Στα viral της Δευτέρας του Αγίου Πνεύματος εκείνο το αγρίμι, η Κατερίνα Γώγου. 2 ΒΙΝΤΕΟ

Και είναι Δευτέρα και αρχίζει άλλη μία κρίσιμη εβδομάδα, ο μήνας, η εποχή! Όλα καλά να πάνε και να έχουμε υπογραφή της συμφωνίας που όπως όλα δείχνουν θα αφήσει πολλά θύματα ... εσωκομματικά, κομματικά, πολιτικά, τις τσέπες μας και πάλι, την ελπίδα μας που δεν πρόλαβε να ριζώσει. Και η Έλενα -η Παναρίτη -  αναμένεται ίσως και να παραιτηθεί μετά από τόσες έντονες αντιδράσεις και αναμένεται νέα τηλεδιάσκεψη Τσίπρα με Μέρκελ και Ολάντ το βράδυ και επιστρέφουν αύριο και τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας στην Βενετία και τα θαύματα φαίνεται να τελειώνουν ..

Και οι βάσεις  αναμένεται να πέσουν καθώς ολοκληρώνονται αύριο τα κύρια μαθήματα.

«Πώς είναι δυνατόν να διαπραγματευόμαστε όταν κάθε μέρα υφιστάμεθα πιέσεις, του τύπου, χάνεστε, αύριο θα πεθάνετε, είστε νεκροί, δεν υπάρχετε, δεν μας ενδιαφέρετε, στην Ευρώπη όλα κυλούν όμορφα χωρίς εσάς. Πρόκειται για πιέσεις που έρχονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και συμπυκνώνονται στη φράση, εάν δεν υπογράψετε θα πεθάνετε. Πώς είναι δυνατό να ορθοποδήσει μια οικονομία, όταν ο κόσμος το ακούει κάθε μέρα; Η οικονομία ξέρετε είναι ψυχολογία. Η αντίδραση είναι να σηκώνει ο κόσμος λεφτά από τις τράπεζες και να τα στέλνει στο εξωτερικό, και αν δεν μπορεί, να τα κρύβει κάτω από το κρεβάτι και να περιμένει την καταστροφή"... λέει ο Κοτζιάς, ο υπουργός μας.

Και μέσα σε αυτό το αποπνικτικό και ασφυκτικό πλαίσιο στα σημερινά viral της ημέρας μία αληθινή φωνή - αντίδραση. Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε σαν σήμερα, η Ιουνίου του 1940. Έπειτα από περίπου 53 χρόνια, στις 3 Οκτωβρίου 1993 αποφασίζει να τερματίσει τη ζωή της, λαμβάνοντας υπερβολική δόση χαπιών και αλκοόλ. Άνθρωπος ασυμβίβαστος, μέσα από τους οργισμένους στίχους της καταδίκαζε τον πόνο και την αθλιότητα γύρω της.

Εκείνη πάντα προειδοποιούσε: «Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου, ε;»

Η μεγάλη της αγάπη, ήταν η ποίηση. «Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής" Μην κλειστό στο δωμάτιο ν' αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω. Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις. Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε για να με χρησιμοποιήσει. Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα για να κοιμίζω τους δικούς μου. Μη μάθω μέτρο και τεχνική και κλειστώ μέσα σε αυτά για να με τραγουδήσουν» έγραφε.

Από το γλυκό κοριτσάκι των ελληνικών ταινιών της Φίνος Φιλμς, η Κατερίνα Γώγου μετατρέπεται στην επαναστατική ποιήτρια που αρχίζει να γράφει «για τον εαυτό μου, από αγανάκτηση για το κακό και από αγάπη για τον άνθρωπο και τη ζωή. Αισθανόμουνα μια μουγκαμάρα. Επικοινωνία από πουθενά, από τίποτα. Είχαν πονέσει οι μασέλες μου από το να μη μιλάω. Κι όταν άρχισα να γράφω, νόμισα ότι θα σπάσει το στιλό. Τόσο πάθος είχα γι' αυτά που ήθελα να πω. Δεν ξέρω πώς γράφουν οι άλλοι. Εγώ ζούσα και έγραφα» όπως έλεγε η ίδια σε παλιότερη συνέντευξη της στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία».

