Λόγω τής μεγάλης αποχής και στις πρόσφατες εκλογές θέλω να αναφέρω κάποια σοφά λόγια για τους απέχοντας τιμωρούς ψηφοφόρους... «Από την στιγμή που τα δημόσια πράγματα θα πάψουν να αποτελούν την κύρια απασχόληση των πολιτών κι από την στιγμή που οι πολίτες θα αρχίσουν να προτιμούν να φροντίζουν για το πορτοφόλι τους περισσότερο παρά για το πρόσωπο τους, το κράτος βρίσκεται κιόλας στα πρόθυρα της καταστροφής του. Χρειάζεται να παν στον πόλεμο; Πληρώνουν μισθοφόρους κι οι ίδιοι κάθονται στα σπίτια τους. Είναι ανάγκη να παν στην συνέλευση; Διορίζουν αντιπροσώπους κι οι ίδιοι κάθονται στα σπίτια τους. Με την τεμπελιά και την φιλαργυρία τους καταντούν να έχουν στρατιώτες για να υποδουλώνουν την πατρίδα τους και βουλευτές για να την ξεπουλάνε»....
Για να μη νομίσετε, αγαπητοί φίλοι, ότι τα λόγια αυτά ανήκουν σε κάποιον σημερινό ελεεινό αντιμνημονιακό, που αφορίζει το πολιτικό σύστημα, σας πληροφορώ ότι το κείμενο, το οποίο θα σχολιάσω ανήκει στον σπουδαίο Γάλλο διανοητή τού Διαφωτισμού, Ζαν Ζακ Ρουσσώ (1712-1778) και είναι απόσπασμα από το γνωστό στους περισσότερους αλλά αδιάβαστο σχεδόν από όλους σημαντικό έργο του το "Κοινωνικό Συμβόλαιο" (Εκδ.Δαρεμά).
Εδώ, λοιπόν, και τρεις αιώνες ο Ρουσσώ είχε καταλάβει την διαφορά μεταξύ βουλευτών και αντιπροσώπων, την οποία σήμερα αγνοούμε. Η λέξη "βουλευτής" προέρχεται εκ του "βουλεύομαι", που σημαίνει σκέπτομαι, αποφασίζω κατόπιν σκέψεως (και αυτό οφείλει να κάνει). Ο "αντιπρόσωπος" ευρίσκεται στο κοινοβούλιο αντί άλλου προσώπου, το οποίο χωρίς σκέψη τον έστειλε εκεί για να τον αντιπροσωπεύσει (οπότε κι εκείνο εντέλλεται να ψηφίζει χωρίς σκέψη και χωρίς μελέτη), ενώ ο εντολέας ασχολείται με άλλα… Από την καθημερινότητά του, την οποία βεβαίως του την διαμορφώνουν πάντοτε και μόνο οι αντιπρόσωποι, όπως αυτοί επιθυμούν, μέχρι την τηλεοπτική τους απόλαυση, του ποδοσφαίρου, των "τουρκοσήριαλ", της "πλύσεως εγκεφάλου των δελτίων των 8", και των «ελληνοπρεπών» «Voice», «Your Face Sounds Familiar», «Just the two of us» ή άλλων.
Ο Ρουσσώ διαπιστώνει τρεις περίπου αιώνες πριν, αυτά που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα των μνημονίων! Αυτός είναι και ο λόγος που τα έργα μεγάλων διανοητών ανά εποχή δεν διδάσκονται, δεν ερμηνεύονται, δεν αποτελούν πρότυπα πολιτικής αγωγής για την νεολαία κάθε κράτους. Έτσι εμείς προσπαθούμε να μεταλαμπαδεύσουμε τις γνώσεις αυτών των διανοητών για να μη χαθούν. Εσείς μη τις αφήσετε αναξιοποίητες και δεν θα βγείτε χαμένοι.
