Ραντεβού στα γουνάκια, όχι στα γουναράδικα. Του Προφήτη

Στις 21 Φεβρουαρίου 1963 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εισάγει στη Βουλή πρόταση αναθεωρήσεως μη θεμελιωδών διατάξεων του Συντάγματος του 1952. Η ενέργεια υπήρξε εξέχουσας ιστορικής βαρύτητος. Πλην όμως, μέσα στον ορυμαγδό των γεγονότων που ακολούθησαν την επόμενη δεκαετία, δεν βρήκε την ιστορική δικαίωση που της άρμοζε και της αναλογούσε έστω ως πρόθεση, ενώ μεταπολιτευτικά λησμονήθηκε.

Κυριολεκτικά, εάν η νομοθετική εκείνη πρωτοβουλία είχε ευοδωθεί τα δεινά που η χώρα βίωσε έκτοτε, συμπεριλαμβανομένων των δεινών που βιώνει σήμερα, θα είχαν αποφευχθεί.
Οι στοχεύσεις των προτάσεων Καραμανλή ήταν...

Πρώτον, η ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας, της κυβερνήσεως δηλαδή, έναντι των εξουσιών και κυρίως των παρεμβάσεων του Στέμματος.

Δεύτερον, ο εκσυγχρονισμός της διοικήσεως και της οικονομικής ζωής της χώρας, ώστε να γίνει συμβατή με τις συνθήκες που θα αντιμετώπιζε όταν θα εισερχόταν ως πλήρες μέλος στον πρόγονο της ΕΕ, την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), με την οποία η Ελλάδα είχε από τις 9 Ιουλίου 1961 υπογράψει Συμφωνία Συνδέσεως που είχε ενεργοποιηθεί τον Νοέμβριο του 1962.

Τρίτον, η θωράκιση του αστικού πολιτεύματος, ακριβώς σε μια πορεία εναρμονίσεως με τα πολιτικοοικονομικά δεδομένα των χωρών της ΕΟΚ, στον ανταγωνιστικό στίβο της οποίας εισερχόταν η Ελλάδα.

Μπορεί τα πρώτο, το πολιτειακό, να λύθηκε με το Δημοψήφισμα του 1974, όμως οι άλλες δύο στοχεύσεις έμειναν ανεκπλήρωτες και παραμένουν συγκλονιστικά επίκαιρες, θα λέγαμε σαν να μην πέρασε μια μέρα, γι' αυτό ακριβώς τις ανασύρουμε από την ιστορική αφάνεια.

Ο εκσυγχρονισμός της διοικήσεως και της οικονομικής ζωής δεν ήταν τίποτε άλλο από μεταρρυθμίσεις οι οποίες σήμερα γίνονται απαιτητές μέσω των Μνημονίων. Καθώς, από τότε, ουσιαστικά, λίγα έχουν αλλάξει. Ευνοιοκρατία, δυσλειτουργίες, επικαλύψεις, γραφειοκρατία, πελατειακό κράτος, συντεχνίες, δυναμικές μειοψηφίες που επιβάλουν βιαίως τα ιδιοτελή τους συμφέροντα στο κοινωνικό σύνολο. Η θεμελιώδης διαφορά, που αποδεικνύει και την πολιτική οξυδέρκεια του Καραμανλή, ήταν ότι τότε τις εισήγαγε μόνος του, με σκοπό η Ελλάδα να "κοιτάξει την Ευρώπη στα μάτια", να είναι ένας ίσος μεταξύ ίσων, όχι ο σημερινός παρίας στον οποίο επιβάλλονται μέτρα έξωθεν.

Εκείνο όμως το οποίο από τις πρόσφατες εξελίξεις, από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, έχει αποκτήσει την μεγαλύτερη επικαιρότητα είναι το τρίτο. Η θωράκιση του αστικού πολιτεύματος από επικίνδυνους, πολιτικούς κακοποιούς.

