Η ευρωπαϊκή τραγωδία. Γράφει ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ

Η ήπειρος μας, με αφετηρία την Ελλάδα, θα απειληθεί με το χάος για τρίτη φορά εντός ενός αιώνα, με ευθύνη της Γερμανίας – η οποία αδυνατεί να κατανοήσει πως είναι αδύνατον να ζήσει με άνεση σε μία γειτονιά, όπου όλοι οι υπόλοιποι εξαθλιώνονται....

 (To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες). Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων

.

«Τον 20′ αιώνα η Γερμανία διέλυσε δύο φορές τον εαυτό της και την ευρωπαϊκή τάξη, με εγκληματικούς και γενοκτόνους πολέμους, στην προσπάθεια της να υποδουλώσει την ήπειρο.

Θα ήταν τραγική ειρωνεία εάν τώρα, στην αρχή του 21ου αιώνα, η επανενωμένη Γερμανία, αυτή τη φορά ειρηνικά, καθώς επίσης με τις καλύτερες των προθέσεων, ανατρέψει για τρίτη φορά την ευρωπαϊκή τάξη» (J. Fischer, πρώην υπουργός εξωτερικών και αντικαγκελάριος της Γερμανίας, σε άρθρο του το 2012 στην SZ).

Ανάλυση

Οι Έλληνες αποφάσισαν να ψηφίσουν κόμματα που τοποθετήθηκαν εναντίον της Τρόικας, της Γερμανίας, του ΔΝΤ και των μνημονίων, αφού όλα τα προηγούμενα απέτυχαν να τους οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση –βυθίζοντας την οικονομία σε μία κατάσταση που μόνο με τη Μεγάλη Ύφεση των Η.Π.Α. του 1929 μπορεί να συγκριθεί.

Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από το γράφημα που ακολουθεί, στο οποίο απεικονίζεται η εκρηκτική αύξηση της ανεργίας μετά το 2009, παράλληλα με την ραγδαία πτώση τόσο του ονομαστικού, όσο και του πραγματικού ΑΕΠ – ενώ, εάν συμπεριλάβει κανείς όλα τα υπόλοιπα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας, θα οδηγηθεί σε ακόμη πιο απογοητευτικά και θλιβερά συμπεράσματα.

 .

Ταυτόχρονα, οι Έλληνες αποφάσισαν να δώσουν μία πρώτη (ιστορικά) ευκαιρία στην ήπια, ευρωπαϊκή αριστερά, να εφαρμόσει όλα αυτά που από πάρα πολλά χρόνια διακηρύσσει – ένα σύστημα δηλαδή που διασφαλίζει το κοινωνικό κράτος, δεν μεταφέρει τα εισοδήματα των μικρομεσαίων τάξεων στην ανώτατη, προάγει το Κράτος Δικαίου, καθώς επίσης δεν επιτρέπει την νεοφιλελεύθερη ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών, των στρατηγικών και των κερδοφόρων επιχειρήσεων του δημοσίου.

Επιφυλάσσονται βέβαια όσον αφορά τον κρατισμό που ίσως θα υιοθετούσε ένα τέτοιο κόμμα, αφού δεν θέλουν τη διόγκωση της δημόσιας διοίκησης – ενώ συνεχίζουν να τάσσονται υπέρ της ατομικής πρωτοβουλίας, ως κινητήρια δύναμη της οικονομίας, γνωρίζοντας πως τα κεντρικά κατευθυνόμενα, κομμουνιστικά συστήματα, σχεδόν πάντοτε αποτυγχάνουν (όπως στο πρόσφατο παράδειγμα της Βενεζουέλας).

Αυτό που κυρίως τους ενδιαφέρει δεν είναι η υιοθέτηση του συστήματος της αριστεράς, αλλά η εκδίωξη των εισβολέων, ιδίως της Γερμανίας, καθώς επίσης η κατάργηση των μνημονίων, τα οποία τους έχουν κυριολεκτικά εξαθλιώσει, πριν είναι ακόμη πολύ αργά – ενώ για να τα καταφέρουν θα μπορούσαν να συμμαχήσουν ακόμη και με το διάβολο, τοποθετώντας τον στην ηγεσία του κράτους τους.

Η γερμανική εμμονή

Από την άλλη πλευρά οι δανειστές της Ελλάδας συνεχίζουν να έχουν την ουτοπία ότι, μπορεί μία σχεδόν ολοκληρωτικά κατεστραμμένη χώρα να βιώσει μία ακόμη μεγάλη ύφεση, ανάλογη με την πρώτη – έτσι ώστε να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητα της (ανάλυση)!

Επίσης πως έχει τη δυνατότητα να πληρώσει ένα δημόσιο χρέος που έχει εκτοξευθεί ξανά στο 175% του ΑΕΠ της, όταν οι ανεξόφλητες ληξιπρόθεσμες οφειλές του ιδιωτικού της τομέα πλησιάζουν στο 100% του ΑΕΠ – ενώ τα ταμεία του κράτους είναι άδεια και οι τράπεζες αφερέγγυες, έχοντας μεταξύ άλλων καταφύγει ξανά στον ευρωπαϊκό μηχανισμό παροχής ρευστότητας (ELA).

Είχαν αποφασίσει λοιπόν να συνεχίσουν το «βομβαρδισμό» της Ελλάδας, με τη βοήθεια της κυβέρνησης της, η οποία αδυνατούσε να αντιπαρατεθεί μαζί τους – να επιμείνουν δηλαδή σε μία αδιέξοδη πολιτική λιτότητας, παρά το ότι η χώρα έχει ήδη ερειπωθεί, ενώ οι κάτοικοί της είναι στα όρια της απόλυτης εξαθλίωσης, αδυνατώντας να υποστούν περαιτέρω βασανιστήρια.

Ειδικά η γερμανική κυβέρνηση συνεχίζει να απαιτεί το ανέφικτο, παρά το ότι έχει μετατρέψει ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο σε ένα οδυνηρό κολαστήριο, καθώς επίσης την Ευρωζώνη σε μία εύθραυστη πορσελάνη, καλλιεργώντας το μίσος εκατομμυρίων Ευρωπαίων εναντίον της – χωρίς να συνειδητοποιεί πως με τον τρόπο αυτό τοποθετεί τις βάσεις της καταστροφής ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, με θύμα και την ίδια.

Επιμένει δε να ρίχνει όλο και περισσότερο «λάδι στη φωτιά», καθώς επίσης να κατηγορεί τους Έλληνες, όταν γνωρίζει πολύ καλά πως το πρόβλημα της νομισματικής ζώνης δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η ίδια(ανάλυση) – γεγονός που θα τεκμηριωθεί όταν «εκραγεί» η Ιταλία, η οποία είναι αθεράπευτα υπερχρεωμένη, σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και στα όρια της καταστροφής (σωστά παρομοιάζεται η Ελλάδα με την Bear Sterns, ενώ η Ιταλία με την Lehman Brothers).

Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)

Σελίδα 1 από 3123»' Προβολή σε μία σελίδα