«Οι σκοτούρες του εμπορίου και των τεχνών» συνεχίζει ο Ρουσσώ, «η αχόρταγη δίψα τού κέρδους, η μαλθακότητα και η επιθυμία για άνεση, αυτά μετατρέπουν τις προσωπικές υπηρεσίες σε χρηματικές. Όλοι δίνουν ένα μέρος από τα κέρδη τους για να τα αυξήσουν με την άνεση τους. Δώστε χρήματα, και σε λίγο θα έχετε αλυσίδες. Η λέξη "αντισήκωμα (σ.σ. το Σ.τ.Ε. την αποκαλεί "αντιμισθία") είναι λέξη των δούλων, άγνωστη στις ελεύθερες πολιτείες. Στις αληθινά ελεύθερες χώρες οι πολίτες τα κάνουν όλα με τα χέρια τους - τίποτα με το χρήμα. Όχι μονάχα δεν πληρώνουν για να εξαιρεθούν από τις υποχρεώσεις τους, αλλά θα πλήρωναν κιόλας για να τις εκτελέσουν προσωπικά οι ίδιοι». Αυτή είναι ουσιώδης διαφορά.
Οι πολίτες, λοιπόν, για το συμφέρον τους εκχωρούν τα δικαιώματά τους σε αντιπροσώπους. Αυτοί με την σειρά τους, αν αντικαταστήσουν το συμφέρον τού λαού με το πορτοφόλι τους, δεν αντιπροσωπεύουν τους πολίτες αλλά το πολιτικό σύστημα! Σήμερα, μάλιστα, ψηφίζουν μνημόνια με απόντα τον ελληνικό λαό, χωρίς να τα διαβάσουν. Κι εξαργυρώνουν "το αμελέτητον" του θέματος με υπουργικούς θώκους!
Ο στρατός μας αποδομείται, μειώνεται συνεχώς ο προϋπολογισμός του, οι πολιτικοί του προϊστάμενοι ή δεν έχουν υπηρετήσει την θητεία τους ή την έχουν εξαγοράσει ή υπηρέτησαν σε θέσεις "υψηλής ευθύνης ύπνου" στα σύνορα του κέντρου των Αθηνών! Πραγματικός υπεύθυνος, όμως, παραμένει πάντα ο ελληνικός λαός. Και τότε και τώρα. Η φράση «με την τεμπελιά και την φιλαργυρία τους καταντούν να έχουν στρατιώτες για να υποδουλώνουν την πατρίδα τους και βουλευτές για να την ξεπουλάνε» τα λέει όλα. Τα μεταπολιτευτικά πρασινοκοκκινομπλερόζ τρωκτικά είχαν θεό το πορτοφόλι! Οι αντιπροσωποί τους το ίδιο! Και προχωρεί ακόμη περισσότερο ο Ρουσσώ.
Εδώ, λοιπόν, και τρεις αιώνες ο Ρουσσώ είχε καταλάβει την διαφορά μεταξύ βουλευτών και αντιπροσώπων, την οποία σήμερα αγνοούμε. Η λέξη "βουλευτής" προέρχεται εκ του "βουλεύομαι", που σημαίνει σκέπτομαι, αποφασίζω κατόπιν σκέψεως (και αυτό οφείλει να κάνει). Ο "αντιπρόσωπος" ευρίσκεται στο κοινοβούλιο αντί άλλου προσώπου, το οποίο χωρίς σκέψη τον έστειλε εκεί για να τον αντιπροσωπεύσει (οπότε κι εκείνο εντέλλεται να ψηφίζει χωρίς σκέψη και χωρίς μελέτη), ενώ ο εντολέας ασχολείται με άλλα… Από την καθημερινότητά του, την οποία βεβαίως του την διαμορφώνουν πάντοτε και μόνο οι αντιπρόσωποι, όπως αυτοί επιθυμούν, μέχρι την τηλεοπτική τους απόλαυση, του ποδοσφαίρου, των "τουρκοσήριαλ", της "πλύσεως εγκεφάλου των δελτίων των 8", και των «ελληνοπρεπών» «Voice», «Your Face Sounds Familiar», «Just the two of us» ή άλλων.
Ο Ρουσσώ διαπιστώνει τρεις περίπου αιώνες πριν, αυτά που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα των μνημονίων! Αυτός είναι και ο λόγος που τα έργα μεγάλων διανοητών ανά εποχή δεν διδάσκονται, δεν ερμηνεύονται, δεν αποτελούν πρότυπα πολιτικής αγωγής για την νεολαία κάθε κράτους. Έτσι εμείς προσπαθούμε να μεταλαμπαδεύσουμε τις γνώσεις αυτών των διανοητών για να μη χαθούν. Εσείς μη τις αφήσετε αναξιοποίητες και δεν θα βγείτε χαμένοι.
