κι οσο το σπίτι τους, εισπράττουν τις πενταροδεκάρες, πληρώνουν τις υποχρεώσεις και τους μενουν κάτι ψιλά. ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΩΡΑ χωρίς σπίτι, δουλειά χωρίς ΚΑΝΕΝΑ φως στο σκοτάδι; Μένουν ΕΚΕΙ; και ΠΟΥ; και ΠΩΣ;; Άντε και φεύγουν, αφού τα λιγοστά λεφτουδάκια στην Ελλάδα φτάνουν για λίγους μήνες, ΠΟΥ πάνε για να επιβιώσουν; Τελικά βρήκαν καταφύγιο σε γειτονική χώρα, αφήνοντας πίσω φίλους και συγγενείς και χιλιάδες αναμνήσεις. Αποτέλεσμα; ΖΟΥΝ εκεί, δουλεύουν ΕΚΕΙ βγάζουν τα προς το ζείν με απίστευτες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν ΟΛΟΙ οι ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ εξορισμένοι απο τον τόπο τους. Έκαναν κακώς ή καλώς; το αφήνουμε στη κρίση σας.