Κατά τη διάρκεια του Β' ΠΠ σημειώθηκε στην Ευρώπη εκτεταμένη διάδοση των κομμουνιστικών ιδεών και άνοδος της πολιτικής Αριστεράς, κυρίως μέσω των κινημάτων αντίστασης στους Ναζί, τα οποία είτε εν πολλοίς είτε εν ολίγοις καθοδηγούνταν από τη Μόσχα με βάση την οδηγία της Κομιντέρν για δημιουργία "εθνικών μετώπων αντίστασης", όπως ακριβώς ιδρύθηκε και έδρασε το εγχώριο ΕΑΜ. Στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, πλην της Ελλάδος και της Ιταλίας οι οποίες αποτέλεσαν για την Αριστερά πεδία ασκήσεως εντόνων πολιτικών παρεμβάσεων, αμέσως μετά τον Πόλεμο το αστικό πολιτικό σύστημα προχώρησε με ποικίλα μέσα στην ανάσχεση της Αριστεράς και στην περιχαράκωση της δράσης της, ώστε να μην απειλεί το καθεστώς το οποίο σχηματοποιούσαν οι οραματισμοί για μια ενωμένη Ευρώπη, καθώς η δράση της Αριστεράς είναι διαλυτική για το αστικό πολίτευμα, πολιτικός της στόχος άλλωστε είναι η κατάλυσή του.

Μια Αριστερά που αφήνεται να ξεδιπλώνει ανεξέλεγκτα την πολιτική της ατζέντα και η τήρηση των θεσμών της Ενωμένης Ευρώπης είναι δύο πράγματα ασύμβατα, αυτό που ανακάλυψαν Τσίπρας και λοιποί το θέρος του 2015 ήταν γνωστό εξ υπαρχής. Ο Καραμανλής λοιπόν το 1963 επιζητούσε να εναρμονιστεί η Ελλάδα με τις προηγμένες χώρες, να περιθωριοποιηθεί η Αριστερά ώστε να μην της επιτρέπονται μείζονες παρεμβάσεις στα κοινωνικοπολιτικά τεκταινόμενα. Καθόσον και η οικονομική ανάπτυξη που προέκυψε από την μεταπολεμική ανοικοδόμηση είχε ως μια από τις βάσεις της τον λελογισμένο έλεγχο μισθών και ημερομισθίων μέσω μιας ελεγχόμενης ΓΣΕΕ, καθεστώς που η Αριστερά κατήγγειλε συνεχώς ως "Μακρηθοδωρισμό" από τα ονόματα των τότε ηγετών τής ΓΣΕΕ Μακρή και Θεοδώρου.

Ο Καραμανλής γνώριζε ότι σε μια κοινωνία όπου η Αριστερά θα μπορεί δυναμικά να θέτει ακατάπαυστα τα εμπρηστικά, οικονομικά και κοινωνικά της αιτήματα, ό,τι ακριβώς συνέβη μετά το 1974 και ιδίως μετά το 1981, δεν μπορεί να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη και ευημερία, ότι σε μια τέτοια περίπτωση ήταν αδύνατον να συμβαδίσει η Ελλάδα με την Ευρώπη. Αυτό ακριβώς που αντιμετωπίζουμε σήμερα.

Μεταξύ των προτάσεων που κατατέθηκαν το 1963 περιλαμβάνονταν οι εξής :
α) Συνταγματική απαγόρευση του δικαιώματος της απεργίας στους δημοσίους υπαλλήλους. Δεδομένου ότι η ανθρώπινη ύπαρξη ταλαντεύεται ανάμεσα στην ασφάλεια και στην ελευθερία, εκείνοι που επιλέγουν την ασφάλεια δεν είναι δυνατόν να απολαμβάνουν και την ελευθερία, μάλιστα σε βάρος των υπολοίπων. Δεν θα υπήρχαν λοιπόν Φωτόπουλοι, Καλφαγιάννηδες, Μπαλασόπουλοι, "κατέβασμα του διακόπτη", αμάζευτα σκουπίδια.