«Οι σκοτούρες του εμπορίου και των τεχνών» συνεχίζει ο Ρουσσώ, «η αχόρταγη δίψα τού κέρδους, η μαλθακότητα και η επιθυμία για άνεση, αυτά μετατρέπουν τις προσωπικές υπηρεσίες σε χρηματικές. Όλοι δίνουν ένα μέρος από τα κέρδη τους για να τα αυξήσουν με την άνεση τους. Δώστε χρήματα, και σε λίγο θα έχετε αλυσίδες. Η λέξη "αντισήκωμα (σ.σ. το Σ.τ.Ε. την αποκαλεί "αντιμισθία") είναι λέξη των δούλων, άγνωστη στις ελεύθερες πολιτείες. Στις αληθινά ελεύθερες χώρες οι πολίτες τα κάνουν όλα με τα χέρια τους - τίποτα με το χρήμα. Όχι μονάχα δεν πληρώνουν για να εξαιρεθούν από τις υποχρεώσεις τους, αλλά θα πλήρωναν κιόλας για να τις εκτελέσουν προσωπικά οι ίδιοι». Αυτή είναι ουσιώδης διαφορά.
Οι πολίτες, λοιπόν, για το συμφέρον τους εκχωρούν τα δικαιώματά τους σε αντιπροσώπους. Αυτοί με την σειρά τους, αν αντικαταστήσουν το συμφέρον τού λαού με το πορτοφόλι τους, δεν αντιπροσωπεύουν τους πολίτες αλλά το πολιτικό σύστημα! Σήμερα, μάλιστα, ψηφίζουν μνημόνια με απόντα τον ελληνικό λαό, χωρίς να τα διαβάσουν. Κι εξαργυρώνουν "το αμελέτητον" του θέματος με υπουργικούς θώκους!
Ο στρατός μας αποδομείται, μειώνεται συνεχώς ο προϋπολογισμός του, οι πολιτικοί του προϊστάμενοι ή δεν έχουν υπηρετήσει την θητεία τους ή την έχουν εξαγοράσει ή υπηρέτησαν σε θέσεις "υψηλής ευθύνης ύπνου" στα σύνορα του κέντρου των Αθηνών! Πραγματικός υπεύθυνος, όμως, παραμένει πάντα ο ελληνικός λαός. Και τότε και τώρα. Η φράση «με την τεμπελιά και την φιλαργυρία τους καταντούν να έχουν στρατιώτες για να υποδουλώνουν την πατρίδα τους και βουλευτές για να την ξεπουλάνε» τα λέει όλα. Τα μεταπολιτευτικά πρασινοκοκκινομπλερόζ τρωκτικά είχαν θεό το πορτοφόλι! Οι αντιπροσωποί τους το ίδιο! Και προχωρεί ακόμη περισσότερο ο Ρουσσώ.
«Όσο καλύτερα συγκροτημένο είναι το κράτος, τόσο οι πολίτες έχουν τον νου τους περισσότερο στις δημόσιες υποθέσεις παρά στις ατομικές. Κι ακόμα, υπάρχουν πολύ λιγότερες ατομικές υποθέσεις. Και τούτο γιατί: Αφού το κάθε άτομο έχει ένα σημαντικό μερίδιο από το σύνολο της κοινής ευτυχίας, απομένουν πολύ λίγα πράγματα που πρέπει να επιδιώξει με τις ιδιαίτερες του φροντίδες».
