ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ, ΚΙΝΑΙΔΟΣ, ΠΟΥΣΤΗΣ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ (μέρος 1ο). Του Παναγιώτη Τραϊανού

Η ομοφυλοφιλία και η διάδοσή της: Όπλο στην υπηρεσία των νεοταξικών επιδιώξεων.
Αρκετά πια με το πολιτικό τους «ορθό».
Πρέπει να αντιληφθούμε πως η μεθοδευμένη προώθηση της ιδέας της ομοφυλοφιλίας, αποτελεί και αυτή μέρος του σχεδίου για την βιολογική, ηθική και κοινωνική ισοπέδωση, την ισοπέδωση των ατόμων, των κοινωνιών και των εθνών σε απρόσωπες ουδέτερες οντότητες, καθώς και την διάλυση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής δια της αποσαθρώσεως του συνιστώντος τους κυττάρου, της οικογένειας, ώστε να μετατραπούν σε ιδανικά συστατικά του εκτρώματος της ομογενοποιημένης νεοφιλελεύθερης ανθρωπότητας που μεθοδεύουν οι παγκόσμιοι εξουσιαστές....
Η προώθηση αυτή μάλιστα, κατορθώθηκε να γίνει από ανεκτή έως αποδεκτή και από μέρος των αρνητικά προς αυτή διακείμενων, με δηλώσεις του τύπου «ας κάνει ότι θέλει στο κρεβάτι του/της, αρκεί να μην θέλει να το αποδεχτούμε σαν γενικό κανόνα». Η συλλογική αυτή ανοχή ενδυναμώνει την διάδοση και εξάπλωσή της με το ένδυμα του «προοδευτισμού» και της «ανεκτικότητας».

Σημειώνω πως:

1. Οι λέξεις «ομοφυλόφιλος/η – ομοφυλοφιλία» και τα παράγωγα, αποτελούν προϊόν σύγχρονης λεξιπλασίας.Στην αρχαία ελληνική που διέθετε περισσότερες από μία λέξεις για κάθε έννοια και κάθε λεπτή της απόχρωση, ήταν άγνωστες. Η λέξη που χρησιμοποιείτο ήταν «κίναιδος», ο κινών δηλαδή την αιδώ – αυτός που φέρνει ντροπή κι αυτή πρέπει κι εμείς να χρησιμοποιούμε εκτός αν προτιμούμε την «δημοτική», ευρύτατα γνωστή και χρησιμοποιούμενη λέξη «πούστης», που εκτός της ερωτικής «προτιμήσεως», χαρακτηρίζει και ένα άτομο με ύπουλη, συμφεροντολογική, ανακόλουθη και γενικά άτιμη, δηλ. πούστικη συμπεριφορά. 2. Το ίδιο με τις πιο πρόσφατες τεχνητές λέξεις «ομοφοβικός/ή – ομοφοβία) που, εκτός από νεολεξία συγκεκριμένης αποστολής και προορισμού, αποτελούν και αρνητικό προσδιορισμό τη στιγμή που υπάρχει ο αντίστοιχος θετικός (φυσιολογικός ερωτικά άνθρωπος ή απλά φυσιολογικός), οπότε εκτός από υπόπτου εμπνεύσεως, είναι άχρηστες και γλωσσικά επιβαρυντικές, άρα εξοβελιστέες.

3. Η εμπλοκή της αρχαίας Ελλάδος και των προγόνων μας σε αυτή την παρωδία και μάλιστα η σπίλωση των εμβληματικών μορφών της ιστορίας μας (Αχιλλέας, Σαπφώ, Ιερός Λόχος, Αλέξανδρος κ.λπ.), αποτελεί πράξη εθνικής προδοσίας, τέτοια να θεωρείται και σαν τέτοια πρέπει να τιμωρηθεί όταν έλθει η ώρα. Λεκτέον είναι, ότι ένα πλήθος πηγών και το σύνολο της αρχαίας γραμματείας, αποδεικνύουν πανηγυρικά το ψεύδος και την ανακολουθία αυτών των ισχυρισμών, γελοιοποιώντας και εξευτελίζοντας τους εξωνημένους, ερωτικά και ψυχικά διεστραμμένους, αγράμματους ή απλά ηλίθιους υποστηρικτές τους.