β) Συνταγματική απαγόρευση της καταχρηστικής ασκήσεως των ατομικών, συλλογικών και πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Το να κατεβαίνεις στον Πειραιά για να ταξιδέψεις και το Π.Α.Μ.Ε. να έχει αποκλείσει τους καταπέλτες. Ενώ άλλοι κρεμούν πανό από το Υπουργείο Οικονομικών ή την Ακρόπολη. Άλλοι καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια και διακόπτουν την άσκηση δημοσίων λειτουργιών. Άλλοι κλείνουν εθνικούς δρόμους διακόπτοντας τη επικοινωνία των περιφερειών. Άλλοι καταλαμβάνουν σχολεία και πανεπιστήμια εμποδίζοντας την απρόσκοπτη εκπαιδευτική διαδικασία. Όλες αυτές τις κοινωνικές ανωμαλίες στις οποίες η Αριστερά "διαπαιδαγώγησε" την ελληνική κοινωνία μετά το 1974, από όπου και άντλησε στελέχη με κορυφαίο τον σημερινό πρωθυπουργεύοντα.

γ) Και κατά την άποψη μας το σπουδαιότερο της όλης προτάσεως αναθεωρήσεως, θεσμοθέτηση Συνταγματικού Δικαστηρίου, στελεχωμένου από αρεοπαγίτες και μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο θα είχε εκτός άλλων αρμοδιότητα να θέτει εκτός νόμου κόμματα και ομάδες "η οργάνωσις των οποίων, οι σκοποί των ή τα υπ' αυτών χρησιμοποιούμενα μέσα κατατείνουν εις την ανατροπήν των θεμελιωδών αρχών του πολιτεύματος".

Δεν πέφτετε έξω αν στο ερχόμενο από το παρελθόν παραπάνω χωρίο βλέπετε να απεικονίζεται ευδιάκριτα ο πίνακας του πολιτικού παρόντος, με τον ΣΥΡΙΖΑ, τις συνιστώσες, τον πρωθυπουργό που ψηφίζει μέτρα τα οποία δηλώνει ότι δεν πιστεύει, υπονομεύοντας την πίστη της χώρας διεθνώς και αδυνατίζοντας την εθνική της ασφάλεια, τους συνωμότες της δραχμής και επίδοξους παραχαράκτες, τους πραξικοπηματίες που θα καταλάμβαναν την Τράπεζα της Ελλάδος και θα συλλάμβαναν τον Στουρνάρα, την Τασία του μπάτε σκύλοι να λιαστείτε, τους κάθε λογής κουκουλοφόρους. Άπαντες υπό τη στέγη του κυβερνώντος κόμματος.

Η πρόταση αναθεωρήσεως του 1963 δεν ευδοκίμησε διότι την πολέμησαν όλοι οι υπόλοιποι, το Παλάτι που φοβόταν περιορισμό του ρόλου του, η τότε νόμιμη και παράνομη Αριστερά για ευνόητους λόγους αφού θα την περιόριζε πολιτικά, αλλά και οι τυχοδιώκτες Παπανδρέου οι οποίοι δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν την Αριστερά διότι απέβλεπαν σε μελλοντική εκλογική/πολιτική συμπόρευση μαζί της, όπως και έγινε το 1964 και το 1981, εμποδίζοντας έτσι την αποτελεσματική προστασία του αστικού πολιτεύματος.