Ο Γάλλος διαφωτιστής είχε διαβάσει φαίνεται τον Δημόκριτο ("Ηθικά", fr.252,4-7), που λέει ότι «οι δημόσιες υποθέσεις πρέπει να θεωρούνται σπουδαιότερες απ’ όλα, για να πορεύεται το κράτος καλά. Και ούτε να έχει κανείς παράλογες φιλοδοξίες, ούτε να συγκεντρώνει μεγάλη δύναμη εις βάρος τού κοινού συμφέροντος. Διότι, όταν η πόλη κυβερνιέται καλά και προοδεύει, αυτό (το κοινό συμφέρον) αποτελεί την μεγαλύτερη ευτυχία, που μέσα του περικλείνονται τα πάντα. Όταν σώζεται αυτό, όλα σώζονται, κι όταν αυτό καταστρέφεται, καταστρέφονται όλα» (τα κατά την πόλιν χρεών των λοιπών μέγιστα ηγείσθαι, όκως άξεται ευ, μήτε φιλονικέοντα παρά το επιεικές μήτε ισχύν εαυτώι περιτιθέμενον παρά το χρηστόν το του ξυνού. Πόλις γαρ ευ αγομένη μεγίστη όρθωσίς εστί, και εν τούτω πάντα ένι, και τούτου σωζομένου πάντα σώζεται, και τούτου διαφθειρομένου τα πάντα διαφθείρεται).
«Σε μια πολιτεία που κυβερνιέται καλά, ο καθένας τρέχει στις συνελεύσεις. Σαν υπάρχει, όμως, μια κακή κυβέρνηση, κανένας δεν θέλει να κάνει ούτε βήμα για να πάρει μέρος σ’ αυτές· διότι κανένας δε νοιάζεται για ό,τι γίνεται. Όλοι προβλέπουν πως δεν θα επικρατήσει η γενική θέληση και στο τέλος τους απορροφούν ολότελα τα ατομικά τους ζητήματα. Οι καλοί νόμοι δημιουργούν ακόμα καλύτερους νόμους. Οι κακοί φέρνουν ακόμα πιο κακούς. Από την στιγμή που θα πει κάποιος για τις υποθέσεις του κράτους "τι με ενδιαφέρει εμένα;", πρέπει να καταλάβουμε αμέσως ότι το κράτος είναι χαμένο».
Κι αυτό βλέπουμε σήμερα. Με την αποχή από την ψήφο και τα προβλήματα. Και με τους όλο και πιο κακούς νόμους, που ψηφίζουν άκριτα κακοί εκπρόσωποι! Τους κακούς νόμους από τους οποίους αυτοεξαιρούνται οι ίδιοι. Για παράδειγμα άνεργοι, χαμηλόμισθοι, χαμηλοσυνταξιούχοι με την κατάργηση των φοροαπαλλαγών και την φορολόγησή τους από το πρώτο €υρώ, πληρώνουν υπέρογκα και δυσβάστακτα ποσά, που δεν αντιστοιχούν στα εισοδήματά τους και δεν τους πρέπουν, ενώ οι αντιπρόσωποι στην βουλή, με τεράστιους μισθούς αρκετών χιλιάδων €υρώ, έχουν το 80% αφορολόγητο!
Ο Γάλλος διαφωτιστής είχε διαβάσει φαίνεται τον Δημόκριτο ("Ηθικά", fr.252,4-7), που λέει ότι «οι δημόσιες υποθέσεις πρέπει να θεωρούνται σπουδαιότερες απ’ όλα, για να πορεύεται το κράτος καλά. Και ούτε να έχει κανείς παράλογες φιλοδοξίες, ούτε να συγκεντρώνει μεγάλη δύναμη εις βάρος τού κοινού συμφέροντος. Διότι, όταν η πόλη κυβερνιέται καλά και προοδεύει, αυτό (το κοινό συμφέρον) αποτελεί την μεγαλύτερη ευτυχία, που μέσα του περικλείνονται τα πάντα. Όταν σώζεται αυτό, όλα σώζονται, κι όταν αυτό καταστρέφεται, καταστρέφονται όλα» (τα κατά την πόλιν χρεών των λοιπών μέγιστα ηγείσθαι, όκως άξεται ευ, μήτε φιλονικέοντα παρά το επιεικές μήτε ισχύν εαυτώι περιτιθέμενον παρά το χρηστόν το του ξυνού. Πόλις γαρ ευ αγομένη μεγίστη όρθωσίς εστί, και εν τούτω πάντα ένι, και τούτου σωζομένου πάντα σώζεται, και τούτου διαφθειρομένου τα πάντα διαφθείρεται).