Καλό είναι επίσης να έχουμε υπ’ όψιν ότι η συγκεκριμένη προσπάθεια είναι ο κεντρικός πολιορκητικός κριός μιας σειράς παρομοίων μεθοδεύσεων όπως η νομική καθιέρωση των παρά φύσιν γάμων, η υιοθέτηση παιδιών ή η διεστραμμένης εμπνεύσεως ακούσια παρενδυσία παιδιών (= transvestite – τραβεστί επί ενηλίκων), με ρούχα και ο έμμεσος ή άμεσος καταναγκασμός τους σε παιχνίδια του αντιθέτου φύλου, η αποβολή από το σχολείο 11χρονης μαθήτριας στις ΗΠΑ γιατί ζωγραφίζοντας μία οικογένεια, απεικόνισε μία φυσιολογική με πατέρα, μητέρα και παιδιά και τόσα άλλα.

Συνειδητοποιώντας λοιπόν την αληθινή διάσταση της προωθήσεως της ερωτικής και κοινωνικής αυτής «παρεκτροπής» (= παρά φύσιν ανωμαλίας) καθώς και τον δόλιο και καταστροφικό απώτερο σκοπό της, οφείλουμε με κάθε τρόπο να αντιταχθούμε σε αυτήν ανυποχώρητα, δείχνοντας απολύτως μηδενική ανοχή σε αυτή την έκφραση της ατομικής διαστροφής και κοινωνικής δυσπροσαρμογής που έχει μετατραπεί σε ένα ακόμα όπλο της νέας τάξεως για την προώθηση των απάνθρωπων σχεδιασμών της. @Κώστας Καρδαράς

Ο gay σχεδιασμός της Νέας Τάξης

Τζάμπα νομοθετούνε για τους γάμους και τις υιοθεσίες των Gay
Τους πρόλαβε η οικονομική κρίση.
Ποια θα είναι τελικά η χαμένη γενιά;

Έχει σκεφτεί κάποιος ποιο είναι το κοινό σημείο, το οποίο συνδέει όλους τους μεγάλους ηγέτες της Νέας Τάξης μεταξύ τους; Τους εκλεκτούς των Ρότσιλντ, της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και της Goldman Sachs; Τους ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων, όπως είναι ο Ομπάμα ή η Μέρκελ και ο Ολάντ. Μπορεί μεταξύ τους να διαφωνούν στην ενδεδειγμένη μέθοδο επίλυσης των κοινών οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι οικονομίες τους, αλλά υπάρχουν θέματα, στα οποία ταυτίζονται απόλυτα μεταξύ τους. Θέματα όπως είναι για παράδειγμα η αντιμετώπιση του “φαινομένου” της ομοφυλοφιλίας (Κιναιδισμού)

Ο Ομπάμα μπορεί να έχει καταντήσει την υπερδύναμη ως τον μεγάλο επαίτη του Πλανήτη, αλλά προχωράει σε νομοθετική ρύθμιση, η οποία ανοίγει τον δρόμο για την νομιμοποίηση των γάμων των ομοφυλοφίλων. Ιδέες, για να αποφύγει τον οικονομικό γκρεμό και να σώσει τις ζωές εκατομμυρίων νεόπτωχων Αμερικανών, δεν έχει, αλλά ιδέες, για να στρώσει τον δρόμο των ομοφυλοφίλων, έχει. Το ίδιο και ο Ολάντ. Ο σοσιαλιστής πρόεδρος με την πιο χαμηλή δημοτικότητα όλων των εποχών στη Γαλλία τον συναγωνίζεται σε “κοινωνική ευαισθησία”. Τους πλούσιους Γάλλους δεν κατάφερε να τους φορολογήσει, αλλά, όπως φαίνεται, θα καταφέρει να παντρέψει τους ομοφυλόφιλους. Η ανεργία στη σοσιαλιστική Γαλλία αγγίζει πλέον το 11%, αλλά, όπως φαίνεται, ο μέγας σοσιαλιστής θα καταφέρει να δώσει στους ομοφυλόφιλους μέχρι και επίδομα πολυτέκνων.