Η αποδοχή της θα είχε αποτρέψει τη δικτατορία, το ενδεχόμενο της οποίας άρχισε να συζητείται ήδη από το Φθινόπωρο του 1963, διότι το αίτημα περιορισμού της Αριστεράς θα είχε ικανοποιηθεί με συνταγματικά και όχι με ένοπλα μέσα, από το ίδιο το πολιτικό σύστημα και όχι από μηχανισμούς. Η χώρα το πιθανότερο θα είχε ενταχθεί ομαλά από νωρίς στον πυρήνα της ευρωπαϊκής υπερδομής, καταλαμβάνοντας μια θέση ισοτίμου εταίρου και όχι εκείνη του διαρκούς από το 1980 ικέτη, για πολιτική-αμυντική-οικονομική προστασία.

Η ιστορική ειρωνεία έγκειται στο γεγονός ότι το ίδιο πρόσωπο, ο Καραμανλής, λειτούργησε ως Ιανός. Το 1963 επεχείρησε να περιορίσει την Αριστερά, το 1974 την άφησε ξεκαπίστρωτη και σήμερα καταβάλλουμε το τίμημα του μεταπολιτευτικού καιροσκοπισμού του.

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, βασικός εισηγητής της προτάσεως αναθεωρήσεως, ήταν προφητικός όταν από το βήμα της Βουλής είχε τότε τονίσει "αν θέλουμε σήμερα να κατοχυρώσουμε τη δημοκρατία, πρέπει να δούμε αν μπορούμε να την κατοχυρώσουμε από το δικαίωμα που η δημοκρατία παρέχει σε άλλες ιδεολογίες να την υποσκάπτουν". Καθώς αυτό ακριβώς συνέβη μετά το 1974, η Αριστερά έφθειρε λυσσαλέα κάθε αρχή, κάθε αξία, κάθε θέσφατο, κάθε ιδεολογική και ιστορική έδρα στήριξης του εθνικού κράτους και του αστικού καθεστώτος, και φθάσαμε στην μοιραία πρωθυπουργία Τσίπρα.

Η εθελοτυφλία είναι βέβαια μόνον εγχωρίας κοπής. Οι ξένοι έβλεπαν και βλέπουν αλλά μόλις πρόσφατα, υπό το πρίσμα του καταλυτικού φόβου καταστροφής άρχισαν τα τέως συστημικά, νυν αντι-συστημικά, μέσα ενημερώσεως να μεταφέρουν τις έξωθεν ακριβείς αποτιμήσεις. Πριν τις τελευταίες εκλογές, ο Μηλιός και ο Σταθάκης παρουσίασαν τις βασικές θέσεις του Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ σε κλειστή συνάντηση θεσμικών επενδυτών στο Λονδίνο. Οι άνθρωποι βγήκαν έντρομοι και μετέφεραν στους ομολόγους τους και στις αγορές το απλό μήνυμα : "Είναι επικίνδυνοι μπολσεβίκοι!".

Το ίδιο συνέβη και στο κλειστό φόρουμ στις 16 Ιουλίου, όπου ο Βαρουφάκης αποκάλυψε το σχέδιο για υποκλοπή των ΑΦΜ, δημιουργία παραλλήλου χρηματοπιστωτικού συστήματος, το "χακάρισμα" της ΓΓΠΣ και όλα τα σχέδια πραξικοπηματικών ενεργειών κατά του πολιτεύματος.

Όμως η ελληνική κοινωνία αγρόν αγοράζει. Το εκλογικό σώμα, από μιθριδατισμό, από την διαρκή επί σαράντα ένα χρόνια έκθεση στα ψεύδη που διέσπειραν σαν αλήθεια οι κατσαπλιάδες της Τασκένδης οι οποίοι ενέσκυψαν μετά το 1974 σαν δήθεν καλοκάγαθα γερόντια, αδυνατεί να αναγνωρίσει την Αριστερά ως υπέρτατη απειλή κατά της συλλογικής και της ατομικής υπάρξεως, ακόμα κι αν ξεροσταλιάζει στις ουρές των ΑΤΜ.