«Σε μια πολιτεία που κυβερνιέται καλά, ο καθένας τρέχει στις συνελεύσεις. Σαν υπάρχει, όμως, μια κακή κυβέρνηση, κανένας δεν θέλει να κάνει ούτε βήμα για να πάρει μέρος σ’ αυτές· διότι κανένας δε νοιάζεται για ό,τι γίνεται. Όλοι προβλέπουν πως δεν θα επικρατήσει η γενική θέληση και στο τέλος τους απορροφούν ολότελα τα ατομικά τους ζητήματα. Οι καλοί νόμοι δημιουργούν ακόμα καλύτερους νόμους. Οι κακοί φέρνουν ακόμα πιο κακούς. Από την στιγμή που θα πει κάποιος για τις υποθέσεις του κράτους "τι με ενδιαφέρει εμένα;", πρέπει να καταλάβουμε αμέσως ότι το κράτος είναι χαμένο».
Κι αυτό βλέπουμε σήμερα. Με την αποχή από την ψήφο και τα προβλήματα. Και με τους όλο και πιο κακούς νόμους, που ψηφίζουν άκριτα κακοί εκπρόσωποι! Τους κακούς νόμους από τους οποίους αυτοεξαιρούνται οι ίδιοι. Για παράδειγμα άνεργοι, χαμηλόμισθοι, χαμηλοσυνταξιούχοι με την κατάργηση των φοροαπαλλαγών και την φορολόγησή τους από το πρώτο €υρώ, πληρώνουν υπέρογκα και δυσβάστακτα ποσά, που δεν αντιστοιχούν στα εισοδήματά τους και δεν τους πρέπουν, ενώ οι αντιπρόσωποι στην βουλή, με τεράστιους μισθούς αρκετών χιλιάδων €υρώ, έχουν το 80% αφορολόγητο!
Αλήθεια, έχετε δει την αλήθεια των λόγων αυτών σήμερα στο κοινοβουλιο; Ένας ομιλεί, ένας απαντά και ένας προεδρεύει. Και η τηλεοπτική κάμερα, αυτή που μεταφέρει το "εικονικόν" και όχι το "αληθές" εστιάζει πάνω στους ομιλητές, ενώ οι 290 εκ των τριακοσίων ευρίσκονται αλλού (σε επιτροπές, σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συζητήσεις, στις περιφέρειές τους, στο εξωτερικό για τουρισμό ή διακοπές). Αναρωτιέσθε, λοιπόν, γιατί ο λαός έχει απαξιώσει την πολιτική και τους πολιτικούς;
Αν σας ρωτούσαν τι πιστεύετε για τους σημερινούς βουλευτές και για τον λαό, που τους ψηφίζει, αν υπερισχύει γι’αυτούς η αγάπη τους προς την πατρίδα ή το ατομικό τους συμφέρον ίσως απαντούσατε με τα λόγια του Ρουσσώ: «Η μείωση της αγάπης στην πατρίδα, η δύναμη του ατομικού συμφέροντος, η μεγάλη έκταση των κρατών, οι κατακτήσεις, οι κυβερνητικές υπερβασίες, έκαναν τους ανθρώπους να επινοήσουν το σύστημα των βουλευτών ή αντιπροσώπων τού λαού στις συνελεύσεις του έθνους. Αυτούς σε μερικές χώρες τολμούν να τους ονομάζουν τρίτη τάξη. Έτσι, το ξεχωριστό συμφέρον των δύο τάξεων μπήκε σε πρώτη και δεύτερη σειρά. Το δημόσιο συμφέρον δεν είναι παρά στην τρίτη σειρά».
Σατανική έμπνευση, λοιπόν ο κοινοβουλευτισμός. Κι αυτοί που μας τον επέβαλαν σατανικώτεροι των πάντων! Δυστυχώς, όμως, σήμερα η κυριαρχία αντιπροσωπεύεται. Και οι αντιπρόσωποι την εκχωρούν με την σειρά τους, όπως γίνεται σήμερα με την τρόϊκα (νυν κουαρτέτο). Και έτσι απαλλοτριώνεται.
«Η κυριαρχία, όμως, δε μπορεί να αντιπροσωπευθεί», λέει ο Ρουσσώ «για τον ίδιο λόγο που δε μπορεί και να απαλλοτριωθεί. Ουσιαστικά ενυπάρχει στην γενική θέληση και η θέληση δεν αντιπροσωπεύεται με κανένα τρόπο. Ή είναι η ίδια ή είναι μια άλλη. Μέσος όρος δεν χωρεί».
