Το νέο κυβερνητικό σχήμα έχει ανάγκη από νέο αφήγημα. Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος

Το αφήγημα με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και με βάση το οποίο σχημάτισε κυβέρνηση συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ, ηττήθηκε από την ίδια την πραγματικότητα. Το αφήγημα αυτό αφορούσε στην υπόσχεση μιας αποτελεσματικότερης διαπραγμάτευσης που θα κατέληγε στο τέλος της λιτότητας ή έστω σε  έναν «έντιμο συμβιβασμό», πάντα όμως  εντός της ευρωζώνης. Η αισιοδοξία πως αυτό θα το βλέπαμε να συμβαίνει «μέρα μεσημέρι»,  όπως είχε πει χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός,  διαψεύστηκε μετά τον 17ωρο εγκλεισμό του στο ”war room” των Βρυξελλών, όπου και υποχρεώθηκε να συνθηκολογήσει σχεδόν άνευ όρων, με τη Γερμανική επικυριαρχία στην Ευρώπη. Ναι, εκβιάστηκε. Σκληρά και ανελέητα. Και μπορώ να σας πω ότι σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές...

 ο εκβιασμός δεν περιορίστηκε μόνον στην άτακτη χρεωκοπία, καθώς «ενημερώθηκε αρμοδίως» και για πολύ πιο επώδυνα και καταστροφικά σενάρια που θα μπορούσαν να λάβουν χώρα στην Αθήνα.

Υπό το κράτος εκβιαστικών απειλών και τρόμου, η  συνθηκολόγηση ήταν από κάθε άποψη αναπόφευκτη. Κανένας έντιμος και εχέφρων πρωθυπουργός της Ελλάδας, δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτό όμως οδηγεί εκ των πραγμάτων σε ένα κενό αφηγήματος,  το οποίο αργά ή γρήγορα θα τον «καταπιεί». Το πρόβλημα για τον Τσίπρα δεν είναι οι 39 διαφωνούντες. Το πρόβλημα είναι οι συμφωνούντες, οι οποίοι δεν θα μπορούν να διατηρήσουν επί μακρόν αυτή τη στάση, εάν δεν μπορούν να την αιτιολογήσουν με κάτι σαφώς μεγαλύτερο και  περισσότερο από την απλή στήριξη ενός ακόμη μνημονίου.

Η νέα κυβερνητική σύνθεση λοιπόν μπορεί να έχει ως πρώτη προτεραιότητα το κλείσιμο της συμφωνίας με τον ESM, αλλά αυτό από μόνο του δεν μπορεί να συνιστά αφήγημα. Η συμφωνία είναι το γενικό πλαίσιο, όμως το περιεχόμενο της κυβερνητικής πολιτικής  θα πρέπει να αποκτήσει  ένα σαφές πολιτικό και κοινωνικό πρόσημο που θα την καθιστά διακριτή ως προς τις αποτυχημένες πολιτικές των πέντε τελευταίων χρόνων.

Η πραγματιστική προσγείωση στο έδαφος της σκληρής ευρωπαϊκής πραγματικότητας δεν επιτρέπει τη συνέχεια απλουστεύσεων, εμμονών, και στερεοτύπων. Ούτε τη συνέχιση της διακυβέρνησης με όρους «κλειστής παρέας». O Τσίπρας διεκδίκησε να αλλάξει την Ευρώπη μέσα από ένα νέο “New Deal” αλλά επιβεβαιώθηκε πως αν θες να αλλάξεις τον κόσμο ξεκινάς από το πιο κοντινό σε σένα: τον εαυτό σου.

Στον Τσίπρα δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία από την κοινωνία. Μπορεί να μην είναι ο έτοιμος εθνικός ηγέτης που έχουμε ανάγκη,  ωστόσο αφενός δεν έχουμε άλλον και αφετέρου έχει δώσει δείγματα δυνατοτήτων πως μπορεί να γίνει. Αρκεί να μην σπαταληθεί αυτή η «δεύτερη ευκαιρία» με όρους μικροπολιτικής και εύκολων εφήμερων εντυπώσεων. Διότι αυτό θα συνιστά την πιο μεγάλη διάψευση και την πιο βαθιά απογοήτευση καθώς «τρίτη ευκαιρία» δεν πρόκειται να υπάρξει.

Το νέο «New Deal» συνεπώς πρέπει να αποτελέσει τον κορμό ενός νέου αφηγήματος που θα πάρει πάνω του ο πρωθυπουργός. Αφήγημα που θα το πιστεύει και θα εργάζεται συνειδητά γι αυτό. Αφήγημα που θα στηρίζεται σε μια νέα κοινωνική συμφωνία εντός της χώρας, η οποία θα μοιράζει με όσο το δυνατόν δικαιότερο τρόπο δικαιώματα και υποχρεώσεις μεταξύ όλων των συμμετεχόντων, προκειμένου η χώρα να σταθεί στα πόδια της, να αποκτήσει αποτελεσματική και ευέλικτη διοίκηση,  να δημιουργήσει παραγωγική ταυτότητα, να ανακτήσει την εθνική ισχύ της που σήμερα βρίσκεται στο ναδίρ, να αξιοποιήσει τις δυνάμεις του οικουμενικού Ελληνισμού όπως και τις ευκαιρίες να ηγηθεί σε πρωτοβουλίες σταθερότητας και ανάπτυξης στην ευρύτερη γειτονιά μας, στη νοτιοανατολική ευρωμεσογειακή λεκάνη.

Αν πετύχει αυτό το εσωτερικό ”New Deal”, η χώρα θα μπορέσει να αντιμετωπίσει με πλεονεκτικότερους όρους ό,τι κι αν συμβεί. Διότι δεν είναι καθόλου αυτονόητο και δεδομένο πως σε δέκα χρόνια θα εξακολουθεί να υπάρχει ευρωζώνη… Στο βαθμό που φιλοδοξούμε να υπάρχει και στο μέλλον η Ελλάδα, η χώρα πρέπει να προετοιμαστεί για όλα. Αυτή η ευθύνη πέφτει στους ώμους του Τσίπρα και ο προχθεσινός ανασχηματισμός πρέπει πάση θυσία να αποδειχθεί η «καλή αρχή» προς αυτή την κατεύθυνση.

ΥΓ: Ως το 2021 που θα συμπληρώνονται 200 χρόνια από την επανάσταση της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, θα πρέπει να έχουμε μια απάντηση για το αν όλο αυτό άξιζε τον κόπο ή έγινε για το τίποτα…