Ενώ η πλειοψηφία της αστικής πολιτικής τάξεως μετά το 1974 εμπίπτει στην κατηγορία που περιγράφει ο αφορισμός "αν δεν σε ενοχλεί το γουρούνι έχεις αρχίσει να του μοιάζεις". Έθισαν, με την αποδοχή της Αριστεράς ως ισότιμου και νομιμοποιημένου πολιτικού εταίρου, τις λαϊκές μάζες στη αποδοχή και του γεγονότος ότι αποτελεί φυσιολογική εξέλιξη το να αναλάβουν επικίνδυνοι κομμουνιστές την εξουσία σε αστικό καθεστώς.

Ξέρετε γιατί η Αριστερά, ο Τσίπρας και οι συν αυτώ, μισεί τόσο πολύ τον Σαμαρά;
Γιατί εκδηλώνει εμφανώς μια κυτταρική αντίθεση στην πολιτική ασυδοσία της Αριστεράς, κατά την παλαιά, Αβερωφική παράδοση, παράδοση η οποία ούτως ή άλλως ήταν μειοψηφική στην μεταπολιτευτική ΝΔ και σχεδόν εξαλείφθηκε από την έλευση του κεντρώου Μητσοτακισμού στα κομματικά πράγματα, άλλωστε ο ρόλος που ανέθεσε ο Μητσοτάκης στον Μεϊμαράκη ήταν να διαλύσει το σκληρά δεξιό πυρήνα στην ΟΝΝΕΔ, τον οποίο είχε δημιουργήσει ο Βασίλης Μιχαλολιάκος.

Ξέρετε, επίσης, γιατί εξίσου μισεί και εμάς εδώ, αρθρογράφους και σχολιαστές, όπως θα σας βεβαιώσει ο διαχειριστής του antinews ο οποίος γίνεται και δέκτης μηνυμάτων; Γιατί εκφράζουμε την άρνηση στο δικαίωμα της πολιτικής παρέκκλισης να λειτουργεί ελεύθερα και να δυναμιτίζει, ουσιαστικά να καταστρέφει την κοινωνία.

Τα κινήματα που έλκουν την καταγωγή από τον ιουδαϊκό ριζοσπαστισμό, κομμουνισμός, φεμινισμός και Νέα Αριστερά υποστήριξης των πάσης φύσεως μειονοτήτων, χρησιμοποιούν παγίως την εξής πολιτική πρακτική. Χαρακτηρίζουν όσους τους αντιπαλεύουν "αντι-κάτι" και επιχειρούν αυτό να το δαιμονοποιήσουν ώστε να αποκτήσει εξόχως αρνητική υποδήλωση στο δημόσιο λόγο, να αποτελεί κοινωνικό στίγμα και η πλειοψηφία να φοβάται να υιοθετήσει την, κατά τα άλλα, υγιή αυτή άποψη.

Έτσι, όποιος αντιτίθεται στην αντι-ανδρική εξαλλοσύνη των φεμινιστριών χαρακτηρίζεται "σεξιστής".
Όποιος αντιτίθεται στην ανεξέλεγκτη εισροή λαθρομεταναστών χαρακτηρίζεται "ρατσιστής".
Όποιος αντιτίθεται στο δικαίωμα των ομοφυλοφίλων να επιβάλουν στην κοινωνία την παρέκκλιση τους ως φυσιολογικότητα, και να υποκαταστήσουν θεσμούς αναπαραγωγής της κοινωνίας όπως ο γάμος ετεροφύλων με απεχθή κακέκτυπα όπως ο γάμος ομοφύλων, χαρακτηρίζεται "ομοφοβικός".

Και όποιος αρνείται σε επικίνδυνους θιασώτες στυγνών δικτατορικών πρακτικών και καθεστώτων, στους κομμουνιστές, το δικαίωμα να αναλάβουν τα ηνία της κοινωνικής διακυβέρνησης χαρακτηρίζεται "αντικομμουνιστής", συνήθως με την προσθήκη "χυδαίος", θέλοντας να επιβάλουν στην κοινή γνώμη ότι αποτελεί χυδαιότητα η αντίθεση στην φασιστική απολυταρχία τους.