Από την ηλικία των 5 χρόνων, η Κατερίνα Γώγου, παίρνει μέρος σε παραστάσεις κάνοντας τον κόσμο να πιστεύει ότι είναι παιδί-θαύμα, παρόλο που η ίδια αργότερα θα εξομολογηθεί για την παιδική της ηλικία: «ούτε μία παιδική φωτογραφία δεν έχω που να γελάω». Οι σπουδές υποκριτικής δεν είναι παρά η φυσική ακολουθία ενός κοριτσιού που βρισκόταν σε θιάσους και κινηματογραφικά συνεργεία ενώ ακόμα και τα δύο βραβεία ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, απλά επιβεβαιώνουν ότι το πλάσμα αυτό είχε έναν μοναδικό τρόπο που έπαιζε, και στο γυαλί αλλά και στη ζωή.
H ηθοποιός και ποιήτρια Κατερίνα Γώγου φωτογραφίζεται από τον Διονύση Πετρουτσόπουλο στην οδό Πατησίων το 1978H ηθοποιός και ποιήτρια Κατερίνα Γώγου φωτογραφίζεται από τον Διονύση Πετρουτσόπουλο στην οδό Πατησίων το 1978

«Ένα αγρίμι παγιδευμένο» θα αποκαλέσει ο Ν. Κούνδουρος την Κατερίνα Γώγου σε παλαιότερη εκπομπή της Σεμίνας Διγενή, «ένα αγρίμι με μία μοναδική αισθαντικότητα» που θα μπορούσε να την καταστρέψει. Ασυμβίβαστη, σε διαρκή επαγρύπνηση και σε μία σπάνια πνευματική σπίντα, η Κατερίνα θα εγκαταλείψει την πορεία της ως ηθοποιός για να αφοσιωθεί στην ποίηση, να πάρει μέρος σε πορείες και διαδηλώσεις, συλλαλητήρια αλλά και για να βοηθήσει κάθε έναν που βρίσκεται σε ανάγκη.

Επαναστατική ως το μεδούλι, αθυρόστομη και με λόγια που σπάνε κόκκαλα, δεν έχει καθόλου καλές σχέσεις με την αστυνομία ενώ θα τολμήσει να τα βάλει με τον Υπουργό Δημοσίας Τάξης υποβάλλοντας μήνυση επειδή κατά τη διάρκεια μίας διαμαρτυρίας χτυπήθηκε από αστυνομικούς. Σε αυτήν οφείλεται άλλωστε το θρυλικό πόστερ με μόττο «Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη». Συνελήφθηκε πολλές φορές, ανακρίθηκε και εξευτελίστηκε ποικιλοτρόπως ενώ στέκι της αποτελεί η θρυλική γειτονιά των Εξαρχείων. Ο Τηλέμαχος Χυτήρης την είχε αποκαλέσει «Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων».
Το θρυλικό πόστερΤο θρυλικό πόστερ

Μέσα από τα ποιήματά της αλλά και μέσα από τη ζωή της προσπαθεί να εναντιωθεί σε κάθε πολιτικό και κοινωνικό καρκίνωμα της χώρας καθώς τα θεωρεί υπαίτια για την κατάντια της Ελλάδας ενώ η γραφομηχανή της παίρνει φωτιά κάθε φορά που πληκτρολογεί λέξεις σκληρές, βίαιες, γεμάτες απαισιοδοξία αλλά και μία υποβόσκουσα αισιοδοξία. Η ποιητική συλλογή «Τρία κλικ αριστερά» είναι η πρώτη που εκδίδεται και μάλιστα μεταφράζεται στα αγγλικά για να διατεθεί στην Αμερική και θα ακολουθήσουν το «Ιδιώνυμο», το «Ξύλινο Παλτό», «Οι απόντες» και «Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών». 

Ποιήματά της θα γίνουν τραγούδια, οι στίχοι θα σιγοτραδουθούν από νέους των Εξαρχείων ενώ με τον Άσιμο και τον Σιδηρόπουλο, θα αποτελέσουν την «Αγία Τριάδα των Εξαρχείων». Η αγριότητα, η προσπάθεια αποκήρυξης της αθλιότητας που ερχόταν καθημερινά σε επαφή, η οργή και ο θυμός αλλά και μία αθωότητα και ευαισθησία, αποκαλύπτονται στα ποιήματά της που τα τελευταία χρόνια έχουν επανέλθει στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος.

Οι κοινωνικές συνθήκες άλλωστε κάνουν τα λόγια της να μοιάζουν αν όχι προφητικά τουλάχιστον επίκαιρα, σαν να είναι γραμμένα επηρεασμένα από το σήμερα.
Θα ΄ρθει καιρός
Θα 'ρθεί καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
– μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ είσ' η ελπίδα
άκου θα ‘ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θά `μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι, καταπίεση, μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
παρ' όλα αυτά Μαρία.

Καλημέρα και σίγουρα θα έρθει, θα 'ρθεί καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα

Σημασία έχει μόνο να παραμένεις άνθρωπος!

Καλημέρα ...  Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου, ε;