Η αρχή του πολέμου και το τέλος του κόσμου μας! Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος

Όπου δεν υπάρχει ελευθερία και δικαιοσύνη, υπάρχει πόλεμος. Ένας «άδικος κόσμος» σημαίνει ένας κόσμος  σε εμπόλεμη  κατάσταση. Αν και ο δυτικός πολιτισμός οραματίστηκε και υποσχέθηκε έναν κόσμο  ελευθερίας και δικαιοσύνης,  δεν τα κατάφερε μέχρι τώρα. Ίσως γιατί «ελευθερία» και «δικαιοσύνη» είναι δύο κατά βάση ηθικά ιδανικά που αντιφάσκουν στην ίδια την έννοια της πολιτικής,  η οποία «εκ φύσεως» είναι ταγμένη να υπηρετεί σκοπιμότητες και την ανθρώπινη ροπή προς την κυριαρχία. Έχουμε πόλεμο λοιπόν!...
Οι σειρήνες είχαν ηχήσει από καιρό,  άλλο αν δεν τους δώσαμε όση σημασία έπρεπε, έτσι απασχολημένοι με τα «δικά μας». Τα οποία «δικά μας» αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε πως δεν και τόσο «δικά μας» όσο θέλαμε να πιστεύουμε.

Πόλεμος συμβαίνει εκεί όπου ο άνθρωπος είναι ταυτόχρονα και η αράχνη και η λεία. Γι αυτό και ο πόλεμος είναι πλέον παντού. Χαμηλής και μέτριας έντασης, αλλά πάντως πόλεμος. Με  «θεαματικά» ξεσπάσματα κατά τόπους και κατά διαστήματα αλλά με μια σταθερά κλιμακούμενη αύξηση του ποσοστού μίσους και βίας, όχι σε κάποια εξαιρετικά στρατιωτικά γεγονότα (χρονικά και χωρικά περιορισμένα) αλλά μέσα στην ανθρώπινη καθημερινότητα, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Ο κόσμος μας είναι  παραδομένος σε ένα διαρκή πόλεμο κι αυτό αντανακλάται πλέον σταθερά  σε όλο το φάσμα των ανθρώπινων δραστηριοτήτων και σχέσεων.

Ο εχθρός όμως είναι πρωτίστως  μέσα μας. Είναι αυτή η γκρίζα σκιά που κάνει το βλέμμα θαμπό μπροστά στον καθρέπτη μας και μεθοδεύει συστηματικά κι αθόρυβα  το να μην ξεφύγουμε από τις συνέπειες των πράξεών μας. Τουλάχιστον, αν δεν τις κατανοήσουμε στο φως ενός ριζικού αναστοχασμού για το ίδιο το νόημα της ζωής. Διότι το γεγονός πως  δεν καταφέρνει η πολιτική να καταστήσει εφικτές την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, δεν σημαίνει πως δεν έχουν ισχύ ως καθολικές  αξίες και πως η απόκλιση από αυτές δεν επιφέρει συνέπειες.H ανθρωπότητα κινδυνεύει να βυθιστεί ξανά σε μια «αδιαφοροποίητη κατάσταση πολέμου η οποία κωδικοποιείται συνεχώς με ηθικούς και θρησκευτικούς όρους» γράφουν στο «Πλήθος. Πόλεμος και Δημοκρατία στην εποχή της Αυτοκρατορίας» οι Michael Hardt και Antonio Negri

Ναι, έχουμε πόλεμο. Παγκόσμιο και προσωπικό,  ταυτόχρονα. Και ο κόσμος που θα γεννηθεί μέσα από αυτόν τον πόλεμο – διότι «πόλεμος πατήρ πάντων» κατά τον «σκοτεινό» Ηράκλειτο – δεν θα έχει καμία σχέση με τον κόσμο, όπως το ξέρουμε.

Θέλοντας και μη, στο τέλος ο καθένας θα χρειαστεί να αναλάβει την προσωπική ευθύνη του για ολόκληρο τον κόσμο, ο οποίος απειλείται πλέον ανοιχτά από μια «κυριαρχία ευρέως φάσματος» που συνδυάζει τη στρατιωτική ισχύ με τον κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό, ιδεολογικό και ψυχολογικό έλεγχο. Κι αυτή η κυριαρχία  θα καθίσταται όλο και πιο ολοκληρωτική επί της ανθρωπότητας, όσο η πολιτική  τελειώνει όπως τη γνωρίσαμε και  πουλιέται μόνον ως «φτηνή διασκέδαση» στα ΜΜΕ.

Την κυκλικότητα της καταστροφής και του θανάτου, μπορούν να την υπερβούν μόνον πράξεις θέλησης που δημιουργούν γεγονότα μιας ανώτερης ποιότητας.  Αυτό λέγεται εξέλιξη, μας αφορά προσωπικά και θα καθορίσει,  σε τελική ανάλυση, το πώς θα μοιάζει το ανθρώπινο μέλλον.