Έχουμε επανειλημμένα γράψει ότι μια κοινωνία δεν έχει μέλλον εάν δεν μπορεί να συνδέσει οργανικά το παρελθόν με το παρόν, δίχως φυσικά να εμπέσει σε παρελθοντολαγνεία. Σαράντα ένα χρόνια εκτροπής από την ομαλότητα, περίοδος επικράτησης των αριστερών ιδεών σε κάθε πτυχή της ελληνικής κοινωνίας, είναι υπεραρκετά. Οδήγησαν στην ουσιαστική ανατροπή της εθνικοαπελευθερωτικής Επαναστάσεως του 1821. Ελάχιστο δείγμα του εθνικού ξεπεσμού η ταπεινωτική άρνηση ευρωπαίων τουριστών να πληρώνουν λογαριασμούς γιατί, λένε, "μάς χρωστάτε, η Ελλάδα μάς ανήκει", μέγιστο οι εδαφικές αμφισβητήσεις όλων των ομόρων που εκδηλώνονται επιθετικά τη στιγμή που οι αμυντικές δυνατότητες έχουν μειωθεί δραματικά λόγω περικοπών, ενώ η χώρα βρίσκεται υπό πληθυσμιακή αλλοίωση από εισβολή ορδών λαθρομεταναστών. Και ενώ 80.000 νέοι Έλληνες πεθαίνουν κάθε χρόνο πριν γεννηθούν στις κλινικές των εκτρώσεων.

Μέσα σε ένα εξάμηνο αριστερής κυβέρνησης η χώρα οικονομικά γύρισε πίσω στα 1960-70, πολιτικά στο 1974, μετέωρη και απομονωμένη. Και σήμερα αυτή η κυβέρνηση στηρίζεται στις ψήφους της αντιπολίτευσης, η οποία, μέχρις στιγμής τουλάχιστον, δεν λαμβάνει ως αντιπαροχή για τη στήριξη θεσμικές εγγυήσεις. Ουσιαστικά, παρότι το αρνείται, χορηγεί "λευκή επιταγή" στον Τσίπρα. Και αναλαμβάνει πολιτικό κόστος, χωρίς κέρδος κέρατα.

Η ανάγνωση "ο Τσίπρας ωριμάζει, κάνει στροφή προς το ρεαλισμό, ας τον βοηθήσουμε να απαλλαγεί από τους ακραίους" και παρόμοιες θεωρήσεις αποτελούν πολιτικό αστιγματισμό. Τη χρονική συγκυρία που ο σοσιαλισμός κατέρρεε, ο 16χρονος Τσίπρας στρατολογούταν στην ΚΝΕ από την πιο αριστερή από εκείνον σύντροφό του και μητέρα των παιδιών του. Πήγαινε ενάντια στο ιστορικό ρεύμα και στα γεγονότα, αν αυτό δεν λέει τίποτα στην αντιπολίτευση είναι τυφλή. Κάθε του κύτταρο, κάθε του εγκεφαλική πτύχωση, κάθε του κοινωνική και προσωπική σχέση, κάθε του ηθική αναφορά, κάθε του πολιτική αποτίμηση, είναι εμποτισμένα από την κοσμοαντίληψη της Αριστεράς. Τους ευρωπαίους εταίρους νοεί ως εχθρούς, τους ήθελε μόνο για του χορηγήσουν δάνεια δίχως όρους ώστε να πληρώνει την κρατικοδίαιτη πελατεία του και να μην καταρρεύσει κυβερνητικά. Και όταν το αρνήθηκαν μίλησε για "ήττα", "στυγνό εκβιασμό", "παράδοση μετά από μάχη".

