Υμηττός 1981, 1998, 2015 το ίδιο έργο σε επαναλήψεις. Γράφει ο Νίκος Β.

Κατά τραγική σύμπτωση ανά 17 χρόνια γινόμαστε θεατές στο ίδιο έργο της φυσικής εξόντωσης του περιαστικού δάσους Υμηττού. Έτσι και φέτος η ημέρα είχε προσεκτικά επιλεγεί από τους εμπρηστές για την ένταση του ανέμου. Αυτόπτες μάρτυρες άκουσαν διαδοχικές εκρήξεις φιαλών υγραερίων που βρέθηκαν επί τόπου μετά την καταστροφή, καθώς και κομμένες σωλήνες ύδατος για την δολιοφθορά κάθε προσπάθειας κατάσβεσης από τα πεζοπόρα τμήματα των εθελοντών και των κατοίκων! Εχθές ήταν η πρώτη μου πρακτική εμπειρία δασοπυρόσβεσης μετά τα θεωρητικά μαθήματα που πήρα καθώς και τις βραδινές προληπτικές περιπολίες που ξεκίνησα τον Ιούνιο με την ομάδα Δέλτα στον Υμηττό. Εχθές το μεσημέρι μαθαίνοντας για την πυρκαγιά σε Καρέα, Ηλιούπολη και Αργυρούπολη δεν δίστασα να σπεύσω επί τόπου, νοιώθοντας το κάλεσμα του διπλού καθήκοντος: Ως εθελοντής πυροσβέστης και ως λάτρης του δάσους...
που χρόνια τώρα έβλεπα να αναπλάθεται μετά την πυρκαγιά του 1998 η οποία είχε στοιχίσει την ζωή σε 4 πυροσβέστες. Πλησιάζοντας για πρώτη μου φορά σε αληθινό περιστατικό αντιλήφθηκα πως κινδύνευε άμεσα το αγαπημένο μου δρομολόγιο στο βουνό της Ηλιούπολης. Ένοιωσα επίσης πρώτη φορά το δέος που κυριεύει τον άνθρωπο δίπλα στην φωτιά που εξαπλώνεται αχόρταγη στα ξερόχορτα του καλοκαιριού. 

το όπλο μου μετά την μάχη

Ενστικτωδώς πήρα μία σπασμένη καρέκλα και την χρησιμοποίησα ως φράγμα οξυγόνου, χτυπώντας με αυτήν τις φλόγες, προστατεύοντας τον εαυτό μου από τον δηλητηριώδη καπνό με ένα κομμάτι ύφασμα που βρήκα στο εκκλησάκι του προφήτη Ηλία. Η ψυχολογική πίεση ήταν όπως την είχαν περιγράψει οι εκπαιδευτές στα μαθήματα πυρόσβεσης, η ψυχραιμία δεν περισσεύει ποτέ στις καταστάσεις αυτές. Ο κίνδυνος να παρασυρθείς στην λαχτάρα σου να σώσεις ένα μελίσσι ή ένα εικονοστάσι, ένα δέντρο ή έναν χαμηλό θάμνο, αγνοώντας τον κίνδυνο του τοξικού καπνού, είναι διαρκής. Βλέποντας την φωτιά να καίει την βλάστηση γύρω από το αγαπημένο μου μονοπάτι, κοντοστάθηκα. Η δεύτερη όμως σκέψη με βρήκε μόνο μου να επιχειρώ κτυπώντας την με μανία, κραυγάζοντας σαν να κινδυνεύει η ζωή μου από έναν θανάσιμο εχθρό που πρέπει να εκμηδενίσω. Έτσι πέρασαν οι επόμενες 3 ώρες αλλάζοντας συνεχώς σημείο δράσης. Διαπιστώσαμε πως σχεδόν όλες οι φωτιές που καταφέρναμε να σβήσουμε με τα χέρια μας, χωρίς την βοήθεια του νερού, αναζωπυρωνόνταν εντός ολίγου από τον δυνατό άνεμο.  