Αν όμως αυτοί οι δύο είναι σοσιαλίζοντες προοδευτικοί ηγέτες και εν μέρει δικαιολογούνται οι προωθημένες τους απόψεις, τότε η στάση της Μέρκελ είναι αν μην τι άλλο παράξενη. Στο ίδιο μήκος κύματος με αυτούς τους μεγάλους δημοκράτες είναι και οι απόψεις της συντηρητικής ηγέτιδας των χριστιανοδημοκρατών της Γερμανίας στο συγκεκριμένο θέμα. Η κοινωνικά ανάλγητη —σε βαθμό παλιανθρωπιάς— σταλινοναζίστρια για έναν παράδοξο λόγο δείχνει μεγάλη “ευαισθησία” και ενδιαφέρον για τους ομοφυλόφιλους. Θέλει να τους στηρίξει με όλους τους τρόπους. Μπαίνει στα αποδυτήρια των ανδρικών ποδοσφαιρικών ομάδων και ενθαρρύνει τους παίκτες ν’ αποκαλύψουν δημοσίως τις ιδιαιτερότητές τους. Τοποθέτησε Υπουργό Εξωτερικών στην κυβέρνησή της μια γνωστή αδερφή του Βερολίνου.

Πώς δικαιολογούνται οι κοινές απόψεις από τόσο διαφορετικούς πολιτικούς παράγοντες; Αυτά όλα, αν μη τι άλλο, είναι παράξενα. Δεν εξηγείται με βάση τη λογική αυτή η απόλυτη ταύτιση των προοδευτικών με τους συντηρητικούς και μάλιστα σε ένα θέμα τόσο καυτό. Ένα θέμα το οποίο επί αιώνες θεωρούνταν ταμπού και μέχρι τώρα οι πολιτικοί όχι απλά δεν το έβαζαν στην κορυφή της ατζέντας τους, αλλά δεν το άγγιζαν καν. Παρέπεμπαν τους πάντες στους επιστήμονες ή στους ιερείς, για να λάβουν τις απαντήσεις τους. Το θέμα θεωρούνταν απαγορευμένο και κανένας δεν το έπαιρνε στα χέρια του.

Το σύστημα, βέβαια, δεν ανακάλυψε τους ομοφυλόφιλους τώρα. Τους γνώριζε εδώ και αιώνες. Απέναντί τους κρατούσε μια στάση πολύ περίεργη, σε βαθμό που να θεωρείται ύποπτη. Παρ’ όλη τη φαινομενική εχθρότητα, την οποία επιδείκνυε εναντίον τους, στην πραγματικότητα τους προωθούσε στις δομές του. Τους θεωρούσεεξαιρετικής ποιότητας υπηρέτες του και ως εκ τούτου τους προστάτευε. Γνωρίζοντας ότι η σεξουαλικότητα επηρεάζει την ανθρώπινη συμπεριφορά, πολλές φορές έπαιζε με αυτήν βάρβαρα και αιματηρά παιχνίδια. Υπήρχαν εποχές, που στην κυριολεξία το ίδιο το σύστημα έπαιρνε ένα λεπίδι και παρήγαγε σεξουαλικά ιδιόμορφους ανθρώπους. Τους παρήγαγε το ίδιο, γιατί γνώριζε ότι με αυτόν τον τρόπο εξασφάλιζε τους πιο πιστούς του υπηρέτες, οι οποίοι ήταν εξαρτώμενοι από αυτό και θα έκαναν τα πάντα για την επιβίωση του συστήματος.

Υπήρχε, δηλαδή, μια διπλή συμπεριφορά απέναντί τους, η οποία δεν άλλαζε ποτέ. Τους γνώριζε, αλλά δεν τους αναγνώριζε. Το σύστημα χρησιμοποιούσε τους ομοφυλόφιλους στις δομές του, αλλά επισήμως τους καταδίωκε. Παρασκηνιακά τους προστάτευε και τους προωθούσε στην ιεραρχία του, αλλά δημοσίως τους απέρριπτε. Για να μην προκαλούν την αποστροφή και άρα και την αμφισβήτηση του συντηρητικού κόσμου απέναντι στην εξουσία και τους ανθρώπους της. Για να μην δίνουν το κακό παράδειγμα στον λαό. Για να μην γίνονται παραδείγματα απελευθέρωσης και χειραφέτησης σε έναν κόσμο, τον οποίο το σύστημα ήθελε γενικώς συντηρητικό και καταπιεσμένο. Για να μην γίνονται άσχημα πρότυπα για τον μαζάνθρωπο.