Εμπρηστική ρητορική μίσους κατά εκείνων που μας κρατούν στη ζωή, στην εντατική, ακόμα και για τον μεγάλο Ευρωπαίο Μάριο Ντράγκι που, ακροβατώντας σε σχοινί με προσωπικές ευθύνες έναντι του ΔΣ της ΕΚΤ, διατηρεί το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα ζωντανό για να μην ανατιναχτεί όλη η οικονομία. Και τώρα, ενώ υποτίθεται προετοιμάζεται για την ψήφιση συμφωνίας μέχρι τις 20 Αυγούστου, στέλνει τον ξάδελφο Τσίπρα στη ...Βενεζουέλα, για να διερευνήσει προοπτικές οικονομικής συνεργασίας. Εκεί όπου η τιμή για τα προφυλακτικά και τα χαρτιά υγείας έχει εκτοξευθεί στη Στρατόσφαιρα. Αυτό είναι το ιδανικό του, καταλάβετέ το, ώ άφρονες αντιπολιτευόμενοι.

Ενώ και στη χθεσινή συνέντευξή του στο "Κόκκινο" αμετανόητος μιλά για "ηθική νίκη και επώδυνο συμβιβασμό", έχοντας μόνο κατά νου το εσωκομματικό ακροατήριο και τίποτε άλλο από το υπόλοιπο εθνικό σώμα. Άλλωστε δεν κυβερνούν, μόνο με τα κομματικά τους ασχολούνται.

Το σημερινό καθήκον των αστικών δυνάμεων είναι η κάθε μέσον πολιτική ανάσχεση του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως ο πολιτικός εκμηδενισμός του ίδιου του Τσίπρα.

Άλλως η πορεία είναι προς την Αργεντινή και το Grexit ένα διόλου απίθανο ενδεχόμενο. Αν οι αστικές δυνάμεις δεν το αντιλαμβάνονται ούτε τώρα, ο όρος "Έλληνας εμιγκρές" θα αντικαταστήσει εκείνον του "Ρώσσου εμιγκρέ" που επικράτησε μετά το 1917. Οφείλουν επίσης να λάβουν θέση οι αστοί που, κατά την άποψη μας τυχοδιωκτικά, συμμετέχουν σε κυβερνητικό σχήμα πραξικοπηματικών προθέσεων. Τι νόημα έχει να καταγγέλλει ο κ. Μάρδας τους "δραχμιστές" και να κηρύσσει, λέει, πόλεμο εναντίον τους, όταν κάθεται απέναντί τους στο τραπέζι του υπουργικού συμβουλίου; Τι δουλειά έχει ο κ. Παπαγγελόπουλος μαζί με τον Βούτση, που ομολόγησε προχθές στον ΣΚΑΙ ότι τα capital controls υπήρξαν επιλογή της κυβέρνησης;

Οι Απριλιανοί δικάστηκαν για συνωμοσία και πραξικόπημα. Η "Χρυσή Αυγή" δικάζεται, συλλήβδην τα στελέχη της, για "συνωμοσία με σκοπό την ανατροπή του πολιτεύματος". Τί λιγότερο διέπραξαν οι Λαφαζάνης, Στρατούλης, Λεουτσάκος; Τι λιγότερο ο Βαρουφάκης, με εντολή Τσίπρα όπως διαλαλεί όπου σταθεί και όπου βρεθεί.

Ο Τσίπρας οφείλει να καταστεί ο ίδιος πολιτικά υπόλογος για τους υποψήφιους πραξικοπηματίες, τους συνωμότες και τους σχεδιασμούς τους, να συρθεί σε απολογία και να απαξιωθεί πολιτικά, με απώτερο στόχο την δίκη όλων τους. Το ραντεβού οφείλει να είναι στην αίθουσα με τους δικαστές με τα γουνάκια. Ας περιμένει η Ραχήλ και ο Διαμαντόπουλος στα γουναράδικα.

Πηγή : Περιοδικό "Επιλογές από τα Ιστορικά Θέματα", τ. 1, σελ 6-13.