ανενεργό την δύσκολη ώρα

Διαπίστωσα μετά λύπης μου πως τα οχήματα της πυροσβεστικής άργησαν να εμφανιστούν στους κρουνούς υδροδοσίας στα όρια του δάσους, κατά 3 ώρες. Διαπίστωσα επίσης πως τα συστήματα αυτόματης πυρόσβεσης που είχαν εγκατασταθεί στο δάσος ήταν σφραγισμένα και ανενεργά με προφανή την ευθύνη των δημοτικών υπαλλήλων και ίσως των ομάδων δασοπροστασίας. Απλοί πολίτες παραβίαζαν με κοτρώνες τα λουκέτα και κατάφεραν να ενεργοποιήσουν εγκαίρως μερικά σταθερά υδροβόλα για να καταβρέξουν προληπτικά την στιγμή που η φωτιά πλησίαζε σε απόσταση αναπνοής. Με ικανοποίηση συνάντησα πολλούς εθελοντές νέας και μέσης ηλικίας που αψηφούσαν τον δηλητηριώδη καπνό και μάχονταν υπέρ "φύσης και εστιών". Εθελοντές της πολιτικής προστασίας καθώς και εφέδρους διαφόρων συνδέσμων. Ακόμη και αυτοί που δεν πλησίαζαν για να "χτυπήσουν" με κλαδιά τις φλόγες που μεταδίδονταν στα ξερά χόρτα, ήταν εκεί για να μοιραστούν μία κουβέντα κουράγιου και εμψύχωσης μαζί μας, για να βοηθήσουν μεταφέροντας πόσιμο νερό και κουβάδες. 

οι γενναίοι Έλληνες

Κοινή στους περισσότερους ήταν η πεποίθηση του εμπρησμού και η σκόπιμη επιχείρηση καταστολής του φρονήματος του Έλληνα, αμέσως μετά το τρίτο μνημόνιο των επικυρίαρχων της πατρίδας μας. Η ορκωμοσία της ανασχηματισμένης κυβέρνησης έτυχε "θερμής υποδοχής", μία ίσως υπενθύμιση για το ποιος είναι το αφεντικό στην δύσμοιρη πατρίδα μας. Το Ναι της κυβέρνησης στο τρίτο μνημόνιο δεν είναι ίσως αρκετό για το σκοτεινό παρακράτος. Λέγοντας επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους, οι συστηματικοί εμπρησμοί στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν γίνονται για οικονομικό όφελος από την οικοπεδοποίηση, αφού αυτή είναι και αβέβαια και χρονοβόρος διαδικασία. Οι εμπρησμοί ήταν και θα είναι εργαλείο προειδοποίησης και πολιτικής ασφυξίας προς την κυβέρνηση και τον λαό, για να υπενθυμίσουν και να εμπεδώσουν τις κατευθυντήριες γραμμές των ξένων αφεντικών. Πρόσφατο το παράδειγμα των πυρκαγιών το 2007 σε Αττική και Πελοπόννησο. Πλέον πρέπει να γνωρίζουμε και γιατί όχι να προβλέπουμε τέτοιες ενέργειες αποσταθεροποίησης. 

το θλιβερό τέλος για την φύση

Δεν έχω καμία διάθεση να κρίνω την επάρκεια των μέσων πρόληψης και καταστολής της σημερινής φωτιάς, ακόμη και στην Ηλιούπολη όπου και έλαβα ενεργό μέρος. Δεν έχω καμία επίσης διάθεση να κατακρίνω το προσωπικό των επίγειων και εναέριων μέσων, γνωρίζοντας και πιστεύοντας βαθιά πως έπραξαν το καλύτερο δυνατό. Χώρια όμως από την θλίψη μου πως το δάσος που διάβαινα δεν θα το ξαναδώ έτσι για τις επόμενες δεκαετίες, αισθάνομαι και διπλή χαρά: Την χαρά που ήμουν παρών σε μία δύσκολη στιγμή για την πόλη μου, το περιβάλλον, δηλαδή την πατρίδα μου. Αισθάνομαι επίσης χαρά για το υψηλό φρόνημα των συμπολιτών μου που έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους δίπλα μου. Την διαπίστωση πως κάποιοι Έλληνες δεν το βάζουν κάτω στα δύσκολα και πως δεν θα σκύψουν το κεφάλι επ' ουδενί. Ναι οι γενναίοι συμπατριώτες μας ζουν ανάμεσά μας!