Τα κατεβάσαμε… κύριε Πρωθυπουργέ; Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που το Μαξίμου έχει εικόνα «παιδικής χαράς». Έχει συμβεί και με άλλες κυβερνήσεις, δυστυχώς συμβαίνει και με αυτή σε μια εξαιρετικά δύσκολη κι απαιτητική συγκυρία που απαιτεί τα αντανακλαστικά να βρίσκονται σε εγρήγορση. Αναφέρομαι στην υπόθεση των tweets του Τσίπρα που ανέβηκαν και κατέβηκαν. Είναι τόσο σημαντικό; ΝAI είναι. Όταν εκφράζεται ο πρωθυπουργός της χώρας έστω και μέσα από το tweeter, είναι δημόσια θέση της χώρας  και δεν είναι ούτε πλακίτσα, ούτε αστειάκι έτσι για να περάσει η .... ώρα....

Με άλλη ευκαιρία έχω γράψει για το γεγονός πως δεν έχουμε απάντηση απέναντι στο «ανατολίτικο παζάρι» της Τουρκίας  και πως  η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι ένας διαρκής αυτοσχεδιασμός, χωρίς σαφείς στόχους και χωρίς δομημένη στρατηγική που θα τους υπηρετεί.

Στην προχθεσινή Σύνοδο Κορυφής για το προσφυγικό αυτό αποδείχθηκε περίτρανα.  Η Τουρκία τα πήρε όλα, όπως αναλυτικά έγραψε χθες το RP. Η Τουρκία παίρνει και ζεστό χρήμα και «πράσινο φως» για τη συνέχιση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων καθώς η Ευρώπη πάνω στον πανικό της να πετάξει από πάνω της το ζήτημα των προσφύγων έδωσε γη και ύδωρ στον Νταβούτογλου, υπό την πλήρη πολιτική καθοδήγηση της Μέρκελ και χωρίς η Ελλάδα να επιτύχει το παραμικρό για τον εαυτό της. Η Τουρκία πήρε όσα πήρε αλλά οι πρόσφυγες  – εδώ θα είμαστε και θα το δείτε – οι πρόσφυγες θα συνεχίσουν να καταφθάνουν στα ελληνικά σύνορα, θαλάσσια ή χερσαία.

Το γεγονός πως η Ελλάδα έμεινε με «άδεια χέρια» και δεν κατάφερε να κερδίσει το παραμικρό σε σχέση με τα προαπαιτούμενα του προγράμματος έναντι των συνθηκών που διαμόρφωσε η προσφυγική κρίση, δείχνει ανάγλυφα και το μέγεθος του ελλείμματος που έχει η χώρα στην εξωτερική πολιτική της. Το κενό αυτό – κατά την προσφιλή τακτική του ελληνικού πολιτικού συστήματος – γίνεται κάθε φορά προσπάθεια να καλυφθεί «επικοινωνιακά». Δηλαδή με λόγια άνευ αντικρίσματος.

Βλέποντας λοιπόν ο Τσίπρας την αδυναμία του να κερδίσει κάτι περισσότερο από το να βγάζει φωτογραφίες με τον Σουλτς,  θέλησε να κάνει τον αυστηρό απέναντι στον Νταβούτογλου με την ατάκα που είπε μέσα στη Σύνοδο: «Ευτυχώς οι πιλότοι μας δεν είναι τόσο νευρικοί όσοι οι δικοί σας απέναντι στους Ρώσους. Είναι ανόητο και αδιανόητο αυτό που συμβαίνει στο Αιγαίο. Ξοδεύουμε δισ. για εξοπλισμούς. Εσείς για να παραβιάζετε, εμείς για να σας αναχαιτίζουμε. Έχουμε τα πιο σύγχρονα οπλικά συστήματα στον αέρα και από κάτω δεν μπορούμε να εντοπίσουμε τους διακινητές που πνίγουν αθώους ανθρώπους στο Αιγαίο».

Εντός της Συνόδου προφανώς κανένας δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία αφού όλοι ήθελαν να τα βρουν με την Τουρκία και να καθησυχάσουν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ως προς τις προσφυγικές ροές στα κράτη – μέλη. Η δημοσιοποίηση της ατάκας στα ελληνικά και στα αγγλικά ήταν συνειδητή επιλογή του πρωθυπουργού προκειμένου να δείξει τουλάχιστον επικοινωνιακά  πολιτικό  «σθένος», αλλά κατέληξε σε Βατερλώ! Διότι απάντησε και ο Νταβούτογλου στο tweeter λέγοντας  “Τα σχόλια για τους πιλότους δεν συνάδουν με το πνεύμα της ημέρας. Αλέξη, ας εστιάσουμε στη θετική μας ατζέντα». Κι αμέσως μετά τα tweets του Τσίπρα, κατέβηκαν. Οι Τούρκοι δεν επικράτησαν μόνον πολιτικά αλλά και επικοινωνιακά, με ένα βλακώδη χειρισμό που τώρα χρεώνεται σε κάποιον… συνεργάτη!

Αν δεν επρόκειτο για ζητήματα τόσο σοβαρά όσο η εξωτερική πολιτική της χώρας, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και εν τέλει η διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας μέσα στην Ε.Ε,  θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια επικοινωνιακή γκάφα και να μην δώσουμε συνέχεια. Όμως εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά και αυτή η αβάσταχτη προχειρότητα καθίσταται εκ των πραγμάτων επικίνδυνη για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας.

Από κει και πέρα, το γεγονός πως έμειναν  αναρτημένα τα σχετικά tweets μόνον στα ελληνικά, κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Διότι  προδίδει την πρόθεση του Μαξίμου για «εσωτερική κατανάλωση» από τους «ιθαγενείς». Μόνο που δεν έχει μείνει πλέον κανένας για να ξεγελιέται με «χάντρες και καθρεπτάκια» όπως άλλωστε έχουν αρχίσει να δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις.

Με «φωστήρες» τύπου Κοτζιά και με έναν πρωθυπουργό πελαγωμένο μέσα στον κυκεώνα των κρίσεων που καλείται να διαχειριστεί,  είναι εύλογο γιατί ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας δίνει μεγαλύτερη σημασία στις «προφητείες του Παίσιου», παρά στις κυβερνητικές δηλώσεις.