Μπορεί ο ιερέας να ήταν ομοφυλόφιλος και θεομπαίχτης, αλλά τον πιστό τον ήθελε θρησκόληπτο, μονογαμικό και ομοφοβικό. Μπορεί ο πολιτικός να ήταν ομοφυλόφιλος και δωσίλογος, αλλά τον πολίτη τον ήθελε φανατικό εθνικιστή. Μπορεί ο δάσκαλος να ήταν ομοφυλόφιλος και ηδυπαθής, αλλά τον μαθητή τον ήθελε σταθερά προσκολλημένο στην οικογένειά του. Τι θέλουμε να πούμε με όλα αυτά; Ότι, άσχετα με τον τρόπο επιλογής των στελεχών του, το σύστημα απαιτούσε από τη βάση της κοινωνίας —και μάλιστα ακόμα και με τη βία— αυτή να είναι θρησκόληπτα; συντηρητική. Να είναι εθνικιστική, πατριαρχική και εξουσιαστική. Να έχει γρήγορες και βίαιες αντιδράσεις σε όλα τα φαινόμενα, τα οποία απειλούσαν την ίδια και το σύστημα εξουσίας της.

Αυτά συνέφεραν το σύστημα και αυτά πρέσβευαν τα στελέχη του, άσχετα με τις ιδιομορφίες οι οποίες χαρακτήριζαν τους ίδιους ως πρόσωπα. Το κύτταρο της κοινωνίας, που ήταν η οικογένεια, αποτελούσε το απόλυτο θεμέλιο της κοινωνίας. Η οικογένεια, έπρεπε να εξουσιάζει τα παιδιά της μέχρι τα γεράματά τους.Μέχρι να έρθει αργά και βασανιστικά η σειρά τους να αναλάβουν αυτά την εξουσία πάνω στους επόμενους. Η οικογένεια προστατευόταν στα όρια, αν σκεφτεί κάποιος ότι η Καθολική Εκκλησία αρνούνταν δια ροπάλου το διαζύγιο. Πάνω σε αυτήν τη σκληρή οικογένεια χτιζόταν μια επίσης σκληρή κοινωνία, η οποία απαιτούσε από τα μέλη της συγκεκριμένη συμπεριφορά. Απαιτούσε να είναι εγκρατείς, τίμιοι, φιλόπονοι, λιτοδίαιτοι, οικονόμοι, πατριώτες κλπ.. Άλλωστε, δεν έπρεπε να αμαρτάνει, γιατί θα έχανε την ευκαιρία για την επόμενη ζωή.

Θρησκεία και πολιτική εξυπηρετούσαν την ίδια φιλοσοφία

Έδεναν μεταξύ τους, για να προστατεύουν τον σχεδιασμό του συστήματος. Αυτά πρέσβευαν οι σκληροί του συστήματος και οι σκληρότεροι ήταν αυτοί, οι οποίοι στο προσωπικό επίπεδο δεν τους αφορούσαν όλα αυτά. Αυτοί, οι οποίοι ήταν επισήμως άγαμοι, ταγμένοι είτε στον Θεό είτε στην ιδεολογία και στη μεγάλη τους πλειοψηφία ομοφυλόφιλοι. Αυτοί, οι οποίοι ήταν σπάταλοι, βουλιμικοί, άτιμοι, τεμπέληδες και όταν τους βόλευε και λίγο προδότες. Αυτοί αναλάμβαναν να προστατεύσουν την κοινωνία από τους δούλους τής σάρκας, οι οποίοι την απειλούσαν. Να την προστατεύσουν από τους διεστραμμένους ομοφυλόφιλους, οι οποίοι περιφέρονταν μέσα σ’ αυτήν και την απειλούσαν με την αμαρτία τους.

Ήταν τόσο μεγάλο το πάθος της εξουσίας εναντίον της ομοφυλοφιλίας, που αρκούσε να δημοσιοποιηθεί η ιδιομορφία ακόμα και του πιο αγαπημένου παιδιού του συστήματος κι αυτός θα καιγόταν πιο γρήγορα και από χαρτοπετσέτα, όσο ισχυρός κι αν ήταν. Σήμερα —και εφόσον οι διαχρονικές ανάγκες του συστήματος στη στελέχωσή του δεν αλλάζουν— ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Ενώ η πάγια κρυφή αδυναμία του συστήματος απέναντι στους ομοφυλόφιλους ήταν και παραμένει η ίδια, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τη δημόσια συμπεριφορά του απέναντι προς αυτούς. Τη συμπεριφορά του συνολικά απέναντι σ’ αυτούς.

συνεχίζεται

πηγή