Σημαντικό είναι αυτό, που αναφέρει ο Γάλλος διανοητής στο τέλος αυτού του αποσπάσματος από το "Κοινωνικό Συμβόλαιο": «Οι βουλευτές δεν είναι, μήτε και μπορούν να είναι αντιπρόσωποι του λαού. Είναι εντολοδόχοι του αυτό μονάχα. Τίποτα δε μπορούν να αποφασίσουν οριστικά».
Και το σημαντικώτερο είναι ότι: «Κάθε νόμος που δεν τον κύρωσε ο λαός αυτοπρόσωπα είναι άκυρος. Δεν είναι καν νόμος». Στείλατε, λοιπόν αγαπητοί συνέληνες, τους ψηφοφόρους των μνημονιακών νόμων, τους ελέω ενός άρθρου ψηφισθέντων, στο πυρ το εξώτερον. Η ψήφος σας ας είναι επί τέλους για μία φορά χρήσιμη.
Αν σας ρωτούσαν τι πιστεύετε για τους σημερινούς βουλευτές και για τον λαό, που τους ψηφίζει, αν υπερισχύει γι’αυτούς η αγάπη τους προς την πατρίδα ή το ατομικό τους συμφέρον ίσως απαντούσατε με τα λόγια του Ρουσσώ: «Η μείωση της αγάπης στην πατρίδα, η δύναμη του ατομικού συμφέροντος, η μεγάλη έκταση των κρατών, οι κατακτήσεις, οι κυβερνητικές υπερβασίες, έκαναν τους ανθρώπους να επινοήσουν το σύστημα των βουλευτών ή αντιπροσώπων τού λαού στις συνελεύσεις του έθνους. Αυτούς σε μερικές χώρες τολμούν να τους ονομάζουν τρίτη τάξη. Έτσι, το ξεχωριστό συμφέρον των δύο τάξεων μπήκε σε πρώτη και δεύτερη σειρά. Το δημόσιο συμφέρον δεν είναι παρά στην τρίτη σειρά».
Σατανική έμπνευση, λοιπόν ο κοινοβουλευτισμός. Κι αυτοί που μας τον επέβαλαν σατανικώτεροι των πάντων! Δυστυχώς, όμως, σήμερα η κυριαρχία αντιπροσωπεύεται. Και οι αντιπρόσωποι την εκχωρούν με την σειρά τους, όπως γίνεται σήμερα με την τρόϊκα (νυν κουαρτέτο). Και έτσι απαλλοτριώνεται.
«Η κυριαρχία, όμως, δε μπορεί να αντιπροσωπευθεί», λέει ο Ρουσσώ «για τον ίδιο λόγο που δε μπορεί και να απαλλοτριωθεί. Ουσιαστικά ενυπάρχει στην γενική θέληση και η θέληση δεν αντιπροσωπεύεται με κανένα τρόπο. Ή είναι η ίδια ή είναι μια άλλη. Μέσος όρος δεν χωρεί».
Σημαντικό είναι αυτό, που αναφέρει ο Γάλλος διανοητής στο τέλος αυτού του αποσπάσματος από το "Κοινωνικό Συμβόλαιο": «Οι βουλευτές δεν είναι, μήτε και μπορούν να είναι αντιπρόσωποι του λαού. Είναι εντολοδόχοι του αυτό μονάχα. Τίποτα δε μπορούν να αποφασίσουν οριστικά».
Και το σημαντικώτερο είναι ότι: «Κάθε νόμος που δεν τον κύρωσε ο λαός αυτοπρόσωπα είναι άκυρος. Δεν είναι καν νόμος». Στείλατε, λοιπόν αγαπητοί συνέληνες, τους ψηφοφόρους των μνημονιακών νόμων, τους ελέω ενός άρθρου ψηφισθέντων, στο πυρ το εξώτερον. Η ψήφος σας ας είναι επί τέλους για μία φορά χρήσιμη.
Του *Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου
Ιστορικού – Συγγραφέως
Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου
Ιστορικού – Συγγραφέως
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.